Ανομαλαις ερωστυσεις

Φυσικά και δεν υπάρχει ξεκάθαρη σχέση αιτίας-αιτιατού. Με βρίσκεις σύμφωνο σε αυτό.

Αν δεν υπήρχε η ανασφάλεια... Για να δούμε... Ξέρεις, η ανασφάλεια κινητοποιεί τα πολεμικά σου ένστικτα το ίδιο ή σε ανάλογο βαθμό με το αίσθημα κατωτερότητας που την τροφοδοτεί in the first place. Αν υποθέσουμε ότι "ξόδεψα" μεγάλο μέρος των εξωστρεφών επιθετικών τάσεών μου σε συγκρούσεις σωματικού τύπου εκεί έξω και για το λόγο αυτό δε νοιώθω την ανάγκη να βγάλω σαδισμό στο ερωτικό κομμάτι, τότε υποθέτω πως σε περίπτωση που η μεταβλητή "ανασφάλεια" έβγαινε από την εξίσωση θα διοχέτευα ένα τμήμα της ούτως ή άλλως πολεμικής φύσης μου στη σαδιστική τάση προς τις ερωτικές (ή ενίοτε ερωτικούς) συντρόφους μου.

Τώρα, όσον αφορά το μαζοχισμό. Επειδή γενικά είμαι βυθισμένος σε ένα κόσμο έντονων αισθήσεων (η όσφρηση είναι η κυρίαρχη αίσθησή μου και το δέρμα μου είναι εξίσου ευαίσθητο σε άγγιγμα κατά αντίστοιχο ή μεγαλύτερο βαθμό απ' ότι η παραδοσιακά αρσενική ερωτογενής ζώνη (εκτός φυσικά από το οργασμικό ξέσπασμα), νομίζω ότι προκειμένου να επιδιώξω τη ροή έντονων αισθήσεων στον εγκέφαλό μου θα κινούμουν στο βασίλειο του μαζοχισμού και πάλι. Με τη διαφορά ότι δε θα υπήρχε στον ίδιο βαθμό η ανάγκη εμπέδωσης της μαζοχιστικής τάσης μέσα από αυτό-σαδιστικές πιέσεις.

Βάζοντας λοιπόν το πειραματικό υποκείμενο AlexanderV στο μικροσκόπιο, θα μπορούσαμε να συναγάγουμε εκ της ανωτέρω ανάλυσης πως α. απούσης της μεταβλητής ανασφάλειας θα εξέλιπε ή θα μειωνόταν σε παρατηρήσιμο βαθμό η ενδόστροφη σαδιστική τάση και αντίστροφα θα αυξανόταν η σαδιστική τάση προς τους ερωτικούς συντρόφους. β. Η μαζοχιστική τάση θα παρέμενε απούσας ή αισθητά μειωμένης, όμως, της ανάγκης συστηματικής εμπέδωσής της.

Το τι συμβαίνει στον καθένα εννοείται φυσικά πως θα πρέπει να εξετάζεται κατά περίπτωση και η όποια γενίκευση μπορεί ενδεχομένως να εξαχθεί (με τις αναγκαίες προφυλάξεις βεβαίως) θα πρέπει να είναι εκ του αποτελέσματος.

 

Θεούλης, ανάλυση που αξίζει πολλά... 

 

Θα επεξεργαστω μια μια παραγραφο.

Αυτή όντως τα κινητοποιεί? Τα πολεμικά ένστικτα κινητοποιούνται στην παρουσία απειλής (ή ότι εκλαμβάνουμε ώς απειλή). Η αντίδραση μας σε αυτά είναι που διαφέρει ειδικά εάν είναι κάτι το οποίο βιώνουμε πρώτη φορά.Η ανασφάλεια πιστεύω συμβάλλει στον τρόπο αντίδρασης. Είναι κάτι 'επιπρόσθετο', σε κάτι που προυπάρχει. Στο πως μάθαμε τον εαυτο μας να αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις που μας κινητοποιούν αυτά τα ένστικτα, ή την ανυσηχία οτι μια μέρα πιθανόν να τις αντιμετωπίσουμε. Στην υπόθεση ότι εάν εξωτερικευτούν κάποιες τάσεις , θα βγεί η αντίθετη πλευρα στο ερωτικό, δεν γνωρίζω απλά μπορούμε να κάνουμε κάποιες υποθέσεις, αυτό απο μόνο του είναι επίσης ενδιαφέρον θέμα.

