JUST A STRORY

....κάθισε στην πολυθρόνα που ήταν τοποθετημένη στο μέσο της σάλας....
και τις αποκρίθηκε....
-άνοιξε την μπαλκονόπορτα και βγες στην βροχή...
Η Jessie με την απορία στα ματια της υπακούει, θεωρεί πως μπορεί να είναι μέρος της χορογραφιας...ένα βήμα...στο μικρό μπαλκόνι να κυλάει πάνω της το ψιλόβροχο που είχε δυναμώσει. Σιγά σιγά τα ρούχα της αρχίζουν να ποτίζουν και να κολλάνε στο καλλίγραμμο κορμι της, ο Alex αρχίζει να παρατηρεί όλες τις λεπτομέρειες χωρίς να τον ενδιαφέρει το τι γνώμη θα σχηματίσει εκείνη γι' αυτόν . Το σχήμα και το χρώμα από τις ρόγες της έχουνε κάνει την εμφάνιση τους στην άσπρη λεπτή μπλούζα....ενώ από το κολάν της αρχίζει να διαγραμμίζεται το εσώρουχο της.
Το νερό κυλάει από μάλια της στο πρόσωπο της ενώ μαύρα δάκρυα διασχίζουν θα θλιμμένα μαγουλα της από το φτηνό μολύβι ματιών. Κάνει κίνηση να μπει μέσα. Την κοιτάζει με θυμό και της δίχνει πέντε δάχτυλα...πέντε λεπτά ακόμα.
Ο χόρως είναι πλημυρισμένος από την απόλυτη ησυχία μόνο ο ήχος της βροχής σα μουσική βοηθάει να ηρεμήσει το πνεύμα από την πρώτη ένταση. Η Jessie νιώθει τα μάτια του Άλεξ στην κυριολεξία να χουφτώνουν ωμά το εκτεθιμκένο σώμα της, από την μια αμηχανία από την άλλη έλξη…Τόσο μπερδεμένη. Ο Alex σηκώνετε από την θέση του εκμεταλευόμενος την σύγχυση της και απλώνει το χέρι του και της λέει,
-Ο ρυθμός...δεν χριαζεται μουσική...έχεις την μουσική τώρα μέσα σου... δειξε μου τι έχεις... δειξε μου τι νιωθεις...μη ντρέπεσαι.
Τα χέρια του γύρω από το κορμί της, το πόδι του ανάμεσα από τα δικάτης. Η κίνση των σωμάτων έχει κάτι μαγικό που σε ταξιδεύει στα στενά της Cuba, το γυαλιστερό ξυλινο πατωμα μετατρέπετε σε πλακόστρωτο πέτρινο σοκάκι , οι καθρεπτές έχουν την μορφή κακοσυντηρημένων κτιρίων και στον αέρα μια δόση από λάτιν φωνές “Βάμος...Βάμος χερμάνο” (πάμε ..πάμε φίλε). Tο σώμα της διαβάζει και ακολουθει περήφανα και με σιγουριά την κάθε κίνηση Adorno, Apilado, Boleo, Carpa, Abrazo είναι μια εκδήλωση ερωτικής ενοχής. Οι ρόγες της είναι ακόμα πιο σκληρες και χίλια της πρησμένα, η γλώσσα του σώματος αρχίζει να προδίδει αυτό που κρύβει το μυαλό. Εκείνη νιώθει αυτό το ευχάριστο πρήξιμο του άλεξ ανάμεσα από τα πόδια του...το πρικισμένο μέγεθος του την γοητεύει πολύ βρώμικα. Με την αδρεναλίνη του να έχει φτάσει στα όρια της και οι παλμοί του να έχουνε ανεβει το χέρι του φέρνει μια σβούρα τα απαλά μάλια της ως ένδειξη υποταγής ανασηκωνοντας τον λαιμό της και χιμάει στο κορμί της σα λησασμένο ζώο. Tα γεματα φλεβες χερια του αρχίζουν να την χουφτωνουν δυνατα στους γλουτούς της. Της δίνει λίγο χώρο και όπως είναι όρθιος μπροστα της χώνει το χέρι του μέσα στο εσώρουχο της…ένας βάθης αναστεναγμός πλημύρισε τον χώρο… και με σιγανή φωνή γεμάτη πάθος της αποκρίνεται,
-Αυτό... σήμερα μου ανήκει.
