The Dark Side of the Moon

Ήμαστε και οι δύο καλεσμένοι σε ένα εντελώς vanilla και κάπως ξενέρωτο πάρτυ γενεθλίων. Τον είχα προσέξει από την αρχή. Είχε ένα βλέμμα διαπεραστικό και μου είχε κάνει εντύπωση. Όταν πήγα στο τραπέζι - μπαρ για να βάλω ένα ποτό, μου έπεσε κάτω το καπάκι του μπουκαλιού, οπότε γονάτισα και άρχισα να το ψάχνω κάτω από το τραπέζι. Μόλις το βρήκα, σήκωσα τα μάτια μου και τον είδα από πάνω μου, να με κοιτάζει και να χαμογελάει.

Τι λέει ο νορμαλ κόσμος σ’ αυτές τις περιπτώσεις; «Μου έπεσε το καπάκι»; «Γεια σου»; Κάτι τέτοιο τέλος πάντων, και μάλιστα αφού σηκωθεί. Ε, εγώ είπα «καλησπέρα σας» και έμεινα γονατιστή.

-Γεια σου κι εσένα. Τι κανεις εκεί κάτω;
-Μου έπεσε ένα καπάκι και το έψαχνα
-Και τώρα το βρήκες;
-Ναι
-Και γιατί δεν σηκώνεσαι;
-Γιατί ήρθατε, εεε ήρθες εσύ από πάνω μου και...
-Και βραχυκύκλωσες;
-Λίγο...
-Ναι, αλλά αυτό είναι μάλλον ένα ακατάλληλο πάρτυ για κάποια που της αρέσει να κάθεται γονατιστή
[Ώπα; What the fuck? Εννοεί αυτό που κατάλαβα;]
-Ννννναι...
-Δώσε μου τα χέρια σου, να σε βοηθήσω να σηκωθείς

Και πάλι: Τι λέει ο νορμάλ κόσμος σε αυτές τις περιπτώσεις; «Ευχαριστώ»; «Όχι, ευχαριστώ, θα σηκωθώ μόνη μου»; Ε, εγώ είπα «Μάλιστα, ευχαριστώ».

Αποφάσισα να μην πιω άλλο ποτό για να έχω, όσο μπορώ, σώας τας φρένας.

-Λοιπόν; Δε θα μου πεις πώς σε λένε;
-Κατερινα, εσένα;
-Γιάννης, χάρηκα
-Παρομοίως
[Ωραία. Ως εδώ τα κατάφερα και δεν πέταξα άλλη πατάτα.]
-Λοιπόν, Κατερίνα, κάθεσαι γονατιστή και σε άλλα πάρτυ;
-Όχι, δεν το συνηθίζω...
[Καλέ τι δεν το συνηθίζεις; Που έχεις περάσει τη μισή ενήλικη ζωή σου γονατιστή ή στα τέσσερα;]
Εννοώ, δεν το συνηθίζω στα πάρτυ!
-Μα γιατί; Στο κατάλληλο πάρτυ θα μπορούσες να περάσεις υπέροχα γονατιστή
-Σε τι είδους πάρτυ δηλαδή;
[Ας κάνω λίγο τη χαζή]
-Εγώ δεν ξέρω! Εσύ μου μίλησες στον πληθυντικό και ξεκίνησες τα «μάλιστα» και τα «καλησπέρα σας»
[Γαμωτο! Το πρόσεξε!]

Γέλασα, γιατί προφανώς δεν είχα τι να πω, και από την αμηχανία μου, μου έπεσε κάτω το κινητό.

-Δε θα σκύψεις να το πιάσεις;

Εν τω μεταξύ, έτσι όπως ήμουν στριμωγμένη ανάμεσα στο τραπέζι και τον τοίχο, δεν μπορούσα να σκύψω να το πιάσω χωρίς να γονατίσω. Δεν είχα άλλη επιλογή, και ξαφνικά ξαναβρίσκομαι στην ίδια στάση. Εγώ γονατιστή κι εκείνος από πάνω μου να με κοιτάει.

