Light

-Θα λησμονήσεις. Τι ήσουν, τι είσαι, τι θα ‘θελες να γίνεις…
-Το όνομα μου, η Ιθάκη σου και πόθος σου ακριβός…
-…και όταν μπορέσεις και με φτάσεις τότε μόνο ελεύθερη…

Βρίσκω τη δύναμη και υψώνομαι. Τα πόδια μου, τον κόσμο του μαζί να κουβαλούν. Με τα βήματα μου αργά, φτάνω στους ζωντανούς πυρσούς. Τους αγγίζω και με αγγίζει και εμένα η φωτιά. Όχι όμως τρυφερά αλλά τι σημασία έχει τώρα;
Το σώμα μου φλέγεται, το σημάδι μου σε τούτο τον κόσμο, φέγγει, αλλά…

Μέσα στις φωτιές, το δάσος. Κορμοί από φωτιά, που τώρα δε με καίνε.

Φύλα από φλόγες, που χαμογελούν χαρά.

Χώμα από λάβα, τα πόδια μου μέσα της ξεπλένω. Βαδίζω, στη φωτιά, εκεί που άνθρωπος ποτέ του δεν τόλμησε να φτάσει. Ζώα από τη μάνα του πυρός, παίζουν και πηδούν τα εμπόδια του να. Τα θάματα που απλώνονται μπροστά μου στάλες από ήλιο.

Η καρδιά μου, δε χτυπάει. Τώρα τραγουδά και εγώ ακολουθώ τους στίχους κάτω από τους στίχους. Τον ρυθμό που κρυμμένος βρίσκεται στο μύθο. Βράχοι από κόκκινο και πορτοκαλί με πόδια τρέχουν γύρω μου. Ένα πεύκο με το καυτό ρετσίνι, τις πληγές του αρωματίζει, με βροχή από εκρήξεις λούζεται. Στέκομαι και στέκεται. Το χέρι του, κλαδί που καίγεται και ποτέ δε σβήνει, μου δίνει. Φωτιά του βάζω, σαν ακοινώνητος θνητός.

Μαζί, τα βήματα τώρα και σε ξέφωτο με πάει. Σαν παιδιά που φλογοπηδούν ψηλά. Μία λίμνη το έδαφος, από λάδι που βράζει, αλλά ποτέ σου δε βουλιάζεις. Και στη μέση της λίμνης, ένας γέρικος κορμός.

Πάνω του Αυτός.

-Ποιος είσαι; Μου χαμογελάει, το πρόσωπο του θυμίζει κουρτίνα παιδική. Γνωστή, οικεία, δική μου.

-Ποιος είσαι; Με ρωτάει.

Δίχως να ξέρω το γιατί, σκύβω και τον φιλάω. Η γλώσσα μου, στο στόμα του χορεύει.

Η γλώσσα του, στο στόμα μου χορεύει.

Γλυκό το αίμα που κυλάει από τις κόρες της. Γλυκό το άμα, που κυλάει από τη δίδυμη συνείδηση σου.

Και τότε, καταλαβαίνω… Τραβιέμαι και τον κοιτώ.

Τραβιέται και με κοιτά. Κώνος, η σφαίρα του χρόνου και του χώρου, κώνος που ρουφάει το εκεί και σε σημείο τα πάντα…

…τα μαζεύει. Όλο το σύμπαν, συμπυκνωμένο σ ένα σημείο. Μέσα σου, το μηδέν εγώ, στο βυθό του απείρου, κολυμπώ. Σε κάθε μηδέν, το στίγμα μου αφήνω και άπειρα τα σημεία, σκιές και αποχρώσεις του μηδέν.

Το ένα τρώει, το άλλο και στο τέλος, το τελευταίο εγώ. Μία στιγμή του πάντα και ένας θόρυβος μεγάλος. Μία γέννηση, μία νέα αρχή. Μία Μεγάλη Έκρηξη…

Εγώ το Γ, αυτός το Δ.

Επιστρέφω στο πριν και στο τότε η λήθη το ρούχο που φοράω. Από κάτω του, η μνήμη χέρι βάζει και στα όνειρα μου ψηθεί και ρύζι.

Ο Πόθος χάνεται για άλλη μια φορά. Η Ιχνηλάτρια φεύγει μακριά στο αέναο κυνηγητό με την λευκή και μαρμάρινη ψυχή της να την προσδιορίζει. Η σάρκα μου συρρικνώνεται και καταστρέφεται. Το υλικό μου, κάρβουνο που ζεσταίνει την παγωμένη νύχτα. Αφήνω τον κόσμο της φθοράς και ακολουθώ τα βήματα της. Το ταξίδι αρχίζει. Μόνο που τώρα ο κύκλος έχει κλείσει και τα τρία σημεία μπορούν να πάνε παρακάτω…