Όρια και Κυρίαρχοι/ες

@lizard_ και @tithon μάλλον δεν καταλάβατε αυτό που έγραψα, δεν μιλάω για αντιπαράθεση ούτε σύγκριση. Απαντάω στη @margarita_nikolayevna που έγραψε πως ο Κ πρέπει να είναι καλύτερος από το υ γιατί αλλιώς παύει η ασυμμετρία άρα και η σχέση τους.

 

στα μάτια του υ μπορει και να είναι, αν καταλαβα καλά τον @lizard_ και δεν μου πεφτει λογος. δεν είναι αξιολογική η ταξινόμηση, συμφωνούμε σ' αυτό.

 

Κατανοώ ως ένα βαθμό αυτό που εκφράζει η @margarita_nikolayevna , όχι τόσο ξεκάθαρα ίσως.

Ως υποτακτική, στα μάτια μου, ο κ μου είναι ανώτερος μου. Ξέρει τα πάντα, έχει λύσεις για όλα, δεν φοβάται.
Ουσιαστικά ξέρω πως δεν είναι σούπερ ήρωας, αλλά στα μάτια μου και μόνο, χρειάζομαι να είναι.

Χρειάζομαι να έχει απάντηση σε μια ερώτηση μου. Χρειάζομαι να έχει λύση σε ένα πρόβλημα μου. Γιατί αν δεν την έχει αυτός τότε εγώ τι θα κάνω; Αυτός με οδηγεί, αυτός έχει την ευθύνη μου. Έχει τις απαντήσεις μου. Η αδυναμία υποστήριξης της θέσης του προκαλεί αμφισβήτηση. Έστω και αν για τους έξω δεν είναι βάσιμη ή ορθή.

Κατανοώ ότι μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά νομίζω πως κάπως έτσι λειτουργεί.

 

Θα έλεγα πως μόνο έτσι λειτουργεί, και το εκφράζεις ιδανικά.

Επειδή όμως στο συγκεκριμένο νήμα μιλάμε για το ξεπέρασμα των ορίων του Κ, άρα για κάποιο ή κάποια στοιχεία του συνόλου, πιστεύεις πως ο Κ που περιγράφεις παραπάνω θα αμφισβητηθεί από το υ αν υστερεί σε έναν τομέα που εκείνο τα καταφέρνει καλύτερα;. Δε μιλάμε βέβαια να μπάζει η βάρκα από παντού.

 

Θα έλεγα πως τα ερωτήματα του νήματος ταιριάζουν σε Topping και bottoming αλλά δεν έχουν σχέση με Κυριαρχία και υποταγή. Στο D/s, αν τα όρια δεν ταιριάζουν δεν νομίζω να γίνεται σχέση μεταξύ των συγκεκριμένων προσώπων, εφόσον τουλάχιστον αυτά τα δύο πρόσωπα θέλουν να κάνουν D/s.

 

μπερδεμένο. πώς προκύπτει υστέρηση αν δεν προηγείται σύγκριση;
προβάλλετε μια αξιολογική ταξινόμηση, το πασίγνωστο ιδεολόγημα της αριστείας, σε λειτουργική συσχέτιση. η αριστεία είναι κατ' έξοχήν αντιλειτουργική.

δεν διάβασα «πρέπει να είναι καλύτερος». δεν το έγραψε. έγραψε:

και είναι μάλλον φανερό οτι είναι λίγο πιο μπροστά ως προς εκεί που πηγαίνει, για να τον ακολουθεί. ανεξάρτητα απ' την κατεύθυνση, ανεξάρτητα απ' την ορθότητα ή την «ανωτερότητα» της κατεύθυνσης. οδηγεί από λίγο πιο μπροστά, κατά κανόνα. και το διαπιστώνει με αυτήν τη διατύπωση. η σαφήνεια κρίνεται.

δεν έχω δει να λειτουργεί μόνον έτσι. αλλά πάντως λειτουργεί έτσι.

δεν μου είναι κατανοητό σε τι χρησιμεύει η εισαγωγή συγκρίσεων στην ασυμμετρία, και μάλιστα συγκρίσεων σε πεδία παντελώς άσχετα απ' την προσωπική συσχέτιση. δεν κατανοώ το περιεχόμενο της σύγκρισης της εκπαίδευσης του ενός ως μηχανικού και του άλλου ως γιατρού, για παράδειγμα. δεν κατανοώ τη σύγκριση του ποιός απ' τους δυό θηλάζει καλύτερα. η σχετική επάρκεια του ενός να ακολουθεί και του άλλου να οδηγεί, ανεξάρτητα απ' την κατεύθυνση, μου φαίνεται οτι είναι καθοριστικότερη, αλλά κι αυτό δεν μπορώ να το υποστηρίξω απόλυτα.

 

Όχι. Διότι δεν υπάρχει σύγκριση. Δεν υπάρχει λόγος σύγκρισης.
Επιμένω πως ο καθένας ανέλαβε τον ρόλο του. Όσο τον υποστηρίζει στο σύνολο, δεν υπάρχει αίτιο αμφισβήτησης.

 

Εν κατακλείδι : πολλοί ( δυστυχώς) αγαπάνε όχι τον άνθρωπο που έχουν δίπλα τους αλλά το D/S Τους που ευελπιστούν να βρουν μαζί του. Μπροστά στα μάτια τους δεν βρίσκεται ο Ηλίας, ο Βασίλης, η Μαρία αλλά οι ανάγκες Τους, η υποταγή Τους, η κυριαρχία Τους, η καυλα Τους, τα εργαλεία Τους, τα σκοινιά Τους, τα όρια Τους, το δεκανίκι Τους. Λυπηρό. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.

