Endgame

Νομίζω ότι ο @Brand έχει πολύ σοβαρό point. Η επιτυχία ή η αποτυχία δεν μετρούν μόνο με την επίτευξη του στόχου αν αυτός δεν περιλαμβάνει cost vs benefit

Ο Πύρρος είχε πει "άλλη μια τέτοια νίκη και έχασα τον πόλεμο"

 

Λέγοντας ο Taylor (ένας από τους πολλούς) πως "η υπερβολή είναι η βασιλική οδός προς την σοφία", εννοούσε ο άνθρωπας πως από την στιγμή που εξετάζουμε κάτι τις, το ξεχειλώνουμε μια από δω - μια από κεί, να δούμε πώς αντέχει το πράμα (πάντα, θα συμπλήρωνα, με τα δεδομένα που έχουμε), ορίζοντας με αυτόν τον τρόπο το θεωρητικό πεδίο λειτουργίας αυτού του κάτι.
Προσφιλής μέθοδος των μαθηματικών, θα μού πείτε, σιγά τα ωά...

Αυτό που, λογικά, δεν λέει ο Taylor είναι πως αυτή η παλιοδουλειά, δεν μπορεί να γίνει απ' όλους, διγιότι απαιτεί έκθεση, βγιώματα, γνώση, λάθη, φάπες, επιμονή και παίδεμα και μια κατακτημένη αποστασιοποίηση για να αναφέρω μερικά απ' αυτά. Το θεωρητικό πλαίσιο βάζει ο άνθρωπας Taylor. Που το θεωρητικό πλαίσιο στην αντίληψή του είναι αντιστρόφως ανάλογο (στην εφαρμογή του) με το πόσα καντάρια "έκθεση, βγιώματα, γνώση, λάθη, φάπες, επιμονή και παίδεμα και μια κατακτημένη αποστασιοποίηση" έχει κάποιος, πα να πει δηλαδή ότι όσο πιο "λίγοι/γκαου/σώνει/μπάστα" είμαστε, τόσο μεγαλύτεροι ιδεολάγνοι εραστές της μπαλαφάρας γινόμαστε.

Στην προφανή αιτίαση για οτιδήποτε από τα παραπάνω, τύπου ίσα ρε μεγάλε, από πού κι ως πού εσύ/αυτός/ο άλλος, τι μάς τσαμπουνάς κιετς, η αιτιολόγηση δίνεται μέσα από τους καταγεγραμμένους προβληματισμούς σόου φαρ... Το λέει και η παροιμία άλλωστε "100 η αλεπού, 105 το αλεπουδόπουλο...", δεν γιένεται μάνα μ', που να χτυπιόμαστε κάτω αλύπητα.
Μια παρατήρηση μόνον στα παραπάνω, να έχουμε γνωρίσει στη ζωή μας έστω και μια κανονική αλεπού, όχι ιμιτασιόν ούτε εικονίτσα ούτε γούνα ούτε στα βιβλία, λέμε...

Για να γίνει κατανοητό το "διανοητικόν παίγνιον των προσδοκιών", στη καθημερινή ζωή οι προσδοκίες λέγονται Χρηματιστήριο. Νομίζω πως αρκεί.

Κακίες θα μου πείτε...
Μπααα, θα απαντήσω...

Αγάπη μόνον, ωρέ..!

 

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: Άλλο αξιακή συγκρότηση, άλλο πλάνο ζωής, άλλο στόχοι, άλλο προσδοκίες. Σκόπιμα τα ανέφερα με αυτή τη σειρά, από το γενικό προς το ειδικό. Κάποιος που ζει την καθημερινότητα με μόνο "εργαλείο" την εσωτερική ισορροπία είναι αυτό που λέμε "τύπος ζεν". Το απρόοπτο είναι βούτυρο στο ψωμί του. Κάποιος που έχει πλάνο ζωής (δανεισμένη έκφραση από τον Adler) κινείται με μία συνέπεια επιλογών. Δε φοβάται την παρέκκλιση που του φέρνει το απρόοπτο γιατί μπορεί ανά πάσα ώρα να επανέλθει σε αυτό που θεωρεί "ορθό δρόμο". Κάποιος που ζει βάσει στόχων κινείται σε στενότερα πλαίσια, βλέποντας μόνο το στόχο και αποκλείοντας οτιδήποτε δε συνάδει με αυτόν. Τέλος, κάποιος που προσδοκά κινείται επάνω σε ράγες, γιατί η ίδια η προσδοκία του υπαγορεύει το δρόμο.

