σαν σήμερα..

Μπομπ Μάρλεϊ
1945 – 1981

 



Τραγουδοποιός από την Ιαμαϊκή (Jamaica), που διεθνοποίησε τη μουσική ρέγκε και την κουλτούρα των Ρασταφάρι.

Ο Μπομπ Μάρλεϊ (Bob Marley) γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1945 στο χωριό Νάιν Μάιλς ως Ρόμπερτ Νέστα Μάρλεϊ. Ήταν γιος του πενηντάχρονου άγγλου λευκού στρατιωτικού Νόρβαλ Σινκλέρ Μάρλεϊ και της δεκαοκτάχρονης Σιντέλα Μπούκερ, μιας ντόπιας μαύρης. Ο πατέρας του ζούσε στο Λίβερπουλ, αλλά βοηθούσε οικονομικά τον μικρό του γιο και τη μητέρα του, μέχρι τον θάνατό του το 1955. Τότε, ο Μπομπ και η μητέρα του αναγκάσθηκαν να μετακομίσουν στον τενεκοδομαχαλά Τρέντσταουν του Κίνγκστον, ελλείψει χρημάτων. Εκεί ο μικροσκοπικός Μπομπ (δεν ξεπέρασε ποτέ το 1,63 μ. σε ύψος), αναγκάσθηκε να ατσαλώσει τον χαρακτήρα του για να επιβιώσει, καθώς αντιμετώπιζε την προκατάληψη τόσο των λευκών όσο και των μαύρων.

Σε ηλικία 14ων ετών, εγκατέλειψε το σχολείο και άρχισε να δουλεύει ως βοηθός οξυγονοκολλητή. Τις ελεύθερες ώρες του έπαιζε μουσική με τον φίλο του Νέβιλ «Μπάνι» Λίβινγκστον (γνωστότερο αργότερα ως Μπάνι Γουέιλερ) και τον Τζο Χιγκς, έναν εκκολαπτόμενο τραγουδιστή και μέλος του κινήματος των Ρασταφάρι, ένα περίεργο κράμα από βιβλικές προφητείες, φιλοσοφία της επιστροφής στη φύση και μαύρου εθνικισμού, που αποθεώνει τη λατρεία της μαριχουάνας και τη νοσταλγία επιστροφής στην Αφρική. Στην παρέα προστέθηκε και ο νεαρός Πίτερ Μάκιντος (γνωστός αργότερα ως Πίτερ Τος). Το 1962 ο Μάρλεϊ ηχογράφησε τα δύο πρώτα του σινγκλ Judge Not και One Cup of Coffee, που πέρασαν απαρατήρητα και τα γνωρίσαμε από τις μεταθανάτιες συλλογές τραγουδιών του.

Το 1963, οι Μάρλεϊ, Λίβινγκστον και Μάκιντος σχημάτισαν ένα γκρουπ, που έπαιζε σκα και ροκστίντι μουσική (πρώιμες μορφές ρέγγε), με την ονομασία The Teenagers. Μετά από συνεχείς αλλαγές, το συγκρότημα κατέληξε στην ονομασία The Wailers. H επιτυχία δεν ήρθε και ο Μάρλεϊ αναγκάσθηκε να μετακομίζει με τη γυναίκα του Ρίτα Άντερσον στο σπίτι της πεθεράς του στο Ντελαγουέρ των ΗΠΑ, όπου δούλεψε ως εργάτης στη χημική βιομηχανία Ντιπόν και την αυτοκινητοβιομηχανία Κράισλερ.

Η μισθωτή εργασία δεν τον ενθουσίασε και το 1967 επέστρεψε στο νησί για να ασχοληθεί και πάλι με τη μουσική. Τότε έγινε μέλος του κινήματος των Ρασταφάρι και υιοθέτησε τα χαρακτηριστικά κοτσιδάκια (dreadlocks), που έγιναν το σήμα κατατεθέν του και αργότερα παγκόσμια μόδα.



 
Bob Marley & The Wailers

Από το 1968 έως το 1972 οι Γουέιλερς ξαναηχογράφησαν κάποια από τα παλιά τους κομμάτια, εμπορικοποίησαν τον ήχο τους και χτύπησαν τις πόρτες των δισκογραφικών εταιρειών. Το 1972 κυκλοφόρησε το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο Catch A Fire (Stir It Up, Kinky Reggae), που κινήθηκε καλά. Ένα χρόνο αργότερα ακολούθησε το Burnin' με τραγούδια όπως ταGet Up, Stand Up και το I shot the Sheriff, που έγινε παγκόσμια επιτυχία στη διασκευή του Έρικ Κλάπτον και βοήθησε στην εκτόξευση της δημοτικότητας του Μπομπ Μάρλεϋ.


