Καλειδοσκόπιο

Η νύχτα είχε χρώμα μελανό... μπλε σκούρο στον ουρανό, πολύ σκούρο... και κάπου μια πορτοκαλί πινελιά από τη φωταύγεια της πόλης.

Εκείνος είχε ένα χρώμα γκριζωπό... χμ... ίσως ασημί.
Κοιτούσε προσηλωμένος την οθόνη και κάπνιζε την πίπα του ασταμάτητα. Να σκεφτόταν κάτι; Να τον απασχολούσε τίποτα; Δε ρωτούσα ποτέ, μου έλεγε μόνος του όταν ήθελε να το μοιραστεί.
Και μάλλον εκείνο το βράδυ δεν ήθελε να ασχοληθεί μαζί μου. Πάντα ήθελε να τον ακουμπάω όμως, λίγο, σε μια άκρη δέρματος. Και αρκούμουν σε αυτό.
Σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο. Βγαίνω και την ώρα που σβήνω το φως μου λέει «ξάπλωσε στο κρεβάτι».
Σεντόνια βυσσινί. Ξαπλώνω και παίρνω θέση ύπνου. «Θέλει να κοιμηθώ» σκέφτηκα.
Πλησιάζει. «Όχι έτσι, έλα πιο κάτω».
Τραβιέμαι πιο κάτω – τι να εννοεί;
Πάντα κοιμόμουν γυμνή μαζί του, το καλοκαίρι για να με ακουμπάει και να με νιώθει πιο δροσερή, το χειμώνα για να με σκεπάζει.
«Άνοιξε τα πόδια σου και σήκωσε τα».
«Ναι απλά... εγώ... να... είμαι αδιάθετη... και...». Κόκκινο το χρώμα του αίματος.
«Σήκωσε τα! Ανοικτά!»
Το ξύλο από πάνω μου είναι μαύρο... εβένινο μαύρο... γυαλιστερό...
Οι κρίκοι που του κρέμονται μεταλλικοί... ανθρακί...
Ένα σκοινί αρχίζει να μου τυλίγει το πόδι. Μωβ... Είναι σαν ένα ασυνήθιστο φίδι που μου χαϊδεύει το πόδι ανεβαίνοντας σιγά σιγά προς τα πάνω. Ξαφνικά μου σφίγγει τον αστράγαλο και περνιέται στον κρίκο. Το πόδι μου κρεμιέται πλέον... σάρκα λευκή πάνω σε μαύρο ξύλο.
Το παράξενο μωβ φίδι χαϊδεύει το άλλο μου πόδι... Σφίγγει και τον άλλο αστράγαλο.

Εκείνος κάνει πίσω για να πάρει μια φωτογραφία. Ακουμπάει ένα κερί στο πάτωμα ακριβώς ανάμεσα στη γωνία που σχηματίζουν τα πόδια μου. Η φωτογραφία πρέπει να δείχνει περίπου τα εξής: σκουρόχρωμος τοίχος, βυσσινί κρεβάτι, μαύρο ξύλο και τα συνδέει ένα λευκό γυναικείο σώμα σε σχήμα V... το σώμα μου είναι αυτό. Και από κάτω φέγγει το πορφυρό της φωτιάς... σκούρα σχισμή από όπου ξεκινούν δυο λευκά πόδια...

Πλησιάζει κοντά μου. Ένα από αυτά τα παράξενα μωβ φίδια δένει τα χέρια μου μεταξύ τους και τα τεντώνει μέχρι το κάγκελο του κρεβατιού.

Το μαστίγιο κατάμαυρο... χαϊδεύει το ένα μου πόδι κατεβαίνοντας. Το χέρι του έρχεται πάνω μου, κάτι ψάχνει. Πιάνει το κορδονάκι και αρχίζει να το τραβάει.

«Όχι όχι όχι όχι... όχι παρακαλώ... το ταμπόν... όχι όχι όχι... είναι πολύ κόκκινο...ο...».

«Κάτι ακούω;» μου λέει, «δε νομίζω! Άκουσες κάτι εσύ; Μπα ε; Θα παράκουσα μάλλον, τι λες;».

«Ναι μάλλον» ψιθυρίζω. Μένω ακίνητη. Χρόνια μετά, χορεύοντας θα θυμηθώ πως με είχε μάθει να ακινητοποιώ όποιο σημείο του κορμιού μου ήθελε και να κουνάω όποιο ήθελε. Όποιο... με όποια σειρά...

Σκουπίζει δυο σταγόνες που κυλάνε προς το σεντόνι.
Φέρνει το χέρι του στο στόμα και το γλείφει. «Έχεις κάτι, κάτι δικό σου που δεν είναι δικό μου; Ό,τι! Ειδικά από το σώμα σου; Απλά ρωτάω να ξέρω...».

«Τίποτα...».

Μαστίγιο μαύρο... δέρμα λευκό... Κατεβαίνει από τη γλώσσα μέχρι την κοιλιά μου... Σηκώνεται, ακούω τον ήχο του να σκίζει τον αέρα, περιμένω να νιώσω το τσουχτερό χτύπημα. Τι χρώμα έχει το τσούξιμο; Κίτρινο νομίζω, ένα κρύο και φλογερό μαζί. Σαν το κάψιμο του πάγου.

