Ποιήματα

Oμως
δεξιά του δρόμου
είδα ένα δάσος
μωβ και χρυσό
κι η θλίψη που δεν το 'δες

[Γ. Ρίτσος]

http://www.elladitsamas.blogspot.com/

M' αρέσει, δρυ να σε θωρώ
μεσ' ς' τουρανού τ'ς αγκάλαις.

(Δ. Σολωμός)

http://www.elladitsamas.blogspot.com/

 

Απάντηση: Ποιήματα

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς,
μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιάνοντας την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντας την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινή ανοησία,
ως που να γίνει σα ξένη φορτική.

Καβάφης

 

I did the dragon's will until you came
Because I had fancied love a casual
Improvisation, or a settled game
That followed if I let the kerchief fall:
Those deeds were best that gave the minute wings
And heavenly music if they gave it wit;
And then you stood among the dragon-rings.
I mocked, being crazy, but you mastered it
And broke the chain and set my ankles free,
Saint George or else a pagan Perseus;
And now we stare astonished at the sea,
And a miraculous strange bird shrieks at us.

(W.B. Yeats, "Her Triumph")

 

Peter Hammill - Stranger Still
Album : Sitting Targets


Stranger still in another town,
how normal to sit out the dance,
eating the good meal by myself,
toasting the empty glass;

and they're already setting out
the next place,
already forgetting about the last.

No, nothing could be less strange
in entropy
no change, no change, no change.

No danger in a normal life,
better steady down the adrenalin pump.
Excess refraction in the mirror
only leads to the quantum jump...
Oh, but it leaves me in limbo;
how strange, what a stranger I become.

No, no, nothing could be less strange
in entropy
no change, no change, no change.

No, I know how to behave
in the restaurant now,
I don't tear at the meat with my hands;
if I've become a man of the world somehow
that's not necessarily to say
I'm a worldly man.

Keep on shuffling the menu
and the order never comes on time.
No, there's only diffraction patterns,
no reading between the lines;
only the rate of emission,
and reason allows no rime.

Nothing could be less strange
in entropy
no change, no change, no change.
No, nothing could be less strange...

Entropy...
... a stranger, a worldly man

​

 

Σε έναν οδοστρωτήρα

Το παράδειγμα
δεν σημαίνει τίποτε για σένα χωρίς την εφαρμογή.
Σου λείπει παντελώς το πνεύμα. Συνθλίβεις όλα τα σωματίδια
σε τέλεια ομοιομορφία, και μετά περνάς μπρος πίσω από πάνω τους.

Αστραφτερά θραύσματα βράχου
συνθλίβονται στο επίπεδο του γονικού ογκόλιθου.
Αν δεν ήταν «η αντικειμενική κρίση σε θέματα
αισθητικής, μεταφυσικά αδύνατη,» θα

μπορούσες ίσως να το
επιτύχεις. Όσο για τις πεταλούδες, δύσκολα μπορώ να φανταστώ
μία να ακουμπά επάνω σου, αλλά το να αναρωτηθώ
για την αρμονία της ισορροπίας, είναι μάταιο, εάν υπάρχει.

(Μarianne Moore, “To a Steam Roller”)

 

Απάντηση: Ποιήματα

Όχι, τίποτα, για τίποτα
δε λυπάμαι για τίποτα,
ούτε για το κακό που μου κάνανε,
ούτε για το καλό,
όλα τούτα το ίδιο μου κάνουν.
Όχι, τίποτα, με τίποτα,
όχι, δε μετανιώνω για τίποτα.
Έχω πληρώσει, έχω σβήσει,
έχω ξεχάσει το παρελθόν
και σκασίλα μου μεγάλη!
Aναθυμούμενη, άναψα φωτιά
με τις χαρές και τις λύπες μου.
Διαλυμένοι οι έρωτές μου κι οι τρεμούλες τους.
Σαρωμένοι για πάντα!
Ξαναρχίζω απ' το μηδέν!

