Pulp Fiction Stories

Σε αυτό το νήμα μπορούμε να βάζουμε φανταστικές ιστορίες....
αρκεί να είναι πρωτότυπες δημιουργίες μας.

ΒΡΩΜΙΚΟ ‘89

Η απαστράπτουσα μαύρη Μercedes-Benz (μοντέλο του 1988) φρέναρε έξω από την ερημική πολυτελή μονοκατοικία του Χαλανδρίου. Ένας κοντός ασπρομάλλης, γύρω στα εβδομήντα, ξεπρόβαλε μέσα από την καμπίνα του οδηγού, έκανε τον ημικύκλιο γύρο του αμαξιού - από την μπροστινή πλευρά του καπό - έφτασε μπροστά απ’ την πόρτα του συνοδηγού και την άνοιξε. Η μαύρη γόβα της νεαρής 25άρας ακούμπησε στην υγρή από την μπόρα άσφαλτό που είχε κοπάσει λίγη ώρα πριν. Η λεπτοκαμωμένη, ψιλή φιγούρα της διαγράφηκε στο φθινοπωρινό φεγγάρι της βραδιάς. Τα κατάμαυρα μαλλιά της δεμένα κότσο με μια μπορντό κορδέλα, μαύρο εφαρμοστό φόρεμα κι ένα δερμάτινο μικρό τσαντάκι ανά χείρας. Έμοιαζε με ένα από τα μανεκέν στο βίντεο-κλιπ του Robert Palmer, “Addicted to Love”. Ο άντρας κλείδωσε το αμάξι και πέρασε μπροστά της με κινήσεις πιγκουίνου - ο συνδυασμός της αμφιέσεως του: μαύρο σμόκιν, λευκό πουκάμισο και μωβ παπιγιόν, έκανε τον παραλληλισμό του με το αστείο υδρόβιο πτηνό ακόμα μεγαλύτερο, με την σκέψη της, πράγμα που την έκανε να γελάσει από μέσα της. Εκείνη κοντοστάθηκε πίσω του, ενώ ο ασπρομάλλης «πιγκουίνος» άνοιγε την πόρτα της μονοκατοικίας μπροστά της. Η μαυρομάλλα θυμήθηκε το τηλεφώνημα του Σάκη, το ίδιο μεσημέρι: "Θα είμαι στο μπάνιο!", την είχε ενημερώσει. Η πόρτα άνοιξε κι ο εβδομηντάρης έκανε χώρο στην νεαρή γυναίκα να μπει πρώτη μέσα, έπειτα πέρασε με την σειρά του και κλείδωσε πίσω της.

           

Αφού πέταξε το τσαντάκι της στην πολυθρόνα, με αργές κινήσεις, έβγαλε τις γόβες τις και τις παρέδωσε στον ασπρομάλλη. Με παιχνιδιάρικα λικνίσματα και γρήγορες δρασκελιές έτρεξε προς την πλευρά του μπάνιου. "Πάω να φρεσκαριστώ, βάλε να πιούμε!", φώναξε, καθώς απομακρυνόταν. Ο «πιγκουίνος» χαμογέλασε, με τις γόβες ακουμπισμένες σαν μωρά στα χέρια του και υπάκουσε στην εντολή της. Πέρασε στο τεράστιο σαλόνι, με κατεύθυνση προς την κάβα. Εναπόθεσε το ζευγάρι των υποδημάτων πάνω στο ξύλινο παρκέ και σέρβιρε 2 ποτήρια με ακριβό malt. Έπειτα, πήγε προς την πλευρά του καθιστικού, ακούμπησε το δικό της πάνω στο γυάλινο τραπεζάκι που ήταν μπροστά από τον λευκό καναπέ και «βύθισε» το κοντό ανάστημά του μέσα του. Ένιωσε τις πρώτες γουλιές του «χρυσού» υγρού να καίνε ευχάριστα τον ουρανίσκο του. Δεν το γνώριζε, αλλά, αυτό θα ήταν το τελευταίο ποτό της ζωής του.

   

Στο μπάνιο, η μαυρομάλλα αγκαλιαζόταν με έναν τριαντάρη και του ψιθύριζε στο αυτί: "Μωρό μου, όλα θα πάνε καλά, όπως τα έχουμε πει!" Ο τριαντάρης, αν και ψιλό-αγχωμένος, απάντησε καταφατικά: "Ναι εντάξει!" Εκείνη του έσκασε ένα πεταχτό φιλί στο στόμα και τον ρώτησε: "Έχεις έτοιμα τα χαρτιά;" Eκείνος απάντησε θετικά: "Ναι όλα στον χαρτοφύλακα μέσα είναι!" Η μαυρομάλλα χαμογέλασε και, λίγο πριν φύγει, του υπενθύμισε: "Μην ξεχάσεις, όταν ακούσεις το τραγούδι μου βγαίνεις μετά από λίγο!" Έπειτα αποχώρησε και σε λίγες στιγμές βρισκόταν στο καθιστικό.