Το 1974 οι Γουέιλερς διαλύθηκαν, λόγω διαφωνιών. Οι Λίβινγκστον και Μάκιντος ακολούθησαν σόλο καριέρα, ο πρώτος ως Μπάνι Γουέιλερ και ο δεύτερος ως Πίτερ Τος. Ο Μάρλεϊ κράτησε το όνομα του συγκροτήματος και εμφανιζόταν ως Μπομπ Μάρλεϊ και Γουέιλερς με μουσικούς, όπως οι αδελφοί Κάρλτον και Άστον Μπάρετ στο ρυθμικό τμήμα και οιΤζούνιορ Μάρβιν και Αλ Άντερσον στις κιθάρες. Τους συνόδευε πάντα στα φωνητικά το γυναικείο τρίο I Threes, που το αποτελούσαν η γυναίκα του Μάρλεϊ, Ρίτα, η Μάρσια Γκρίφιθς και η Τζούντι Μόουατ.

Το 1975 σημειώνει την πρώτη παγκόσμια επιτυχία του με το τραγούδι No Woman, No Cry από το άλμπουμ Natty Dread. Τον επόμενο χρόνο το Rastaman Vibration γνωρίζει μεγάλη επιτυχία στις ΗΠΑ και παραμένει για τέσσερεις εβδομάδες στα δέκα πρώτα άλμπουμ του αμερικανικού πίνακα επιτυχιών. Τώρα, ο Μπομπ Μάρλεϊ είναι ένας καλλιτέχνης παγκοσμίου βεληνεκούς, με γεμάτες συναυλίες όπου κι αν εμφανίζεται. Η ρέγκε (ένα κράμα σκα, ρυθμ εντ μπλουζ και ροκ, μια μουσική νευρώδης και ράθυμη συγχρόνως) γίνεται παγκόσμια μουσική γλώσσα και επηρεάζει πολλούς καλλιτέχνες σε κάθε σημείο του πλανήτη.

Το Δεκέμβριο του 1976 ο Μάρλεϊ επιστρέφει δόξη και τιμή στην Ιαμαϊκή για να συμβάλει στην εκτόνωση των πολιτικών συγκρούσεων, αλλά παραλίγο να χάσει τη ζωή του, όταν άγνωστοι αποπειρώνται να τον δολοφονήσουν. Εγκαταλείπει άρον-άρον το νησί και εγκαθίσταται στο Λονδίνο, όπου ηχογραφεί δύο άλμπουμ, το Exodus (Exodus, Waiting in Vain,Jammin', One Love) και το Kaya (Is this Love, Sun is shinning). To 1978 επιστρέφει στην πατρίδα του και διοργανώνει μια συναυλία πολιτικής συμφιλίωσης, που έμεινε στην ιστορία ωςOne Love Peace Concert.

Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το διπλό «ζωντανό» άλμπουμ Babylon by Bus και το πολιτικά φορτισμένο Survival, με τραγούδια όπως τα Zimbabwe, Africa Unite, Wake Up and Live καιSurvival. Το 1980, το Uprising είναι το πιο θρησκευτικό του άλμπουμ, που έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα του. Περιείχε τραγούδια όπως τα Redemption Song και Forever Loving Jah.

Τον Ιούλιο του 1977, ο Μάρλεϊ ένοιωσε ενοχλήσεις στο μεγάλο δάχτυλο του δεξιού του ποδιού. Υποβλήθηκε σε εξετάσεις και οι γιατροί διέγνωσαν κακοήθες μελάνωμα. Του ζήτησαν να προχωρήσουν σε ακρωτηριασμό του δαχτύλου του για να σώσουν τη ζωή του, αλλά αυτός αρνήθηκε, επειδή του το απαγόρευαν οι πεποιθήσεις του ως Ρασταφάρι. Επιπροσθέτως, αρνήθηκε να συντάξει διαθήκη για να διευθετήσει τα περίπλοκα περιουσιακά του, καθότι είχε αποκτήσει 12 παιδιά από 8 διαφορετικές γυναίκες. Το απαγόρευε και αυτό ο Ρασταφαριανισμός.

