Πώς εμείς οι ίδιοι παραμορφώνουμε την πραγματικότητα

Ποια νυχτωδία το φώς σου έχει πάρει
και σε ποιο γαλαξία να σε βρω;
Εδώ είναι Αττική, φαιό νταμάρι
Κι εγώ ένα πεδίο βολής, φτηνό
Που ασκούνται, βρίζοντας, ξένοι φαντάροι.

Επειδή πιάσαμε τον Αλκαίο.

 

 

Ναι μεν, αλλά...

Σ’ ένα γεφύρι πέτρινο θα χτίσω την καρδιά μου,
όταν περνάς τον ποταμό ν’ ακούς τον αναστεναγμό και τα παράπονά μου
Το δέντρο κρύβει το πουλί,
τ’ αγρίμι τ’ άγρια δάση
και συ αγρίμι και πουλί
ό,τι γυρεύεις στη ζωή το έχεις προσπεράσει
Σ’ ένα λευκό πουκάμισο θα ράψω τα φτερά μου
όταν διψάς για ουρανό να το φοράς και να πετώ μέσα στα όνειρά μου.

Ωραίο πράμα να ζουν οι άνθρωποι μέσα απ΄τα γραπτά (και τα γραμμένα) τους.

 

η πρόταξη της εσωτερικής ερμηνείας έναντι του εξωτερικού ερεθίσματος ονομάζεται ιδεαλισμός.

ο εξορκισμός του πηγαίου και αυθεντικού δια του (απαξιωτικού) όρου «πρωτογονισμός» δεικνύει την πρόταξη της κατασκευασμένης ιδεατής πρόφασης.

 

Πάλι υπεκφεύγετε. Πάλι αποφεύγετε να απαντήσετε. Έχετε αυτήν την, λυπάμαι που θα το πω, ψευδαίσθηση ότι αν δώσετε μία "συμπυκνωμένη θεωρητικά" απάντηση θα υποδηλώσετε τόσα πολλά και θα αποδείξετε στο συνομιλητή την αδυναμία του. Λυπάμαι που θα σας το πω, αλλά καμμία επί της ουσίας απάντηση δεν προσφέρατε. Δεν πρόκειται για εσωτερική ερμηνεία. Πρόκειται για παρατήρηση της πραγματικότητας. Εσείς είστε ο ιδεαλιστής, που νομίζετε ότι οι πολεμικές συγκρούσεις πηγάζουν από πολυπλοκότερα κίνητρα. Τα "αίτια" της κακής οικονομικής κατάστασης, των συμφωνιών αγοράς όπλων, του σε κλειστά δωμάτια διαμοιρασμού γεωγραφικών περιοχών χωρίς τη γνώση των κατοίκων επί αυτών, της αναθεώρησης του status quo από τις ανερχόμενες δυνάμεις, είναι όλα αίτια που συγκλίνουν σε μία σταθερή κατάληξη: πόλεμο! Όταν λοιπόν, παρά την πολύπλοκη συναρμογή και συνάρτηση αιτίων, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο, τότε παρατηρούμε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, δε νομίζετε? Και η επανάληψη του ίδιο μοτίβου υποδηλώνει την σταθερή παρουσία ενός πρωτογενούς κινήτρου, ενός μοντέλου αντίληψης και απόκρισης. Και αυτό είναι το ένστικτο της βίαιης αντίδρασης της μίας αγέλης απέναντι στην άλλη. Ξέρετε πόσες φορές, οι άνθρωποι ισχυρίσθηκαν αλαζονικά πως δε θα υπάρξουν άλλοι μεγάλοι πόλεμοι? Πριν τους ναπολεόντειους πολέμους το status quo της εποχής συναρθρωμένο από βασιλείς, μεγάλους δούκες, πρίγκηπες και αυτοκράτορες θεωρούσε ότι δε θα υπάρξει άλλος μεγάλος πόλεμος σαν και αυτόν που είχε συνταράξει την Ευρώπη εξαιτίας των μεγαλεπήβολων σχεδίων του Λουδοβίκου του ΙΔ' και ότι ακόμα και αν ελάμβαναν χώρα συγκρούσεις θα ήταν σε περιορισμένο επίπεδο μεταξύ μικρών σε μέγεθος μισθοφορικών στρατών. Και ο άτιμος ο Ναπολέων πήγε και συγκρότησε εθνικό στρατό εκατοντάδων χιλιάδων καταλύοντας τις προβλέψεις για μίνι κλίμακας πολέμους σε μορφή ψυχαγωγικού σκάκι. Επίσης, έχουν αρκετό ενδιαφέρον οι ιδιαίτερα ευφυείς παρατηρήσεις του, κατά τη γνώμη μου και κατά τα άλλα αντιπαθέστατου, Henry Kissinger, όπου στο βιβλίο του Diplomacy, αυτός ο κυρίαρχα θιασώτης της Realpolitik, δίνει μία μάλλον απλή και βαθιά ψυχολογική ερμηνεία για το ξέσπασμα του Α΄ Π.Π. Όσο για τον Β', μία απλή ανάγνωση του Mein Kampf (όχι αναγκαία ολόκληρου¨ είναι βαρετά τεράστιο) και μία γνώση της ζωής του Winston Churchill, είναι ενδεικτική της απώτερης αιτίας διεξαγωγής πολέμων.