 

Η εύστοχη παρέμβασή σου με υποχρεώνει να αναδιατυπώσω και να σταθώ στο μέσο μεταξύ αυτού που αρχικώς είπα και αυτού που είπες. Συγκεκριμένα, πράγματι το ρήμα κινητοποιεί δεν είναι το κατάλληλo, διότι αφήνει να εννοηθεί πως η ανασφάλεια είναι η αρχική κινητήριος αιτία. Θα χρησιμοποιήσω το ρήμα "ευαισθητοποιεί". Η πολεμική τάση σαφώς και προϋπάρχει, η ανασφάλεια ενεργοποιεί πιο εύκολα τα συστήματα άμυνας και επίθεσης κατά περίσταση. Όσο μεγαλύτερη σιγουριά υπάρχει στην ατομική υπόσταση, τόσο το εύρος πιθανής ενεργοποίησης των συστημάτων μειώνεται, καθώς αυτή πραγματοποιείται σε περιπτώσεις υπαρκτού, αυξημένου κινδύνου και όχι με το παραμικρό θρόισμα.

 

Αρα, και η αμυνα, φυγή, είναι μία πολεμική τάση, ή αν θες, η στρατηγική υποχώρηση. Αν ένα άτομο έχει σιγουριά στην ατομική υπόσταση του, ίσως και να εντοπίζει την ενεργοποίηση των συστημάτων αυτών (να αναγνωρίζει πιθανό κίνδυνο ή αχρείαστη σύγκρουση) γρηγορότερα και με καλύτερη επεξεργασία των δεδομένων της στιγμής για το πως να αντιδράσει, είτε μπεί σε άμυνα ή επίθεση.
Πιστεύω αυτό που πολλές φορές νομίζουμε οτι είναι ανασφάλεια, είναι απλά το γεγονός ότι δεν ξέρουμε πως να αντιδράσουμε (ή δεν μπορούμε να αντιδράσουμε όπως θα θέλαμε), γιατι εαν το σκεφτουμε, ποτέ κανένας δεν μας δίδαξε πώς να αντιμετωπίζουμε συγκρούσεις, ότι μάθαμε συνήθως το μάθαμε είτε μέσω βιωματικής εμπειρίας και ατομικής προσπάθειας χωρίς να έχουμε σημείο αναφοράς του τι εστί καλή έκβαση μιάς πιθανής σύγκρουσης*
Λογικό να μην μας 'κάθετε' καλά:
-η λάθος / άνιση μάχη γιατι δεν είμασταν προετοιμασμένοι ή δεν υπολογίσαμε κάτι (ακομη και εάν 'βγουμε νικητές')
-η ακινησία - το πάγωμα (όπου σε άλλες περιπτώσεις μπορεί και να ονομαστεί αναβλητικότητα) που μπορούμε να πάθουμε όλοι μπροστά σε ένα πρωτόγνωρο περιστατικό (ή ένα που βιώσαμε στο παρελθόν και έληξε αρνητικά),
-η φυγή που έπρεπε να γίνει (για σωματική ακεραιότητα / ήσυχο μυαλό) αλλά μας άφησε μιά γεύση 'ήττας' οτι δεν σταθήκαμε ικανοί να αντεπεξέλθουμε
Και στις τρείς περιπτώσεις, εάν εκ των υστέρων μας 'τρώει΄το γεγονός ότι ίσως να έπρεπε να κάναμε κάτι διαφορετικό, τότε ναι το βλέπω να δημιουργεί ανασφάλεια η οποια καθυστερεί την σωστή αντίδραση στο εκάστοτε μελλοντικό περιστατικό. Θα την ονόμαζα εύλογη ανυσηχία έτσι ώστε να την διαχειριστώ καλύτερα, πριν εντάξω στην εξίσωση τις οποιεσδήποτε τάσεις στο ερωτικό και πως επηρεάζουν.