[Πες κάτι έξυπνο τώρα ή σήκω αμέσως!!!]
-“Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ’ είδες;”
[Seriously? Καββαδία; Καββαδία βρήκες να απαγγείλεις γονατιστή μπροστά σε έναν άγνωστο;]
-“Στην άμμο πάνω σ’ είχα ανάστροφα ζαβώσει, τη νύχτα που θεμέλιωναν τις πυραμίδες.” Αυτό το «σ’ είχα ανάστροφα ζαβωσει», το έχεις σκεφτεί ποτέ; Αυτή ήταν ζαβωμένη ανάστροφα, άρα πώς ήταν;
[Οκ, ευτυχώς... Η πατάτα μου βρήκε ανταπόκριση!]
-Ναι... Να σηκωθώ και να σου πω;
-Γιατί; Μια χαρά είσαι εκεί
-Ναι, αλλά μας βλέπει κόσμος
-Ωραία!
-Τι ωραία;
-Λοιπόν: «Σ’ είχα ανάστροφα ζαβωσει». Τι πιστεύεις εσύ ότι εννοεί ο ποιητής;
-Ξέρω κι εγώ; Για να ήταν αυτή ανάστροφα και αυτός να την είχε ζαβώσει, ήταν αυτή στα τέσσερα κάπως; Ή ξαπλωμένη μπρούμυτα, αλλά όχι ακριβώς, και άρα την είχε ζαβώσει;
-Εγώ πιστεύω πως το «ζαβώνω» εδώ μπορεί να είχε και την έννοια που έχει σε κάποια χωριά στην Κρήτη. Δηλαδή «πληγώνω» ή «τραυματίζω», σωματικά, ψυχικά κτλ. Αλλά μπορεί και να εννοεί και «κάνω κάτι να γίνει στραβό και να μην είναι πια ίσιο ή το χαλάω»
-Ναι, να σηκωθώ τώρα;
-Γιατί; Ωραία δεν περνάμε έτσι; Τι κάνεις αύριο το μεσημέρι;
-Δεν έχω κανονίσει κάτι
-Οπότε, θα πάμε για καφέ. Γράψε το κινητό μου.
-Μαλ... Οκ!
[Παρά λίγο...]
-Τώρα μπορείς να σηκωθείς. Λοιπόν, Κατερίνα, χάρηκα για τη γνωριμία, αλλά θα πρέπει να φύγω. Θα συνεχίσουμε αύριο, στον καφέ.
-Ναι, αλλά θα κάθομαι σε καρέκλα!
-Δεν ξέρω. Δεν έχω αποφασίσει ακόμη. Καληνύχτα!


-Δύο χρόνια μετά-


-Κύριε, να Σας ρωτήσω κάτι;
-Πες μου, μικρή μου
-Μπορώ να πάω στη Θεσσαλονίκη ένα τριήμερο για να δω τους φίλους μου;
-Φυσικά! Έλα να κλείσουμε εισιτήρια! Πότε θες να πας;
-Το μεθεπόμενο Σαββατοκύριακο έλεγα
-Το μεθεπόμενο δεν μπορείς να πας. Μπορείς να πας αυτό ή το επόμενο ή στα μέσα του επόμενου μήνα.
-Γιατί; Τι θα γίνει το μεθεπόμενο Σαββατοκύριακο;
-Θα λείπω κι εγώ και πρέπει κάποιος να μείνει εδώ για τα γατιά
-Θα λείπετε;
-Έχω μια συνέντευξη στο Αμστερνταμ
-Συνέντευξη για δουλειά στο Άμστερνταμ;
-Ναι
-Δηλαδή αν σας πάρουν, θα πάτε να μείνετε εκεί;
-Θα πάμε, μικρή. Μαζί θα πάμε. Αν με πάρουν, και αν συμφωνήσω στα οικονομικά, και αν βρεις δουλειά κι εσύ, και αν βρούμε σπίτι κτλ
-Δε μου είπατε τίποτα...
-Το είχαμε συζητήσει και σου είχα πει ότι στέλνω βιογραφικά στο εξωτερικό
-Απλά ξαφνιάστηκα. Δεν το περίμενα τόσο σύντομα
-Έλα να κλείσουμε τώρα τα δικά σου εισιτήρια

Η συνέντευξη τελικά πήγε υπέροχα και η οικονομική πρόταση που είχε ήταν εξαιρετική. Εν τω μεταξύ ο ένας γάτος αρρώστησε σοβαρά και ήταν αδύνατον να ταξιδέψει για το επόμενο χρονικό διάστημα, αλλά κι εγώ δεν έβρισκα δουλειά στο Άμστερνταμ. Μετά τα capital controls, ο κλοιός είχε αρχίσει να σφίγγει αρκετά και τα οικονομικά του ήταν πλέον άσχημα. Έπρεπε να φύγει μόνος του. Το βλέπαμε και οι δύο.