 

Με το που την αντίκρισε ο ασπρομάλλης, της πρόσφερε το ποτό της. Εκείνη το πήρε στα χέρια και ήπιε μια γουλιά, έπειτα το παράτησε πίσω στο τραπεζάκι και μιμούμενη την Monroe, άρχισε να επιδίδεται σε ένα στριπτήζ, τραγουδώντας το “Happy Birthday Mr President”. O ασπρομάλλης πιγκουίνος χαιρόταν σαν δεκάχρονο που παίρνει το αγαπημένο του δώρο στους μποναμάδες, ενώ κατέβαζε το ποτό στο λαρύγγι του με μεγάλες γουλιές. Με νωχελικές κινήσεις, η μελαχρινή Monroe απέσπασε το μαύρο σουτιέν της και το έριξε στο ξύλινο πάτωμα (το φόρεμα είχε ήδη βγει). Γυμνόστηθη, αλλά με το μαύρο γυαλιστερό καλσόν και το καυτό δαντελένιο τάνγκα ακόμα φορεμένα, πλησίασε τραγουδώντας τον ασπρομάλλη πιγκουίνο. Σαν γάτα σε οίστρο, ξάπλωσε πάνω στον καναπέ, ακριβώς δίπλα του, κι άρχισε να τρίβει με τις βελούδινες πατούσες της τα μπούτια του, έπειτα με μια επιτακτική κίνηση του ενός ποδιού του έκανε νεύμα να βγάλει το σακάκι του. Εκείνος ακούμπησε το - σχεδόν τελειωμένο - ποτό του στο τραπεζάκι και υπάκουσε στο κάλεσμα της ομορφιάς της. Έμεινε με το πουκάμισο. Εκείνη επανέλαβε τώρα την ίδια κίνηση πάνω στην κοιλιά του κι εκείνος υπάκουσε για δεύτερη φορά. Έβγαλε το παπιγιόν του και άρχισε να ξεκουμπώνει το πουκάμισό του. Εκείνη άρχισε να κάνει γυμναστικές επιδείξεις (κεράκι και ποδήλατο) με το κάτω μέρος του σώματος της (προπομπός του τι θα του πρόσφερε για «επιδόρπιο»). Ο ασπρομάλλης είχε, ήδη, φροντίσει να πάρει τις ενισχύσεις του - μια επαναστατική συνταγή ενός φίλου ανδρολόγου - αρκετά πιο πριν, στις τουαλέτες του εστιατορίου που δείπνησαν εκείνο το βράδυ. Θέριευε χαμηλά όλο και περισσότερο, ενώ γδυνόταν. Το γεροντικό του στέρνο ξεπρόβαλλε μέσα στον χαμηλό φωτισμό του σαλονιού, γεμάτο άσπρες τρίχες.



Σαν αίλουρος, η νεαρή μαυρομάλλα σκαρφάλωσε πίσω από τον γέρο «πιγκουίνο» που προσπαθούσε, τώρα, να χαλαρώσει την ζώνη του παντελονιού του. Κάθισε στην πλάτη του καναπέ με τα σκέλια ανοιχτά και τα πόδια της να ακουμπούν στα γόνατά του. "Ενα μασαζάκι για τον μπαμπά;" του πρότεινε κι εκείνος δεν αρνήθηκε: "Ναι, μικρούλα μου!" Η αίλουρος άρχισε να τρίβει με αργές, αλλά σίγουρες κινήσεις την τριχωτή πλάτη, τους ώμους και σιγά-σιγά κατευθυνόταν προς τον στόχο της. Ξεκίνησε να τραγουδά το τραγούδι-σινιάλο: “Ιt’s Οh So Quiet" με τα χέρια της να πλησιάζουν ολοένα και περισσότερο γύρω από την βάση του λαιμού του εβδομηντάρη. Η στύση του γερό «πιγκουίνου» , διαγραφόταν ξεκάθαρη, πλέον, μέσα από το μαύρο παντελόνι του με την χαλαρωμένη ζώνη.



Ο τριαντάρης, ακούγοντας το σινιάλο και με τον χαρτοφύλακα, μάρκας Gucci, στα χέρια, ξεκίνησε για την σάλα. Καθώς τους πλησίαζε αργά, περίπου στα 20 βήματα μακριά τους, αντίκρισε την αίλουρο σκαρφαλωμένη πάνω στο γέρικο αφεντικό του. Η ερασιτέχνης τραγουδίστρια, γυρνώντας με τρόπο το κεφάλι της προς την πλευρά του, αντιλήφθηκε την παρουσία και του έκλεισε το μάτι συνωμοτικά. Την αμέσως επόμενη στιγμή, με τον γέρο παραδομένο σε μια νιρβάνα μωρού με στύση και τα μάγουλά του να πασπατεύονται από τα απαλά χέρια της νεαρής με τα μπορντό νύχια, το κλίμα άλλαξε απότομα. Τα μπούτια της νεαρής μασέζ έκλεισαν σαν μέγγενη γύρω από το λαιμό του, ενώ τα χέρια της έσφιξαν το κεφάλι του σε μια ασφυκτική λαβή (το ένα έφραξε την μύτη και το στόμα του και το άλλο πίεζε τον σβέρκο). Μια δύναμη που δεν μπορούσε να ελέγξει, είχε τώρα πέσει πάνω του και τον πλάκωνε και, ήδη, ένιωθε την αγωνία από την έλλειψη οξυγόνου να του καίει τα πνευμόνια. Με τους μυώδεις μηρούς της να σφίγγουν σαν βόας το λαιμό του «πιγκουίνου», που τώρα είχε ζαρώσει σαν κουτάβι με τα χεράκια του να ψάχνουν διαφυγή απ’ το αιφνίδιο μαρτύριο και τα δικά της να σιγουρεύουν την ασφυκτική λαβή του κεφαλιού του, η αίλουρος συνέχισε να τραγουδά (σχεδόν νανουριστικά) το θύμα της, του οποίου η στύση είχε φτάσει στο ζενίθ της (συνέπεια της υποξικής κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει). “Σςςςςςς, μπαμπάκα μου!”, ησύχαζε η νεαρή θύτης το ηλικιωμένο θύμα της.

