Μάστερ και ''Μάστερ''...

Έχει τύχει να γνωρίσω ανθρώπους με υπεράνθρωπες σωματικές και πνευματικές ικανότητες, τέτοιους που δύσκολα θα πίστευε κανείς ότι υπάρχουν.

Υπήρχαν στο πρόσφατο παρελθόν τέτοιοι, μετρημένοι φυσικά στα δάχτυλα του ενός χεριού και άγνωστοι στο ευρύ κοινό, στην Ελλάδα.

Δεν ξέρω αν τις ικανότητες που είχαν τις είχαν έμφυτες ως έναν ικανό βαθμό, ή τις απέκτησαν με πλήρη αφοσίωση σε αυτό που έκαναν. Οι ίδιοι ισχυρίζονταν το δεύτερο σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το πρώτο, όλοι τους όσους γνώρισα εγώ.

Στην αρχή ένοιωθα δέος. Μετά το δέος αντικαταστάθηκε από κριτικό πνεύμα.

Μία από τις ερωτήσεις που γεννήθηκαν μέσα μου ήταν: "άραγε πού εξυπηρετεί όλη αυτή η γνώση και δύναμη;"

Σκεφτόμουν αν απλώς είναι ένας διαφορετικός τρόπος ενίσχυσης του ατόμου τυφλά και χωρίς κάποιον σκοπό ανώτερο του εαυτού,
ή αν αποτελεί ανώτερο επίπεδο προσωπικής εξέλιξης συνολικά που απλώς έχει και σαν σκέλος την επαύξηση της ατομικής ισχύος αλλά είναι κάτι πολύ ευρύτερο στην ολότητά του,
αλλά κυρίως άρχισα να αναρρωτιέμαι πώς θα ήταν άραγε ο κόσμος αν ο μέσος άνθρωπος έφτανε κάποτε στο σημείο να έχει τέτοιον αυτοέλεγχο και ατομική ισχύ.

Θα σήμαινε άραγε το τέλος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο ή όχι;
Θα σήμαινε άραγε την απελευθέρωση από τα προσωπικά πάθη και εσωτερικά αδιέξοδα ή αγκυλώσεις σε μαζική κλίμακα ή όχι;
Άραγε η διαδρομή μέχρι το επίπεδο επίτευξης τέτοιων ικανοτήτων κρύβει προϋποθέσεις και προκαλεί αναπόφευκτες μεταμορφώσεις τέτοιες που εκτός από ισχυρότερο και πηγή έμπνευσεις και παράδειγμα μίμησης, μετατρέπει τον ταξιδευτή σε φιλικότερο, πιο πράο, πιο ωφέλιμο για τους υπολοίπους και γενικά πιο αρμονικά και χρήσιμα προσαρμοσμένο στο Μεγαλείο της Φύσης ή/και στις κοινωνίες των συνανθρώπων τους ή όχι;
Με μια κουβέντα: θα έκανε τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για να ζει κανείς; Είναι αξιοθαύμαστο Όραμα και κατάλληλο Πεπρωμένο για την Ανθρωπότητα ή όχι;

Υπήρξε ένα σημείο καμπής και κάποια γεγονότα που μου γέννησαν τους παραπάνω προβληματισμούς και μου έχουν όλα αυτά δώσει απάντηση, σε μένα τουλάχιστον, την οποία μέχρι στιγμής δεν έχει μεσολαβήσει κάτι άλλο που να με πείσει ότι λαθεύω.

Εξ'ου και είμαι πάντα συγκρατημένος όσον αφορά το τι πρότυπα αξίζει ή δεν αξίζει να θαυμάζει και να θέλει να παραδειγματιστεί και να προσπαθεί να μιμηθεί ή να διδαχθεί από αυτά κανείς για τη δική του προσωπική εξέλιξη σαν άνθρωπος.

Το τι να είναι ένας "Μάστερ" ή "Μέντορας" για τον εαυτό του, φαντάζομαι κάποιος τέτοιος θα γνωρίζει.