-Μικρή μου...
-Ξέρω
-Ξέρεις;
-Ξέρω ότι πρέπει να φύγετε μόνος σας
-Ναι. Πρέπει να συζητήσουμε κάποια πράγματα. Δεν πάω εκεί για να μείνω 2 μήνες και να ξαναγυρίσω. Πάω για καιρό, ίσως για χρόνια. Δεν ξέρουμε αυτή τη στιγμή, έτσι όπως είναι τα πράγματα, αν και πότε θα μπορέσεις να έρθεις εσύ.
-Ναι, αλλά μαζί θα είμαστε. Εννοώ...θα είμαι δική σας
-Φυσικά, μικρή μου. Θα κάνουμε όμως κάποιες αλλαγές. Θα ανήκεις σ’ εμένα, αυτό δεν θα αλλάξει. Θα ζητάς άδεια για όσα έχουμε πει. Ούτε αυτό θα αλλάξει. Θα έρχομαι να σε βλέπω όσο πιο συχνά μπορώ και θα έρχεσαι κι εσύ.
-Αλλά; Τι θα αλλάξει;
-Μικρή, έχεις ανάγκη κάποια πράγματα. Κάποια καλύπτονται εξ αποστάσεως, κάποια άλλα όχι. Για πόσο νομίζεις ότι θα αρκείσαι στα tasks εξ αποστάσεως; Στο play τηλεφωνικώς και με κάμερα; Πόσο καιρό θα αντέξουμε χωρίς να μας φθείρει; Χρειάζεσαι κάποιον εδώ, για τα «επιφανειακά», όπως τα λες εσύ, για να ξεδίνεις και να περνάς καλά. Έχω πάρει τις αποφάσεις μου και όπως ξέρεις έχω υπολογίσει όλα τα ενδεχόμενα. Έχω καταλήξει στον Στέλιο, με τον οποίο συζητήσαμε χθες.

Ψέλλισα ένα «μάλιστα» ενώ ένα μικρό, ανυπότακτο ακόμη, κομμάτι του εαυτού μου ούρλιαζε μέσα στο μυαλό μου «Δε θέλω!!! Δε θέλω κανέναν άλλον!!»

Έβαλα τα κλάμματα και με πήρε αγκαλιά. Ήταν μία απ’ αυτές τις αγκαλιές στις οποίες χωράς ακριβώς, σαν να είναι φτιαγμένο το ένα σώμα για το άλλο.

Είχε φτάσει Σάββατο και το βράδυ θα ερχόταν ο Στέλιος στο σπίτι για να με γνωρίσει από κοντά. Μαζί είχαμε μιλήσει μόνο διαδικτυακά καθώς έλειπε στο εξωτερικό 1,5 χρόνο και μόλις είχε επιστρέψει, αλλά με τον Κύριό μου γνωρίζονταν χρόνια. Είχα όμως μία απίστευτη άρνηση από το πρωί και ήμουν κακόκεφη, οπότε αποφάσισα να εκφραστώ, μιας και είχα τιμωρηθεί ουκ ολίγες φορές γιατί είχα κρατήσει τις σκέψεις μου για τον εαυτό μου. Ακριβώς επειδή δυσκολευόμουν υπερβολικά πολύ να εκφράσω αυτά που ένιωθα και σκεφτόμουν, είχε θεσπιστεί μία συγκεκριμένη διαδικασία, ένα “Safe Space”, όπως το έλεγε, μέσα στο οποίο μπορούσα να του πω ό,τι ήθελα, χωρίς συνέπειες. Και τον ρόλο του “Safe Space” έπαιζε ένα χαλάκι κίτρινο, πάνω στο οποίο καθόμουν οκλαδόν και μπορούσα να μιλήσω για οτιδήποτε. Με τον καιρό είχα καταλάβει πολύ καλά ότι εκείνος ήταν ουσιαστικά το Safe Space μου, αλλά κρατούσαμε το τελετουργικό γιατί με βοηθούσε να οργανώνω τις σκέψεις μου πριν μιλήσω.

-Κύριε;
-Φέρε το χαλάκι σου στο σαλόνι
-Μάλιστα

Έκατσα στο χαλάκι και ξεκίνησα:

-Ήθελα να σας πω ότι εγώ δεν θέλω κανέναν άλλον. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου με άλλον! Δεν καταλαβαίνω γιατί μου το κάνετε αυτό...