*Με άλλα άτομα, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό.

 

Έθιξες ένα πολύ κομβικό ζήτημα που ταλάνισε και απασχόλησε τη σκέψη μου και καθόρισε τις μέχρι τώρα πράξεις μου όσο λίγα. Θα προσπαθήσω να απαντήσω μέσα από συγκεκριμένες καταστάσεις.

Στο Γυμνάσιο συνέβησαν δύο περιστατικά, σε διαφορετικό χρονικό σημείο, διαφορετικό χωρικό πλαίσιο, αλλά με κοινό παρονομαστή. Προκλήθηκα από μεγαλύτερα παιδιά σε καβγά (ένα κάθε φορά, όχι παρέα ή τίποτα τέτοιο) και υποχώρησα. Το αίσθημα απίστευτης ταπείνωσης που αισθάνθηκα κατόπιν (αίσθημα που δεν ξεπλένονταν με οποιαδήποτε προσπάθεια εξορθολογικοποίησης της υποχώρησης), με οδήγησαν στο να δεσμευτώ, άρρητα φυσικά, απέναντι στον εαυτό μου πως δε θα το ξαναζήσω αυτό ακόμα και αν σήμαινε την ολική μου συντριβή. Αυτή η αυτοδέσμευση, σε συνάρτηση με τα κλίμα βίας που είχα εμπεδώσει σε προσωπικό επίπεδο, συνέβαλαν ώστε πράγματι να μην ξαναυποχωρήσω. Ως αποτέλεσμα, από τότε ενεπλάκην σε συγκρούσεις είτε εναντίον ενός είτε μόνος μου εναντίον περισσοτέρων. Το σκεπτικό, το οποίο ήταν ξεκάθαρα μεταδόσιμο με την όλη στάση μου και στους αντιπάλους μου, ήταν απλό: "είστε περισσότεροι και είμαι ένας. Οι πιθανότητες είναι φυσικά με το μέρος σας. Δε μ' ενδιαφέρει. Θα πέσω, αλλά θα πάρω μαζί μου στην κόλαση όσο περισσότερους από εσάς μπορέσω". Αυτή η στάση με ακολούθησε έκτοτε, αναδεικνύοντας το εξής παράδοξο: ένας φορέας της επιστήμης, που υπηρετεί και χρησιμοποιεί τη λελογισμένη αξιολόγηση εκάστοτε βήματος να είναι ο ίδιος που υιοθετεί το δόγμα ¨όλα για όλα". Στο απέραντο γενετικό και συμπεριφορικό εργαστήριο της Φύσης, όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί είναι δυνατοί εν τέλει.

Σε αρκετές περιπτώσεις συναλλαγής μου με το Δημόσιο, αλλά και έξω στο δρόμο έγινα δέκτης (όπως όλοι άλλωστε κάποια στιγμή) εχθρικών σχολίων, από εκείνου του είδους τα σχόλια που δε σηκώνουν σύγκρουση σε σωματικό επίπεδο, αλλά είναι μεστά ειρωνίας, πικροχολιάς και απαξίωσης. Σε κάθε περίπτωση πάντως ο άλλος τον οχετό που έχει μαζέψει τον ξεχύνει πάνω σου με μία απλή κουβέντα που από κάτω όμως κουβαλάει ένα πολύ μεγαλύτερο μέγεθος εχθρικής διάθεσης απέναντί σου και απέναντι στον οποιοδήποτε μπορεί να ήταν εκείνη την ώρα στη θέση σου. Δαπάνησα πολύ χρόνο για να μελετήσω το φαινόμενο, του οποίου οι συνέπειες με ακολουθούσαν όλη την υπόλοιπη ημέρα ή ημέρες, νιώθοντας σα να με έχει δαγκώσει φίδι και το δηλητήριο δε λέει να ξεπλυθεί. Σταδιακά και με το χρόνο ανέπτυξα εκείνες τις ψυχολογικές και διανοητικές τακτικές που θα με βοηθούσαν, ώστε να μη βιώνω αυτήν την φθοροποιό για την ψυχή και το σώμα μου κατάσταση. Το σκεπτικό πάλι απλό: "ξέρω ότι είσαι κι εσύ άνθρωπος που κουβαλάς φόβους, ταπεινώσεις, συμβιβασμούς, στενοχώρια, κτλ. Θα σταθώ απέναντί σου ψύχραιμα και θα σε αφουγκραστώ εντοπίζοντας τις αδυναμίες σου και τα σημεία εκείνα που μπορεί να τρέφουν ένα πιθανό σύμπλεγμά σου. Τα πορίσματα καταχωρούνται αυτομάτως και δε χρησιμοποιούνται σε καμμία περίπτωση παρά μόνο αν πας να με δαγκώσεις με τα λόγια ή τον τόνο της φωνής σου. Σε αυτήν την περίπτωση θα πάρεις πίσω όχι μόνο το δηλητήριο που πήγες να μου φορτώσεις αλλά και λίγο έξτρα για το σπίτι".

