What a beautiful day.

Χθες ειχα μια υπέροχη μερα, εντελώς απρογραμματιστη, απ αυτές που συμβαίνουν στην στιγμή χωρίς καμία σκέψη να χει προηγηθεί. Ο Καλός μου αποφασισε να μην πάει για δουλειά, πράγμα σπάνιο για εκείνον, αφού δουλεύει σαν τον σκλάβο στα κατεργα με, μόλις, τρεις και εξήντα, έξι μέρες, μαλιστα, την εβδομάδα. Παρότι ακραίος ορθολογιστης, παραμένει παράδοξο πως κάπου στα βάθη του νομίζει πως του κάνουν χάρη αγνοώντας παντελώς τη βέβαιη πραγματικότητα ότι χάρη τους κάνει αποκλειστικά αυτός.

Πήραμε το αμάξι και τραβήξαμε προς το βορειοτερο χωριό του νησιού με τις ιαματικές πηγές που ελάχιστοι επισκέπτονται, αυτήν ειδικά την εποχη. Ανακάλυψα ένα παλιό μου CD με γαματες μουσικές από τα βράδια που περνούσα παρέα με τη Θέκλα στο Κόκκινο και πάτησα το play ενώ περιολανιομασταν στις αποκαλοκαιρινές εικόνες του νησιού. Είδα το λιμάνι από ψηλά με ασημένια υφή σαν κάποιος καλλιτέχνης να το ζωγράφισε πραγμάτωνοντας τη θεϊκή του φύση. Είδα πέτρες, καταλευκες, αρχαίες να στοιβάζονται τάχα μου αδιάφορα κάτω από τον γυάλινο γαλανό ουρανό και -πόσο τυχεροί- η Εύα, φίλη καλή που δουλεύει στα λουτρά μας κράτησε το τζακούζι που τοποθετήθηκε φέτος - κακήν κακώς, όπως παραδέχτηκε και η ίδια - στο μουντό δωμάτιο με τη μπανιέρα, τον νιπτήρα και το ελάχιστο φως στα λευκά πλακακια. θα μπορούσε άνετα να μοιάζει με κελί φυλακής, περασμένων μάλιστα δεκαετιών, αλλά μικρή σημασία είχε μπροστά σ αυτήν την έκπληξη που φύλαγε για μας το αυτοσχέδιο της υπεροχής αυτης μέρας.

Υπερσύγχρονο, ωστόσο, το τζακουζι είχε πολύχρωμα λεντακια και νερα που έπεφταν με δύναμη αλλάζοντας φορά και σου έκαναν μασάζ στις πατούσες τον αυχένα τη μέση τα μουνοχειλα την κλειτοριδα - σκέτη, δηλαδή, απόλαυση.
Η χαρά μας διακόπηκε από μια κυρία που εισέβαλε καταλαθος στο δωμάτιο βλέποντάς με πάνω από τον Καλό μου, όχι κατά τη διάρκεια σεξουαλικης πράξης αλλά κάποιου ημιαθωου παιχνιδιού και καθόλου δεν με πείραξε αυτή η ελάχιστη ντροπή κι αμηχανία που νιώσαμε αμφότερες με εκείνη σε σαφέστατη, κατα τα φαινομενα, δυσκολότερη θέση από μενα αφού παραδέχομαι πως είχε κάτι τις το διεγερτικο αυτή η μικρη, αδιάκριτη στιγμή.
Ο Καλός μου, μόνιμα αγχωμένος - χωρίς μάλιστα να το κατέχει- για αυτήν την τήρηση του ακριβές, του νομοταγους, του τιμίου και του δικαίου εκείνο που κυριαρχούσε στο μυαλό του ήταν μην παρέλθει το μισάωρο και ξεμεινουμε μέσα καταπατώντας τον διαθέσιμό μας χρόνο. Εγώ πάλι, σουρτουκω από γεννησιμιου, αφού είχα ήδη προλάβει να πειράξω στα κρυφά, φυσικά, τη θερμοκρασία δύο βαθμούς πάνω από τους ενδεδειγμένους ένεκα που μ αρέσουν τα καυτά, δοκίμασα όλες τις θέσεις του τζακουζι στα κατάλληλα σημεία του σώματος λες και ερωτοτροπουσα με το νερό ελεύθερη κι ωραία, κλεισμένη - πάλι από γεννησιμιου μου - σε μια αποσδιοριστη φυλακή με ημιμονιμη θλίψη κι απέραντη ανεξερεύνητη, ακόμη, φαντασία.
Μόνιμα θλιμμένος και αυτός μοιάζουμε με τις δύο όψεις μιας κάλπικης δεκάρας που παίρνει αξία από το απόμακρο της εποχής της.
Μονίμως μπροστά ο ένας, σε χρόνια ερωτική ασέλγεια με το παρελθόν ο άλλος, μας έφερε κοντά η φύση ή το σύμπαν - δεν έχω καταλήξει ακόμη. Σίγουρα όχι η τύχη και σ αυτό - πόσο σπάνιο - συμφωνούσαμε κι οι δυο μας.

