Παιδιά και "προβλήματα"

Όλοι πιστεύουμε ότι θα κάνουμε τα πιο όμορφα, τα πιο ψηλά, τα πιο έξυπνα, τα πιο αγαπητά παιδιά.
Και μια μέρα έρχεται η πραγματικότητα και μας χτυπάει την πόρτα, παρέα με ένα παιδί με αναπηρία, ένα άλλο με μαθησιακές δυσκολίες, ένα με νοητική υστέρηση.
Σ' αυτό το νήμα παραθέτουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε ως γονείς, αδέρφια, θείοι και θείες (και όποια άλλη ιδιότητα έχουμε) και ανοίγουμε εκείνο το μικρό κουτί που είχαμε κρύψει καλά στην ντουλάπα.
Πολλές φορές, το να ανοιχτούμε έτσι πίσω από την ασφάλεια της ανωνυμιάς είναι λυτρωτικό.
Ξεκινώ λοιπόν εγώ, μια καθηγητριούλα που έρχεται σε επαφή με μαθησιακές δυσκολίες παντός τύπου, έχοντας προσωπικά δύο αυτοάνοσα και πλήρη συνείδηση του τι κάνω και τι λέω.
Την παλεύω μέρα με τη μέρα και είμαι στο στάδιο της αποδοχής πια. (Είμαι η Ερατώ και είμαι καλά!)

 

Κουράγιο......

 

μπράβο φιλενάδα!

 

Είναι δύσκολο, αλλά είναι θέμα οπτικής. Ναι, η δυσκολία υπάρχει, αλλά αν το βλέπεις σαν δυσκολία, εγκλωβίζεσαι. Αν την μεταβαλλεις σε προτέρημα, βγαίνουν όλοι κερδισμένοι. Η εμπειρία μου εξαντλειται σε παιδιά άλλων, αλλά μπορώ να μιλήσω όσο έχω δουλέψει με αυτά.

 

Respect για το νήμα ..

 

Δέν έχω εμπειρία με παιδί, έχω όμως εμπειρία με έναν ενήλικα.
Αδερφός φίλης έμεινε ανάπηρος στα 40 του επείδη ένας πέρασε με κόκκινο με μηχανή.
Το μυαλό του πειράχτηκε όπως και τα πόδια του.
Κάνει θεραπείες χρόνια τώρα. Και έχουμε δει όλοι μας βελτίωση.
Αυτό που αποκόμησα εγώ είναι οτι δεν εκτιμάμε αυτά που έχουμε γιατί τα θεωρούμε "δεδομένα".
Αν και είναι στον κόσμο του είναι ο μονάδικος που ξέρω που ζεί την κάθε στιγμή... κυριολεκτικά την απολαμβάνει.
Η Ζωή των δικών του άλλαξε τελείως... και έχουν άπειρες εμπειρίες για το πως βλέπουν την ζωή πλέον.
Δυστηχώς υπάρχουν πολυ λίγες εγκαταστάσεις για αυτούς τους ανθρώπους και σαν κράτος πιστεύω απόσα ξέρω οτι είμαστε αρκετά πίσω σε σχέση με άλλες χώρες πάνω σε αυτό το θέμα.
Για παιδιά δεν ξέρω... θα ήθελα όμως πολύ να είχαμε όλοι μας μια σωστή παιδεία και μια καλή συμπεριφορά απέναντι σε αυτή την ιδαιτερότητα.
Δεν τα θεωρώ προβληματικά... απλά είναι ιδαίτερα παιδιά  

Ερατώ πολύ χαίρομαι για το νήμα σου  

 

Μπορούμε ομως ν' αλλάξουμε λιιιιιγο τον τρόπο που σκέφτονται τα παιδιά γύρω μας για τέτοιους ανθρώπους...
Έχω βάλει ένα πολύ μικρό, τόσο δα λιθαράκι σ' αυτό, μίλησα ανοιχτά στις ανιψιές μου από μωρά γιατί η θεία τους παίρνει 15 χάπια την ημέρα...