 

Ο τριαντάρης προσπέρασε από δίπλα τους και βρέθηκε μπροστά τους. Έβγαλε τα χαρτιά κι ένα μεταλλικό στυλό Parker από τον χαρτοφύλακα, παραμέρισε τα ποτήρια του τραπεζιού και έπιασε τα χέρια του γέρου, βοηθώντας τον να πιάσει το στυλό με το δεξί. Ο γέρος αντιλήφθηκε στην θολούρα του πάνω την παρουσία του νεότερου άνδρα. Στο πρόσωπο του τελευταίου, αναγνώριζε τώρα με έκπληξη και τρόμο το πρόσωπο του επί 10 χρόνια πιστού βοηθού του δικηγορικού του γραφείου. Ήταν ο Σάκης. Ο ηλικιωμένος δικηγόρος, κατάλαβε πως αυτό ήταν μια καλοστημένη πλεκτάνη σε βάρος του, αλλά είχε περιέλθει στην δύσμοιρη κατάσταση του να μην μπορεί να αντισταθεί στα όσα του συνέβαιναν. Η αίλουρος σταμάτησε για λίγο το – ειρωνικό στην περίσταση - τραγούδι και συμβούλεψε, ψιθυριστά, το ηλικιωμένο θύμα της να χαλαρώσει, να υπογράψει τα χαρτιά που του πρότεινε ο βοηθός του, στο κάτω σημείο κάθε σελίδας ξεχωριστά. Μετά, όλα θα γίνονταν όπως πριν, τον καθησύχασε. Με την ελπίδα να πεθαίνει τελευταία, την καρδιά του να καλπάζει σαν καθαρόαιμη φοράδα και με την πίεση του να έχει φτάσει στο θεό, το ένστικτο του εβδομηντάρη - όπως και κάθε ζωντανού οργανισμού, άλλωστε - υπερνίκησε την αναμενόμενη οργή από την προδοσία που, μόλις, είχε γευτεί. Η πρώτη υπογραφή δεν άργησε να βρει την θέση της στο χαρτί κι έπειτα η δεύτερη, η τρίτη και ούτε ο κάθε εξής. Ο Σάκης βοηθούσε, σαν καλός Σαμαρείτης, τα τρεμάμενα χέρια του γέρου πιάνοντάς τα απ’ τους καρπούς. Ο γερό «πιγκουίνος» ήθελε, ταυτόχρονα, να βρίσει από θυμό, να ξεφύγει από την λαβή, να πάρει μια ανάσα, έστω μικρή και να εκσπερματώσει. Ένιωθε πως το κεφάλι του θα τιναζόταν στον αέρα. Ο Σάκης, με την τελευταία υπογραφή να «μουτζουρώνει» το χαρτί, αποκρίθηκε στο αφεντικό του: "Δεν σε λυπάμαι καθόλου, ξέρεις γιατί!” Ο ηλικιωμένος κάτι κατάλαβε από αυτήν την φράση, αλλά δεν περίμενε, ποτέ, ο βοηθός του – αυτό το, μέχρι πρότινος, πιστό και παθητικό σκυλί του Παβλόφ - να του κρατάει κακία για κάτι. Ήταν πολλά αυτά τα «κάτι», όμως, όταν ξανασκέφτηκε, συνειρμικά, τα κίνητρα του Σάκη (άλλωστε αυτή ήταν η δουλειά του), τόσα πολλά που προσπέρασαν το μυαλό του σαν ένοχες αστραπές. Αλλά, τώρα, είχε άλλα, πιο άμεσα προβλήματα να λύσει, όπως το να ανασάνει. Καθίκια, πήρατε ότι ζητήσατε, αφήστε με να αναπνεύσω επιτέλους. Αρχικά, μούγκριζε, μέσα στην απόγνωση του, αλλά ούτε αυτό δεν μπορούσε να κάνει, πλέον. Ένιωθε τα βλέφαρα του βαριά και όλα να μαυρίζουν – ο Σάκης είχε χαθεί από το πεδίο της όρασής του. Ήθελε να παρακαλέσει, αλλά το σάρκινο φίμωτρο της νεαρής δεν επέτρεπε στο στόμα του να αρθρώσει λέξη. Έπρεπε να χαλαρώσει, ίσως, να πάρει δυνάμεις και να κάνει ακόμα μια προσπάθεια, λίγο αργότερα. Κι ενώ ο ηλικιωμένος βυθιζόταν στον αιώνιο ύπνο, χωρίς να το αντιλαμβάνεται – το τελευταίο πράγμα που ένιωσε ήταν μια υγρασία στα σκέλια του – η νεαρή μαυρομάλλα αντάλλαζε καυτά γλωσσόφιλα με τον τριαντάρη, κρατώντας ακόμα το κεφάλι του γέρου μέσα στις χούφτες της. Τα είχαν καταφέρει.

 

Έκαναν βέβηλο σεξ στα όρθια, δίπλα από το πτώμα του γέρου, για να ξεπλύνουν την πρωτόγονη ένταση που βίωναν. Έπειτα, ντύθηκαν, καθάρισαν τα ίχνη τους και πρόβαραν, για τελευταία φορά, τις ψεύτικες δικαιολογίες που είχαν σκαρφιστεί για το συμβάν. O Σάκης και, ειδικά η 25χρονη, ήξεραν καλά τα βίτσια του γέρου, ο οποίος είχε εκφράσει ανοιχτά και δημόσια συναισθήματα πατέρα προς γιού για τον πρώτο. Ο τριαντάρης τοποθέτησε μια ανώνυμη κασέτα φετχιστικού porno Γερμανικής προέλευσης στην βιντεοσυσκευή μάρκας JVC να παίζει στην 27 ιντσών έγχρωμη τηλεοπτική οθόνη της Sony, μπροστά από το γερασμένο ημίγυμνο κουφάρι. Έπειτα πέταξε αστραπή με την Mercedes την 25χρονη στο σπίτι της, για να επιστρέψει πίσω στον τόπο του εγκλήματος, να παρκάρει το αμάξι έξω από την μονοκατοικία του γέρου και να βρει ταξί 1-2 χιλιόμετρα παρακάτω.