-Έβαλες το κεφάλι σου μέσα στο νερό να ακούσεις; μου λέει με ενθουσιασμό ενώ ήταν από τα πρώτα που είχα, φυσικά, φροντίσει να κάνω χωρίς καν να χρειαστεί να το μοιραστώ ως κοινως αυτονόητο κάτι που καταλήγω πως τελικά δεν υπάρχει. Ήταν τόσο ενθουσιασμενος, που μια στιγμή τον είδα να παίζει με τα νερά σαν μικρό παιδί οπου δεν τον απασχολούσε τίποτα πέρα από το ίδιο το παιχνίδι. Ευτυχία δηλαδή. Είχα καιρό να τον δω έτσι, να μου χαρίσει μια τέτοια εικόνα του σπάνιας ευτυχίας, σε μια ανεπαίσθητη στιγμή αθωότητας απελευθερωμενης από τα βάρη της εκούσιας φυλακής μας. Κι αν θέλετε τη γνώμη μου αυτό είναι ίσως το μόνο που αξίζει το ρίσκο της συντροφικοτητας, του έρωτα βρε παιδί μου - πες το όπως θες βαρέθηκα λιγο- πως ήσουν συμμέτοχος στην ευτυχία του απέναντι Αλλου, του σκύλου, του συντρόφου, του παιδιού, του φίλου, του γονιού ή του εραστή και του περαστικού ακόμη, του τυχαίου διαβατη που συνέπεσε στον δρόμο σου ακόμη και για μια ελάχιστη στιγμή στο άπειρο του διηνεκές.
Τόσο απορροφημενος ήταν ο Καλός μου από το παιχνιδι του με το νερό και τους ήχους που δεν άκουσε καν όταν μας χτύπησαν την πορτα δύο, μάλιστα, φορές κι απάντησα ότι 'είμαστε καλά ναι, μάλιστα, θα βγούμε κυρία λουτρονομε' κι άργησα λίγο κι εγώ να τον επαναφέρω πίσω σ αυτήν την συντριπτική του τάξη - πρέπει να φύγουμε.

Στην αίθουσα αναμονής με τον γυάλινο θολό και τις τζαμαρίες, κάτι σαν θάλαμος ανάνηψης από τη χαλάρωση του λουτρού, μας επισκέφθηκε ένα γκρι αλεπουδάκι σκελετωμενο, μαλιστα, από την πείνα. Εγώ δεν είχα δει ποτέ μου αλεπού από τόσο κοντά και για τόση ώρα, ο Φώτης την τάισε μια ζαμπόνοτυρόπιτα σπέσιαλ που χε για κολατσιό, ο δικός μου τη φωτογράφιζε η τη βιντεοσκοπουσε ή και τα δύο και καμιά ανάγκη δεν ένιωσα να του κλέψω τη χαρά και τη δόξα, η Εύα τηλεφώνησε στην κυρα Μαρία για κάνα ωμο σουβλάκι μα ήταν κλειστη, τα πάντα ήταν κλειστά σε εμβέλεια πολλων χιλιομέτρων, αρχές κάποιου Οκτώβρη, εδώ στο πιο βορινο σημείο του νησιού.

