Salamikonos

Πεθαίνω σαν χώρα – είναι δυνατόν; Ούτε τα δουλάκια μπορούν πια να βασανιστούν στην καυτή Σάντα Μαρία ούτε τα κουνέλια να πηδηχτούν το βράδυ. Όλη μέρα απλωμένες ξαπλώστρες και νεκροκρέβατα και το βράδυ οι «Πετσέτες» να φυλάνε γερμανική σκοπιά.

Και όχι μόνο στην Πάρο – παντού! Οι απολαύσεις δούλων γίνονται όλο και πιο «gourmet», μόνο το μεροκάματο του σερβιτόρου πέφτει αντί να ανεβαίνει: συστημικό σαδομαζό;

Εκεί που στο μέσο του πουθενά, κάτω από έναν απάνθρωπο ήλιο, ο άνθρωπος με το λουρί έκανε τα πάντα για να πετύχω την τέλεια στάση του κορμιού, τώρα εκατοντάδες πίνουν φραπέ και κοιτούν τι γράφω στα κινητά (πολύ που θα ήθελα!).

Πεθαίνω σαν χώρα, που να μείνω πια; Το αφεντικό με έχει 18 ώρες στην κουζίνα τιμωρία και απονάρκωση αγκαλιά με ναξιώτικες πατάτες. Παλιά είχα βρει έναν άνθρωπο που ήθελε να με σπιτώσει, έστω μία-δύο φορές την εβδομάδα, τώρα το καλυβάκι νοικιάζεται 250 ευρώ τη μέρα – πίσω από θημωνιές. Δίνω κώλο και τηγανίζω, παίρνω πίπα και καίγομαι… Μπαίνει έξαλλο το αφεντικό και με ξυλοφορτώνει. Και τι αυτό;

Παλιά δούλευες σκληρά σαν σκλάβος για τον άνθρωπό σου, και εκείνος σε αντάμειβε με ποικίλους και ενίοτε ευρηματικούς τρόπους. Είχες ένα μέρος να κρυφτείς, να δροσιστείς. Τώρα τα λεφτά που βγάζεις πάνε σε χάπια, στοιχήματα και ποτά. Και δουλειά μέχρι τα έσχατα της σεζόν – δουλεία καμία!

Γνώρισα τυχαία την Γαβριέλλα, μία Αλβανίδα καμαριέρα, όταν μετά από ένα παραληρηματικό τριήμερο εργασίας και πιόματος έχασα κάθε αίσθηση χώρου και χρόνου, βγήκα εκτός τροχιάς και προσγειώθηκα αναίσθητος σε δωμάτιο ξενοδοχείου. Οι ένοικοι του θα είχαν βγει για μπάνιο και η Γαβριέλλα θα ακολουθούσε για την ημερήσια υπηρεσία της. Και όταν με είδε ανάσκελα και γυμνό πάνω στα σεντόνια που θα άλλαζε, έκανε γρήγορα κάποιους υπολογισμούς και κρίνοντας από το branding στα μεριά, κατέληξε με ασφάλεια για το μέλλον της σχέσης μας.

Πλέον το βράδι κοιμάμαι νωρίς και είμαι φρέσκος το πρωί. Τρώω καλά και σωστά, γυμνάζομαι και λίγο, έρωτα κάνω πια στα καυτά παριανά μεσημέρια. Ντυμένος σε αραχνούφαντα λευκά κατεβαίνω ίδιος νεκροπομπός στην αμμουδιά, κάνοντας τούμπες πίσω από κουΐντες «νεκροκρέβατων» σωρών. Εδώ που προσφέρονται ασπασμοί σε μέλλοντες νεκρούς.