Μελαγχολία μου εσύ κυρία μου σ' όλα τα δύσκολα εσένα αγκαλιάζω...

Θα σκεπάσω με τις λέξεις μου,
τη γη που βούλιαξε η καρδιά μου
και τον αλλοπαρμένο κόσμο μια φορά,
θα πνίξω στη χαρά μου.

Ψυχή μου αν ραγίσεις,
κουβέντες με τους ουρανούς ν' ανοίξεις,
ελαφριά σαν αεράκι να χάνεσαι,
πάνω απ' του κόσμου το μαράζι.

Πόσα είδες καλοκαίρια,
πρόσωπα, φίλους, μεσημέρια.
Αθάνατες ας ήταν οι στιγμές,
να δέναμε τα χέρια.

Ψυχή μου αν ραγίσεις,
κουβέντες με τους ουρανούς ν' ανοίξεις,
ελαφριά σαν αεράκι να χάνεσαι,
πάνω απ' του κόσμου το μαράζι.

 

σειρα μου...
   

 

See her come down, through the clouds
I feel like a fool
I aint got nothing left to give
Nothing to lose

So come on Love, draw your swords
Shoot me to the ground
You are mine, I am yours
Lets not fuck around

Cause you are, the only one
Cause you are, the only one

I see them snakes come through the ground
They choke me to the bone
They tie me to their wooden chair
Here are all my songs

So come on Love, draw your swords
Shoot me to the ground
You are mine, I am yours
Lets not fuck around

Cause you are, the only one
Cause you are, the only one

The only

Cause you are, the only one
Cause you are, the only one

The only one
The only one
The only one
The only one

So come on Love, draw your swords
Shoot me to the ground
You are mine, I am yours
Lets not fuck around

The only

 

I wanna meet a friend
in a bar tonight
the evening is long
so long i hardly move
a can in my hand
a picture in my mind
a voice i need to hear,
a laugh i need to show
we're lonely, babe
in a boat, again

i need to see a friend tonight
or see the people in a bar
i wish they could not see me at all
how i wish i could describe their pain
or my pain

the mystic light, the choir of smoke
the smell of wood, the pose, the joke
the dirty little world inside
that needs to come out
needs to come out
i wanna meet a friend
in a bar tonight
the evening is long
if only i had that strength
to see those people,
all so lonely as me

all so lonely,
all so lonely as me

 

μες την καρδιά μου
πάνω στο φύλλο
που θαρθείς χαράς πηγή
ο έρωτάς σου
μούχει ανοίξει
μιαν αγιάτρευτη πληγή

οι πεθυμιές μου
σαν πεταλούδες
φτερουγίζον
στο μυαλό
και κάθε βράδυ
τις ταξιδεύω
μες του ονείρου
το γιαλό
ο χωρισμός σου
έρημος δρόμος
και ταξίδι μακρινό
ένα αστέρι
που χαρακώνει
πεφτωντας στον ουρανό

θάλασσα μάυρη
αγριεμένη
απ τ ανέμου την οργή
πέρδικα ύπουλα
τραυματισμένη
η θλιμμένη μου ζωή

 

Σπατάλησα, τα καλύτερα μου χρόνια να βολοδέρνω σε αγριεμένες θάλασσες, για ένα κομμάτι στεριάς, που δικαιωματικά μου ανήκε..

Στερήθηκα, στα καλύτερα μου χρόνια το ζην, για το ευ ζην..

Έθαψα, την πιο τρυφερή μου ηλικία, σε σιλημένους τάφους, χωρίς ίχνος θησαυρού, παρά μονάχα χώμα..

Τα χέρια μου έμειναν άδεια απ' την σκληρότητα των ανθρώπων που με λεηλάτησαν ασύστολα, χωρίς ίχνος δικαιολογίας ..

Με ξεπούλησαν για ένα κομμάτι ξεροκόμματο και μια σταγόνα νερό, που μέχρι να φτάσει στο στόμα μου, είχε εξατμιστεί..

Με έβλεπαν αφ' υψηλού όλα τα σκουλήκια της γης, που ήθελαν να ονομάζονταν άνθρωποι, και με έφτυναν χωρίς έλεος..με καταδίκασαν σε αιώνια μοναξιά, και με έστησαν στο απόσπασμα για μιάς στιγμής χαρά..

Το πρόσωπό μου σκάφτηκε απ' την κακία του κόσμου, που με παραμόρφωσε από κύκνο σε ένα ανθρωπόμορφο τέρας που σπάει καθρέφτες, μη αντέχοντας ν' αντικρίσει, την τωρινή του όψη...

Χαμένα ιδανικά και όνειρα βουλιαγμένα, μαζί με τόνους από σκουπίδια και παρατημένες ιδεολογίες, σε μια εποχή τεράτων, και σκιών ...

Ω, εποχή, που ποτέ δεν υπήρξες!

Καταχώνιασες, ό,τι ωραίο υπήρχε στα αζήτητα, κι εγώ, περπατώ με πληγιασμένα πόδια..με κουρελιασμένα ρούχα, πατώντας σε λασπόνερα και βόθρους, με το βλέμμα αγριεμένο, και με τους ώμους γερμένους από την κούραση, και την ντροπή της γενιάς μου..

Μέσα μου σιγοκαίει μια φωτιά, και είναι θέμα χρόνου να γίνει πυρκαγιά να με κάψει, μαζί, και όλους όσους αγάπησα, και μίσησα, χωρίς να θέλω..

Φιλιώ Ροτσίδου / Έπος προσωπικό

 

μια στιγμή ...
εκείνη η γαμημένη
εκείνο το γύρισμα που έκανε η ψυχή και ήρθε και φώλιασε για να δέσει με όλα να τα κάνει κόμπο
Όλα
Όλα έγιναν σε μια στιγμή
μόνο μια φορά ......
σε είδα και υποκλίθηκα σε όλα τα καλά και τα κακά ...
μια φορά έφτασε να κρύψω την καρδιά μου μέσα στην δική σου
μέχρι να βουλιαξω μέσα σου πάντα στα πιο αβαθή σημεία της ζωής σου εκεί είμαι .....πιστός φύλακας
μόνο στα μάτια μπορώ να σε δω
Εσύ πάντα θα κοιτάς τα μάτια μου
Πάντα σου μιλάω
Και πάντα κάτι από μένα λείπει
μέσα από τις σιωπές όταν είμαστε οι δυο μας, να μιλάς
Πάντα φεύγοντας παίρνεις και κάτι δικό μου
Πάντα μέσα μπαίνω
στα μάτια ...στο στόμα ....εκεί είναι όλα ....μέσα να μπεις ....με μια βουτιά ...μένοντας στον πάτο της ψυχής μου
Να σε κοιτάξω
Για αυτό όταν θα με ξαναδείς,στα μάτια κοίτα με

Κι αν δεν τ'αντέχεις τότε μάλλον αποτύχαμε..

*Kostantinos Milios*

 

...  

 

Μεταγγιζόμενη μελαγχολία – Γιάννης Βαρβέρης

Ξημερώματα
με βασανίζει, μεταγγιζόμενη,
η μελαγχολία.
Θλίψη αν το θες.

Να λοιπόν που οι ποιητές
-αν δεν έχουν Νόμπελ
ή ένα Λένιν βρε αδελφέ
ή άλλα εύσημα φίλων-
ξεχνιούνται.

Θυμάμαι τότε
όλους τους άκλαυτους
κείνους που έπεσαν πάνω στις λέξεις
με ορμή
και στράγγιξαν σ’ αυτές
ως που να σπάσουν.