Πολύ τη γουστάρει ο Καλός μου την Εύα, φαίνεται πως του φτιάχνει το κέφι και πετάει τα έξυπνα και τα τσιτάτα και πολύ θα θελε να μας δει τη μία κάνω στην άλλη να γλειφόμαστε και να ερωτοτροπου σκεφτόμουν καθώς παρατηρούσα άπαντες όπως πάντα. Ψηλή, αδύνατη σχεδόν ξερακιανη, έκοψε πρόσφατα τα πλούσια μακριά της μαλλιά κι ελευθερωθηκε από τη δύναμη σας όπως μας ομολόγησε. Μ αρέσει και μένα η Εύα, μ αυτά τα μεγάλα μάτια, τα γεματα δοτικοτητα, καλοσύνη, σπιρτάδα και περιέργεια, την έχω όσο και ο καλός μου στη χημεία, γι αυτό και καθόλου δεν ζηλεύω για τη σχέση τους, κάθε άλλο μάλιστα, χαίρομαι που τον βλέπω να γελα (παρένθεση). Γουστάρω ναι τον καλό της, τον Αντώνη, όμορφο κι απλακωτο σαν το αγριολουκουμο, τι άλλο από ναρκισσος αλλα με μια βαθιά θεώρηση του κοσμου, κι ακόμη πιο βαθύ συγγραφικό ταλέντο, ερωτιάρης, γυναίκας έχει κάτι απ τον δικό μου τον ακατέργαστο μ αυτή την σπάνια ανεπαίσθητη ευαισθησία - τόσο βαθιά - τόσο σπάνια που, τέλος πάντων, ανετα τον πηδαγα κι αυτόν.

Τελικά, σουβλάκια πήραμε κι εμείς από το κεφαλοχώρι στα δυτικά να τα φάμε στην παραλία, μια αγαπημένη αμμουδερη άκρη με διάσπαρτα αρμυρίκια κόντρα στο ηλιοβασίλεμα. Πέρασαν από μπροστά μας όλα τα ελληνικά σώματα ασφάλειας, τζιπάκια του στρατού, μπατσικα, πυροσβέστες κι εθελοντικές ομάδες δασοπροστασιας, πάνω- κάτω στον χωματόδρομο, με εμενα να χω στήσει προκλητικά το κωλαρακι μου με το σεξι κόκκινο κορσέ μαγιό επιτρέποντας ελάχιστα να ενοχληθω απο τα αδιάκριτα βλέμματα ενώ απολάμβανα ξαπλωμένη ανάμεσα στον σύντροφο μου και την ξαπλώστρα μου πλάτη στη δύση.
Και, όχι, καθόλου δεν ψηνόμουν να τους φανταστώ να με παίρνουν όλοι μαζί παρεα ή ανά τρεις, ανά σώμα ασφαλείας, ας πούμε, όπως χαιρεκακα μου ανέφερε ο Καλός μου αντίθετα μάλιστα οποιαδήποτε ερωτική περιπτιξη με μπάτσο η στρατοκαυλο μου έφερνε αναγούλα - οι πυροσβέστες μου είναι σαφώς πιο συμπαθείς -ακριβώς για τον λόγο που σκέφτεστε.
Του ανέφερα, μάλιστα, πως είχα αρνηθεί πρόταση για τρίο με δύο άντρες δις, μια που λίγο το μετάνιωσα επειδή ήταν ευγενικοί, τους φλερταρα αμφότερους και περνούσαμε ωραία, αρκέστηκα όμως μόνο στο να τους φιλήσω στο στόμα και να φύγω μακριά υπό το κράξιμο του φίλου - για πόσο ακόμη μωρή νομίζεις θα σου τυχαίνουν τέτοια; παλιοηλιθια και άλλα κοσμιτικα αλλα και μια δεύτερη μέσα στο batman όπου η πρόταση με πρόσεβαλε απαντώντας τους κοφτά - 50 ευρω την ώρα ο καθένας - κι έφυγα ξανά για πάντα μακριά.

