Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Το M/D-s τελείωσε. Και τώρα τι;

Συζήτηση στο φόρουμ 'Master / slave' που ξεκίνησε από το μέλος margarita_nikolayevna, στις 2 Σεπτεμβρίου 2015.

  1. margarita_nikolayevna

    margarita_nikolayevna owned Contributor

    Είμαστε σε μια σχέση Κυριαρχίας - υποταγής (M-s ή D-s).
    Και η σχέση αυτή τελειώνει.


    Πόσο αλλάζουν τα πρωτόκολλα που τηρούνται; (όχι σε μια σχέση, αναφέρομαι σε γενικότερα πρωτόκολλα όπως πχ ο πληθυντικός)

    Η ασυμμετρία μπορεί να διατηρηθεί; Σε ποιο επίπεδο;

    Τι "δικαιώματα" και τι αξιώσεις μπορεί να συνεχίσει να έχει ο Κυρίαρχος;

    Ο υποτακτικός;

    Έχουν και οι Δ/δυο κάποιες υποχρεώσεις ακόμη και αν τελειώσει άσχημα η σχέση;


    Μετ' εμπνεύσεως και κατόπιν αδείας του @thanasis που έθεσε πρώτος τα θέματα αυτά σε άλλο νήμα  
     
  2. Θρυαλλίς

    Θρυαλλίς Staff Member

    Θα αναφερθω μονο στη ληξη μιας σχεσης D/s διοτι θεωρω το M/s κατι πολυ πιο απαιτητικο, περισσοτερες ευθυνες και υποχρεωσεις και τη σχεση σε πολυ διαφορετικο επιπεδο απο μια D/s

    Πρωτοκολλα : Εξαρταται απο το πως και γιατι τελειωσε η σχεση. Το θεμα του πληθυντικου που αναφερθηκε δεν το θεωρω τοσο απαραιτητο, οσο την ευγενεια μεταξυ των πρωην και απο τις δυο πλευρες. Το να ευχεσαι πχ στο πρωην ετερο ημισυ, το οποιο τονιζω ηταν επιλογη σου κανεις δεν σε αναγκασε να εισαι μαζι του/της τα χειροτερα, να του πετας στα μουτρα προσωπικες εξομολογησεις και να λες καλα να παθεις για οτι εχεις παθει μεχρι στιγμης,το θεωρω λιαν επιεικως απαραδεκτο για να μην πω τιποτα χειροτερο.

    Η ασυμμετρια μπορει να διατηρηθει, μπορει και οχι παλι και αυτο εξαρταται οχι απο τον τροπο που χωρισανε για εμενα μιλαω παντα, αλλα απο την μετεπειτα συμπεριφορα.

    Κανενα δικαιωμα, καμια αξιωση απο την πλευρα του Κ, καμια υποχρεωση απο την μερια του υ. Οταν μιλαμε για ενηλικες ανθρωπους οπου εχει αποφασιστει η διακοπη της σχεσης ειναι ανοητο μετα απο το χωρισμο να υπαρχουν τετοιου ειδους απαιτησεις.

    Η μονη υποχρεωση που εχουνε και οι δυο απο την αρχη αλλα και μετα το τελος της σχεσης ειναι να ειναι ειλικρινεις και να μην γινουνε προσβλητικοι ο ενας απεναντι στον αλλο.

    Κατα τα λοιπα, μπορει να συνεχιστει εφοσον υπαρχει επιθυμια και απο τις 2 πλευρες, μια τυπικη-φιλικη σχεση. Εαν δεν υπαρχει αυτην η επιθυμια η ζωη συνεχιζεται...τι να κανουμε τωρα, να καθησουμε να σκασουμε και γι αυτο;!
     
  3. soutzoukakia

    soutzoukakia His precious

    Δεν ξέρω αν είμαι ανάποδος άνθρωπος, αλλά στη δική μου περίπτωση τα πρωτόκολλα δεν αλλάζουν και μάλλον, αντίθετα, αυξάνεται η εκδήλωση τους.

    Όσο ανάποδη κι αν είμαι, δεν μου είναι ανεξήγητο το γιατί. Προφανώς αποσύρονται από το προσκήνιο οι βανιλοειδείς (υποσυνείδητες ή όχι, εκπεφρασμένες ή όχι) “απαιτήσεις” που συνοδεύουν τις σχέσεις που κάνω. Αποσυρόμενου του θυμού του ανικανοποίητου παραμένει ατόφιος ο σεβασμός που έτσι κι αλλιώς ήταν και από τους βασικούς λόγους από τους οποίους προέκυψε και η D/sσχέση.

