Real Experiences

Παρασκευή, 19 Μαρτίου 2010


Συναντώ μία συνάδελφο λίγα μέτρα πριν από την είσοδο της εταιρίας, περνάμε μαζί από την είσοδο αλλά εγώ καθυστερώ μερικά δευτερόλεπτα επειδή σκουπίζω τα πόδια μου στο ποδόμακτρο. Με κοιτάζει ενοχλημένη. Μπένουμε μαζί στον ανελκυστήρα, στέκομαι απέναντί της σε απόσταση ενός μέτρου γιατί αναδύει μία όχι ευχάριστη μυρωδιά. Την κοιτώ από το κεφάλι ως τα πόδια, είναι όπως συνήθως απεριποίητη. Είμαι αρκετά ευγενική ώστε να της χαμογελάσω αλλά όχι τόσο σεμνή όσο απαιτείται για να μην την αφήσω να καταλάβει ότι πρόκειται για χαμόγελο οίκτου. Γυρίζω προς τον καθρέπτη και φτιάχνω το μαντήλι μου κινώντας το κεφάλι ελαφρώς προς τα επάνω. "Πολύ προκλητικό εκ μέρους σου να κοιτάγεσαι στον καθρέπτη και να φτιάχνεσαι,παρά τα όσα συμβαίνουν" λέει. "Λαϊκισμός" σκέπτομαι, αλλά δεν της απαντάω. "Αναρωτιέμαι πώς μπορείς μετά να κοιμάσαι" λέει. "Δεν κοιμάμαι." σκέπτομαι. Βγαίνει όταν ο ανελκυστήρας φτάνει στον όροφό της. Συνεχίζω μέχρι το δικό μου όροφο και βγαίνω. Ανοίγω το pc μου πριν χαιρετήσω τον Κ και πριν φτιάξω το τσάι μου. Μετά κάθομαι στο γραφείο μου και ασχολούμαι με το κομμάτι της δουλειάς που είναι το χόμπι μου.

Περνούν αρκετές ώρες χωρίς να αντιληφθώ τίποτα άλλο. Ακούω κάποια βοή, προερχόμενη από πίσω μου. Περιστρέφω την πολυθρόνα μου 180 μοίρες και ανοίγω τα στόρια. Ακριβώς έξω από την εταιρία στο δρόμο διαδηλώνουν πολλοί άνθρωποι, φωνάζουν κάποια συνθήματα αλλά δεν ακούω τί ακριβώς λένε. Χτυπάει το τηλέφωνό μου, η receptionist με ενημερώνει ότι είναι HR Representatives που έχουν εξαγριωθεί και δεν θα φύγουν αν δεν με σκοτώσουν. Μου προτείνει να αυτοκτονήσω επειδή είχε δει το Χίτλερ να το κάνει σε μία ταινία για να αποφύγει έναν οδηνηρό θάνατο. Σκέπτομαι ότι μία αυτοκτονία μπορεί να είναι από απόλυτα ταπεινωτική έως έκφραση υπέρτατης ελευθερίας, αλλά η παρότρυνσή της μάλλον παραπέμπει στην πρώτη περίπτωση. Όσες φορές έχω αυτοκτονήσει, ενέπιπταν στη δεύτερη περίπτωση και σίγουρα δεν θα με ενδιέφερε κάποια εναλλακτική. Της προτείνω να βλέπει λιγότερες ταινίες και της λέω χαριτολογώντας ότι οι διαδηλωτές δεν φαίνονται για Ρώσσοι. Με ρωτά γιατί πρέπει να είναι Ρώσσοι και της απαντώ ρωτώντας τί θα μπορούσαν να είναι. Μου απαντά πως ίσως είναι Εβραίοι. Δεν νομίζω να έχω γνωρίσει ποτέ κάποιο Εβραίο και έτσι δεν γνωρίζω αν μοιάζουν με τους Έλληνες. Προσπαθώ να στείλω e-mail στον πατέρα μου ρωτώντας αν οι Εβραίοι μοιάζουν με εμάς αλλά συνειδητοποιώ ότι δεν γνωρίζω ανάγνωση και έτσι δεν μπορώ ούτε να επιβεβαιώσω το τί πληκτρολογώ, ούτε να βρω την επιλογή αποστολής. Καλώ τη μητέρα μου και τη ρωτώ. Μου απαντά πως πριν από 16 έτη στο Παρίσι είχαμε επισκεφθεί ένα Εβραϊκό εστιατόριο και κάποιοι φορούσαν μερικά πολύ παράξενα καπέλα που έμοιαζαν με μάλλινους κυκλικούς δίσκους κολλημένους στο επάνω μέρος του κεφαλιού. Την ευχαριστώ που μου θύμισε την περίπτωση και το κλείνω. Κοιτώ ξανά από το παράθυρο αλλά δεν παρατηρώ να φορά κανείς τέτοιο καπέλο.