Ο καρκίνος γρήγορα εξαπλώθηκε στα ζωτικά του όργανα. Στις 23 Σεπτεμβρίου 1980 έδωσε την τελευταία του συναυλία στο Πίτσμπουργκ. Βρισκόταν ένα βήμα από τον θάνατο όταν κάλεσε ένα διάσημο γερμανό γιατρό για να τον θεραπεύσει. Ο καρκίνος βρισκόταν στο τελευταίο του στάδιο και ο Μπομπ Μάρλεϊ πέρασε στην αιωνιότητα το πρωί της 11ης Μαΐου1981 σε νοσοκομείο του Μαϊάμι.

Ο Μπομπ Μάρλεϊ τραγούδησε τον έρωτα, την αγάπη, αλλά και την καταπίεση των μαύρων από τους λευκούς. Βρέθηκε στη δίνη των πολιτικών αντιπαραθέσεων στην πατρίδα του, με μια εις βάρος του απόπειρα δολοφονίας. Όμως, γρήγορα έγινε λαϊκό είδωλο και η ημερομηνία γέννησής του τιμάται ως Εθνική Εορτή στη Τζαμάικα. Πολλά του οφείλουν οι καλλιτέχνες της ραπ, ενώ κάποιοι μουσικοκριτικοί δεν διστάζουν να τον αποκαλέσουν «Νονό του Χιπ-Χοπ», εκτός βεβαίως από «Βασιλιά της Ρέγκε», τίτλος που του ανήκει δικαιωματικά. Το άλμπουμ Legend, που κυκλοφόρησε τρία χρόνια μετά τον θάνατό του και περιέχει τις μεγαλύτερες επιτυχίες του έχει γίνει 10 φορές πλατινένιο, με πωλήσεις που ξεπερνούν τα 12 εκατομμύρια αντίτυπα (2008).



ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/369#ixzz3zPzyj5jE

 

Σαν σήμερα πέθανε ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ, αμερικανός σκηνοθέτης. («2001: Οδύσσεια του Διαστήματος», «Κουρδιστό Πορτοκάλι», «Η Λάμψη», «Μάτια ερμητικά κλειστά») (Γεν. 26/7/1928)

 

Μερικά πράγματα για αυτόν...

http://www.newsbeast.gr/portraita/arthro/2048421/o-skinothetis-ton-aristourgimaton-stanlei-kioumprik

 

Σαν σήμερα...
222 - Πεθαίνει ο Ηλιογάβαλος, Ρωμαίος αυτοκράτορας


 

1922 - Γεννιέται ο Κορνήλιος Καστοριάδης, Έλληνας φιλόσοφος και οικονομολόγος
 
(σε φιλοσοφικό ενσταντανέ...)
Επίσης...

1302 - Παντρεύονται ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, σύμφωνα με τον Σέξπηρ....

 




1985 - Ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ εκλέγεται Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης.

 


1938 - Η Αυστρία γίνεται επαρχία της Γερμανίας, μετά από τελεσίγραφο των Γερμανών, μία ημέρα πριν το δημοψήφισμα.




 

Άντε και εις άλλα με υγεία, πουλάκια μου...

 

Λάικ για το συνοδευτικό υλικό!

 

Κλεμμένο, αλλά καλό... 
Να βάλω κι ένα παραλειπόμενο... 
Σαν σήμερα λοιπόν.... 


1901 - Στη Γαλλία, εγκαινιάζεται το μετρό του Παρισιού.

 

Στην Θεσσαλονίκη πάλι, εκτός από τα κεράκια, έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε σήραγγα που διανοίχτηκε από φυλακισμένους -ΜΕ ΚΟΥΤΑΛΙ- της φυλακής Διαβατών, μήκους 10 χιλιομέτρων... 

 

Σαν σήμερα, πριν από 124 χρόνια, "γεννήθηκε" ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά κλαμπ του πλανήτη, η Liverpool FC. Αναβιώστε το θρίαμβο των "κόκκινων" στον τελικό του UEFA Champions League του 2005 στην Κωνσταντινούπολη, υπό τους ήχους του "You 'll never walk alone".

 

 
Ήταν 17 Μαρτίου του 1988 κάπου στα Εξάρχεια…

Ο τραγουδοποιός Νικόλας Άσιμος γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1949 στη Θεσσαλονίκη. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλαος Ασημόπουλος. Οι γονείς του ήταν από την Κοζάνη, όπου ο Νικόλας έζησε τα παιδικά του χρόνια και τελείωσε το σχολείο. Ως έφηβος, ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Διακρίθηκε στο άλμα εις ύψος, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στους μαθητικούς αγώνες σχολείων της Μακεδονίας το 1965, καθώς και στο ποδόσφαιρο. Μάλιστα, του έγινε επίσημη πρόταση από την ομάδα της Κοζάνης, αλλά τελικά η συμφωνία ναυάγησε.