Είχα αποφασίσει να μη βάλω τα κλάμματα, αλλά δεν τα κατάφερα.

-Μικρή μου, μου έχεις εμπιστοσύνη;
-Μάλιστα
-Ξέρεις ότι αυτή δεν είναι μία απόφαση που θα έπαιρνα ποτέ με ελαφριά καρδιά. Σωστά; Ξέρεις ότι κι εμένα μου στοιχίζει αυτή απόφαση όσο και σ’ εσένα;
-Μάλιστα, το ξέρω
-Άρα, αν με εμπιστεύεσαι, ξέρεις ότι το κάνω για το καλό σου και άρα δεν χρειάζεται να κλαις.
-Μα πώς θα με αγγίξει, πώς θα με πονέσει κάποιος άλλος;
-Έχει σημασία ποιανού είναι το χέρι που θα σε πονέσει, μικρή μου, ή ποιος όρισε να σε πονέσει αυτό το χέρι;

Κάπως παρηγορήθηκα, πήγα να μαγειρέψω και να ετοιμαστώ και ο Κύριος βγήκε για κάποιες εξωτερικές δουλειές. Σκεφτόμουν να φορέσω ένα μαύρο φόρεμα, αλλά πολύ σύντομα έλαβα την εντολή με sms: «Μην ντυθείς όταν βγεις από το μπάνιο»
Έμεινα με την πετσέτα και τον περίμενα να γυρίσει. Διάφορα στριφογύριζαν στο μυαλό μου, αλλά κυρίως όσα είχα ακούσει από μία πρώην του Στέλιου: «Είναι μάλλον πολύ hardcore για τα γούστα μου, υπερβολικά σαδιστής και control freak. Δεν χάνει ποτέ τον έλεγχο όμως.»

Άκουσα την πόρτα να ανοίγει και με έπιασε ταχυκαρδία. Είχα επισήμως αρχίσει να αγχώνομαι για τη βραδιά που θα ακολουθούσε.

-Μικρή μου;
-Στην κουζίνα είμαι!
-Έτσι μαγειρεύεις; Με την πετσέτα και την ποδιά από πάνω;

Πρέπει να ήταν πολύ αστείο το θέαμα, γιατί τον έπιασε σχεδόν νευρικό γέλιο.

-Μου είπατε να μην ντυθώ!
-Ναι, έλα μέσα να σου δώσω αυτά που θα βάλεις

Μου έδωσε μία φούστα μαύρη και έναν κορσέ, που τον είχαμε αγοράσει κάποια στιγμή και δεν τον είχα βάλει ποτέ. Παπούτσια όμως όχι, θα ήμουν ξυπόλυτη. Τα φόρεσα και μου έσφιξε αρκετά τον κορσέ.

-Είναι πάρα πολύ άβολος ο κορσές
-Όμορφη είσαι μικρή μου, πολύ όμορφη
-Ευχαριστώ

Δεν μπορούσα να κουνηθώ πολύ εύκολα, με εμπόδιζε στην αναπνοή λίγο, αλλά του άρεσε. Άρα ενώ προσωρινά τον είχα μισήσει, τελικά τον λάτρεψα.

Ο Στέλιος ήρθε ακριβώς στην ώρα του. Χτύπησε το κουδούνι και μέχρι να φτάσει το ασανσέρ στον 5ο νόμιζα πως θα λιποθυμήσω από αγωνία.

-Καλησπέρα Κατερίνα
-Καλησπέρα
-Επιτέλους σε βλέπω από κοντά! Όμορφη είσαι σήμερα!
-Ευχαριστώ
-Ο φίλος μου είναι μέσα;
-Ναι, στο γραφείο

Ήταν μέσα περίπου μισή ώρα. Ήθελα πολύ να κρυφακούσω, αλλά αποφάσισα να μην το κάνω για να μη βρεθώ σε μπελάδες. Όταν βγήκαν, ο Κύριος μου έβαλε το κολάρο μου, με αγκάλιασε, με φίλησε και μου είπε μόνο «να είσαι καλό κορίτσι».

-Έλα μαζί μου

Ο Στέλιος με οδήγησε στο σαλόνι, ενώ ο Κύριος έμεινε στο γραφείο με ανοιχτή την πόρτα. Πραγματικά, από το άγχος ίσα που με κρατούσαν τα πόδια μου.