Σηκώνομαι από την πολυθρόνα μου έτοιμη να κατέβω στον όροφο όπου φυλάσσεται ο οπλικός εξοπλισμός, αλλά περνά από μπροστά μου ο Κ. κρατώντας ένα φλυτζάνι τσάι και μου λέει χαμογελαστός χωρίς να ανοίξει το στόμα: "Ask the secretary to bring it for you my dear". "Bureaucracy", σκέπτομαι. Ξανακάθομαι στην πολυθρόνα και καλώ τη γραμματέα. Δεν απαντάει. Το κλείνω.

Σηκώνομαι και ανοίγω το παράθυρο αλλά συνειδητοποιώ ότι δεν ανοίγει περισσότερο από 30cm. Συμπληρώνω ένα έντυπο εσωτερικής ανακοίνωσης με αριθμό πρωτοκόλλου και το στέλνω στη receptionist ενημερώνοντάς την ότι το παράθυρό μου δεν ανοίγει εντελώς και ότι περιμένω να αποκατασταθεί η βλάβη από τον τεχνικό του κτιρίου. Λαμβάνω άμεσα την απάντηση ότι τα παράθυρα της εταιρίας από κάποιον όροφο και πάνω δεν ανοίγουν παρά μόνο τόσο όσο χρειάζεται για να αερίζονται οι χώροι. Ανοίγω ξανά το παράθυρο και εκτιμώ το μέγεθος του ανοίγματος. Χωράω να περάσω από το άνοιγμα αλλά θα πρέπει να ανέβω προηγουμένως σε κάποια καρέκλα. Σκέπτομαι ότι η πολυθρόνα μου είναι συρόμενη και δεν είναι ασφαλές να πατήσω επάνω γιατί ενδέχεται να ολισθήσει και να πέσω. Κοιτώ μία άλλη πολυθρόνα και υπολογίζω ότι σε περίπτωση ανάγκης θα χρειαστώ περίπου 5-6 δευτερόλεπτα να τη μετακινήσω μέχρι το παράθυρο. Σημειώνω το χρόνο σε ένα χαρτί.

Προσπαθώ να σκεφτώ τί είναι αυτό που δεν έχω σκεφτεί ακόμη. Καλώ τη receptionist και τη ρωτώ ποιος της είπε ότι θέλουν να με σκοτώσουν. "Εσείς μου το είπατε", μου απαντά. Την ευχαριστώ και κλείνω το τηλέφωνο. Συμπεραίνω ότι με πείραξε εκείνο που διάβασα χθες για τη Β. Κορέα. Απενεργοποιώ τα RSS Feeds και διαγράφω τον κατάλογο των ήδη υπαρχόντων. Καλώ τη receptionist και τη ρωτώ αν έφυγαν, μου απαντά ότι δεν θα έρθουν κι άλλοι, αλλά όσοι ήδη ήρθαν δεν πρόκειται να φύγουν. Ξανακοιτώ από το παράθυρο και προσπαθώ να τους μετρήσω. Μετρώ κεφάλια ως το δέκα και μετά ξανά από το ένα γιατί δεν ξέρω να μετράω πάνω από το δέκα. Δεν μπορώ να μάθω πόσοι είναι αλλά φαίνονται πολλοί. Καλώ το μηχανογράφο και του ζητώ να κάνει restore όλο τον fserv στη χθεσινή ημερομηνία. Μου θυμίζει ότι θα χαθεί η χθεσινή έκδοση που παρήγγειλα για το ERP. Ξεκινάει να μου λέει ότι ο scroller των έργων εμφανίζει duplicates και του απαντώ ευγενικά ότι είναι κύβος και ότι δεν μπορώ να εισάγω στα μυαλά μερικών την έννοια της τρίτης διάστασης στους πίνακες γιατί βιάζομαι. Με ευχαριστεί για την απάντηση. Κλείνω και κοιτώ το ρολόι του υπολογιστή μου. Δεν ξέρω να διαβάζω την ώρα και ούτε μπορώ να διακρίνω καλά κάποιον αριθμό. Θέλω να καλέσω κάποιον άλλον αλλά εν τω μεταξύ έχω ξεχάσει τους αριθμούς και έτσι καλώ ξανά το μηχανογράφο χρησιμοποιώντας το redial και του ζητώ να κάνει restore τον υπολογιστή μου σε χθεσινή ημερομηνία. Με ρωτά αν πρόκειται να αλλάξει η χθεσινή απόφαση και αν γι αυτό θέλω να επαναφέρω το χρόνο. Του απαντώ πως δεν θα αλλάξει τίποτα, αλλά θέλω να επιστρέψω στο χθες για να εξαφανιστούν οι διαδηλωτές και να ξεκουραστώ. Μου εξηγεί ότι οι διαδηλωτές έχουν έρθει για άλλο λόγο και ότι η χθεσινή απόφαση δεν έχει καν ακόμη ανακοινωθεί. Τον ευχαριστώ και το κλείνω.