Στα δεκαοχτώ του έφυγε για τη Θεσσαλονίκη, για να σπουδάσει στο Νεοελληνικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής. Αρχικός στόχος του ήταν να περάσει στο τμήμα δημοσιογραφίας, την οποία άσκησε ερασιτεχνικά παράλληλα με τις σπουδές του. Σε κάποιο άρθρο του σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το ψευδώνυμο Άσιμος κι έκτοτε το καθιέρωσε. Παράλληλα, ασχολήθηκε και με το θέατρο. Έφτιαξε ένα φοιτητικό θεατρικό εργαστήρι, παίζοντας Αριστοφάνη, Μένανδρο, Μολιέρο.

Τότε αγόρασε και την πρώτη του κιθάρα. Σχεδόν από την Α” Γυμνασίου έγραφε στιχάκια και ποιήματα, αλλά ποτέ δεν είχε εκδηλώσει καμία έφεση προς τη μουσική. Αυτοδίδακτος μουσικός, άρχισε εμφανίσεις σε μικρές μπουάτ. Ανυπότακτος, αγνόησε όλες τις προειδοποιήσεις της λογοκρισίας για τα τραγούδια του και τα λεγόμενά του. Συνελήφθη και κρατήθηκε στην Ασφάλεια. Όταν τον άφησαν, η ταυτότητά του είχε χαθεί. Δεν έβγαλε άλλη, παρά μόνο 18 χρόνια αργότερα, οπότε κατάφερε να του εκδώσουν μία ταυτότητα στο όνομα Άσιμος, με τη «διευκρίνιση» στο σημείο του θρησκεύματος: Άνευ θρησκεύματος.

Το 1973, και χωρίς πτυχίο, κατέβηκε στην Αθήνα. Εμφανίστηκε σε αρκετές μπουάτ στην Πλάκα, σε συνεργασία με τραγουδιστές, ηθοποιούς και συνθέτες, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα με μουσική, κείμενα, σκετς και ντοκουμέντα κόντρα στο κατεστημένο: «5η εποχή», «11η εντολή», «Χνάρι», «Μουσικό Θέατρο Φτώχειας», «Σούσουρο». Ανάμεσα στους τότε συνεργάτες του, πολλά και γνωστά ονόματα: Γκαϊφύλιας, Τραντάλης, Πανυπέρης, Φινίκης, Μουζακίτης, Σπυρόπουλος κ.α.



Το 1975 κυκλοφόρησε τα πρώτα του τραγούδια σ” ένα δισκάκι 45 στροφών (Ρωμιός- Μηχανισμός). Παράλληλα άρχισε την έκδοση «παράνομων» κασετών, που ηχογραφούσε και διακινούσε μόνος του στα Προπύλαια, στο Πολυτεχνείο, στα Εξάρχεια, στο Μοναστηράκι, στο Λυκαβηττό. Δημιούργησε την «Exarchia Square Band» και συμμετείχε σε συναυλίες, κοινωνικοπολιτικές εκδηλώσεις, μουσικοθεατρικά σχήματα, θέατρο του δρόμου, διάφορα δρώμενα. Κατά καιρούς, συνεργάστηκε με πολλά σχήματα και καλλιτέχνες.

Το 1977 φυλακίστηκε για δύο μήνες, μαζί με άλλους πέντε εκδότες – συγγραφείς, με επίσημη κατηγορία: «εξέχουσες προσωπικότητες που επηρεάζουν αρνητικά το κοινωνικό σύνολο». Το 1981 έγραψε το βιβλίο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» και το 1982 κυκλοφόρησε τον πρώτο του μεγάλο δίσκο, με τίτλο «Ξαναπές το», σε τέσσερα τραγούδια του οποίου συμμετείχαν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Χαρούλα Αλεξίου.

Περίπου ένα χρόνο αργότερα άνοιξε ένα μαγαζάκι στα Εξάρχεια, στην οδό Καλλιδρομίου. Ήταν ο «Χώρος Προετοιμασίας» όπως το ονόμασε, αλλά και διαμονής, αφού αυτό ήταν και το σπίτι του. Εκεί έγραφε, συνέθετε τα τραγούδια του, πουλούσε βιβλία, παιχνίδια για παιδιά, πρόχειρα κοσμήματα κατασκευής γνωστών του, κασέτες δικές του κυρίως, φωτιστικά, πήλινα, κάρτες παλιές και πολλά άλλα.