Το τι να είναι, ή τι να μην είναι, όμως για τον κόσμο, αποτελεί για εμένα ακόμα ερώτημα με πολλές και αμφίσημες αποκρίσεις.

 

Σοφόν το σαφές σύντροφε .

 

Δεν διαφωνω με την προσεγγιση σου. Οπως ειπες, ο κοσμος δεν ειναι αγγελικα πλασμενος και καποιες φορες το αβανταζ μιας σημαδεμενης τραπουλας ειναι απαραιτητο.Ωστοσο, εαν δεν στοιχισει τιποτα σε καποιον να 'σωσει' ενα συνανθρωπο απο μια κακη πρακτικη ή απο το να κανει κατι που λογο αγνοιας θα του επιφερει συνεπειες ειτε αμεσα ειτε στο μελλον, γιατι να μην το κανει? Οχι σαν σωσιμο αυτο καθεαυτο, μπορει καλλιστα και να αγνοησει ενα ατομο τις οποιεσδηποτε συμβουλες το ιδιο εχει ζητησει (αυτο απο τα γραφωμενα σου υποθετω τοχεις ζησει), αλλα σαν ενδειξη κοινωνικης αλληλεγγυης, ενα 'χερι' βοηθειας σε ενα συνανθρωπο που λαμβανει μερος σε μια κουρσα που ολοι κανουμε.

 

"Ένας άνθρωπος που μόνο θυμό και επιθετικότητα βιώνει, είναι κατάλληλος να γίνει Μάστερ?
Γίνεται ένας Μάστερ να μην είναι ευγενής και μακρόθυμος?"

 

Ενα θεμα ειναι πως βλεπει κανεις τον εαυτο του.
Αλλο πως τον βλεπουν οι αλλοι.
Τι περισσοτερες φορες, δεν ταυτιζονται αυτα τα δυο.
Αν καποιος λοιπον, βλεπει καποιον αλλο ως Μαστερ, τοτε σημαινει πως βλεπει αυτο που του λειπει, οχι απαραιτητα πως ο αλλος εχει τις ιδιοτητες που θεωρητικα θα επρεπε να εχει.
Ετσι δεν ειναι;

 

Στο πρώτο:

Ένας άνθρωπος που μόνο θυμό και επιθετικότητα βιώνει, δεν φταίει για όσα βιώνει, αν του τα προκαλούν άλλοι.
Θα δείξει το ποιόν του ανάλογα με το πώς θα αντιδράσει σε αυτά.

Στο δεύτερο:

Για εμένα, ναι, μπορεί, αν φυσικά δεν είναι μόνο αυτά και τίποτα άλλο μέσα του, οπότε σε μια τέτοια περίπτωση θα δυσκολευτεί αρκετά να μάθει νέα πράγματα για να αυτο-εξελιχθεί.

Και κάποιες φορές επιβάλεται κιόλας να είναι και οργισμένος και να το δείχνει ακριβώς όσο αυθεντικά και ωμά το αισθάνεται και το κρίνει.

 

Όχι βέβαια.

Όχι βέβαια.

 

Ενας master πρέπει να ειναι ευγενικος αλλιως δεν μπορεί να επιβληθεί και να κυριεύσει τη ψυχή και το σώμα του αλλου και προπαντων το μυαλό του.
Πρέπει να είναι και προστατευτικος.
Διαφορετικά ειναι ενας τύραννος και τίποτε άλλο
Slave E

 

Ξαναγράφω εδώ, ότι θυμάμαι απ΄την τελευταία μου παρέμβαση στο νήμα "Υπάρχουν τελικά Master" ? Έλεγα λοιπόν, ότι διαβάζοντας ανά τα χρόνια ανάμεσα στις "γραμμές", είχα και εξακολουθώ να έχω την εντύπωση, πως για κάποιους συστατικό του αληθινού ή "αληθινού" Master είναι και η ηθική ή "ηθική".
Ότι ανήθικος ή "ανήθικος" Master δεν νοείται σαν τέτοιος, άρα θα ήταν ανύπαρκτος ( και αυτή ήταν η σχέση με κείνο το νήμα ).