Η receptionist με καλεί και με ενημερώνει ότι οι HR Representatives έχουν μπει μέσα στο κτίριο και ανεβαίνουν προς τον όροφό μου για να με σκοτώσουν. Της εξηγώ ότι δεν γίνεται να με σκοτώσουν επειδή είμαι αθάνατη. Ακούγεται ανήσυχη αλλά την καθησυχάζω.

Πηγαίνω στο W.C. και φτιάχνω ξανά το μαντήλι μου. Πλένω τα χέρια μου και τα σκουπίζω καλά. Επιστρέφω στο γραφείο μου, ανοίγω την τσάντα μου, και βάζω κρέμα χεριών στο επάνω μέρος, ούτως ώστε να μην λαδώσω με τα ακροδάχτυλα το πληκτρολόγιο αργότερα. Κοιτώ τα χέρια μου και μου φαίνονται όμορφα και λευκά. Χαμογελώ και ξανακάθομαι στην πολυθρόνα μου. Σκέπτομαι ότι δεν γίνεται να αυτοκτονήσω γιατί όταν πέσω από το παράθυρο θα τρομάξω και θα ξυπνήσω, και δεν πρέπει να ξυπνήσω γιατί έχω μεγάλη ανάγκη να ξεκουραστώ. Σταυρώνω τα πόδια μου και περιμένω.

 

Άντε πάλι ξανά μανά τα ίδια...

 

Απάντηση: Real Experiences

Καλα ,βρε παιδι μου χρυσο,,,αφου δεν ξερεις να διαβαζεις,πως εμαθες να γραφεις; 

 

Απάντηση: Real Experiences

παλιόπαιδο...

 

Απάντηση: Re: Real Experiences

Προφανώς δεν μεγαλώσαμε όλοι με τον ίδιο μπαμπούλα ως φόβητρο, φίλε μου...



Κατά τ' άλλα είχε κάτι από "Brazil" (αντι-Brazil, ίσως), που μου άρεσε...

 

Re: Απάντηση: Re: Real Experiences

Τα "άλλα" μια χαρά ήταν. Αυτά;

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Real Experiences

 

 

Πολύ αποτελεσματικός ο φρουρός του ύπνου σου, DRS. 

ΥΓ. Τα χέρια σου είναι όντως πολύ όμορφα...

 

Σάββατο, 20 Μαρτίου 2010


Είναι απόγευμα. Μπαίνω στον ανελκυστήρα και κατεβαίνω προς τη reception για να φύγω. Σκέπτομαι όπως πάντα ότι το σαββατοκύριακο ξεκινά από τη στιγμή που βγαίνει κανείς από το γραφείο του την Παρασκευή το απόγευμα. Περνώ από τον όροφο του οικονομικής διεύθυνσης, της γραμματείας, του λογιστηρίου, της διεύθυνσης ασφάλειας, των πωλήσεων, του τμήματος διακίνησης και προμηθειών. Στο ισόγειο ο ανελκυστήρας δεν σταματάει, συνεχίζει προσπερνώντας τον όροφο του μηχανουργείου και της αποθήκης. Σταματάει σε κάποιον υπόγειο χώρο για το επίπεδο του οποίου δεν υπάρχει σχετικό πλήκτρο στο πάνελ του ανελκυστήρα, ανοίγει η πόρτα και βγαίνω. Κλείνει η πόρτα.

Βρίσκομαι σε έναν λευκό κενό χώρο 60cm^2 χωρίς παράθυρα ή έπιπλα που φωτίζεται από το λαμπτήρα κινδύνου. Μπροστά μου στο ύψος του κεφαλιού είναι αναρτημένη μία αυτόφωτη πινακίδα που απεικονίζει την κάτοψη του χώρου, δηλαδή ένα μικρό τετράγωνο και μέσα μία κόκκινη κουκίδα, και γράφει "Sie sind hier.". Κουνώ ελαφρώς το κεφάλι πάνω - κάτω χαμογελώντας ευχαριστημένη από το πόσο σαφής είναι η πινακίδα.

Γυρίζω προς τον ανελκυστήρα και βλέπω μία ακόμη αυτόφωτη πινακίδα που δείχνει "-οο".