       

Το επόμενο Σαββατόβραδο θα τους έβρισκε αγκαλιά πρώτο τραπέζι πίστα στον ΛΕΠΑ και, μάλιστα, σε πρόγραμμα που αναμετάδωσε η συχνότητα του νεοσύστατου, τότε, ιδιωτικού καναλιού Mega Channel, το οποίο και κάλυψε, με κάθε λεπτομέρεια, τον πρωτότυπο - για τα δεδομένα της εποχής - όσο και μυστήριο, θάνατο από αυτοερωτική ασφυξία του ηλικιωμένου Μεγαλοδικηγόρου των Αθηνών.



Ούτως ή άλλως, ο «πιγκουίνος» είχε εύθραυστη καρδιά και το φευγιό του ήταν ζήτημα χρόνου, όπως ενημέρωσε τους θεατές ο αστυνομικός ρεπόρτερ του προαναφερθέν τηλεοπτικού σταθμού στο κεντρικό δελτίο των 8 και μισή με την Λιάνα Κανέλλη. Ο Σάκης και η ντάμα του απλά το επιτάχυναν, με την όψιμη οικονομική τους ανάκαμψη για σύμμαχο να ξαλαφρώνει τις ενδεχόμενες μελλοντικές ενοχές τους.



H περίεργη υπόθεση θα ερχόταν στις επιφάνεια ξανά, μυστηριωδώς 10 χρόνια αργότερα και, συγκεκριμένα, στις 20 Σεπτεμβρίου 1999 (μόλις λίγες μέρες πριν το Ελληνικό Χρηματιστηριακό ΚΡΑΧ), όταν ο Σάκης θα έβρισκε πανομοιότυπο, τραγελαφικό, θάνατο με το παλιό του αφεντικό, στην βίλα του στο Διόνυσο. H χήρα του 45άρη Σάκη - η οποία κληρονόμησε ένα τεράστιο ποσό, συν ακίνητα από τον αποδημήσαντα - αποκάλυπτε, λίγους μήνες αργότερα και μέσα από τις σελίδες γνωστού σκανδαλοθηρικού περιοδικού της εποχής (τύπου CIAO), με καυτή φωτογράφιση αισχρή αντιγραφή της Carla Bruni στον Ηelmut Newton, πως ο Σάκης έμοιαζε σε τόσα πολλά με το παλιό του Μέντορα, από τις ασθένειες (όπως η καρδιοπάθεια) μέχρι και τις ακραίες ερωτικές δραστηριότητες - όπως ο ίδιος τις είχε εξομολογηθεί στο παρελθόν και όπως τον βιώνε 10 ολόκληρα χρόνια έγγαμου βίου (ο πλούσιος γάμος τους είχε τελεστεί στα 1991 και είχε κάνει μεγάλη εντύπωση στο Πανελλήνιο).

https://el.wikipedia.org/wiki/Ελληνικό_χρηματιστηριακό_κραχ_του_1999

 

 

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ

Έχει σουρουπώσει… Η ώρα που θα τον συναντούσα πλησίαζε…

Δεν βρισκόμασταν πολύ καιρό ούτε είχαμε κάνει ατελείωτους φανταστικούς διαλόγους από το διαδίκτυο… μόνο λίγες μέρες… Η έλξη ήταν εκεί όμως και είχε επαληθευτεί από τις πρώτες κιόλας συναντήσεις μας…

Ήταν η πρώτη φορά που δεν συναντηθήκαμε κάπου, ήρθε και με πήρε με το αμάξι του.

Με καλωσόρισε μόλις με είδε, με τον ιδιαίτερα τρυφερό τρόπο του. Έπιασε το πρόσωπό μου στα χέρια του, με φίλησε τρυφερά, μου χάιδεψε τα μαλλιά, κοντοστάθηκε και με κοίταξε σαν ένα όμορφο νεοαποκτηθέν μπιμπελό και μετά επανήλθαν οι σκέψεις του. Φάνηκε στα μάτια του ότι μπήκε σε φάση επαναφοράς του εαυτού του σε αυτά που είχε προγραμματίσει ότι ήθελε να κάνει.

«Πιάσε τα μαλλάκια σου» μου λέει σαν να είμαι μικρό κορίτσι και ανοίγει το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου δείχνοντας μου ένα σακουλάκι που είχε πάρει με ροζ λαστιχάκια για τα μαλλιά μου.

Ομολογώ ότι αυτό με ξάφνιασε. Δεν φόραγα ποτέ ροζ. Αλλά με ερέθιζε το γεγονός ότι είχε σκεφτεί να έχει λαστιχάκια για τα μαλλιά μου επειδή όπως μου είχε πει λάτρευε να βλέπει τους μορφασμούς μου.

Πιάνω τα μαλλιά μου αλογοουρά και τον κοιτάω. Κρατάει μία μαύρη μάσκα ύπνου την οποία και μου φοράει. Δεν με πιάνει πανικός πια… Έχω μεγαλώσει. Μου φοράει τη ζώνη ασφαλείας και μου ανοίγει τα πόδια. Γλιστράει δύο δάχτυλα μέσα στην τρυπούλα μου για να δει πόσο υγρή είμαι και για να με φουντώσει. Φέρνει τα δάχτυλά του στα χείλη μου και μου αφήνει τα υγρά μου εκεί, σαν κραγιόν… να τα γεύομαι…

Βάζει μπροστά και ξεκινάμε. Το ένα μου χέρι κρατάει το χερούλι της πόρτας και το άλλο το έχω ακουμπημένο στο μπούτι του. Στην διαδρομή έχει βάλει μουσική που αρέσει και στους δυο μας να παίζει χαμηλά… Μου λέει ότι είμαι όμορφη σήμερα, ότι νιώθει έξαψη που θα τον συνοδεύσω έτσι με ένα μουνί που στάζει και με τα υγρά μου για κραγιόν.