    Δεν μου έχει τύχει κάποιος κυρίαρχος να έχει ειδικές αξιώσεις από μένα μετά το “τέλος” της σχέσης (το τέλος σε εισαγωγικά γιατί αφορά στο τέλος του συγκεκριμένου είδους της σχέσης, η σχέση παραμένει κομμάτι μου, οι D/s σχέσεις είναι σχέσεις ζωής, γράφουν βαθιά, είναι σαν τις σχέσεις με τους γονιούς). Δεν είμαι σίγουρη ότι θα το έβρισκα αδικαιολόγητο (όπως δεν θα έβρισκα αδικαιολόγητη οποιαδήποτε απαίτηση των γονιών μου για τον τρόπο που θα ήθελαν να τους συμπεριφέρομαι).

    Μου έχει τύχει όμως να ζητήσω άδεια για μια επιλογή μου μετά το τέλος της σχέσης. Ξαφνιάστηκα με τον εαυτό μου που εκδήλωσε αυτή την ανάγκη, αλλά ακολούθησα αυτό που ένιωθα ότι έπρεπε να κάνω. Να πάρω άδεια.
    Και ναι, είχα την “αξίωση”(με την έννοια ότι θα μου κακοφαινόταν αν δεν το έκανε) να ακούσει το δίλημμα μου και να μου πει με σοβαρότητα τη γνώμη του.


    Άσχημο τέλος, για μένα, είναι το τέλος και του σεβασμού, το τέλος που διαλύει και την ασυμμετρία. Όλα τα άλλα δεν είναι καν τέλη, είναι στάδια σε μια πορεία σχέσης ζωής. Σ αυτή τη περίπτωση το πρωτόκολλο είναι ένα κούφιο πράγμα, δεν σημαίνει τίποτα, δεν έχει κανένα νόημα. Θα με χαλούσε και να το έβλεπα, όχι να το εφάρμοζα.

    Ακόμη όμως και τότε μια και μόνη υποχρέωση παραμένει: είναι η αξιοπρέπεια προς τον εαυτό μας, το σεβασμό των επιλογών μας και των κομματιών της ζωής μας.

     
     
  4. margarita_nikolayevna

    margarita_nikolayevna owned Contributor

    Έτσι ακριβώς  
    Είναι λυπηρό και αντιαισθητικό να μην είμαστε αξιοπρεπείς προς τις επιλογές μας.
    Πολλώ δε μάλλον να εξευτελίζουμε δημόσια τους ανθρώπους μας, τις σχέσεις μας. Βέβαια όχι ότι τους κάνουμε κακό, δικό μας κακό κάνουμε και μόνον. Παραμένει αντιαισθητικό όπως και να έχει.
    Και το επισημαίνω γιατί το έχουμε δει πάρα πολλές φορές...

    Συμφωνώ. Μια μικρή διάκριση όμως: οι σχέσεις μας στο D/s είναι σχέσεις της επιλογής μας. Οι σχέσεις με τους γονείς μας όχι, μέχρι κάποια ηλικία. Για αυτό θεωρώ ότι αλλάζει λίγο η έννοια των απαιτήσεων και των αξιώσεων μεταξύ των δυο ειδών σχέσεων  

    Κι εγώ συμφωνώ ότι δεν είναι παράλογο αυτό (άλλη ανάποδη μας έτυχεεεεε...χαχαχαχα ). Δεν νομίζω ότι είναι θέμα μόνον "βανιλοειδών" απαιτήσεων.
    Όταν έχουμε μια σχέση Κ/υ δεν παύουμε να έχουμε ένα "ταβάνι" πάνω από το κεφάλι μας. Που το ταβάνι αυτό μπορεί να μας προστατεύει από τη βροχή αλλά δεν παύουμε να χτυπάμε το κεφάλι μας σε αυτό (και να πονάει) όταν κάνουμε κάποια πηδήματα. Και βέβαια δεν θα πρέπει να σταματήσουμε τα πηδήματα. Είναι η προσπάθεια μας για υπέρβαση (του εαυτού μας πρώτα από όλα και μετά οποιουδήποτε Ά/άλλου, γονιού, Κυρίου, δασκάλου κ.ά.). Και εδώ νομίζω είναι ευθύνη του ταβανιού να ψηλώνει συνέχεια. Δεν είναι μόνον δικό μας το πρόβλημα.