Η ζωή είναι ένας ατέλειωτος κατάλογος από απρόοπτες καταστάσεις, στις οποίες καλούμεθα να απαντήσουμε. Λίγο πολύ όλοι το έχουμε βιώσει. Κάθε έννοια endgame που τοποθετείται προς το σκληρό άκρο (στόχοι και προσδοκίες) θεωρώ πως κομίζει προβλήματα. Καλή είναι η στρατηγική στο σκάκι, αλλά μόνο για το σκάκι και τις διαπραγματεύσεις σε επίπεδο πολιτικής και επιχειρηματικότητας. Αυτά όμως αποτελούν μικρό μέρος του ταξιδιού που λέγεται "ζω σχετιζόμενος". Το δημιουργικό μοίρασμα, όπως αυτό υπαγορεύεται από τον εκάστοτε τύπο σχέσης, γίνεται στα λάφυρα που αποκομίζουμε από την αντιπαράθεσή μας με το απροσδόκητο...

 

Δεύτερη σκέψη υπάρχει στο σκάκι, στην ξιφασκία, στο τζούντο ακόμη και στο σούμο.
Σε όλα αυτά υπάρχει αντίπαλος.
Στο D/s δεν υπάρχει αντίπαλος, από την στιγμή που εμφανίζεται αντιπαλότητα, το D/s πάει περίπατο.
 

 

Οι προσδοκίες, κατά τον Βούδα, είναι η πηγή των μαρτυρίων του ανθρώπου.
Υπονομεύουν τη ζωή μας με μυριάδες τρόπους, όπως υπονομεύουν και τις σχέσεις μας.
Το μυαλό που επιθυμεί, αναλύει και διανοητικοποιεί τα πάντα, οδηγείται από την επιθυμία, την αποστροφή και το άγχος. Δημιουργεί την παραίσθηση μιας συμπαγούς πραγματικότητας, σ' έναν κόσμο που αλλάζει και εξελίσσεται εντελώς διαφορετικά και ανεξάρτητα από το τι πιστεύουμε, θέλουμε ή προσδοκούμε εμείς.
Η προβολή όμως είναι πολύ ισχυρή στις σχέσεις.
Βάζουμε πρόθεση σε αυτές, αλλά ούτε κι αυτό το κάνουμε σωστά.
Οι προσδοκίες, συχνά δεν συναρτώνται με τις πιθανότητες, και δημιουργούν πίεση στην ζωή αυτού που τις αισθάνεται, κρατώντας τον όμηρο ενός μέλλοντος, που συχνότατα, δεν έρχεται ποτέ.
Αν λοιπόν, στις σχέσεις παίζει αυτή η ατζέντα των προσδοκιών, είτε με το endgame, είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, τότε το παιχνίδι αυτό, μόνο από σπόντα θα πάει καλά.
Μέσα από την συνειδητότητα, μπορούμε να διαχωρίσουμε την προσδοκία από την πιθανότητα και να αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν στις σχέσεις, δίνοντας ενέργεια στην υλοποίηση των ευνοϊκών για μας πιθανοτήτων, μένοντας ανοιχτοί στο ''τι μέλλει γενέσθαι''.
Άλλωστε πως μπορούμε να προδιαγράψουμε την ευτυχία?