Το 1987 οδηγήθηκε βιαίως σε ψυχοθεραπευτική κλινική και λίγο αργότερα στις φυλακές Κορυδαλλού, με την κατηγορία του βιασμού. Αποφυλακίστηκε με χρηματική εγγύηση, αλλά δεν κατάφερε να ξεπεράσει τη μεγάλη του πίκρα γι” αυτή την αβάσιμη κατηγορία, που δεν τεκμηριώθηκε ποτέ. Η εκκρεμούσα δίκη, μαζί με τ” άλλα προβλήματα που ήταν πολλά, συσσωρεύτηκαν μέσα του… Μετά από δύο ανεπιτυχείς απόπειρες αυτοκτονίας, στις 17 Μαρτίου του 1988 βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του.

Μετά θάνατον, κυκλοφόρησαν δύο ακόμη δίσκοι του: «Το φανάρι του Διογένη» με τη συμμετοχή της Σωτηρίας Λεονάρδου και το «Γιουσουρούμ – Στο φαλιμέντο του κόσμου», με τη συμμετοχή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

 

"Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια ειναι η άνοιξη που δεν έφερες-(Ο.Ελύτης 2 Νοεμβρίου 1911 - 18 Μαρτίου 1996)

 

Randy Rhoads: Ένας βιρτουόζος που χάθηκε νωρίς
19/03/2016

Randy Rhoads, ένα από τα μεγαλύτερα what if στην ιστορία της μουσικής. What if γιατί κανείς από εμάς δεν μπορεί να φανταστεί μέχρι που θα έφθανε ο τύπος που έλυνε και έδενε την κιθάρα, κι ας έφυγε στην ηλικία των 25 ετών… Στη σύντομη, δυστυχώς, ζωή του, πρόλαβε να μας χαρίσει μερικά από τα πιο βροντερά riffs που έχει ακούσει ποτέ ανθρώπινο αυτί. Ας όψεται, όμως, μια νύχτα τρέλας, που τον στέρησε από εμάς, εκείνη την αποφράδα βραδιά που το ημερολόγιο έδειχνε 19/03/1982…

O Rhoads με το team του Ozzy Osbourne είχε δώσει την τελευταία του παράσταση και καθώς κατευθύνονταν για ένα φεστιβάλ στη Florida, το tour bus έκανε μια στάση στο Leesburg, για να επισκευαστεί το σύστημα κλιματισμού του λεωφορείου… Ο Randy Rhoads, παρά το γεγονός ότι είχε εκφράσει πολλές φορές το φόβο του να πετάει με αεροπλάνα, δέχθηκε να νοικιάσουν ένα μικρό μονοκινητήριο αεροσκάφος Beechcraft Bonanza F35, και να πετάξουν μαζί με τον Andrew Aycock, οδηγό του λεωφορείου και πρώην πιλότο, και τον Rachel Youngblood, ενδυματολόγο και μάγειρα του γκρουπ.

Το αεροσκάφος ήταν παρκαρισμένο σε ένα υπόστεγο και ο Aycock το πήρε χωρίς κάποια επίσημη άδεια. Το εντυπωσιακό λεωφορείο του Ozzy ήταν παρκαρισμένο περίπου 200 μέτρα μακριά από τον διάδρομο προσγείωσης… Ο Osbourne και ο μπασίστας Rudy Sarzo είχαν αποκοιμηθεί μέσα στο λεωφορείο, και μόνο ο κιμπορντίστας που ήταν ξύπνιος εκείνη τη στιγμή, έγινε μάρτυρας του δυστυχήματος. Ο πιλότος της μοιραίας εκείνης πτήσης προσπάθησε να πλησιάσει με το μονοκινητήριο όσο το δυνατόν περισσότερο το tour bus… Την τέταρτη φορά, και ενώ σε ύψος μόλις 30-35 μέτρων από το έδαφος είχε αναπτύξει ταχύτητες της τάξεως των 140-180 μιλίων την ώρα (…), το φτερό του Beechcraft F35 βρήκε το πίσω μέρος του λεωφορείου, έκοψε ένα μεγάλο πεύκο και προσέκρουσε στον τοίχο και την οροφή της παρακείμενης βίλας.