«Ωπ! Και ήμουν σίγουρος ότι κάτι είχα ξεχάσει!» λέει και σταματάει κάπου με το αυτοκίνητο. Ακούω διάφορους ήχους…πλαστικές συσκευασίες να ανοίγουν καπάκια από φιαλίδια να ανοίγουν και να κλείνουν…. Ξαφνικά νιώθω την πλάτη του καθίσματός μου να υποχωρεί.

«Ηρέμησε μικρή μου… Εγώ είμαι εδώ» μου λέει και ου καταλαγιάζει το ξάφνισμα.

Βάζει το χέρι του ανάμεσα στα πόδια μου και μου τα σπρώχνει να ανοίξουν κι άλλο. Νιώθω ένα του δάχτυλο να κάνει κυκλικές κινήσεις στην πίσω τρυπούλα μου και να γλιστράει αργά μέσα…και έξω….και ξανά μέσα… Το δάχτυλο διαδέχτηκε ένα μικρό plug. Μου το είχε τάξει ότι ήθελε να αρχίσει η τρυπούλα μου να χρησιμοποιείται και ως εκ τούτου έπρεπε να την προετοιμάσουμε σιγά σιγά…

«Τώρα είμαστε έτοιμοι να περάσουμε υπέροχα!» αποκρίνεται και είναι σαν να βλέπω το χαμόγελό του.

Συνεχίζουμε την πορεία με το αυτοκίνητο και σε λίγη ώρα που προφανώς είχαμε φτάσει στον προορισμό μας νιώθω το αυτοκίνητο να παρκάρει. Μου λέει να μείνω στη θέση μου. Η αλήθεια είναι ότι έχω μία ταχυπαλμία η οποία μεγαλώνει εκθετικά. Αλλά παραμένω ήρεμη… Έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μου χωρίς ακρότητες, με φαντασία, σοβαρότητα και ενδιαφέρον. Η πόρτα του ανοίγει και κλείνει, αμέσως μετά ακούω και τη δική μου να ανοίγει. Μου πιάνει το χέρι και με καθοδηγεί να γυρίσω προς την ανοιχτή πόρτα και να βγάλω τα πόδια μου έξω. Τον νιώθω να σκύβει, φέρνει το πρόσωπό του πλάι στο δικό μου, νιώθω την ανάσα του και μου ψιθυρίζει ¨

«Απόψε θα μάθουμε και οι δύο πόσο με εμπιστεύεσαι μικρή μου πριγκίπισσα… Άνοιξε τα ποδαράκια σου….»

Τα ανοίγω και νιώθω να μου τρίβει κάτι ανάμεσα στο στήθος μου.

«Αυτό μικρή μου είναι ένα αυγό…και είναι για την αγαπημένη μου τρυπούλα» μου λέει και το σπρώχνει στο βάθος μέχρι τη μήτρα μου.

Το αυγό ξεκινάει να δονείται απότομα στην πιο δυνατή του ένταση και τον ακούω να μου ψιθυρίζει πάλι

«…Και αυτό είναι το τηλεχειριστήριό του. Απόλαυσέ το γιατί θα κρατήσει ώρες»

Μου δίνει το χέρι του για να στηριχτώ να βγω από το αυτοκίνητο.

«Περίμενε! Η μάσκα???» λέω φανερά αγχωμένη

«Η μάσκα σου πάει πολύ! Μ’ αρέσει…Θα την αφήσουμε εκεί.» απαντάει ψύχραιμος και με σχετικά παιχνιδιάρικη φωνή.

Η λαβή του δυναμώνει για να με στηρίξει και με καθοδηγεί έξω από το αυτοκίνητο.

Ευτυχώς έχει σταματήσει την δόνηση για να μπορέσω να συγκεντρωθώ να περπατήσω με μόνο γνώμονα τις οδηγίες του και το κράτημά του. Γαμώτο!!! Αυτό ήταν πολύ δύσκολο! Είχα αγχωθεί πολύ! Μην πέσω, μην μου πέσουν τα παιχνίδια από τις τρύπες, το ότι με βλέπει κόσμος με τα μάτια δεμένα… Ένα βραχυκύκλωμα στο κεφάλι μου!

«Καλησπέρα σας κ. Γιάννη! Καλωσήρθατε! Ελάτε να σας συνοδεύσω στο τραπέζι που κάνατε κράτηση.» ακούω προφανώς τον μετρ να λέει.

«Πάμε μικρή μου?» μου λέει ενθαρρυντικά καταλαβαίνοντας ότι έχω λουφάξει από ντροπή, έχοντας κολλήσει πάνω του και μάλλον ασυναίσθητα τον πιάνω πολύ πιο δυνατά από όσο φαντάζομαι.

Φτάνουμε στο τραπέζι μας, μου τραβάει την καρέκλα και με βοηθάει να καθίσω.

«Η αγαπημένη μου έκανε λέιζερ στα μάτια μόλις πριν μία μέρα και θα εκτιμούσε αν μας χαμηλώνατε λίγο ακόμα τον φωτισμό εδώ αν γίνεται.» τον ακούω.

«Βεβαίως, κανένα πρόβλημα» αποκρίνεται ο μετρ.