Τώρα, ποια θα ήταν η καθολική ηθική που θα ίσχυε για όλους ( αν θα υπήρχε κάτι τέτοιο ), είναι η ατέρμονη συζήτηση με την μάλλον απίθανη απάντηση του 1 εκατομμυρίου ευρώ.

Και τώρα δίνω και την απάντηση μου στον @MasterK77 , που δεν είχα προλάβει να δώσω στο ακόλουθο:

Κάποιες ποιότητες δεν έχουν να κάνουν με κανένα status, είναι απλά ζήτημα προσωπικής κοσμοθεωρίας. Κάποιοι την αλληλεγγύη που αναφέρεις την νιώθουν, άλλοι όχι.
Πια, έχω φτάσει στο σημείο που δεν κατακρίνω κανέναν από κείνους, που δεν θα την ένιωθαν/αντιλαμβανόντουσαν. Αφού όπως προέγραψα, ο "δρόμος" στο τέλος είναι μοναχικός.
Και οι μόνες δυνάμεις στις οποίες σίγουρα μπορούμε να βασιστούμε, είναι οι δικές μας.  

 

Στον αντίποδα αυτού του ερωτήματος, υπάρχει και το ... slave και ''slave''...
Η απάντησή μου στο ερώτημα της νηματοθέτριας και στο δικό μου νοερό θα είναι μια εικόνα.

 

 

Σε τέτοιες αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, όταν λέμε ότι η ηθική είναι αυτή που καθορίζει το άτομο, προτείνω να διαχωρίζουμε κάποια πράγματα που είναι εύκολο αλλά και φυσικό να συγχέονται. Το ζήτημα δεν είναι μια ενιαία, καθολική ηθική. Η ιστορία υπάρχει για να μας δείχνει ότι κάτι τέτοιο δεν υφίστατο, δεν υφίσταται, ούτε και πρόκειται. Για τον ίδιο λόγο που δεν έχει όλη η φύση ένα σαρκοβόρο και ένα φυτοφάγο είδος για να βασίσει τον κύκλο της πάνω τους. Το να υπάρχει ηθική είναι απαραίτητο. Το ποια θα είναι τα χαρακτηριστικά της ηθικής αυτής όχι απλά είναι ρευστό ως ζήτημα αλλά οφείλει να παραμένει ρευστό. Κι ακόμη αν πιάσουμε κάποια ουτοπική ενιαία ηθική, αυτή πάλι θα οφείλει να εκφράζεται, παρότι σταθερή ως νόημα, με κάποια ευελιξία και ρευστότητα, ανάλογα με τις περιστάσεις.

Είναι κάτι σαν το νόμο. Είναι αυτός που είναι. Δεν λειτουργεί όμως χωρίς τη συνεισφορά του δικαστή, ούτε και πρέπει. Η ποιότητα του δικαστή όμως, μπορεί μεν να μην αλλάζει το νόμο, του δίνει όμως λόγο να συνεχίζει να υπάρχει. Ο δικαστής αυτός, με τη σειρά του μυθικό τέρας, μπορεί να είναι Master ή "Master" (δεν ορκίζομαι για το διαχωρισμό που υπονοείται so far, οπότε απλά αναφέρω και τα δυο χάριν πληρότητας), κι ας ξέρει ότι έχει να δουλέψει με κάτι που ζει, αναπνέει, πάλλεται και αλλάζει.

Φυσικά αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος έχει ένα αξιακό σύστημα, έχει συγκεκριμένη ηθική. Και αυτά όμως, όπως και το δικαστικό σύστημα, κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Όπως τήρηση του νόμου και απόδοση δικαιοσύνης μπορούν να είναι τελείως διαφορετικά πράγματα στην πράξη, έτσι κι και τόσες άλλες έννοιες που φανταζόμαστε πως έχουν την υποχρέωση να ταυτίζονται και να παραμένουν άκαμπτες ες αεί.

 

Ναι, έτσι είναι.