the prophecy

δεν πάει πολύς καιρος, ίσως τέσσερα χρόνια, ίσως πέντε. τότε, στα χρόνια τα χρυσά, της νιότης, πριν πέσουν στα μαλλιά οι στάχτες της βαριάς αρρώστιας, το θανατικό κι οι πόλεμοι· τότε, που δεν είχαμε ανάγκη έγγραφων βεβαιώσεων υστερίας και πανικού, τότε που πληρώναμε πού και πού κιμπάρικα τη δεη, τότε που τσακίζαμε τον γύρο φρεσκοκομμένο απ το χέρι του ψήστη μπρος στα μάτια μας, αδιαμεσολάβητα. τότε, ήταν, που, ένα μοιραίο απόγευμα, μιλήσαμε με φυσική παρουσία με τον πρωτοσερβιτόρο των υάδων.

- θα 'ρθουμε μεθαύριο το βράδυ, καμμιά πενηνταριά θα 'μαστε, ίσως λίγοι παραπάνω, άντρες και γυναίκες, και λοιποί, παιδιά όχι, να μας κρατήσεις δυό στήλες τραπέζια, ξέρεις εσύ, να 'μαστε μαζεμένοι.
- να ρθείτε με το καλό, θα σας βάλω σε άκρη να μην χάνεστε, θα σας περιμένουμε, να φάτε και να πιείτε, θα σας κρατήσω τις θέσεις και θα βρείτε μόνοι σας πώς θα καθήσετε, ποιοί με ποιούς.
- να μας βάλεις σε άκρη, σε γωνιά, σαν κλουβί να το κάνεις, μην θελήσει να φύγει καμιά ξαφνικά, να 'ναι στριμωγμένη, μετά βλέπουμε.
- δεν φεύγει κανένας δυσαρεστημένος απ το μαγαζί μας, μην ανησυχείτε, θα το κάνω όπως θέλετε
- άκρη άκρη να μας βάλεις.
- τα σημείωσα όλα, άκρη και πίσω, θα σας υποδεχτούμε και θα σας οδηγούμε στην γωνία σας, με το καλό να 'ρθετε
- τα λέμε παρασκευή, να 'στε καλά
- μισό. παρασκευή έχουμε δυό γάμους, ίσως μιά κηδεία, θα δούμε, κι εσάς. εσάς πώς θα σας ξεχωρίζουμε; πώς θα σας υποδεχτούμε;
- εμάς.. εμείς.. εμείς είμαστε φορουμ
- τι φόρους; εφοριακοί είστε;
- όχι, όχι, φόρουμ, πώς να το πω; ένας ..όμιλος
- μάλιστα, γράφω «όμιλος»

και, τότε, ναι, τότε, ήταν οι ουρανοί ανοιχτοί, κι ακούγονταν τα λόγια, και χόρευαν οι μάγισσες πάνω στα τραπέζια, και γλύστρησε στο τραπέζι τους ο βαρεμένος:

- είμαστε φιλολογικός όμιλος, λογοτεχνίζοντες, γράφουμε διηγήματα και τα διαβάζουμε ο καθένας στους άλλους, ο,τι να 'ναι γράφουμε, μόνον γράφουμε, κι από κοκό τίποτε. έτσι θα μας γνωρίσετε.

και περάσαμε καλά εκείνην την παρασκευή, κι ακουμπηστήκαμε, και γελάσαμε, και χαλαρώσαμε, και γνωρίσαμε,
αλλά ήταν οι ουρανοί ανοιχτοί, κι άκουσαν τα λόγια του βαρεμένου, και χόρεψαν οι μάγισσες στα τραπέζια.

 

αργά το βράδυ, αφού τελειώσαμε τις βδσμικές μας υποχρεώσεις, λογοτεχνικώ τω τρόπω, ξεκινήσαμε γιά κανά κοψίδι. ήρθε μαζί και μιά σερβιτόρα. είχε ενθουσιαστεί με τον όμιλό μας. πολύ κουλτούρα κι ευαισθησία. κοψίδια δεν βρήκαμε, και ξεπέσαμε σε κάτι μπιφτέκια, απ τ' ολότελα...
στο δεύτερο μπιφτεκάκι λύθηκε η γλώσσα της: παιδιά πολύ ωραία περνάτε, σας ζήλεψα. πολύ προχώ η λογοτεχνία, και ιδιαιτέρως η ευαίσθητη, η συναινετική κι αξιοπρεπής, αλλά να γαμάτε και λίγο, μην σας πουν και τίποτε μικροτσούτσουνουςαστούς, να μην τα κρατάτε μέσα σας, θερίζει ο προστάτης. να κάνετε κι έναν όμιλο γιά πιό δραστήρια πράγματα, κρίμα στην ηλικία σας να το αμελείτε, καλή η λογοτεχνία, δεν λέω, κυρίως η αξιοπρεπής και συναινετική, αλλά δείτε και λίγο εξωπλατωνικά, λίγο έξω απ τον χώρο των ιδεών, φυσήξτε και λίγο τις νεφέλες, δεν θα κρυώσουν, δεν είναι του σαλονιού.
μετά λίγη ώρα τέλειωσε κι αυτός ο εφιάλτης κι επιστρέψαμε στα πληκτρολόγια να συγγράψουμε. ήταν ήδη σ/κ.