O Alex ξέρει τώρα έχει το πάνω χέρι αφού η υγρασία που έχουνε τα ρούχα της δεν είναι μόνο από την βροχή. Παίρνει το ψαλίδι και με αργές κινήσεις αρχίζει να της κόβει τα ρούχα.Το μόνο που ακούγετε είναι η βαθιά ανάσα της Jessie και ο ήχος από σκισμένο ύφασμα καθώς το διαπερνάει το ακονισμένο ατσάλι. Ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί πως ένας τέτοιος ήχος θα της διεγίρε τις αισθήσεις...ένα πέρασμα σαν απαλός αέρας να διαπερνάει το αυτί και με μαγικό τρόπο να φτάνει στις ερωτογενείς ζώνες και να τις ενεργοποιεί μαεστρικά. Σε λίγα λεπτά τα κουρέλια στο πάτωμα και το γυμνό κορμί της όρθιο να στέκεται περιμένοντας την συνέχεια. O Alex δίπλα της να κοιτάζει με προσοχή όλες της λεπτομέριες του κορμιού της.Παίρνει το μαντήλι και της το φέρνει στα μάτια
- Δεν θέλω να σου δώσω την ευχαρίστηση να με κοιτάς, θέλω μόνο να με ακούς...να με νιώθεις.
Εκείνη σκύβει το κεφάλι, ένδειξη καταφατικής απάντησης.
Χωρίς να χάσει χρόνο, με την μονωτική ταινία της δένει κότσο τα μάλια...τα χέρια...τα πόδια στους αστραγάλους...με κινήσεις προσεγμενες με έμφαση στην λεπτομέρια σαν να δένει ευθραυστο αντικειμενο. Κλείνει τα φώτα, μόνος φωτισμός είναι αυτός που έρχεται έξω από τα βρεγμένα παράθυρα...κρυσταλίνες αποχρώσεις από την αντανάκλαση του νερού να γεμίζουνε το μισοσκοτινιασμένο χώρο. Κάθεται ξανά στην πολυθρόνα του και την φωνάζει να γονατίσει προστα του. Ακούγεται το λύσιμο της μεταλλικής αγκράφας από την ζώνη και τα κουμπιά από το παντελόνι του. Με Το κεφάλι της ανάμεσα από τα πόδια του προσπαθεί να του δώσει την ικανοποίηση που ψάχνει.
-κοίτα να το κανεις σωστά...αλλιώς θα τιμωρηθείς...σε λίγο τις ξανά λέει...
-σου είπα να το κανεις σωστά Τσουλάκι...χαλια το κανεις, γυρνα τον κόλο σου...
Η Jessie χωρίς να έχει άλλη επιλογή στήνεται μπροστά του. Εκείνος σηκώνει το μανίκι του,
τα νεύρα του διαγραμμίζονται στο γραμμωμένο του χέρι του που σκίζει τον αέρα σαν σφαίρα καταλήγοντας στον αριστερό γλουτό τραντάζοντας το κορμι τις.
-μέτρα βρομοπουτανο… μέτρα
-μετρα είπα!!! φώναξε με επιτακτική φωνή γεμάτη νεύρο...
-ένα!!! αποκρίθηκε ψιθυριστά, μετά από λίγα δευτερόλεπτα και προσπαθώντας να καταλάβει τι γίνεται ένα τράνταγμα ακόμα ποιο δυνατό αυτή την φορα στο δεξί γλουτό με τον ήχο της γυμνής σάρκας να διαπερνάει τους τοίχους και να ξεχύνεται στους βοηθητικούς χορούς του κτιρίου.
- ένα...τι?
- ένα… κύριε μου.
- έτσι τώρα μετράς σωστά...
- δυο κύριε μου…
- τρία κύριε μου…
Kάθε φορα που μέτραγε, με μια κίνηση έχωνε το χέρι του ανάμεσα από τα πόδια της να δει ποσο υγρή είναι και δίνοντας προσοχή στη δύναμη της φωνής της μελετούσε την ένταση τις ηδονής της...ήδη οι γλοuτοι της είχανε κοκκινίσει επικίνδυνα, κάπου εκεί έχει σταματήσει και απλά κοιτάζει την κόκκινη περιοχή μένοντας ικανοποιημένος από το μένος του. Tο μονο που ακούγεται είναι η ζώνη του να λύνεται και τα τελευταία κουμπιά από το παντελόνι του...ξέρει… φέρνει την ζώνη του στο λαιμό της και με την μια μπαίνει μέσα της. Tο καλοδουλεμένο σώμα του αρμονικά καλπάζει στο δικό της με θυμό…….