Το μάτι μου στράφηκε στιυς δύο-τρεις ακομη που απολάμβαναν παιχνίδι στη κυματισμενη θάλασσα που ήταν ζέστη σαν καρπούζι εκτός ψυγείου μήνα Ιούλιο και παρότι δεν βούτηξα κι ας θα το μετανιώσω, όπως είχα προλάβει ήδη να σκεφτω, ήταν ακόμη μια όμορφη αίσθηση κι εικόνα στο παζλ της όμορφης αυτής ημέρας. Κάπου στα απέραντα κύματα, τα αεναως διαδοχικά κινούμενα το ένα μας στο άλλο που βαφτίσαμε θάλασσα είδα τη νεκρή μητέρα μου κι όλους όσους αγαπημένους χαιρέτησαν απροσδοκητα, χωρίς ελπίδα καμία, τον μάταιο τουτο κοσμο.
Επιστρέψαμε σούρουπο γεμάτοι από μουσικές κι εικόνες και, φετιχιστες κι οι δυο, πραγματωσαμε μια ακόμη φαντασίωση μας από αυτές που είναι αδύνατον να μοιραστείς γιατί θα σε περάσουν για εντελώς ψυχοπαθή, ψυχακι του σεξ, εθισμένο στον πλήρη εξευτελισμό της γενετήσιας πράξης ως αντίδραση ίσως στο βανιλοκατεστημενο βαρετό σεξ και όχι μόνο. Βιντεοσκοπησε τα πάντα και παρακολουθώντας το μετα μια όψη μου απωθημένη στην αβυσσο του νου ξεπροβάλλε με αυθάδειά - σαν να μην ημουν εγώ αλλά ούτε και αυτός ο μόνος που επέλεξα να την ανοίξω για αδιευκρίνιστη, μέχρι στιγμής, αιτία. Ακόμη ένας λόγος να αναλάβει κάνεις αυτό το ρίσκο της συντροφικοτητας, του απεναντι Άλλου που επέλεξες για να λειτουργεί ως ο καθρευτης σου στον κόσμο - του έρωτα, τέλος πάντων. Τον αγκάλιασα στο σκοτάδι μαζί με όλα του τα στραβά και τα ανάποδα λίγο πριν παραδοθω ακέραιη στην αγκαλιά του Μορφέα. Κι αυτή ήταν μια ωραία μέρα απ τη ζωη μου.

Δεν ένιωσα την ανάγκη να τραβήξω ούτε μια φωτογραφία προς απόδειξή της κι αναρρωτιεμαι αν τίποτα από όλα αυτά τελικά υπήρξε. Μέχρι... ταξίαρχο είδαμε κι αντε να το αποδείξεις.
Η κωλοτρυπιδα μου, ωστόσο, άνοιξε αρκετά ξυπνώντας μέσα μου την κουνταλινι, όπως πρόσφατα έμαθα, κι άνοιξε το τσάκρα της βάσης που κινεί την ενέργεια ανεμποδιστα πανταχουθεν κλέβοντας λίγη από τη μόνιμα εγκατεστημένη θλίψη μου απόψε, μια ωραία μέρα απ τη ζωή μου. Ισως κάποιοι - λιγότερο θλιμμένοι - να ζήλευαν πολύ κι άλλοι καθόλου. Άβυσσος η ψυχή του ανθρωπου.

. by [USER=32077]@Ellie[/USER] posted 6 Οκτωβρίου 2022 at 17:08

 

Ήθελα ο Καλός μου να κατουρησει στον κωλο μου, αυτή ήταν η φετιχιστικη μας φαντασίωση - δεν ξέρω ποια άβυσσο της ψυχής μας ικανοποιουσε, ίσως την απόλυτη αίσθηση της σεξουαλικης υποταγής / κυριαρχίας με την αμοιβαία μας βούληση στην οποία είχαμε κατά κάποιον τρόπο δεσμευτεί από κοινού. Με έβαλε να σταθώ αρχικά στα τέσσερα και να παίζω το μουνι μου στη θέασή του, κάποιου είδους λαγνειας που πολυ με καβλωνει αφού το μουνακι μου έσταζε χαρούμενο και ευχαριστημένο υπακουωντας άκριτα στη Φύση του - και που ποτέ, επιπλέον, δεν κατάλαβα γιατί να θεωρείται αμαρτωλή. Ύστερα, άνοιξε τον κωλο μου με έναν - αυτοσχέδιο πάντα - δονητή, με τα δάχτυλα του, με τον δονητή ξανά μέχρι που έχωσε βαθιά μες στην κωλοτρυπιδα μου ένα - αυτοσχέδιο πάντα- χωνί από ενα γιαλινο ευμεγέθης μπουκάλι. Με έτσουξε ανοίγοντας την τρύπα μου καλά, βογγηξα κάνα δυο φορές τουλάχιστον και μ άρεσε που αφέθηκα στην αίσθηση αυτή ' να μου ανοίγουν τον κωλο σαν να μου ανοίγουν τον εαυτό, το είναι μου ολόκληρο στο άπειρο των αισθήσεων του κόσμου. Μου γαμησε τον κωλο με το μπουκάλι, το έβαλε και το έβγαλε πολλές φορές, πονούσα αλλά μου άρεσε - που λεει κι ο πανσοφος λαός μας. Με διέταξε να μπω στο μπάνιο και να στηθω με τον κωλο ψηλά στη θέα της ακμαιας, χοντρής ψωλης του. Κατουρησε μέσα μου γεγονός που αντιλήφθηκα από τα σκάγια των ούρων του σε διάφορα σημεία του κορμιού μου κι όταν τελείωσε μου είπε να βγάλω ότι έχω μέσα μου και να στήθω όπως θέλω εγώ να με γαμησει. Στήθηκα όρθια στα τέσσερα σκυμενη στα πλακάκια του μπάνιου, επάνω στις μύτες των ποδιών μου, να απολαμβάνω τον πουτσο του μες στη βρομερη μου Φύση που 'ταν κατα-υγρη από ντροπή κι από καυλα. Με γαμησε ύστερα από τον κωλο, στην ίδια ακριβώς στάση και πάρα το τσούξιμο στην τρύπα μου που πια είχε γίνει ανυπόφορο να το αντέξω.