Να ρισκάρω να υποθέσω ότι μου γίνεσθε ρομαντικά νιτσεϊκός με αυτή σας την αποστροφή? Καλέ μου, εσείς είσθε ο ιδεαλιστής. Μακάρι να ήμουν εγώ. Σημαίνει ότι υπήρχε σωτηρία, αφού όλα θα ήταν ιδεαλιστικά κατασκευάσματα του μυαλού μου. Ως "πρωτογονισμό" εννοώ εκείνο το σύμπλεγμα ενστίκτων ή μεμονωμένα ένστικτα που ήταν παρόντα σε προηγούμενα εξελικτικά στάδια και η παρουσία τους εξυπηρετούσε (ενδεχομένως) κάποιο σκοπό και που σήμερα, εξαιτίας της γνωστικής εξέλιξης του ανθρώπου θα έπρεπε να είχαν εκφυλιστεί ως μη λειτουργικά και εξαιτίας της τεχνολογικής εξέλιξης ως άκρως επικίνδυνα. Θέλετε να αναφέρουμε ποια είναι αυτά τα ένστικτα? Δεν είναι ήδη γνωστό σε όλους μας?

 

@AlexanderV
ο ιδεαλισμός χαρακτηρίζεται απο μιά τελολογική φαντασίωση παραδείσων και εσωτερικής αδιατάρακτης ισορροπίας. οποιοσδήποτε ναπολέων είναι σε θέση να ανατρέψει εύκολα οποιαδήποτε φαντασίωση. οποιαδήποτε στρέβλωση ή παραμόρφωση, κατασκευασμένη εσωτερικά ιδέα¹.

¹ευχή ή φοβία. η πραγματικότητα έχει χιούμορ.

 

Πιστεύεις ότι 10000 χρόνια πολιτισμού είναι αρκετά για να αλλάξουν το βασικό "προγραμματισμό" μας;

Εγώ είμαι απαισιόδοξος και το στηρίζω σε μια απλή παρατήρηση: Αν η υποταγή των βασικών ενστίκτων ήταν η νόρμα τότε δεν θα υπήρχε ο θαυμασμός προς τους ανθρώπους που τα υπερέβησαν.

Και μια ακόμα πιο απαισιόδοξη εικασία είναι ότι αυτή είναι η βαθύτερη αιτία του παράδοξου του Φερμι και οι πολιτισμοί εξαφανίζονται επειδή η τεχνολογική τους εξέλιξη δεν συμβαδίζει με τη φυσική/πνευματική.

 

Ρωτάς κάποιον: πες μου το λόγο που θεωρείς ότι ο ήλιος είναι κίτρινος κι εκείνος σου απαντάει: το κίτρινο χρώμα βρίσκεται στην τάδε θέση στη βεντάλια της ίριδος, μπορείς να το συναντήσεις σε πολλά λουλούδια και ζωάκια...

Οκ. Κάτι θα εξυπηρετεί το προσωπικό σας οικοδόμημα αυτή η διαρκής υπεκφυγή. Περί ορέξεως...
Ακόμα όμως δε μου ορίσατε την "εξωτερική πραγματικότητα" όπως την αντιλαμβάνεσθε...

 

Κι εγώ κατά βάθος απαισιόδοξος είμαι. Απλά προσπαθώ να το ισορροπήσω με την πεποίθηση, ότι αν οι λίγοι που κάνουν τη διαφορά κάνουν τόσο μεγάλη διαφορά, τότε υπάρχει μία ελπίδα, καθότι σε λίγα άτομα μπορεί να συγκεντρώνεται δύναμη και ικανότητα που εκλείπει από πολλούς άλλους. Γίνομαι λίγο αριστοτελικός. Αλλά πιστεύω στους λίγους.