Όχι, τίποτα, για τίποτα
δε λυπάμαι για τίποτα,
ούτε για το κακό που μου κάνανε,
ούτε για το καλό,
όλα τούτα μου κάνουνε το ίδιο.
Όχι, τίποτα, με τίποτα,
όχι, δε μετανιώνω για τίποτα.
Γιατί η ζωή μου, οι χαρές μου,
σήμερα ξαναρχίζουν μαζί σου..."

 

Απάντηση: Ποιήματα

Εγω...Που ημουν το απειρο..Με εκλεισες,με κρατησες στα χαμηλα,στο χωμα και μονο γιατι υπηρχες.Τιποτα δε καταλαβες απ`το θαυμα μου,απο παντα κ απο τοτε που φανηκε.Ησουν εκει παντα,ησουν το οριο μου.Εμπρος μου ησουν απο πριν κ πριν η ζωη μου αρχισει..θελω να φυγω!!

 

Re: Απάντηση: Ποιήματα

αμα θες να φυγεις , φυγε
αμα θες να κλαψεις , κλαψε
να γκρινιαζεις μονο παψε....

 

The Paper Nautilus
by Marianne Moore


For authorities whose hopes
are shaped by mercenaries?
Writers entrapped by
teatime fame and by
commuters' comforts? Not for these
the paper nautilus
constructs her thin glass shell.

Giving her perishable
souvenir of hope, a dull
white outside and smooth-
edged inner surface
glossy as the sea, the watchful
maker of it guards it
day and night; she scarcely

eats until the eggs are hatched.
Buried eight-fold in her eight
arms, for she is in
a sense a devil-
fish, her glass ram'shorn-cradled freight
is hid but is not crushed;
as Hercules, bitten

by a crab loyal to the hydra,
was hindered to succeed,
the intensively
watched eggs coming from
the shell free it when they are freed,--
leaving its wasp-nest flaws
of white on white, and close-

laid Ionic chiton-folds
like the lines in the mane of
a Parthenon horse,
round which the arms had
wound themselves as if they knew love
is the only fortress
strong enough to trust to.

 

Final Soliloquy of the Interior Paramour
by Wallace Stevens

Light the first light of evening, as in a room
In which we rest and, for small reason, think
The world imagined is the ultimate good.

This is, therefore, the intensest rendezvous.
It is in that thought that we collect ourselves,
Out of all the indifferences, into one thing:

Within a single thing, a single shawl
Wrapped tightly round us, since we are poor, a warmth,
A light, a power, the miraculous influence.

Here, now, we forget each other and ourselves.
We feel the obscurity of an order, a whole,
A knowledge, that which arranged the rendezvous.

Within its vital boundary, in the mind.
We say God and the imagination are one...
How high that highest candle lights the dark.

Out of this same light, out of the central mind,
We make a dwelling in the evening air,
In which being there together is enough.

 

Ονειρεύομαι…

Ονειρεύομαι την Άνοιξη.
Ο Απρίλιος είναι ο αγαπημένος μου μήνας.
Ο άνεμος φυσάει απαλά μες στα μαλλιά μου
και είναι ζεστός. Μυρίζει σπουργίτια.
Μου θυμίζει τα πρώτα του λόγια
το πρώτο άγγιγμα
ψιθύρισμα ηδονικό
το δέχομαι με ανυποψίαστη χαρά, τι παιδί!
Περνούν οι μήνες, τα ρολόγια
χτυπούν το δικό τους χρόνο
αιώνιος, δικός μας
γύρω ο κόσμος στροβιλίζεται σαν μία γιορτή
όπου άγνωστοι μιλούν, χορεύουν, φωνάζουν
ζούμε σε έναν παράλληλο κόσμο
κρατιέμαι από μία λεπτή κλωστή στη ζωή των άλλων
αν τραβήξω λίγο θα κοπεί
κοιτάζω χωρίς να βλέπω
απαντώ χωρίς να μιλάω
αλλά μαζί του έχω κουρνιάσει
γουργουρίζοντας τα μόνα αληθινά λόγια
αυτά που δεν έχουν νόημα ανθρώπινο.
Ξέρω πώς αισθάνονται τα πουλιά
μέσα στη φωλιά τους.
Για πρώτη μου φορά
δεν θέλω να πετάξω μακριά.

 

αρνάκι άσπρο και παχί

της μάνας του και του πατέρα του
καμάρι