Είχε καθίσει πλάγια σε σχέση με εμένα και μου κρατούσε το χέρι από την στιγμή που κάτσαμε για να παραμένω ήρεμη. Η δόνηση μέσα μου είχε ξαναρχήσει, αυτή τη φορά από την χαμηλή ένταση.

"Για να δούμε τι θα φάει η μικρή μου σήμερα" λέει κι αρχίζει να διαβάζει το μενού ψιθυριστά μονολογώντας.

"Μπορώ να έχω ένα τσιγάρο?" τον ρώτησα. Ηθελά ένα τσιγάρο ΑΜΕΣΑ!

"Φυσικά μικρή μου" ανάβει και μου δίνει στο στόμα ένα τσιγάρο φέρνοντας ταυτόχρονα κάτω από το άλλο μου χέρι το τασάκι.

"Καλησπέρα σας. Τι θα θέλατε να σας φέρω?" ακούγεται το γκαρσόνι κάπου από τα αριστερά μου.

"Λοιπόν... για να δούμε... Μία Tbone με ρύζι, μέτρια παρακαλώ, μία μακαρονάδα με γαρίδες για την κυρία, μία μπύρα και ένα ποτήρι λευκό κρασί... συμφωνείς αγάπη μου?"

"Ναι ναι! Είναι μια χαρά" λέω χαμογελώντας αμήχανα και ακουμπάω το χέρι μου στο λαιμό μου δήθεν παιχνιδιάρικα για να καμουφλάρω την ένταση που έχω από την δόνηση αλλά και ευρύτερα.

Το γκαρσόνι μας ευχαριστεί και φεύγει. Εκείνος βάζει το χέρι του ανάμεσα στα πόδια μου και μου κάνει νόημα με μία κίνηση να λύσω το σταυροπόδι που κρατάει τα πόδια μου κλειστά. Τον νιώθω να τραβάει το φόρεμά μου ούτως ώστε να φαίνεται το ψηλό σκίσιμο που είχε στα πλάγια.

"Λοιπόν μικρή μου...είσαι άνετα? Χρειάζεσαι κάτι?" μου λέει με μία χαρακτηριστική άνεση λες και όλα είναι φυσιολογικά.

"Πες μου σε παρακαλώ ότι δεν φαίνομαι εδω που καθόμαστε..." λέω σιγανά και αγχωμένα.

"Φρόνιμα πριγκίπισσά μου... αφού ξέρεις ότι θέλω το καλύτερο για σένα... μην αγχώνεσαι... δείχνεις υπέροχη με αυτό το φόρεμα... Εγώ είμαι εδώ... Όλα είναι καλά... Στο διπλανό μας τραπέζι νομίζω έχω δύο αντίζηλους βεβαια... Δεν έχουν σταματήσει να σε κοιτάνε... Αλλά εσύ είσαι δική μου έτσι δεν είναι?... Ελα...πιες λίγο νερό" μου λεει και μου φέρνει το ποτήρι στα χείλη..."Όλο πιες το" μου λεει γλυκά σαν να μιλάει σε 5 χρονών παιδί.

Η ένταση στο αυγό δυναμώνει... Εγώ ανακάθομαι λίγο στη θέση μου... το plug γινόταν άβολο όσο πέρναγε η ώρα...

"Αν δεν χαλαρώσεις λίγο το κωλαράκι σου θα σε πονάει όλο και περισσότερο..."

Μου χαϊδεύει το πρόσωπο και με φιλάει στο μάγουλο λέγοντάς μου ότι δεν θέλει να πονάω για τέτοιους λόγους. Συνεχίσε να μου μιλάει για διάφορα θέματα σαν να μην συμβαίνει τίποτε και προσπαθούσε να με κρατήσει σε μία συζήτηση που ήξερε ότι δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Μετά από λίγο μας διέκοψε ο σερβιτόρος φέρνοντάς μας την παραγγελία μας. Τον ευχαρίστησε ευγενικά και εκείνος (θέλω να πιστεύω) απομακρύνθηκε από δίπλα μας.

"Ας το αφήσουμε να κρυωσει λίγο...δεν θέλω να μου καεί η γλωσσίτσα του... έχει δουλειά να κάνει μετά!" μου λέει και μου περνάει το ποτήρι με το κρασί στο χέρι μου.


Συνεχίζεται...είτε από εμένα είτε από όποιον θα ήθελε να πάρει τη σκυτάλη...

 