 

Oι πολιτισμοι εξαφανιζονται και οταν αυτοκτονουν μεσω υπογεννητικοτητας.

 

@AlexanderV
η εξωτερική πραγματικότητα αναδύεται μετά την απαλλαγή απ' το παραμορφωτικό «θα έπρεπε να είχαν εκφυλιστεί» και την συμφιλίωση με την ιδέα της απομάκρυνσης του εαυτού απ' το κέντρο του κόσμου (του σύμπαντος στα καθ' ημάς).

μια εκδήλωση δυσφορίας έναντι της εξωτερικής πραγματικότητας είναι η επίμονη προσπάθεια κατεύθυνσης σε προχειροφτιαγμένα ψυχογραφήματα και η απαιτητική δυσαρέσκεια από την έλλειψη ανταπόκρισης στο παιγνίδι της εξάσκησης.

 

Αααα, επιτέλους έχω μία εικόνα! Βέβαια από που συνάγεται πως σε όσα είπα ο άνθρωπος βρίσκεται πινεζαρισμένος στο κέντρο του σύμπαντος... τα άλματα αυτά συλλογιστικής με ξεπερνούν. Αν ήμασταν κατσαρίδες, θα ενδιαφερόμουν να μάθω ποια είναι τα στοιχεία που συνιστούν τη φύση μας. Είμαστε Homo Sapiens και με ενδιαφέρει να κατανοήσω ποια είναι αυτά τα στοιχεία που συνιστούν τη φύση μας. Με τη δική σας λογική, αν κατανοώ επαρκώς, βεβαίως, και δε γίνομαι άδικος απέναντί σας, θα έπρεπε να διαβάζουμε απλά τα βιβλία και να φιλοσοφούμε με ένα χιτώνα σε συμπόσια. Το θέμα είναι, όμως, πως και οι αρχαίοι φιλόσοφοι ήταν ενεργά μέλη της κοινωνίας και μολονότι έψεγαν την αλαζονεία, δε φείδονταν πειραματισμών (π.χ. Πλάτωνας και Διονύσιος, η μαιευτική του Σωκράτη, η κατ' εξοχήν επιστημονικο-στρεφής προσανατολισμός του Αριστοτέλη, του Ηράκλειτου, του Δημόκριτου, του Αναξαγόρα, κτλ).
Αν κάποιος βάζει συνεχώς το χέρι του στη φωτιά και του πεις "θα έπρεπε κάποια στιγμή να τελειώνεις με αυτήν τη συμπεριφορά, διότι όχι μόνο δε φαίνεται να σε εξυπηρετεί, αλλά σε βλάπτει σοβαρά" είναι απομάκρυνση από την εξωτερική πραγματικότητα? Το να στοιβάζονται εκατομμύρια ανθρώπινα πτώματα κάθε φορά γύρω τριγύρω, ανάμεσά τους άνθρωποι που θα μπορούσαν να ομορφύνουν την ασχήμια της κοινωνίας μας, είναι για σας λειτουργικό? Εκτός αν μου πείτε ότι έτσι επιτυγχάνετε ένας καλός έλεγχος πληθυσμού, επομένως πάω πάσο.



μια εκδήλωση δυσφορίας έναντι της εξωτερικής πραγματικότητας είναι η επίμονη προσπάθεια κατεύθυνσης σε προχειροφτιαγμένα ψυχογραφήματα και η απαιτητική δυσαρέσκεια από την έλλειψη ανταπόκρισης στο παιγνίδι της εξάσκησης.[/QUOTE]

Γιατί να μην εξασκηθούμε, δηλαδή? Έχουν κάποιο άλλο νόημα αυτές οι ασύνδετες παρεμβάσεις σας πέρα από μία όμορφη ευκαιρία να παίξουμε λιγάκι? Όχι, κύριε! Όσο ασυνάρτητα αναδιατάσσεται το λόγο σας κάθε φορά, χωρίς να προσφέρεται ένα σημείο αναφοράς των πεποιθήσεών σας, έτσι απαιτητικά κι εγώ με τη σειρά μου σας θέλω για να παίξουμε. Εξάλλου, ήταν η δική σας αγένεια που το ξεκίνησε όλο αυτό. Μη μου πείτε ότι δεν έχετε διάθεση! Ελάτε τώρα! Λίγο ακόμα!