 

Κοινως: Για να παψει ο πονος πρεπει να παψει η επιθυμια(προσδοκια). Αν και δεν ειμαι σιγουρος οτι οι περισσοτεροι εδω μεσα θελουν να παψει ο πονος    

 

Δυσκολεύομαι να βρω συμβατότητα μεταξύ βουδιστικών διδαχών και του αντικειμένου της παρούσας κοινότητας, ειδικά σε βαθμό που να κάνει δόκιμη τη στήριξη σε αυτές. Η τέλεια φιλοσοφική σχολή ή η θρησκεία με το μυστικό της ζωής δεν έχουν επινοηθεί ακόμη. Πολλά τα χρήσιμα διδάγματα από την κάθε πλευρά, αρκεί να μη φλερτάρουμε με το απόλυτο και την κυριολεξία όταν τα εξερευνούμε. Δεν είναι φτιαγμένα για να αντέχουν σε τέτοια διαδικασία και δεν έχουν την υποχρέωση να αντέχουν, αφού εξ αρχής προέκυψαν για να δίνουν κατεύθυνση και τροφή για σκέψη, όχι να παίξουν ρόλο 12-step programme και manual. Παρά ταύτα θέλω να σημειώσω τα ακόλουθα:

Σωστά τα περί προβολής, των προθέσεων και το πώς αυτές αποδίδονται, ερμηνεύονται κ.λπ. σωστά, αν βέβαια είναι θετικές εξ αρχής κιόλας. Το αν οι προσδοκίες συναρτώνται με τις πιθανότητες, αν δημιουργούν πίεση, αν μας κρατούν όμηρο ενός μέλλοντος που δεν έρχεται ποτέ είναι irrelevant, ειδικά μέχρις ότου να ξεπεράσουν ένα όριο που δεν επιτρέπει καμία πρακτική αξία σε αυτήν την πίεση, την ομηρία και τις πιθανότητες. Διότι και το να έρθει το μέλλον που μας κρατά ομήρους είναι μια πιθανότητα σε τελική ανάλυση. Μικρή, μεγάλη, δεν έχει σημασία. Αν διαλέγουμε την ομηρία σε μια πιθανότητα που δεν μας προκαλεί πίεση έναντι μιας ομηρίας που μας προκαλεί πίεση, δεν κάνει τη μία ή την άλλη πιθανότητα καλή ή κακή και σίγουρα δεν την καθιστά τίποτα απολύτως όσο την εξετάζουμε out of context (yay quantum theory). Το θέμα είναι να μη διαλέγουμε ομηρία, αλλά να κατανοούμε πως κάποιες επιλογές δεν αποφεύγονται διότι, διαφορετικά, δεν λειτουργούμε. Και όλες έχουν τα φόντα να μας βγάλουν σε ένα μέλλον που δεν θέλουμε ή να μας σπρώξουν προς ένα μέλλον που ίσως δεν έρθει ποτέ. It's just life.

Κυρίως, όμως, όνειρα, φιλοδοξία, ελπίδα, ακόμη και η πίστη του ενός ή του άλλου είδους, ή, για κάτι πιο πεζό, η είσοδος σε μια σύμβαση, βασίζονται σε προσδοκίες που δεν ξέρουμε αν θα εκπληρωθούν στο τέλος ή όχι και με ποιο τρόπο. Αν η προσδοκία είναι τόσο άτιμο πράγμα, τότε δεν είναι και πολύ μακριά η θεωρία πως όσα τροφοδοτούνται από αυτήν είναι ανάλογα άτιμα. Αν μιλάμε για όνειρα, ελπίδες, αγώνες και πίστη, μέσα σε όλα, good luck with making that stick.

And with that I finally take my leave. Εις το επανιδείν. So to speak.

 

Oι καλές και ευτυχισμένες σχέσεις με διάρκεια, είναι αυτές όπου ικανοποιούνται οι ανάγκες ΚΑΙ οι προσδοκίες των συμμετεχόντων. Άνθρωπος που δεν προσδοκά, δεν ελπίζει και δεν επιθυμεί, καλό είναι να αποσυρθεί από τα εγκόσμια και να ζήσει μια ζωή αποτραβηγμένη και γαλήνια, όπου ζωή και θάνατος δεν έχουν νόημα γιατί το νόημα βρίσκεται στη διαφορά.