- Ρε μαλάκα Μπάμπη είναι δυνατόν, αυτός ο τύπος να σέρνει τέτοιο μουνί?
Είπε ο ένας από τους αντίζηλους του διπλανού τραπεζιού στον άλλο κάπως φωναχτά.
- Χάλασε ο κόσμος ρε Κώτσο, χάλασε!
Ο Γιάννης το άκουσε αυτό, αλλά έκανε πως δεν έδωσε σημασία. Ήξερε πως οι 2 μαλάκες
είχαν σκοπό να κάνουν τους έξυπνους γι' αυτό και κατέστρωσε το σχέδιό του,
στα γρήγορα.
Επικεντρώθηκε στο να επιταχύνει την ένταση του αυγού που βόμβιζε
εντός του υγρού σάρκινου σπηλαίου της ξανθιάς η οποία είχε, πλέον,
παραδώσει "πνεύμα".
Ο σερβιτόρος δεν άργησε να φέρει την παραγγελία, η ξανθιά αποσυντονίστηκε για λίγο,
ενώ ο 1ος τους σέρβιρε τα πιάτα τους. Με το που τελείωσε το σερβίρισμα ο Γιάννης του έκανε
νόημα να σκύψει, ενώ ταυτόχρονα του έχωσε με τρόπο μια δεσμίδα με
ευρώ στην τσέπη:
- Θα πας και θα πεις σε αυτούς τους 2 μαλάκες, πως σου είπα να πάνε να γαμηθούν οκ?
Ο σερβιτόρος σάστισε για λίγο, αλλά όταν ο Γιάννης του έκλεισε το μάτι, χαμογέλασε συνομωτικά.
Η ξανθιά είχε ένα χαμόγελο απορίας στο πρόσωπο και εκφράστηκε....
- Ε, συνέβη τίποτα?
0 Γιάννης της έδωσε εντολή με ένα διαστροφικό χαμόγελο
- Μικρή, βγάλε τις γόβες σου, ίσως χρειαστεί να τρέξουμε!
- Ε, τι?
Ρώτησε ξαφνιασμένη και μέσα στην θολούρα της καύλας
- Κάνε ότι σου λέω μικρή δεν έχουμε χρόνο.
Ένιωσε την αδρεναλίνη της να συμπαρασύρεται και υπάκουσε σαν υπνωτισμένη στην εντολή του.
Ο σερβιτόρος είχε ήδη σταθεί πάνω από το αντίζηλο "δίδυμο" των ανδρών
του διπλανού τραπεζιού και με μια δόση στόμφου, αλλά ευγενικά, τους ενημέρωσε....
- Κύριοι, ο Κύριος από εκεί μου είπε ΝΑ ΠΑΤΕ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ!

 

Ο Μπάμπης και ο Κώστα κοίταξαν ο ένας τον άλλον ξαφνιασμένοι...

Σε μερικά δευτερόλεπτα ενα τσουνάμι συναισθημάτων χτύπησε και τους δύο και γύρισαν σαν συνεννοημένοι και κοίταξαν τον Γιάννη στα μάτια.

Οι ματιές των τριών ανδρών συναντήθηκαν σε ενα αναγνωριστικό παιχνίδι.

Ο Γιάννης έκανε την πρώτη κίνηση και σηκώθηκε απο την καρέκλα του ενώ η μικρή ξανθιά βρισκόταν στο σκοτεινό της λαβύρινθο με ήχους απο καρέκλες που σέρνονταν στο πάτωμα και αντρικές βαριές ανάσες να την κατακλύζουν.

Η εντολή που είχε πάρει απο τον Γιάννη είναι να μην κουνηθεί μεχρι να της δώσει αυτός εντολή και να μην βγάλει ούτε τη μάσκα της.

Ακουσε βήματα...δεν ξέρει αν ήταν ενας δύο τρείς ή πόσοι άνθρωποι...κατάλαβε όμως οτι κάποια ηταν του Γιάννη γιατί τα άκουσε να απομακρύνονται απο δίπλα της.

Ξαφνικά ακούει μια αντρική φωνή που δεν την γνώριζε "Τι τρέχει φίλε; Ποιο το πρόβλημά σου;"

Εκείνη τη στιγμή η μικρή ξανθιά νιώθει το αβγό να αυξάνει πολύ ένταση και ενα ρίγος σαν ρεύμα διαπέρασε το κορμί της και παρασυρόμενη απο μια έξαψη έχασε την επαφή της με το περιβάλλον και βυθίστηκε στον σκοτεινό της λαβύρινθο μέσα σε μια έντονη ζάλη.

Η μικρή ξανθιά δεν ξέρει αν είχαν περάσει λίγα δευτερόλεπτα ή αρκετά λεπτά όταν το ξαφνικό φως απο τη μάσκα που τραβήχτηκε την επανέφερε απο την ηδονική δίνη που βρισκόταν και άρχισε να συνειδητοποιεί οτι βρισκόταν μπρούμυτα επάνω στο τραπέζι...η ματιά της ακόμα θολή δεν μπορούσε να ξεχωρίσει...μονο σκιές και κάποια βογγητά.

Ενας οξύ πόνος στον κώλο της την έκανε να αρχίσει να έχει παλι επαφή με το περιβάλλον...τα χέρια της ηταν δεμένα στα πόδια του τραπεζιού και ενιωθε οτι κάποιος είχε ανεβασει το φουστάνι της και οτι ο κώλος της ήταν εκτεθειμένος...γυμνός...

Δεύτερος οξύς πόνος στον κώλο...τον ξέρει αυτόν τον πόνο...κάτι λεπτό σε διάμετρο και μακρύ την χτύπαγε...θυμήθηκε την βέργα που χρησιμοποιούσε η Δασκάλα της στο μπαλέτο η κυρία Ευα που τις βάραγε στα σημεία που έπρεπε να κρατάνε σε συγκεκριμένη στάση...μεσα σε δευτερόλεπτα της ήρθε ξανά στη σκέψη πόσο έκανε το νεανικό της μουνάκι να υγραίνεται καθε φορά που το έκανε αυτό η κυρία Εύα και το πόσες φαντασιώσεις είχε σαν έφηβη....και ξαφνικά στην τρίτη ξυλιά ένιωσε το μουνί της να γίνεται μούσκεμα και το αυγό να γλιστράει χωρίς να μπορεί να το κρατήσει.

Μεσα στη παραζάλη της σκέφτεται "που είναι ο Γιάννης;" και κάνει μια κίνηση να σηκώσει το κεφάλι της να δει ποιος την χτυπάει....

Καθώς πάει να γυρίσει το κεφάλι της προς τα πίσω νιώθει ενα χέρι δυνατό να την αρπάζει απο το μαλλί και να κρατάει το κεφάλι της ίσια μπροστά....και στα τρια μέτρα μπροστά της βλέπει στο απέναντι τραπέζι δύο αντρικές φιγούρες...