Το αεροσκάφος συνετρίβη και τυλίχθηκε στις φλόγες, ο Randy Rhoads σκοτώθηκε ακαριαία, και η manager, Sharon Osbourne, που κοιμόταν στο λεωφορείο θυμάται:

Είχαν γίνει όλοι κομμάτια, υπήρχαν παντού ανθρώπινα μέλη διασκορπισμένα…

 
Φωτογραφία από το σημείο του τραγικού δυστυχήματος…

Η σωρός του νεαρού κιθαρίστα αναγνωρίστηκε από τα δόντια του και τα δαχτυλίδια που φόραγε… Ο Ozzy φέρνει στο νου του εκείνες τις στιγμές:

Άκουσα στον ύπνο μου μια εκκωφαντική έκρηξη, σκέφτηκα ακαριαία ότι κάποιο όχημα θα έφυγε από το δρόμο, σηκώθηκα ουρλιάζοντας στην Sharon να βγει από το λεωφορείο… Όταν βγήκαμε τελικά, είδα ένα αεροπλάνο διαλυμένο… Τότε δεν ήξερα ποιοι ήταν μέσα σε αυτό…




Αυτό το δυστύχημα έκοψε το νήμα της ζωής του Randy Rhoads… Θεωρίες συνωμοσίας ξέσπασαν όπως είναι φυσικό σε τέτοιες περιπτώσεις, οι τοξικολογικές εξετάσεις έδειξαν μόνο νικοτίνη στο αίμα του Randy, όμως στα ούρα του Aycock, που ήταν και ο πιλότος , ανιχνεύθηκε κοκαΐνη. Αν και μόνο 25 χρονών, o Randy Rhoads πρόλαβε να βάλει εμφατικά τη σφραγίδα του τόσο στους Quiet Riot όσο και παίζοντας κιθάρα στο πλευρό του Ozzy Osbourne, την περίοδο που ο τελευταίος αποφάσισε να ακολουθήσει σόλο καριέρα…

Ας θυμηθούμε μερικά από τα καλύτερα solo του Randy Rhoads:
Quiet Riot – Laughing Gas
To ‘Laughing Gas’ είναι ένα κομμάτι στο οποίο ο Randy Rhoads άφησε τη σφραγίδα του, στα πρώιμα του χρόνια ως μουσικός με τους Quiet Riot. Το συγκεκριμένο κομμάτι η μπάντα το έπαιζε live τη διετία 1977-1979, αλλά δεν το είχε συμπεριλάβει σε κάποιο δίσκο, μέχρι που το 1993 κυκλοφόρησε το ‘The Randy Rhoads Years‘. Εξάλεπτο, παρακαλώ, σόλο από τον βιρτουόζο Rhoads, που ανέδειξε το ταλέντο του από τόσο νεαρή μάλιστα ηλικία. Για την ιστορία, όταν ο Randy ενώθηκε με τον Ozzy, τρίμαρε το σόλο σε ένα δίλεπτο και το στρίμωξε στο ‘Suicide Solution’.




Ozzy Osbourne – Over The Mountain
Το κομμάτι γράφτηκε από τους Ozzy Osbourne, Randy Rhoads, Bob Daisley και Lee Kerslake που ήταν μέλη της μπάντας στα πρώτα δυο άλμπουμ του Ozzy μετά τη φυγή του από τους Black Sabbath. To line up προοριζόταν για κανονική μπάντα και όχι ως project του Ozzy, υπό το όνομα Blizzard of Ozz, αλλά τελικά κατέληξε σαν solo project γιατί ο Ozzy φιγούραρε μόνος του στα εξώφυλλα, με το όνομά του γραμμένο με μεγάλα γράμματα…

Ακούστε το σε live εκτέλεση από μια συναυλία του 1982:




Ozzy Osbourne – Revelation Mother Earth
Ήταν το αγαπημένο κομμάτι του Randy Rhoads, για το οποίο ο ίδιος ήταν πολύ περήφανος, και αυτό από μόνο του είναι αρκετό να πάρει τη θέση του στη σύντομη αναδρομή μας. Δυνατό κομμάτι που φανερώνει την ικανότητα του Randy να ματσάρει το ιδιαίτερο στυλ του Ozzy:



Ozzy Osbourne – Fly High Again
Τίτλος-τραγική ειρωνεία, διαβάζοντας παραπάνω για το αεροπορικό δυστύχημα… Ο Randy χαιρετίζει την προσπάθεια αποτοξίνωσης που κατέβαλλε προσωρινά ο Ozzy, με ένα καθαρό σαν κρύσταλλο solo, πολύπλοκων τεχνικών που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό…

Randy Rhoads κυρίες και κύριοι:


Ozzy Osbourne – Diary of a Madman
Κάθε μεγάλος καλλιτέχνης έχει κάποιο έργο που αποτελεί σήμα-κατατεθέν του. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Ozzy Osbourne που πάντα είχε το ταλέντο να μαζεύει προικισμένους μουσικούς για τις solo δουλειές του, ήταν τυχερός που βρήκε τον Randy Rhoads. Το ‘Diary of A Madman’ είναι μοναδικό στο είδος του, τόσο μοναδικό που απογείωσε την καριέρα του Ozzy. Το τραγούδι γράφτηκε από τον μπασίστα Bob Daisley, o oποίος έχει δηλώσει για τον τίτλο του κομματιού:

Πιστεύω πως ο συγκεκριμένος τίτλος ταίριαζε απόλυτα με τον Ozzy Osbourne, επειδή έχει τη φήμη του πιο τρελού στο rock ‘n’ roll…

Ιδανικό για soundtrack θρίλερ θα προσθέταμε εμείς…

Ozzy Osbourne – Mr Crowley
To κομμάτι αναφέρεται στον Aleister Crowley, που μυήθηκε στη μαύρη μαγεία στις αρχές του 1900… Η ιστορία λέει πως στο studio ο Randy Rhoads δυσκολευόταν να βγάλει το κομμάτι, μέχρι που μπούκαρε ο Ozzy και του είπε να αφεθεί ελεύθερος, παίζοντας περισσότερο με το ένστικτο. Ο Randy λύθηκε, με αποτέλεσμα το outro solo του να τρελαίνει το αυτί, ξεδιπλώνοντας τη μοναδική τεχνική του



Ozzy Osbourne – Crazy Train
Randy Rhoads χωρίς τρελοτρένο γίνεται; Δεν γίνεται… Ο Ozzy με τα απόκοσμα φωνητικά του ζητά απεγνωσμένα από έναν κόσμο τρελαμένο να ξεχάσει τα μίση και να μάθει να αγαπάει και o Randy απλά καλπάζει με την κιθάρα του! Ο Bob Daisley που έγραψε με τη βοήθεια των δυο το track, έχει δηλώσει:

O Randy είχε το βασικό riff, το χαρακτηριστικό riff του κομματιού και μετά δουλέψαμε ολόκληρο το τραγούδι όλοι μαζί… Ψάχναμε τίτλο, θυμάμαι ο Randy μάζευε μοντέλα τρένων και καθώς το πρόβαρε με την κιθάρα του αναφώνησα: Ε, Randy, αυτό ακούγεται σαν τρένο, σαν τρελό τρένο…

Το άνοιγμα του κομματιού με το opening riff του, είναι μια από τις κορυφαίες ηχογραφήσεις κιθάρας που μπορείτε να συναντήσετε σε δίσκο:



Ο Οzzy Osbourne φέρνει στο μυαλό του τον αδικοχαμένο φίλο του και δηλώνει:

Είχαμε τρομερό δέσιμο οι δυο μας. Τον αγαπούσα πολύ. Ορκίζομαι στο θεό, η τραγωδία της ζωής μου είναι η ημέρα που πέθανε ο Randy… O Randy μου έδωσε ελπίδα, μου έδωσε στη ζωή μου έναν σκοπό…

Η αντίδρασή του όταν άκουσε πρόσφατα ένα ακυκλοφόρητο solo του φίλου του, τα λέει όλα:




25 χρόνια ζωής, και από τα 16 του που ξεκίναγε με τους Quiet Riot, ούτε που θα φανταζόταν ότι θα προλάβαινε να έμενε αθάνατος. Γιατί τα διαμάντια λάμπουν για πάντα και ο Randy Rhoads είναι ένα λαμπερό διαμάντι της μουσικής που αγαπάμε…

 
​

 

 

Γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου 1960. Οδήγησε καρτ για πρώτη φορά όταν ήταν τεσσάρων ετών και ξεκίνησε να τρέχει σε αγώνες στα 13 του. Στον πρώτο του κιόλας αγώνα ξεκίνησε από την pole position! Μετά τα καρτ πέρασε από τη Formula Ford (βρετανικό και ευρωπαϊκό πρωτάθλημα) και την F3, για να βρεθεί το 1984 στην Formula 1 και στο κόκπιτ της Toleman Hart.