Αυτός ο πουριτανισμός που διακρίνει πολλές από τις συζητήσεις εδώ μέσα περί καθαρότητας πνεύματος και ψυχής, από 'βρώμικες' σκέψεις και 'πονηρά' συναισθήματα ώρες ώρες φέρει την βαριά μυρωδιά από λιβάνι, σέρνεται δε ο φόβος του να ζήσει κανείς μια πλήρη ζωή γεμάτη συναισθήματα, σκέψεις, βιώματα, μια άρνηση αποδοχής του φαινομένου που λέγεται ζωή και που περιέχει την ομορφιά και την ασχήμια, την ηρεμία και το άγχος, τη χαρά και τη λύπη, την αρχή και το τέλος. Δυστυχώς αυταπατώνται όσοι πιστεύουν ότι μπορούν να ζήσουν τα πρώτα και να αποφύγουν τα δεύτερα, ότι ελέγχουν και αν δεν ελέγχουν, με προσπάθεια θα ελέγξουν τα στοιχεία της ζωής και θα οδηγηθούν σε μια ζωή ευτυχή.

Το θέμα με την προσδοκία δεν είναι η ύπαρξή της αλλά το περιεχόμενο της. Οι προσδοκίες 'πατάνε' πάνω στις ανάγκες μας. Η βαθιά και καλή γνώση των αναγκών μας, μας οδηγεί σε υγιείς , καλοδεχούμενες προσδοκίες, η ικανοποίηση των οποίων μας οδηγεί στην ευδαιμονία. Ωστόσο υπάρχουν προσδοκίες που, αντί να πατάνε στο μέσα μας, αποτελούν προβολές του κοινωνικού γίγνεσθαι, το οποίο πριν 400 χρόνια ήθελε τις γυναίκες στρουμπουλές και λευκόδερμες και σήμερα τις θέλει συλφίδες μαυρισμένες. Πχ. Είναι διάφορετική η προσδοκία να βρω κάποιον που με νιάζεται βασιζόμενη στην αντίστοιχη τυχόν δική μου ανάγκη για φροντίδα και άλλο η πρσδοκία να βρώ έναν λεβέντη 1.90 με γαλάζια μάτια, τακτοποιημένο για να παντρευτώ.

Οι βάσει αναγκών προσδοκίες δεν έχουν ανάγκη το σχεσιακό endgame αλλά εντάσσονται στην φυσική διάδραση της σχέσης για να προκύψει ή να μην προκύψει η εξέλιξή της. Οι "προβολικές' προσδοκίες δεν μπορούν παρά να ενταχθούν σε μια στρατηγική που θα έχει ξεκάθαρο και σαφή στόχο.

 

Ο ψυχικός πόνος είναι εντελώς διαφορετικός από τον σωματικό, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Καταλαβαίνω το χιουμοριστικό της τοποθέτησής σου, σαφώς, αλλά η εξίσωση δεν βγαίνει.
Ο πόνος και η αντίληψή του, η μετουσίωσή του σε ερωτική, σεξουαλική ή εγκεφαλική διέγερση είναι μία αρκετά πολύπλοκη διαδικασία, που είναι εντελώς αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
Το θέμα εδώ είναι οι προσδοκίες από τις bdsm σχέσεις, έτσι δεν είναι?  