 

Ήταν ο Γιάννης και ο Κώτσος που τώρα "πουστοπάλευαν" - σαν από ταινία του Τζάκι Τσάν - με ότι βρίσκανε διαθέσιμο στο εστιατόριο.
Σε μια δόση, ο Γιάννης (αν και έχει δεχτεί αρκετά πλήγματα) κοπανάει μια απότομη αγκωνιά στο σαγόνι,
του Κώτσου και τον προσγειώνει στην τζαμαρία που χώριζε την κουζίνα από τα τραπέζια.
Ο Κώτσος κάνει 1000 κομμάτια την τζαμαρία και σκάει με το σβέρκο. Σέκος.
Ο Γιάννης αντικρύζει την ξανθιά να είναι εγκλωβισμένη κάτω από τον όγκο του Μπάμπη, ο οποίος της έχει βουλώσει
το στόμα με ένα φρούτο και έχει αρχίσει το βάτεμα.
Ο Γιάννης, αν και πονάει φριχτά στα πλευρά του, βουτάει μια μπουκάλα Σοβινιόν από διπλανό τραπέζι και το εκτοξέυει προς την κεφάλα του Μπάμπη, που, τώρα, έχει ξεσπάσει πάνω στα σκέλια της ξανθιάς συντρόφου του.
Το Σοβινιόν βαράει στο Δόξα Πατρί τον Μπάμπη - που δεν έχει πάρει πρέφα τι παίχτηκε - και τον αποκολλά από το σώμα της ξανθιάς. Ο σβέρκος του σκάει στον τοίχο του ρεστοράν ακριβώς πίσω, το σώμα του κάνει γκελ και πέφτει μπρούμυτα στο πάτωμα με τα βρακιά κατεβασμένα, μούσκεμα στο κρασί και στα γυαλιά.
Ο Γιάννης ξεφιμώνει την έκπληκτη ξανθιά από το φρούτο και του καταφέρνει μια δαγκωνιά.
Ο Σερβιτόρος εντωμεταξύ έχει πάθει παράκρουση με όσα πράγματα έχουν γίνει
και με το χάος που επέφερε η πάλη των ανδρών στο πολυτελές εστιατόριο.
Έχει, ήδη, καταφέρει να πάρει τα τσόνια τηλέφωνο και η σειρήνα από το μπλέ καρούμπαλο
της "ασπρούλας" κυκλώνει τον χώρο.
Ο Γιάννης μασώντας την μπουκιά του ενημερώνει την μικρή....
- Είδες που θα χρειαστεί να τρέξουμε τελικά.....

 

Ο Γιάννης ήταν σκηνοθέτης... κυριολεκτικά και μεταφορικά!
Ήξερε πως να κάνει αληθοφανές το κάθε τι...
Το μονο που χρειάστηκε ήταν κάτι δευτεροτρίτους ηθοποιούς από το παλιό του συνάφι και το κλειστό πλέον από την κρίση εστιατόριο ενός φίλου του... Το σκηνικό είχε στηθεί... Και εξελισσόταν περίφημα...

 

Παιδια να συντονιστουμε...ας δηλώνει κάποιος όταν ξεκινάει να ετοιμάζει την συνέχεια για να μην ακολουθει ποστ  

 

Ο Γιάννη ξαφνικά πιάνει την μικρή ξανθιά απο το χέρι και απότομα της λέει "Και τώρα τρέχουμε"


Και σχεδον σέρνοντας την μικρή ξανθιά η οποία βρίσκεται ξυπόλητη και με τον κώλο της και τα βυζιά της εκτεθειμένα τρέχουν προς την πόρτα.


Με το που φτάνουν αντικρίζουν ακριβώς απέξω τρεις αντρες αστυνομικούς και μια γυναίκα.


Η πορτα ανοίγει και με φωνές οι αστυνομικοί διατάζουν τον Γιαννη και την μικρή ξανθιά να πανε προς τα μέσα

 

Να οργανωθούμε είναι το πιο σωστό.
Πάσσα στον Dapom.

 

Έλαβα εγω τη σκυταλη σε συνεννοηση...σας ερχομαι

 

Η μικρή ξανθιά, εγκλοβισμένη στις λαβές των 2 αντρών που ηταν με πολιτικά, αντικρίζει δύο ασφαλίτικα αυτοκίνητα με φάρους παρκαρισμένα άτσαλα μπροστά από το μαγαζί. Την βάζουν βίαια μέσα στο αμάξι και την στριμόχνουν ανάμεσά τους.

Της είχαν φύγει και το plug και το αυγό και κάθε σπιθαμή λογικής με όλα όσα εξελίσσονταν. Και κυρίως της είχε φύγει ο Γιάννης...
Τον είχαν βάλει στο δευτερο αυτοκίνητο...Μέσα στο μυαλό της επικρατούσε χάος!

Ο Γιάννης στο άλλο αμάξι ανάβει ένα τσιγάρο με ένα ελαφρυ μειδιάσμα στα χείλη... Το είχε συνηθειο να στήνει πετυχημένα σκηνικά...Αυτή τη φορά όμως είχε ξεπεράσει τον εαυτό του.

Δεν ηταν ώρα όμως για να πανηγυρίσει ακόμη... Έπρεπε όλα να πάνε όπως έπρεπε με κάθε λεπτομέρεια. Ήθελε να της δώσει την πιο έντονη εμπειρία της ζωής της και είχε αποφασίσει να φτάσει στα άκρα για να το πετύχει. Η άλλωτε μικρή ξανθια που βαριόταν εύκολα δεν θα ήταν ποτέ πια η ίδια...


Who's next?

 

Τη σκυτάλη να λάβει ο @Seirios_79 παρακαλώ...