-Είσαι μια βρομιαρα, μια τσούλα μου ψυθιριζε καθώς άνοιγε δυνατα και με τα τρία του δάχτυλα την πονεμένη μου κωλοτρυπιδα κι εγώ να βογγαω εκλιπαρώντας να μ αφήσει αφημενη πάνω του, ολανοιχτη μες στην αγκαλιά του.

Για τυχόν απορίες έβγαλα αρκετές ώρες από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα στην τουαλέτα κι είχα ελαφρές κοιλιακες και στομαχικες διαταραχές που κρατούν ακόμα αλλά τον κόπο - οπως πάντα - τον άξιζε. Η σουφρα μου παραμένει ανοιχτή και πονεμένη - Ειμαι σίγουρος μωρή καριόλα ότι πεθαίνεις να σου την σκίσω και πάλι...

Και, ναι, πεθαίνω να με ξαπλώσει μαλακα στον καναπέ, να με διατάξει να στήθω με την τρύπα μου ορθάνοιχτη να μου καρφώσει τον τεράστιο πουτσο του με δύναμη ενώ βογγαω - σκασε παλιοπουτανα κι έλα να μου τον ρουφήξεις. Κι εγώ υπακουη κι υποταγμενη να τον γλειφω σαν σκυλίτσα, τρυφερά, με λαχταρα, με λύσσα σαν τον τελευταίο πουτσο αυτού του κόσμου κι από εκεί πίσω στον κατουρημενο κωλο μου μέχρι να τον χυσει.

Κουφαλα δημιουργε, τα πάντα εν σοφία εποίησες, που λέει κι ο τζιμακος στον μπανιστηρτζη του.

Αποριας άξιο που δεν έχω παίξει ως τώρα με το μουνι μου προς το παρόν ξαπλώνω στα κουρασμενα πόδια του σαν υπακουη σκυλίτσα περιμένοντας να τον ξυπνήσω με μια ωραιότατη - οπως πάντα - πιπα, να τελειώσει μέσα στον πονεμένο ακόμα κωλο μου αυτό που στερήθηκε χθες.
Να του αδειασω τ αρχίδια, όπως μου λέει συχνά, στις τρύπες μου που φτιάχτηκαν αποκλειστικά για να τον ικανοποιούν.
-Μάλιστα κύριε, οπως επιθυμεί ο αφέντης μου...

Σ ανάμνηση των γεγονότων που ιστορω συντομα εχυσα τριβοντας με τον δονητή μου τη μουναρα μου πειράζοντας τη δεξιά μου ρώγα με κλειστά μάτια να σκέφτομαι τι άλλο από τον πουτσο του στο στόμα μου. Χαμπάρι δεν πήρε ο καλός μου που κοιμόταν του καλού καιρού σαν να του χαν ρουφήξει όλα τα κουράγια.

Σκλαβα του πουτσου του. by [USER=32077]@Ellie[/USER] posted 6 Οκτωβρίου 2022 at 16:42