 Στην πρώτη του χρονιά, στο GP Μονακό 1984 έβρεχε καταρρακτωδώς. Ο Senna ξεκίνησε 13ος και με τη μέτρια Toleman άρχισε να προσπερνά τον έναν μετά τον άλλο. Στον 19ο γύρο προσπέρασε τον Niki Lauda (τότε 2 φορές πρωταθλητή της F1) για τη δεύτερη θέση και ήταν πλέον θέμα χρόνου να περάσει και τον Alain Prost για την πρώτη! Ωστόσο, ο αγώνας διεκόπη λόγω καιρικών συνθηκών – ή όπως πολλοί υποστηρίζουν, για να μη διασυρθεί ο Prost.



 Το 1985 κερδίζει την πρώτη του pole position στη Βραζιλία, από τις συνολικά 65 που πέτυχε στην καριέρα του στην F1, αλλά και την πρώτη του νίκη στο Πορτογαλικό GP. Έτρεχε πλέον με Lotus Renault. Ακολουθεί άλλη μια νίκη και η 4η θέση στο Πρωτάθλημα Οδηγών. Άλλες δύο νίκες και μία 4η θέση στο Πρωτάθλημα για το 1986.



 Το 1987 ξεκινά η συνεργασία της Lotus με τη Honda. Ο Senna ξεκινάει με νίκες στο Μονακό και το Ντιτρόιτ, αλλά τελικά τερματίζει 3ος στο Πρωτάθλημα πίσω από τις πανίσχυρες Williams Honda. Έχει ήδη αρχίσει να χτίζεται η ιδιαίτερη σχέση του Βραζιλιάνου με τη Honda.



 Το 1988 μετακομίζει μαζί με τη Honda στη McLaren και με 8 νίκες σε 16 αγώνες κερδίζει τον πρώτο του Παγκόσμιο Τίτλο F1, αφήνοντας τον team mate του, Alain Prost στη δεύτερη θέση. Η σχέση μεταξύ τους έχει πλέον εξελιχθεί σε κόντρα. Εκείνη τη χρονιά οι McLaren Honda κέρδισαν τα 15 από τα 16 GP!



 Το 1989 σημαδεύτηκε από το ιαπωνικό GP στη Suzuka. Αν ο Senna κέρδιζε, θα έπαιρνε τον τίτλο. Ο Prost προηγούταν και ο Βραζιλιάνος τον κυνηγούσε, επιχειρώντας με μεγάλο ρίσκο μια δύσκολη προσπέραση στο chicane, το μόνο σημείο που μπορούσε να περάσει. Οι δύο McLaren Honda χτύπησαν μεταξύ τους. Ο Ayrton κατάφερε να επιστρέψει στα pits, άλλαξε το σπασμένο ρύγχος, ξαναβγήκε στον αγώνα και κέρδισε! Ωστόσο, ακυρώθηκε λόγω αντικανονικού περάσματος από το chicane!! Ο Prost πήρε τον τίτλο. Πολλοί πιστεύουν πως επίτηδες έπεσε πάνω στον Senna και πως επίτηδες ο Βραζιλιάνος τιμωρήθηκε, για να κερδίσει το πρωτάθλημα ο Prost.



 Το 1990, πάλι στη Suzuka, οι ρόλοι αντιστρέφονται: ο Senna ξεκινά από την pole position, πέφτει πάνω στη Ferrari του Prost και κερδίζει τον 2ο τίτλο του. Αργότερα, ο Βραζιλιάνος παραδέχτηκε πως δεν έκοψε επίτηδες πριν το chicane. Ίσως επειδή οι διοργανωτές δεν άλλαξαν την πρώτη θέση εκκίνησης στα αριστερά, στο καθαρό κομμάτι της πίστας, όπως τον είχαν διαβεβαιώσει. Ίσως πάλι για να πάρει εκδίκηση για το 1989. Μάλλον και για τα δύο…



 Το 1991 ακολουθεί άλλος ένας τίτλος, ο τρίτος με team mate του τον Gerhard Berger. Το 1992 όμως η McLaren Honda έχει μείνει πίσω από την full ηλεκτρονική Williams Renault και ο Senna τερματίζει 4ος, με μόλις 3 νίκες. Το 1993 πάλεψε για το πρωτάθλημα παίρνοντας 5 νίκες με την αργή σε ταχύτητα McLaren Ford, τερματίζοντας τελικά 2ος στην τελική κατάταξη.



 1994. ο Senna στη Williams Renault. Άσχημη αρχή με εγκαταλείψεις στους 2 πρώτους αγώνες. Και μετά, η μαύρη Πρωτομαγιά του ’94 στο GP του San Marino…



 

 

Σαν σημερα η Παναγια εμεινε εγκυος.!!