Συμφωνούμε, δεν βλέπω που διαφωνούμε, it's just life, στην γενική αποτίμηση των καταστάσεων.
Δεν είναι θέμα συμβατότητας, μεταξύ διαφορετικών καταστάσεων και φιλοσοφιών, ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο προσέγγισης των καταστάσεων αυτών.
Δεν περιχαρακώνομαι στον δικό μου, ούτε μετουσιώνω τα πάντα μέσα από το συγκεκριμένο πρίσμα, ήταν μία απλή αναφορά, δεν ''φλέρταρα με το απόλυτο'', όσο για την κυριολεξία, μόνο ως παιχνίδι λέξεων, για manual, ούτε λόγος, ο τρόπος που ζει ο καθένας και οι αρχές που διέπουν τις σχέσεις του είναι πολύ προσωπικές για να μαζικοποιηθούν ή να καθολικοποιηθούν. Ωστόσο, κάτι μαθαίνουμε από διαφορετικές απόψεις, φιλοσοφικές θέσεις, επιστημονικές και άλλες.
Αλήθεια, ποιες είναι οι επιλογές που δεν αποφεύγονται?
Και γιατί δεν λειτουργούμε διαφορετικά?
Το να είναι κάποιος set in his ways, είναι κάτι αναπόφευκτο?
Δεν μπορεί να είναι ανοιχτός στην αλληλεπίδραση, ενώ ταυτόχρονα ξέρει τι του αρέσει, αφήνοντας χώρο για το διαφορετικό?
Το μέλλον, συνδιαμορφώνεται, δεν είναι απλά προβολική αντανάκλαση της επιθυμίας του ενός ή του άλλου.

Σ΄αυτό το κομμάτι, δεν βλέπω να διαφωνούμε ουσιαστικά, επίσης.
Η καλή τύχη χρειάζεται, πάντα, μακάρι τα ''άτιμα'' να μην καθορίσουν το μέλλον οποιασδήποτε σχέσης.
Καλή άδεια το λοιπόν, σού εύχομαι να περάσεις υπέροχα.
Εγώ μόλις γύρισα, γέμισα μπαταρίες, οι διακοπές χρειάζονται για να ανανεωνόμαστε σωματικά και ψυχικά. 

 

Πριν χρόνια ανοιχτηκε θεμα με το αν εχουν θελω οι σκλαβοι και καποιοι αποφανθηκαν πως δεν λογιζεται να εχει θελω ενας σκλαβος. Εκει ειχα σκεφτει πως δεν παυει να ειναι ανθρωπος ακομα και ο σκλαβος και θελω εχει. Όπως εχει και προσδοκιες. Απλα τα εναποθέτει ακόμα κι αυτα στα πόδια του Κ. Κι αν είναι σαν τα θελω και τις προσδοκιες του ασματος που παρέθεσε πιο πάνω ο @MasterJp, θα πάρει αυτό που λέει στο τελος του τραγουδιου.
Και άλλο προσδοκώ ανάσταση νεκρών και άλλο προσδοκώ πως αυτή η σχεση μεσα απο την αλληλεπιδραση θα με οδηγησει εκει που θελω να βρεθω.΄Απλα ως υ. αν εχεις προσδοκιες που δεν γνωριζει, δεν τις λες ειτε υπο την προφαση της ντροπαλοτητας, είτε υπό την πρόφαση να μην επιβαρύνεις, μοιαζει σαν να φερεσαι ετσι ενω κατ ουσια προσπαθεις να κανεις topping from the bottom και επιθυμείς να πάρεις έμμεσα το τιμόνι για να το πας προς τις προσδοκιες τις δικες σου. Και αυτό είναι εμπόδιο στο να αφησεις τον ελεγχο που εξ αρχης μπηκες σε τετοιου ειδους σχεση για να δοκιμασεις να αφησεις! Ελπιζω να τα καταφερα να εκφρασω κατανοητα την σκεψη μου!

 

Το οτι τα εναποθέτει ομως σημαίνει ότι μπορεί κάλλιστα να μην πραγματοποιηθούν, όχι τα εναποθέτει με σκοπό να πραγματοποιηθούν. Νομίζω αυτό άλλωστε εννοείς οπότε συμφωνώ.

Αχ αυτό το να μην επιβαρύνεις μου ακούμπησε μια χορδή. Ναι, είναι παγίδα και είναι παγίδα με καλές προθέσεις και με χτισμένες συνήθειες.
Όλα είναι διαδικασία, χρονοβόρα και δύσκολη. Σιγά σιγά και να μην είμαστε πολύ αυστηροί με τον εαυτό μας (τα λέω για να τα ακούω).