Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Ήρθες όταν εγώ άλλα περίμενα
Πάντως όχι ένα πλάσμα σαν εσέ
Κι έγινες ένα πέπλο βελούδινο
Να σκεπάσεις το παγωμένο μου κορμί
Που αντιδρά
Στα αλλεπάλληλα κύματα αγάπης
Που τού στέλνεις
Κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε στιγμή
Που μού ζεσταίνουν την ψυχή
Που δεν μου λείπεις
Ακόμη κι όταν λείπεις
Γιατί περιέργως είσαι εδώ
Που αξιωθήκαμε μια τέτοια καθάρια αύρα
Της αφτιατσίδωτης αλήθειας μας
Του λίγο μας και του πολύ μας
Δεν μπορώ να νιώσω τίποτα άλλο
Παρά πελώρια ευγνωμοσύνη

Μ.Κ.

*μικρή αφιέρωση σε Ν.Μ.

 

Νανουρισε με, εδω στο τελος του κοσμου,παραδωσου μου.

 

ΚΑΙ ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΕΡΧΕΣΑΙ

Τώρα το ξέρεις: τα βουνά δεν μπορούνε
να μας χωρίσουν. Και φεύγοντας έρχεσαι.
Και φεύγοντας έρχομαι. Δεν υπάρχει άλλος χώρος
έξω απ’ το χώρο μας. Κι ο άνεμος είναι
η αφή των χεριών μας.
Καθώς ταξιδεύουμε,
εσύ στο βορρά, εγώ προς το νότο,
κοιτώντας τον ήλιο, ο καθένας μας έχει
τον άλλο στο πλάι του.

Ν. Βρεττάκος

 

Τελευταία νύχτα

Τελευταία νύχτα σ' αυτή την πόλη
φόρτωσα τα πράγματα στο αυτοκίνητο
κι έμεινε ένα δωμάτιο γυμνό
με μια κουβέρτα κι ένα στρώμα
και τη φωνή μου να τσακίζεται στους τοίχους.

Μια βδομάδα αφότου διαλύσαμε το δεσμό μας
πήρα το τηλέφωνο του αποχαιρετισμού
και βρεθήκαμε να διασχίζουμε τις γειτονιές
όπως την πρώτη νύχτα της γνωριμίας.

Ταξιδέψαμε στο διπλανό χωριό
φάγαμε σε ταβέρνα -με κοίταζες στα μάτια-
κι επιστρέφοντας περίμενες από το στόμα μου
να σε καλέσω σπίτι.

Πέσαμε στο στρώμα
κι η ανάσα μας χτυπούσε στα τζάμια και την πόρτα
και ξαναερχόταν στ' αυτιά μου πιο δυνατή
κι ανακάλυπτα το σώμα σου απαιτητικό
με τα φιλιά να γίνονται δαγκάματα
και τα χάδια μια επαλήθευση
του χειμώνα που πέρασε.

Ήταν η πιο θερμή ερωτική μας νύχτα
κι ήταν το πιο ψυχρό μας πρωινό
χωρίς αγκαλιές και δάκρυα
με μια εντύπωση ότι το σεξ θεριεύει
μόλις κρύβεται η αγάπη.
Μόνο είπες: το χειρότερο βάσανο είναι οι αναμνήσεις.

( Ιγνάτης Χουβαρδάς )

 

Η παράδοση είναι το τέλος του κόσμου μας, όπως τον ξέραμε μέχρι τώρα.
Τα όρια που βάζαμε.
Τα μικρά όνειρα που κάναμε.
Τα σαρώνει τώρα η ορμή του τώρα, που μάς υπερβαίνει αβίαστα, μέσα στην βία του εφήμερου.
Σε παίρνω από το χέρι, σου σφυρίζω τις πρόστυχες μελωδίες μας, γελάμε, κλαίμε, κάνουμε πως δεν φοβόμαστε.
Μετά αποκοιμιέμαι, αποκοιμιέσαι και ενωνόμαστε στο αστρικό.
Πάμε...

 

...Χύνεται μέσα μου η φωνή μου
και δεν μ' ακούς και δε μ' ακούω
και σε ζητώ και δε σε βρίσκω
γιατί είσαι όπου είμαι
κι είμαι όπου είσαι
και κανείς μας δεν είναι όπου είναι.

Β. Λεονταρης

 

fuck limits...

 

Η αγάπη
ειναι ένα άγριο ρόδο μέσα μας
Απλώνει τις ρίζες της
στα μάτια,
το βλέμμα του αγαπημένου όταν συναντούν
Απλώνει τις ρίζες της
στα μάγουλα,
σα νοιώσουν την ανάσα του αγαπημένου.
Απλώνει τις ρίζες της
στο δέρμα του μπράτσου,
όταν το χέρι του αγαπημένου το αγγίξει
Απλώνει τις ρίζες της
μεγαλώνει θεριεύει
και ένα βράδυ
ή ένα πρωί
νοιώθουμε μόνο:
χώρο απαιτεί
εντός μας
Η αγάπη

Reiner Kunze

 

Η μνήμη παλιώνει

Διψώ σαν το ποτάμι που στέρεψε.
Πέτρες αμετακίνητες ανάμεσα στα πόδια τα χέρια σου,
φράζουν την πηγή που ζητάω.
Ύπουλος, προσπαθώ να τα τραβήξω χρησιμοποιώντας αστεία,
ή ορμητικός άλλοτε, ακριβώς σαν το ποτάμι που κάποτε ήμουν.