Δεν... όχι... αυτό δεν γίνεται... όχι... δεν είναι νύχτα που να... κι εγώ... δεν... δηλαδή δεν μπορώ να... και πονάει η κοιλιά μου... και έχω κόκκινο... και δε... δεν με είχε προετοιμάσει... αφού καθόταν πίσω από το γκρι του καπνού του...



Το κίτρινο του τσουξίματος δεν το ένιωσα ποτέ...
Το περίμενα... αλλά δεν ερχόταν... τι χρώμα έχει ο χρόνος; «Μέτρα!» έλεγε εκείνος συχνά. «Μέχρι τα πόσα;» ρωτούσα για να πάρω πάντα την ίδια απάντηση «δεν ξέρω, μέχρι τα όσα σου πω!».

Ξεκινάω να μετράω χωρίς να μου το ζητήσει: « 1... 2... 3...».
«Γλυκό...» λέει - μάλλον του άρεσε. «Τι περιμένεις και μετράς;» μου λέει.
«Δεν ξέρω, γι’ αυτό μετράω... μάλλον να νιώσω κάτι... δηλαδή μάλλον να πονέσω».

Στέκεται φιγούρα σκοτεινή με πορφυρό από το κερί πρόσωπο ανάμεσα στο V των ποδιών μου.
Δεν τον κοιτάω. Ποτέ δεν τον κοιτάω όταν περιμένω ότι θα μου κάνει κάτι. Το έχω απαγορεύσει στον εαυτό μου, είναι άσκηση εμπιστοσύνης...

Δεν νιώθω το κίτρινο του τσουξίματος... ίσα που προλαβαίνω να ακούσω τον ήχο, το βόμβο το χαρακτηριστικό... αυτός ο βόμβος είναι μαύρος-άσπρος-μαύρο-άσπρο-μαύρο-άσπρο-μαύρο-άσπρο-μαύρο-άσπρο... είναι μια τρελή ασπρόμαυρη σπείρα...

Όχι όχι όχι αυτό όχι αυτό το τόσο δυνατό... όχι όχι όχι... δεν το αντέχω... όχι σήμερα... όχι έτσι... όχι χωρίς καμία προετοιμασία... όχι όχι... όχι μέρα με κόκκινο...

Πριν προλάβω να σκεφτώ αυτό που άκουσα εκείνη η διαβολική σβούρα κολλάει πάνω μου...
Τσιτώνω τόσο πολύ που το ξύλο πάλλεται.
Καλειδοσκόπιο... βλέπω άπειρα χρώματα να χύνονται το ένα μέσα στο άλλο!

«Δεν αντέχω... όχι αυτό το πράγμα... όχι σήμερα παρακαλώ...»

«Άκουσα κάτι; Μπα... ιδέα μου ε;»

«Ναι...»

«Έτσι μπράβο! Μην φτάσεις πουθενά... μείνε έτσι... εκεί που είσαι... νιώσε την ενόχληση του, νιώστο να σε πειράζει, να σε ενοχλεί, να μην το αντέχεις...»

«Μα δεν αντέχωωωωωω» ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ «δεν μπορώ, δεν μπορώ».

Βόμβος κι άλλος βόμβος και δεν αντέχω αυτό το πράγμα που έχει κολλήσει πάνω μου! Πάρτο πάρτο πάρτο σε παρακαλώ... πού να τολμήσω να το πω;

«Δώστο μου! ΤΩΡΑ!».
Ουρλιαχτό σαν... σαν... σαν;;;; Οδύνη. Ή ηδονή; Δεν γαμιέται, μια τράμπα των φθόγγων είναι μόνο. Ουρλιαχτό! Το καλειδοσκόπιο χύνει χρώματα το ένα μέσα στο άλλο σαν τρελά...

«1...2... 3... 27... 52...» ουρλιαχτό «67...» δεν θυμάμαι πόσο.

Ποτάμι μου βρέχει την ξαπλωμένη πλάτη... σίγουρα θα είναι κόκκινο...
Μα πού είναι εκείνος;;;;
Τα φίδια υποχωρούν με ένα γαργάλημα και τα πόδια μου πέφτουν στο κρεβάτι.

«Σήκω κοριτσάκι μου να σου αλλάξω σεντονάκι να μου κοιμηθείς...»
Πορτοκαλί το σεντόνι.
«Μα.. τι; Εννοώ μόνον... και εγώ να μην κάνω σε σ...».
«Ω μα έκανες...»
«Ε;»
«Έκανες ό,τι ήθελα. Απλά. Αυτό δεν έχει σημασία;»
«Ναι»
«Ξεθεώθηκες... ξάπλωσε»
Αγκαλιάζω το πορτοκαλί σεντόνι.
Εκείνος θα πάει... θα κρυφτεί πάλι πίσω από το γκρι – λευκό του καπνού... Και μετά θα έρθει κι αυτός στο πορτοκαλί... και θα αγκαλιάσει το λευκό μου... το λευκό του...

Και αύριο; Δεν ξέρω...
1... 2... 3...

 

Τελειο.περασαν δεκα λεπτα .τωρα τι κανουμε..

 

τράβηξε άλλη μια...

 

Τε-λει-ο-της