 

Προτείνω να προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε από το ταμπού της σύγκρισης, για τον λόγο ότι η σύγκριση είναι η βάση της έλξης και εκτός από αυτό βασική νοητική διεργασία. Η αξιολόγηση έπεται και αν γίνει, είναι κάτι που μπορεί να περισσεύει αλλά είναι άλλο πράγμα από τη σύγκριση.

Δεν συγκρίνουμε "ποιος από τους δύο θυλάζει καλύτερα" διαπιστώνουμε ότι ο ένας θυλάζει ο άλλος δεν θυλάζει. Αυτό είναι που κάνει τόσο συναρπαστικό τον έναν στα μάτια του άλλου. Αν το συγκριτικό πλεονέκτημα του ενός στο να υποτάσσεται ή στο να Κυριαρχεί δεν είναι αρκετό για τον άλλο, θέλει κάτι διαφορετικό, κάτι περισσότερο εκεί, κάτι λιγότερο αλλού κλπ, τότε υπάρχει πρόβλημα.

 

η παραβολή χαρακτηριστικών και η διαπίστωση διαφορετικοτήτων, παραπληρωματικών μάλιστα, διαφέρει απ' την αξιολογική σύγκριση. διαφέρει ο θαυμασμός απ' τη σύγκριση.
νομίζω οτι παράγεται πρόβλημα άμα τη εμφανίσει της ανάγκης της σύγκρισης, συχνά εξ εισαγωγής· ή ήδη υφίσταται.

 

Απ' ότι καταλαβαίνω το ερώτημα όπως τέθηκε από την crystal αφορά σε αστοχία από πλευράς Κ, κατά την οποία ο "καθοδηγητής" βρίσκεται στην άχαρη θέση να προσπαθεί να σπρώξει μια κατάσταση χωρίς να λογαριάζει τον ξενοδόχο. Αυτό δεν έχει σχέση ούτε με όρια ούτε με το ποιος οδηγεί ποιον. Είναι ξεκάθαρα θέμα άτοπης και άκαιρης εφαρμογής ρόλου, που υποδηλώνει σαφή αδυναμία επικοινωνίας αφορούσα και τα δύο μέλη. Το τελευταίο το εξάγω από την επεξήγηση της ίδιας της crystal, όταν στη δευτερολογία της ανέφερε εκτός των άλλων πως η υπόθεση αφορούσε σε κάτι που η ίδια έχρισε και θεώρησε πως ήταν έτοιμη να ξεπεράσει. Κάπως έτσι εξηγείται και η παρεξήγηση που ακολούθησε.
Δεν μπορείς να βάλεις τον άλλον να σε σπρώξει και να περιμένεις μια επιτυχή έκβαση. Το δε πρόβλημα εξακολουθεί να παραμένει ακόμη και όταν το εγχείρημα έχει ευτυχή κατάληξη, καθώς έκαστος εκ των ενδιαφερομένων διατηρεί κατ' αυτό τον τρόπο μια εντελώς προσωπική οπτική σχετικά με την απόδοση ευθύνης. Από κει και πέρα ποιος οδηγεί ποιον και που , είναι πράγματα που μοιραία μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Νομίζω ότι ορθώς το έκοψε, όταν του έκοψε.
Διαφωνώ επίσης με την οριοθέτηση του βδσμ ως ταξίδι γενικής ανεύρεσης και επέκτασης ορίων. Τα όρια το καθενός δοκιμάζονται ποικιλοτρόπως έτσι κι αλλιώς από την ίδια τη ζωή. Εδώ όμως υποτίθεται ότι παρευρισκόμαστε επειδή ακριβώς έχουμε εντοπίσει επαρκώς το πεδίο ενδιαφέροντος που μας αφορά. Αυτό ψηλαφούμε σταδιακά και σε αυτό εντρυφούμε σε τελική ανάλυση.
Η πορεία του Κ, είναι μια διαδικασία συστολικής υφής. Από ένα anything goes σε μια αποκρυστάλλωση όπου οριοθετούνται όλες τις απαντήσεις που αφορούν στα ερωτήματα του τί, πού, πότε, πώς, σε ποιόν και κάτω από ποιές προϋποθέσεις. Η αντίστοιχη του υ , μολονότι οδηγεί σε μια ανάλογη αποτύπωση απαντήσεων, διαφοροποιείται γιατί σε κάθε φάση καλείται ακριβώς να δει και να αντιληφθεί την ύπαρξη ακριβώς του anything goes. Αυτό ορίζει και το ρόλο του καθενός.
Από κει και πέρα το παιχνίδι παίζεται για όσο μπορεί να διατηρεί τη λειτουργικότητα που αναδεικνύεται από την ανάληψη αυτών ακριβώς των ρόλων. Ως εκ τούτου δεν τίθεται ζήτημα σύγκρισης παρά μόνο όταν η λειτουργικότητα αυτή αρχίζει να χάνει σταθερά έδαφος. Πράγμα το οποίο σηματοδοτεί και το επερχόμενο τέλος του συσχετισμού. Και γι' αυτό θα πρέπει να μπορεί να γίνεται ορατή και μια διάκριση ανάμεσα στις ενδιάμεσες περιπτώσεις παροδικής δυσλειτουργίας που εμφανίζονται ως απόρροια ψηλάφησης του επόμενου σημείου ισορροπίας και σε μια γενικευμένη αίσθηση αποτυχίας που παραπέμπει σε τίτλους τέλους.

 

Αν τα όρια δεν ταιριάζουν τώρα, αποκλείεται να ταιριάξουν αργότερα;. Τα όρια σε μια σχέση D/s σε εξέλιξη, είναι μεταβλητά δεν μένουν στάσιμα. θα ήθελα σε παρακαλώ να μου το εξηγήσεις γιατί δεν το κατάλαβα.