Είμαι πολύ ευχαριστημένη από την H & S μελέτη για το κτίριο. Ο χώρος είναι καθαρός, υπάρχει μία ακριβής κάτοψη του ορόφου και σωστή ένδειξη του σημείου, όπου στέκεται εκείνος που κοιτά την πινακίδα, μία αυτόφωτη πινακίδα με τον όροφο στον οποίο βρίσκομαι, και σωστός φωτισμός από γεννήτρια, ούτως ώστε να υπάρχει δυνατότητα προσανατολισμού σε περίπτωση κινδύνου.

Στέκομαι για λίγο και κατόπιν αποφασίζω να φύγω από εκεί για να επιστρέψω στο σπίτι μου για το σαββατοκύριακο. Συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει πλήκτρο κλήσης του ανελκυστήρα δίπλα από την πόρτα, και έτσι περιστρέφομαι ξανά στο χώρο κοιτώντας την κάτοψη του ορόφου. Εκτιμώ ξανά ότι είναι πέραν πάσης αμφιβολίας σωστή η κάτοψη και ότι βρίσκομαι ακριβώς εδώ. Ανοίγω την τσάντα μου αλλά είναι άδεια, την ξανακλείνω προσεκτικά. Επιβεβαιώνω ψηλαφίζοντας το κεφάλι μου ότι δεν εξέχει από τον κότσο μου καμία τρίχα.

Περιμένω αρκετή ώρα αλλά δεν συμβαίνει τίποτα. Είμαι κουρασμένη, αλλά δεν υπάρχει κάποια καρέκλα για να καθήσω και ούτε χωράω να ξαπλώσω. Αποφασίζω να συνεχίσω να στέκομαι όρθια.

Προσπαθώ να εκτιμήσω το μέγεθος της πιθανότητας να έρθει κάποιος σε αυτό τον όροφο και να μπορέσω να μπώ στον ανελκυστήρα για να ανέβω στο ισόγειο. Συμπεραίνω ότι αυτή είναι μηδενική καθώς δεν υπήρχε πλήκτρο στο πάνελ του ανελκυστήρα γι αυτό το υπόγειο. Συμπεραίνω ότι θα εγκαταλείψω το χώρο μόνο όταν ξυπνήσω.

Περιμένω πάρα πολλή ώρα, ο χώρος δεν μου είναι ευχάριστος και είμαι πολύ κουρασμένη για να στέκομαι όρθια. Αποφασίζω να ξυπνήσω και διερευνώ το πώς θα μπορούσα να εξωθηθώ σε αίσθημα πανικού ή τρόμου, ώστε να το επιτύχω. Αναλογίζομαι ότι ο χώρος δεν έχει παράθυρο και ότι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της γης και καταλήγω στο συμπέρασμα πως δεν μπορώ να αυτοκτονήσω πέφτοντας. Γνέφω ξανά ευχαριστημένη από το ασφαλές του συμπεράσματός μου. Δεν είμαι κλειστοφοβική και δεν πανικοβάλλομαι, και έτσι είναι αδύνατο να αισθανθώ την απαιτούμενη πίεση ώστε να ξυπνήσω.

Είμαι στεναχωρημένη επειδή δεν έχω καμία επιλογή και κουρασμένη από την πολύωρη ορθοστασία. Λυγίζω τα γόνατά μου ώσπου να ακουμπήσουν στο μπροστινό τοίχο και γέρνω το κεφάλι ώσπου να ακουμπήσει στην πόρτα του ανελκυστήρα και περιμένω έτσι. Με πονούν τα γονατά μου και ξανασηκώνομαι. Γέρνω προς όλες τους τοίχους εκ περιτροπής προσπαθώντας να ανακουφίσω τα πόδια μου.

Έχω απόλυτη συναίσθηση ότι πρόκειται περί ονείρου αλλά νιώθω το σώμα μου και την κούραση επίσης απόλυτα αληθοφανώς. Με παρακαλώ να ξυπνήσω για να μπορέσω να βγω από εκεί και να ξαπλώσω για να ξεκουραστώ, αλλά δεν ξυπνάω. Περνούν πάρα πολλές ακόμη ώρες.

 

κάτι από Μάτριξ μου θυμίζει.

 

In purgatorio...

 

Στην αρχη μου εκανε εντυπωση να μην ξερει να μετραει πανω απο το 10 αλλα να ξερει οτι το χαλακι λεγεται ποδομακτρο αλλα μετα διαβασα οτι ειναι ονειρο. μετα δεν καταλαβαινα γιατι εχει πολλες αγνωστους ορους για εναν ταπεινο μουσικαντη οποτε αρχισα να το περναω στο fast forword να δω λιγο ξύλο.

ΚΑΛΑ ΒΡΕ. Δεν θα δουμε καθολου ξυλο; (δεν με παρεξηγεις ,ε; )