Κάτι μου λέει ότι και η δική σου προσέγγιση δε διαφέρει και πολύ. Αν έχω πέσει μέσα, οι παραινέσεις του Sun-Tsu και του Θουκυδίδη θα πρέπει να έχουν παίξει διαμορφωτικό ρόλο στον τρόπο χάραξης της στρατηγικής και των επιμέρους τακτικών σου. Διόρθωσέ με παρακαλώ αν έχω οδηγηθεί σε αδιάκριτα βεβιασμένες υποθέσεις.

Συγκεφαλαιώνοντας, αναφέρονται τα εξής:

α. δε θεωρώ ανασφάλεια το φόβο ή πάγωμα ή αναβολή εμπρός σε μία κατάσταση που το αισθητήριό μας μας συμβουλεύει να αποφύγουμε, αλλά τη διαρκή εκείνη κατάσταση όπου αισθανόμαστε λιγότερο ικανοί απ' ό,τι πραγματικά είμαστε ή θεωρούμε κάθε περιβαλλοντικό ερέθισμα εχθρικό και απειλητικό για την ακεραιότητα του συστήματός μας.

β. συμφωνώ πως αντιμέτωποι με πρωτόγνωρες καταστάσεις το στοιχειώδες ένστικτο αυτοσυντήρησης ορθώς συμβουλεύει εναντίον βεβιασμένων βημάτων. Καλούμαστε, όμως, να χαράξουμε στρατηγική απέναντι σε αυτές [στρατηγική που με τον καιρό και την εμπειρία αποκτά τα χαρακτηριστικά της ευπλαστότητας και της αναγωγής (δηλαδή μπορείς να διακρίνεις παρόμοιες καταστάσεις και να τις χειριστείς αναλόγως, ακόμα και αν κάποτε σου φαίνονταν διαφορετικές, αλλά και η ακριβώς αντίθετη εκδοχή)]

γ. με την ίδια η μεγαλύτερη προσήλωση που σου πήρε να χτίσεις τα συστήματα αποτελεσματικής απόκρισης σε απειλές οφείλεις να επαγρυπνείς ώστε να μην τα στρέψεις εναντίον ανθρώπων που δε σε πείραξαν, διότι τότε γίνεσαι εσύ αυτός που του αξίζει να πάθει

 

@AlexanderV,

Παρατηρώ ότι βιώσαμε παρόμοια περιστατικά και τα επεξεργαστήκαμε / προσεγγίσαμε με παρόμοιο τρόπο.
Θουκυδίδη δεν διάβασα παρά αποσπασματικά, έδωσες όμως ένα καλό έναυσμα για να το κάνω και σε ευχαριστώ για αυτό ανταποδίδωντας με το βιβλίο των πέντε δακτυλιδιών (ή κύκλων) του Μιγιαμότο Μουσάσι, αν και κάτι μου λέει οτι ήδη το έχεις υπόψη.