-Δε θα σε φάω! Θα σε πονέσω, αλλά δε θα σε φάω. Μπορείς να ηρεμήσεις λίγο λοιπόν
-Δεν νομίζω ότι μπορώ! Είμαι πάρα πολύ αγχωμένη
-Γιατί; Ανησυχείς για κάτι; Αν ανησυχείς για την ασφάλειά σου, δεν θα έπρεπε. Ξέρω ακριβώς τι να κάνω και δεν πρόκειται να πάθεις τίποτα
-Δεν είναι αυτό, απλά εγώ....

Πάλι δεν άντεξα και έβαλα τα κλάμματα, ακόμα δεν αρχίσαμε. Ξαφνικά άκουσα τη φωνή του.

-Μικρή μου, δεν σου είπα να είσαι καλό κορίτσι;
-Μάλιστα, μου είπατε, συγγνώμη
-Έχουμε έναν καλεσμένο σήμερα και πρέπει να περάσει καλά. Κατάλαβες;
-Μάλιστα

Έφυγε, πήγε ξανά μέσα και μείναμε πάλι μόνοι μας

-Λοιπόν, τώρα που ηρέμησες, πες μου τα safewords σου. Κίτρινο και κόκκινο;
-Μάλιστα. Απλά, αν γίνεται, ας μην τα χρειαστώ...

Έβαλε τα γέλια. Είχε ένα ωραίο γέλιο, υπέροχα ανδρικό.

-Δεν σε ξέρω και δεν με ξέρεις. Δε νομίζω ότι θα τα χρειαστείς, αλλά καλό είναι να τα έχεις για παν ενδεχόμενο.

Άνοιξε έναν χαρτοφύλακα που είχε φέρει μαζί του και έβγαλε ένα φλασάκι και σχοινιά, πολλά σχοινιά. Ανακάλυψα πολύ γρήγορα ότι το φλασάκι είχε μουσική, Pink Floyd. Το έβαλε να παίζει, μου έβγαλε τα ρούχα αργά και κάπως αισθησιακά, μου ζήτησε να καθίσω κάτω και άρχισε να με δένει. Μου είχε δέσει τα χέρια μεταξύ τους πίσω στην πλάτη, τα πόδια μεταξύ τους οκλαδόν και το στέρνο μου με τα πόδια, με τέτοιο τρόπο ώστε να μείνω σκυμμένη και ακίνητη, με το πρόσωπο ανάμεσα στα πόδια μου.

Κάθισε στον καναπέ, άναψε ένα πουράκι, έβαλε ένα ποτήρι ουίσκι και ενώ δεν τον έβλεπα, τον ένιωθα να με κοιτάζει.

Δεν ξέρω πόση ώρα καθόμουν έτσι, πάντως σχεδόν ξαφνικά, άρχισα να πονάω σε όλο μου το σώμα. Όχι ανυπόφορα, αλλά παντού. Ήταν ένα είδος πόνου που δεν είχα ξανανιώσει, σαν να ερχόταν από μέσα προς τα έξω και κατά κύματα. Προσπαθούσα μάταια να συγκεντρωθώ και ασυναίσθητα άρχισα να προσπαθώ να κουνηθώ, μόνο που αυτό έκανε τον πόνο χειρότερο.

-Μην προσπαθείς να κουνηθείς. Αφενός δεν μπορείς και αφετέρου θα χαλασεις τη φωτογραφία.
-Μάλιστα

Δεν είχα καταλάβει ότι με έβγαζε φωτογραφίες. Ένιωσα ξαφνικά ακόμα πιο εκτεθειμένη.

Λίγο πριν ο πόνος αρχίσει να είναι ανυπόφορος, άρχισε να με λύνει, σχεδόν τελετουργικά.

-Κάτσε στα 4 πάνω στον καναπέ, βάλε τα χέρια σου στην πλάτη του και μείνε ακίνητη
-Μάλιστα
-Για να δούμε τι έχουμε εδώ...

Άρχισε να βάζει ένα ένα τα δάχτυλά του μέσα μου βίαια

-Έχεις καυλώσει, καριόλα;
-Μάλιστα
-Και το λες έτσι, ευθαρσώς;
-Μα, με ρώτησες...
-Κράτα τη μέση σου χαμηλά! Θέλω να βλέπω αυτήν την καμπύλη! Αν ξανακουνηθεις, θα σε δέσω!
-Μάλιστα, συγγνώμη
-Αυτό δεν είναι το αγαπημένο σου;

Έφερε τον αγαπημένο μου δονητή και τον στερέωσε με ένα σχοινί ανάμεσα στα πόδια μου.

