Στο μπουντρούμι του μυαλού μου...

Η σκοτεινή πλευρά σου…


Ποτέ δεν ήμουν απόλυτος, δε θα γίνω τώρα. Αν όχι όλοι μας, οι περισσότεροι την κρύβουμε. Αλλά όλοι μας την έχουμε. Την άλλη μας πλευρά, την άλλη όψη του νομίσματός μας, την πλευρά που τα φώτα σβήνουν και επικρατεί έρεβος. Τη σκοτεινή πλευρά, όπου ο καθένας μας δίνει σάρκα και οστά στις σκονισμένες γωνίες του μυαλού του. Το μέρος όπου όνειρο και εφιάλτης μετατρέπονται σε έννοιες ταυτόσημες και αυτό γιατί μόνο εκεί μπορούν να εξισωθούν τόσο αρμονικά και να μας πάνε σε μέρη όπου το φως δε θα σου δώσει ποτέ πρόσβαση.

Αλλά η ουσία δε βρίσκεται στο να αναγνωρίσουμε απλά ότι αυτή η πλευρά υπάρχει, αυτό είναι δεδομένο. Ο σκοπός είναι να την αποδεχτούμε, να την αγκαλιάσουμε, να την αφήσουμε να μας καταβάλλει και να μας πάει εκεί που κάθε κύτταρο του αβοήθητου σώματός μας θα απελευθερωθεί από τα «πρέπει» της μάσκας του φωτός.

Τα πάντα είναι ένα κλικ. Ένα κλικ δύσκολο κάποιες φορές, αλλά απαραίτητο για να πατηθεί ο διακόπτης που θα επιτρέψει στον εγκέφαλο να αναγνωρίσει φιγούρες, οσμές, γεύσεις και συναισθήματα, που μέχρι τώρα δεν ήξερε ότι υπάρχουν. Ένα κλικ το οποίο την πρώτη φορά μοιάζει με άλμα στο κενό της αβύσσου, με πτώση από τη στρατόσφαιρα χωρίς αλεξίπτωτο. Ένα κλικ που όταν γίνει, η αδρεναλίνη που θα χυθεί στο σώμα θα το παραλύσει, θα το μουδιάσει, θα το νεκρώσει. Όταν φύγει όμως το μυρμήγκιασμα, οι αισθήσεις θα έχουν οξυνθεί στο δεκαπλάσιο και το «χάδι» μιας ανάσας πάνω σε κάθε κομμάτι του δέρματος μπορεί να σου προκαλέσει οργασμό…

Και τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι στη σκοτεινή σου πλευρά, τα φώτα είναι περιττά. Γιατί πλέον έχουν προσαρμοστεί όλα τα «οπτικά» όργανά σου στο σκότος και βλέπεις πια πεντακάθαρα τον δρόμο σου, τον δρόμο που θες να υποδείξεις, τον δρόμο που θες να σου υποδείξουν, τον δρόμο της Κυριαρχίας, τον δρόμο της Υποταγής…

Εδώ δεν ισχύουν οι συμβατικοί κανόνες. Εδώ το να βυθιστείς στο απόλυτο σκοτάδι, σου παρέχει πραγματική ασφάλεια. Εδώ είσαι σε καλά χέρια. Εδώ, όταν όλα γίνουν όπως πρέπει, ο εγκέφαλος είναι μονίμως ερεθισμένος, η ανάσα μονίμως κοφτή, τα πόδια μονίμως τρεμάμενα…

Αν θα μπορούσα να βρω ένα κοινό σημείο ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι θα έλεγα ότι ισχύει και στις δύο περιπτώσεις ο κανόνας του ότι «τα πράγματα είναι απλά». Έτσι απλά, το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να σταθείς δίπλα σε αυτήν τη σκοτεινή σου πλευρά και να την αγκαλιάσεις, να νιώσεις οικεία μέσα της, να την εξερευνήσεις, έστω κι αν δεν την ανακαλύψεις ολόκληρη ποτέ σου…

Δεν ξέρω αν μετράει το ταξίδι ή ο προορισμός, αλλά το συγκεκριμένο ταξίδι είναι από αυτά που δεν τα ξεχνάς ποτέ!


Dominicus

 

Ταυτιζομαι σε αρκετά σημεία...
Like

 

Όμορφο το κείμενο σου και βαθιά συνειδητοποιημένο οφείλω να πω..
Το σκοτάδι είναι μια λέξη,κατασταση,πολυ παρεξηγημενη κ δεν θα πρεπε να το φοβομαστε.
Η αποδοχή είναι το κλειδί,καθώς ο,τι αποδεχόμαστε ειμαστε κ σε θέση να το αντιμετωπίσουμε κ να το τοποθετήσουμε στις σωστές του διαστάσεις.

 

Απλά, υπέροχο!!!