Αδιάκριτα βεβιασμένες υποθέσεις όχι, δεν τις βλέπω καθόλου έτσι και ελπίζω να νοιώθεις άνετα να υποθέσεις και να 'ρίξεις' αφιλτράριστα ότι θες. Όσο έξω και να πέσουμε, αν πέσουμε, με οποιεσδήποτε υποθέσεις, έχουμε την ευχέρεια του διαλόγου για τυχών διευκρινήσεις που να μας βοηθήσουν στην καλύτερη κατανόηση των όσων συζητάμε. Ξέρω ότι τουλάχιστον οι δικές μου αφιλτράριστες σκέψεις μπορεί να ακούγονται ΄κάπως' , ειδικά σε μια διαδικτιακή συνομιλία, αλλά παρατηρώ ότι εάν μπ'ω στην διαδικασία να φιλτράρω αυτές τις αυθόρμητες σκέψεις μπορεί να χαθεί η ουσία ή να παρεκλίνει η αρχική απορία/σκέψη. Τυχών στιγμιαίες παρερμηνεύσεις ή να θικτεί κανένας εγωισμός, πιθανόν, αλλα το θεωρώ μικρό σαν 'κοστος' εάν με κάποια άτομα συμβεί κάτι τέτοιο και επιλέξουν να μην το διευκρινήσουν.

Με την συγκεφαλαίωση σου είναι ξεκάθαρο οτι μιλάμε για δύο παρόμοιες και συνάμα διαφορετικές καταστάσεις. Την στιγμιαία μας αντίδραση και την χρόνια αντίδραση σε περιστατικα / πιθανότητα περιστατικών. Με τα όσα γράφεις δεν βλέπω καμιά ανασφάλεια, αλλά το αντίθετο. Βλέπω την δυνατότητα επεξεργασίας να είναι ώριμη, μεστή και με προοπτικές. Το σημείο που αναφέρεις την 'διαρκή κατάσταση όπου αισθανόμαστε λιγότερο ικανοί απ' ό,τι πραγματικά είμαστε ή θεωρούμε κάθε περιβαλλοντικό ερέθισμα εχθρικό και απειλητικό για την ακεραιότητα του συστήματός μας', έχει και μια άλλη οπτική. Αυτή της διαρκής κατάστασης όπου ξέρουμε ακριβώς πόσο ικανοί είμαστε και σε τι, ρεαλιστικά και χωρίς αυταπάτες, αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι η ίδια η ζωή δεν ευνοεί πάντα τον ικανότερο.

Λόγω περιορισμένου χρόνου, δεν μπορώ να μοιραστώ τώρα την συνέχεια των σκέψεων μου (στο πως επηρεάζει μια χρόνια συναισθηματική κατάσταση την εκδήλωση και τις τάσεις του ερωτισμού), αν και βολέυει έτσι γιατί δίνει την ευκαιρία να το επεξεργαστώ λιγο καλύτερα (χωρίς φιλτράρισμα   ).

 

@MasterK77 ,

Να σε ευχαριστήσω με τη σειρά μου για την πρόταση του βιβλίου, διότι όχι απλά δεν το έχω διαβάσει, αλλά δεν το ήξερα καν μέχρι που μου το πρότεινες! Δυστυχώς ή ευτυχώς ή και τα δύο ταυτόχρονα, είμαι επηρεασμένος αρκετά από τη Realpolitik στην αντίληψη της στρατηγικής και έχω ασχοληθεί μόνο με τα κλασικά αναγννώσματα. Αλλά με την πρώτη ευκαιρία θα επιδιώξω να το μελετήσω. Αν δε σε βάζω σε κόπο, μπορείς πολύ περιληπτικά να μου πεις περί τίνος πρόκειται?

Σε ευχαριστώ για το θάρρος που μου δίνεις να προχωρώ στις σκέψεις μου και υποθέσεις μου στις μεταξύ μας συζητήσεις.