-Μάλιστα
-Ξέρεις όμως... Δε θα χύσεις αν δεν σου πω εγώ. Είσαι καλό κορίτσι, σωστά;
-Μάλιστα

Τον έβαλε στη χαμηλή σκάλα και τον άκουσα να βγάζει τη ζώνη του. Ο ήχος της ζώνης με καύλωσε απίστευτα, κι αυτό ακούστηκε στη φωνή μου προφανώς.

-Θα σε πονέσω μόνο αν το ζητήσεις ΠΟΛΥ ευγενικά
-Μάλιστα

Έβαλε τον δονητή λίγο πιο δυνατά και ασυναίσθητα κουνήθηκα λίγο

-Δε σου είπα να μην κουνηθεις;

Η φωνή του άλλαξε και έγινε πολύ πιο απόμακρη

-Μάλιστα, συγγνώμη, δε θα το ξανακάνω
-Εγώ αυτά τ’ ακούω βερεσέ, μικρή. Σου είπα ότι αν κουνηθείς, θα σε δέσω
-Μάλιστα, συγγνώμη

Έφερε μία ξύλινη καρέκλα, την την ακούμπησε με την πλάτη της στην πλάτη του καναπέ και μου έδεσε εκεί τα χέρια. Μετά πήρε τη ζώνη του και μ’ αυτήν μου έδεσε τη μέση με τα γόνατα.

-Όταν λέω ότι θέλω να βλέπω καμπύλη στη μέση σου, αυτό εννοώ. Οτιδήποτε λιγότερο απ’ αυτό, δεν είναι αυτό που θέλω. Κατάλαβες;
-Μάλιστα
-Ωραία... Για να δούμε πόσο έτοιμος είναι ο κώλος σου

Έβαλε λίγο λιπαντικό και έσπρωξε δύο δάχτυλα βίαια στον κώλο μου

-Μια χαρά ανοιχτή είσαι, καριόλα! Πόσοι τον έχουν γαμησει αυτόν τον κωλο;
-Ε, δεν ξέρω...
-Λέγε! Πόσοι και ποιοι! Παρ’ τους με τη σειρά! Θέλω να ακούσω ονόματα!
-Μα...

Μου τράβηξε τα μαλλιά και άρχισε να μου μιλάει στο αυτί.

-Ξέρεις ότι δεν αστειεύομαι. Ξέρεις επίσης ότι αν δεν αρχίσεις σε λίγο να μιλάς, θα το μετανιώσεις. Λέγε, ποιος ήταν ο πρώτος;

-Ο Κώστας
-Έτσι, για συνέχισε. Ο δεύτερος;
-Ο Μιχάλης
-Ο τρίτος;
-Ο Γιώργος
-Βλέπεις πόσο καριόλα είσαι; Έχουμε φτάσει στους τρεις και ήδη στάζεις...
-Ο τέταρτος;
-Ο Κύριος, ο Κύριός μου είναι ο τέταρτος

Άρχισα να κλαίω γοερά και δεν ήξερα γιατί. Απλά έκλαιγα σαν να μην είχα ξανακλαψει ποτέ, για ώρα και με αναφιλητά.

-Είσαι καλά μικρή; Θες να σταματήσω;
-Όχι, αλλά σας παρακαλώ, πονέστε με...
-Γιατί; Γιατί θες να σε πονέσω;
-Σας παρακαλώ, απλά πονέστε με... Με οποιονδήποτε τρόπο. Δε θέλω να σκέφτομαι!

Άρχισε να με λύνει και άκουσα βήματα

-Μικρή μου
-Κύριε...Εγώ... Προσπάθησα
-Το ξέρω, μικρή μου

Με πήρε αγκαλιά και με σκέπασε με μία κουβέρτα.

Ο Στέλιος έκατσε στην πολυθρόνα και άναψε άλλο ένα πουράκι.


-Τρεις μήνες μετά-


-Πήγαινε λίγο πιο πίσω, μικρή, για να σε παίρνει η κάμερα ολόκληρη
-Τώρα;
-Μια χαρά! Όμορφη είσαι, μικρή μου. Πολύ όμορφη! Τι ώρα θα έρθει ο Στέλιος;
-Σε 10 λεπτά
-Ε, τρέχα! Ετοιμάσου!
-Μάλιστα, πάω
-Να είσαι καλο κορίτσι...

 

εξαιρετική αφήγηση, με ταξίδεψες  

 

Σ’ ευχαριστώ πολύ!