    Όταν το ταβάνι αυτό δεν καταφέρει να ψηλώσει και τελικά φύγει πάνω από το κεφάλι μας, τότε κρατάμε ό,τι ήταν (ή έγινε) πραγματικά δικό μας από αυτή τη σχέση. Και τότε μπορούμε να νιώσουμε αυτό που λες (και συμφωνώ) "ατόφιο σεβασμό".

    Πέραν όμως του ατόφιου σεβασμού, κάποιες φορές μπορώ να δω αυτή την "ενίσχυση" των πρωτοκόλλων ως μια προσπάθεια να γατζωθούμε σε αυτό που έφυγε (εγώ το κάνω αυτό, το έχω κάνει κατά κόρον με την πρώτη μου σχέση απλά τώρα πια το κατάλαβα ότι πρόκειται περί αυτού), να το αναβιώνουμε με κάποιο τρόπο. Έτσι το ενισχύουμε γιατί η "φυσική σχέση" (δεν είναι δική μου η έκφραση, Του την έκλεψα, ελπίζω να μη ζητήσει πνευματικά δικαιώματα ) έχει εκλείψει.
    Όντως οι σχέσεις δεν τελειώνουν απλά παίρνουν άλλη μορφή.
    Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε (και αυτό το λέω πρώτα από όλα για να το διαβάσω εγώ) ότι η ερωτική σχέση τελείωσε για κάποιους λόγους. Και ό,τι και αν σκεφτόμαστε μετά, η σχέση δεν παύει να έληξε και οι λόγοι να υπήρξαν και να βάρυναν τόσο που μας έκαναν να βγούμε από αυτή.
    "Ο αποθανών δεδικαίωται" αλλά στο πιστοποιητικό θανάτου θα γράφει πάντα "αιτία θανάτου:...".
    (Τα ακούς μαργαρίτα; Τα ακούω να λες   )
     
  5. Θρυαλλίς

    Θρυαλλίς Staff Member

    Ο σεβασμος προς τον ανθρωπο τον οποιο μοιραστηκες, εδωσες και ελαβες δεν εχει να κανει εαν ειναι σχεση D/s ή βανιλλα ή οτιδηποτε αλλο.

    Υπαρχουν παιδια που δεν μιλανε με τους γονεις τους καν. Τι να το κανω το πρωτοκολλο οταν ο απεναντι μου, οποιος και να ειναι αυτος, ειναι ανθρωπος του πρωτο-κωλου;

    Σεβομαστε αυτους που μας σεβαστηκανε μεσα στη σχεση.

    Γαμω τον αντιχρηστο Σας Κυριε.  
     
  6. elfcat

    elfcat . Contributor

    Ενας χωρισμός ειναι ενας μικρός θάνατος. Εμενα προςωπικα οι νεκροζωντανοι, οι απεθαντοι και τα ζόμπι χαλάνε την αισθητική μου.

    Αλλα ειναι αλήθεια οτι εχω εξοικειωθεί με λεξούλες οπως απόρριψη, θυμος, και αλλα τέτοια. Δεν τα φοβάμαι, οπως δεν εχω και περι πολλού την αξιοπρέπεια και όλες αυτές τις στερεοτυπιες. Τα περι διατήρηςης πρωτοκολλων, εκτός μερικών εξαιρεςεων, τα θεωρώ υποκρισία και μη αποδοχή οτι ο αλλος μας απορρίπτει ή οτι τον απορρίπτουμε, απορριψη η οποια συνέβη για καποιο λογο συνήθως οχι κολακευτικό για την μούρη μας ή την μούρη του αλλου. Αυτα τα ολιγα προς το παρον.
     
  7. margarita_nikolayevna

    margarita_nikolayevna owned Contributor

    Ως κι εγώ έχω αρχίσει να το αποδέχομαι αυτό  
    Είμεθα σε καλό δρόμο  
     
  8. Θρυαλλίς

    Θρυαλλίς Staff Member

    Ευχομαι οταν τρως χυλοπιτες τουλαχιστον να εισαι Κυρια   
     
  9. margarita_nikolayevna

    margarita_nikolayevna owned Contributor

    Δεν έχω φάει ποτέ χυλόπιτα, μάλλον για αυτό είμαι στα χάλια που είμαι...  
    Αλήθεια τώρα  
     
  10. Θρυαλλίς

    Θρυαλλίς Staff Member

    Πρεπει να φας καμια να συνελθεις  
     
  11. margarita_nikolayevna

    margarita_nikolayevna owned Contributor

    Kι εγώ αυτό λέω! Ξεκινάμε:
    @Ice on fire θέλεις να με παντρευτείς;;  
     
  12. επιτέλους τσιγάρο.