Πολύ σωστά παρατήρησες ότι μιλάμε για δύο ταυτόχρονα παρόμοιες και διαφορετικές καταστάσεις. Επίσης, με τιμά ιδιαίτερα η εκτίμησή σου για τον τρόπο που λειτουργώ. Δυστυχώς υπήρξαν φορές που δεν υπήρξα συνεπής σε αυτήν τη στρατηγική, κόντρα στο ένστικτό μου για χάρη των προσδοκιών, και φυσικά υπέστην συντριβή στο πεδίο της μάχης της ζωής. Τα παθήματα γίνονται μεν μαθήματα, αλλά ελπίζεις πως θα υπάρχει αποθεματικό ενέργειας για να υποστηρίξεις την επανάκαμψη των ψυχικών και διανοητικών "στρατευμάτων" σου.

Επίσης, ναι, μπορεί αυτό που έχω ονομάσει "ανασφάλεια" να ήταν μία διαρκής κατάσταση επαγρύπνησης απέναντι σε απειλές ή ερεθίσματα που είναι αρκετά μεγάλα σε μέγεθος/ένταση ή αναγκάζεσαι να τα διαχειρίζεσαι μόνος σου ή αισθάνεσαι ότι δεδομένων των ρεαλιστικών συνθηκών υπολείπεσαι στα εργαλεία εκείνα που χρησιμοποιούν άλλοι, αλλά δεν τα θεωρείς έντιμα για χ,ψ λόγους. Όπως και να έχει, σε ευχαριστώ που μου δίνεις μία άλλη οπτική της κατάστασης. Θα τη δουλέψω μέσα μου. Μπορεί να υπήρξα πολύ απαιτητικός από τον εαυτό μου. Ποιος ξέρει?

Ξαναμιλάμε (χωρίς φιλτράρισμα, όπως είπες )

 

Για τους περισσότερους σύγχρονους μελετητές του πολέμου, η Άπω Ανατολή φαντάζει μακρινή. Στις εσχατιές της Ασίας βρισκόταν κάποτε ένας κόσμος στον οποίο οι αξίες, ο τρόπος ζωής και οι συνήθειες ήταν ολότελα διαφορετικές από τις αντίστοιχες δυτικές. Η δυσκολία στην προσέγγιση ενός τέτοιου κόσμου ήταν, είναι και πιθανότατα θα είναι, τεράστια. Ως εκ τούτου, για τους περισσότερους αναγνώστες η ανατολική θεωρία του πολέμου εξαντλείται στο έργο του Σουν Τσου ή –σπανιότερα- στις τακτικές μονομαχίας των σαμουράι. Στην τελευταία κατηγορία ανήκει τον βιβλίου του Μιγιαμότο Μουσάσι, «Το Βιβλίο των Πέντε Δαχτυλιδιών». *

Ο Μιγιαμότο Μουσάσι ήταν Ιάπωνας συγγραφέας και περιπλανώμενος πολεμιστής. Γεννήθηκε στην επαρχία Μιμασάκα το 1584, όντας γιος διάσημου ξιφομάχου. Σε ηλικία 13 ετών βγήκε νικητής από την πρώτη του μονομαχία και τρία χρόνια αργότερα ξεκίνησε ένα περιπετειώδες ταξίδι με σκοπό να αποδείξει πως ήταν ο ικανότερος πολεμιστής. Σταδιοδρομώντας ως περιπλανώμενος μισθοφόρος (ρόνιν) απέκτησε τεράστια φήμη, τελειοποιώντας παράλληλα την προσωπική του πολεμική τακτική. Φτάνοντας τα 28 ή 29 του χρόνια, κανένας αντίπαλος δεν δεχόταν να τον αντιμετωπίσει και ο Ιάπωνας μονομάχος στράφηκε στη συγγραφή και τη διδασκαλία. Τα τελευταία δύο έτη της πολυτάραχης ζωής του αποσύρθηκε σε ένα βουνό, όπου έγραψε το «Βιβλίο των Πέντε Δαχτυλιδιών» (ή «Βιβλίο των Πέντε Κύκλων»). Έχοντας ολοκληρώσει το έργο του, παρέμεινε στη ζωή για λίγους ακόμη μήνες και πέθανε στις 13 Ιουνίου 1645.