Γελάς. Δυο ποτήρια που σπάζουν
σε ερημική παραλία τα γέλια σου.
Ύστερα πια θυμώνεις.
Μια ντουφεκιά, πέρα, μακριά στα χωράφια,
πέφτει με πάταγο η φωνή σου.

Αν είχα πεθάνει, δεν θα με είχες γνωρίσει.
Αν δεν είχες ξεχάσει τα σπίρτα σου εκείνο το απόγευμα
στο σταθμό ή στο τραίνο, επίσης δεν θα με είχες γνωρίσει.
Και αν δεν είχες φύγει από το σπίτι μας στη συνέχεια,
για πάντα εκείνο το βράδυ,
φορώντας βιαστικά χωρίς εσώρουχα το φουστάνι,
δεν θα ήμουν τώρα ο άνεμος που από ζήλια γκρεμίζει.

Έτσι είναι λοιπόν οι άντρες. Άλλος βουνό κι άλλος μαχαίρι.
Και όλα εδώ τελειώνουν.
Και τα απρόοπτα είναι για να γίνονται.

≈

Ανάμεσα στο τελευταίο τσιγάρο και στη νύχτα
η μνήμη παλιώνει, η φωνή του φίλου χάνεται
και η παρεξήγηση παίρνει ένα τέλος.

( Γιώργος Μαρκόπουλος )

 

 
Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
και να σου φιλάω τα πόδια σου,
και να σου κρατάω το χέρι σου,
και να βγαίνουμε για φαγητό,
και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου,
και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
και να γελάω με την παράνοια σου,
και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,
και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες,
και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,
και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
και να μη γελάω με τα αστεία σου,
και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα,
και να φιλάω την πλάτη σου,
και να χαϊδεύω το δέρμα σου,
και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
και να ‘μαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή,
και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
και να νιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
και το ‘να σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
και να θέλω ότι θέλεις,
και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο,
και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω,
και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
και να ξεχνάω ποιος είμαι,
και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί.
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο,
τον ακάθεκτο,
τον ακατάλυτο,
τον ακατάσβεστο,
τον μεταρσιωτικό,
τον ψυχαναλυτικό,
τον άνευ όρων,
τον τα πάντα πληρούντα,
τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
έρωτά μου για ‘σένα.

Ποιητικό απόσπασμα από το θεατρικό έργο της Sarah Kane, "Crave".

 

Τ’ ONOMA ΣΟΥ

Τ’ όνομά σου : ψωμί στο τραπέζι.
Τ’ όνομά σου : νερό στην πηγή.
Τ’ όνομά σου : αγιόκλημα αναρριχόμενων άστρων.
Τ’ όνομά σου : παράθυρο ανοιγμένο τη νύχτα στην πρώτη του Μάη.

Τ’ όνομά σου : ρινίσματα ήλιου.
Τ’ όνομά σου : στροφή από φλάουτο τη νύχτα.
Τ’ όνομά σου : στα χείλη των αγγέλων τριαντάφυλλο.
Τ’ όνομά σου : κουδούνισμα αλόγων που σέρνουν την άνοιξη πίσω τους.

Τ’ όνομά σου : βροχούλα στου σπορέα το μέτωπο.
Τ’ όνομά σου : περίσσευμα στου βοσκού την καλύβα.
Τ’ όνομά σου : τοπίο χωρισμένο με χρώματα.
Τ’ όνομά σου : δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του.

Τ’ όνομά σου : ένας ψίθυρος απ’ αστέρι σε αστέρι.
Τ’ όνομά σου : ομιλία δύο ρυακιών μεταξύ τους.
Τ’ όνομά σου : μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο.
Τ’ όνομά σου : ένα ελάφι βουτηγμένο ως το γόνατο σε μιαν άμπωτη ήλιου.

Τ’ όνομά σου : ροδόφυλλο σ’ ενός βρέφους το μάγουλο.
Τ’ όνομά σου : πεντάγραμμο στις κεραίες των γρύλων.
Τ’ όνομά σου : ο Ηνίοχος στην άμαξα του ήλιου.
Τ’ όνομά σου : πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια στα μεσούρανα.

Τ’ όνομά σου : Ειρήνη στα κλωνάρια του δάσους.
Τ’ όνομά σου : Ειρήνη στους δρόμους των πόλεων.
Τ’ όνομά σου : Ειρήνη στις ρότες των πλοίων.
Τ’ όνομά σου : ένας άρτος, βαλμένος στην άκρη της γης που περίσσεψε.

Τ’ όνομά σου : αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα.
Τ’ όνομά σου : αλληλούια πάνω στο Έβερεστ.

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