 

Δυστυχώς μόνο όταν το πρόβλημα μας χτυπάει την πόρτα μπαίνουμε σε αυτήν την διαδικάσια...

 

Καταρχάς να πω ότι πλέον στις μέρες μας, ο προγεννητικός έλεγχος δίνει αρκετές δυνατότητες να γνωρίζουμε εκ των προτέρων κάποια θέματα που μπορεί να έχει ένα παιδί.
Και να κρίνουμε αν θα το φέρουμε στον κόσμο. Δεν κρίνω αν παίρνουμε την καλή απόφαση πάντα ή όχι. Λέω απλώς ότι κάποιες φορές είναι επιλογή μας αν θα το φέρουμε στον κόσμο ακόμη και με κάποια προβλήματα που έχουν διαγνωστεί ή θα μπορούσαν να έχουν.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν και πολλά άλλα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν στην πορεία. Σαφώς.

Γνώμονας της απάντησής μου σε αυτό το νήμα είναι η σκέψη ότι ο Αϊνστάιν θεωρούνταν από τους δασκάλους του παιδί με μαθησιακές δυσκολίες και ένας από τους σημαντικότερους ρήτορες όλων των εποχών, ο Δημοσθένης, είχε πρόβλημα άρθρωσης...

Όταν περιμένεις ένα παιδί, φαντάζεσαι πάρα πολλά για το πώς είναι, πώς θα είναι, τι θα γίνει κλπ
Όταν αυτό το παιδί γεννιέται, από την πρώτη στιγμή που θα στο δείξουν, πριν καλά καλά το πλύνουν, καταλαβαίνεις ότι αυτό το παιδί είναι ένας άλλος άνθρωπος, μια άλλη ύπαρξη, εντελώς ξεχωριστή από σένα. Ένας άνθρωπος με τα δικά του θέλω, τις δικές του προσδοκίες, τις δικές του προτιμήσεις, τα δικά του όνειρα, τις δικές του αφηγήσεις, είναι ένας άνθρωπος με τη δική του ελευθερία. Και ό,τι μα ό,τι και αν θελήσεις εσύ να γίνει, δεν θα γίνει αν δεν το θέλει και αυτό.
Κανένα μα κανένα πρόβλημα δεν του αφαιρεί αυτή την ελευθερία. Για αυτό κάτι που είναι πρόβλημα για έναν άνθρωπο, για τον άλλο είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής του. Για αυτό κάποιος αποζητά να νομιμοποιηθεί η υποβοηθούμενη αυτοκτονία και ο Σ. Χώκινγκ μακροημερεύει και διαπρέπει παρά την ασθένεια που του στρεβλώνει το σώμα.

Ίσως η πιο μεγάλη μου αγωνία, με την οποία ζω πια κάθε λεπτό της ζωής μου, είναι αν θα κάνω καλό στο παιδί μου, αν ό,τι κάνω είναι το καλύτερο ή όχι, αν -παρά τη θέληση μου- θα του κάνω κακό, αν θα του δώσω τα καλά, αυτά που εγώ θεωρώ καλά, αν θα το κάνω έναν ευτυχισμένο άνθρωπο. Το μόνο μου βάλσαμο σε αυτή την αγωνία είναι η βαθύτατη πίστη μου πως η δική του ελευθερία να πει ΟΧΙ σε ο,τιδήποτε από όσα κάνω εγώ είναι η άμυνά του απέναντι στα δικά μου λάθη...
Και τότε καταφέρνω να υποκλίνομαι μπροστά στο μοναδικό που είναι αυτό το πλάσμα  

 

Ειναι μια πολυ δυσκολη στιγμη για καθε ζευγαρι που θα μαθει οτι υπαρχει καποιο προβλημα με το μωρο τους. Προσωπικα εαν αντιμετωπισω τετοια κατασταση θα επιλεξω την διακοπη τις εγκυμοσύνης αρκει να το θελει και η γυναικα.

 

Δεν φαίνονται όλα στον προγεννητικο έλεγχο. Ο αυτισμός πχ, αν και υπάρχουν ενδείξεις νωρίτερα, γίνεται αντιληπτός γύρω στα 3.