«Το Βιβλίο των Πέντε Δαχτυλιδιών» αποτελεί το απάνθισμα της πολεμικής σοφίας του γηραιού δημιουργού του. Πρόκειται κυρίως για ένα εγχειρίδιο μονομαχίας, το οποίο ωστόσο επιτρέπει στον αναγνώστη να εισχωρήσει στην ιαπωνική φιλοσοφία των ρόνιν. Ήδη από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου αναδύονται στοιχεία όπως η σύνδεση της τέχνης των γραμμάτων με αυτή των όπλων (για τους σύγχρονους του Μουσάσι η εκπαίδευση περιλάμβανε μελέτη των Κινέζων κλασικών παράλληλα με την εξάσκηση στο ξίφος), η αποδοχή του θανάτου ως τρόπου ζωής του πολεμιστή και η προσπάθεια κωδικοποίησης κανόνων που θα επέτρεπε στον μελετητή της εποχής να διευρύνει τον πνευματικό του κόσμο.

Όπως αναφέρει ο τίτλος του, το εν λόγω έργο αποτελείται από πέντε βιβλία. Έπειτα από μια σύντομη εισαγωγή, στην οποία ο Μουσάσι αναλύει τις συνθήκες υπό τις οποίες έγινε η συγγραφή, ακολουθεί το κύριο μέρος: τα βιβλία της γης, του νερού, της φωτιάς, του αέρα, του κενού. Από αυτά, το πρώτο και το τελευταίο ασχολούνται κυρίως με την πνευματική καθοδήγηση του πολεμιστή, ενώ τα υπόλοιπα δίνουν πρακτικές οδηγίες για ζητήματα όπως η ορθή στάση μάχης, οι τύποι των χτυπημάτων με το σπαθί, η άμυνα, κτλπ. Η παραστατικότητα των συμβουλών του Ιάπωνα πολεμιστή συνδυάζεται με αποσπασματικές συμβουλές για πνευματικά ζητήματα, τα οποία θα μπορούσαν πιθανότατα να έχουν μια οικουμενική διάσταση ως τις μέρες μας. Εντός του ίδιου πλαισίου άλλωστε, η σύνθεση του έργου έχει μια καινοτομία: στα παραδοσιακά τέσσερα στοιχεία (γη, νερό, φωτιά, αέρας) προστίθεται το κενό, το οποία για τον συγγραφέα έχει σαφή πνευματικό περιεχόμενο.

Συμπερασματικά, το έργο του Μιγιαμότο Μουσάσι αποτελεί ένα ανάγνωσμα κατάλληλο για κάθε εποχή, διαθέτει δε ιστορική, φιλοσοφική και πρακτική αξία. Παρότι ο επιφανής συγγραφέας του πιθανότατα επιθυμούσε να μεταλαμπαδεύσει τις πρακτικές του γνώσεις στους μαθητές του, το «Βιβλίο των Πέντε Δαχτυλιδιών» άντεξε στο χρόνο και μπορεί να δώσει στον σύγχρονο μελετητή το γενικότερο πλαίσιο της εποχής υπό το πρίσμα ενός περιπλανώμενου πολεμιστή.

του Μανώλη Πέπονα,
Ιστορικός

https://www.ebooks4greeks.gr/to-vivlio-twn-5-daxtilidiwn
*Σύνδεσμος με Ελληνική μετάφραση του βιβλίου σε μορφή pdf

https://www.politeianet.gr/books/97...eurobooks-to-biblio-ton-5-dachtulidion-260010
Άν κάποιος προτιμά το βιβλίο σε 'hard copy'

 

Ευχαριστώ πολύ 

 

4 βασικά στάδια εκμάθησης μιας νέας δεξιότητας:

Α. Ασυνείδητη Ανικανότητα

Β. Συνειδητή Ανικανότητα

Γ. Συνειδητή Ικανότητα

Δ. Ασυνείδητη Ικανότητα