Reminiscences of a Sinner : "De Kooi"

@Gloriana Majestica

Μεγάλο πράγμα ο δημιουργικός θυμός. Είναι πάντα εκεί για να σε σηκώσει όταν είσαι γκρεμισμενος και λες ως εδώ.

Per aspera ad astra.

 

Mε τέτοια έπαρση που γράφεις... και λίγα σου 'πε. Μπράβο Iron Mike.  

 

Σημασία δεν έχει ο προορισμός,
αλλά το ταξίδι.
​

Η Επιτυχία ενός συγγραφέα,
επαγγελματία ή μη είναι να σε ταξιδέψει, να σε απορροφήσει τόσο πολύ που να σε κάνει να ξεχάσεις τι ώρα είναι,
που είσαι και τι έχεις να κάνεις μέσα στην ημέρα σου.

​

Απόλαυσα το κειμένο σου @Gloriana Majestica απο την κορυφή μέχρι τα νύχια. Ούτε μια στιγμή δεν βαρέθηκα... αντιθέτως το βρήκα πολύ ενδιαφέρον...

Έχω να πω πολλά...

Καταρχάς βρήκα πάρα πολύ εύστοχο το γεγονός οτι αλλάξες γραμματοσείρα... Ποιός ο λόγος; Κάθε συγγραφέας λοιπόν οταν στέλνει ή παραδίδει το χειρογραφό του μαζί με μια περίληψη του βιβλίου του... είναι αναγκασμένος να το έχει γράψει σε μια συγκεκριμένη γραμματοσειρά. Αν δείς/δείτε τα βιβλία είναι συνήθως γραμμένα σε georgia. Αν λοιπόν έστελνες αυτό το κείμενο σε tahoma θα ήταν μεγάλο φάουλ. Απο άποψη αισθητικής λοιπόν είναι μέσα to the point. Έχεις αναλάβει τον ρόλο σου με πολύ μεγάλη επιτυχία.

Φωτογραφίες.

Αρχικά παραξενεύτηκα με τις φωτογραφίες... Προσπαθούσα να δώ που είσαι... Γρήγορα αντιλήφθηκα οτι δεν πόσταρες δικές σου φωτογράφιες πράγμα που με δυσαρέστησε αρχικά...
Σκέφτηκα... "Τελικά την νίκησαν... ούτε το χόμπι της δεν μπορεί να κάνει". Μετ'επειτα όμως αφού διάβασα την ιστορία σου... διαπίστωσα οτι ήταν μια απο τις πιο σωστές κινήσεις σου...
Ο Λόγος; Ο Λόγος είναι οτι εστιάσα παραπάνω στο κειμενό σου... διαβαζοντάς σε... περιμένοντας να σε ανακαλύψω... να δώ τι κρύβεται πίσω απο την όμορφη παρουσία... Και ναι ο γραπτός σου λόγος νίκησε... Διότι μην αυταπατάσαι, ξέρεις πολύ καλά οτι γράφεις ένα κομμάτι σου... έστω και μέσα απο μια άλλη ιστορία. Ένα συν που έχουν αυτές οι φωτογραφίες είναι οτι σε βοηθάνε να χτίσεις και να φανταστείς την εικόνα που μας δημιουργείς ακόμη καλύτερα... Βέβαια τονίζω εδώ οτι βοηθάνε επειδή το γράφεις σε ένα φόρουμ και είναι σε ηλεκτρονική μορφή... Έαν ήταν σε βιβλίο δεν θα μου άρεσαν καθόλου... θα μου ήταν άχρηστες... Εδώ είναι ξεκούραστες στον κείμενο... το αλληλοβοηθάει.

Κείμενο.

Αν μου επιτρέψεις θα ήθελα να κάνω έναν σχολιασμό στην τεχνική του γραψίματος... Όχι ως ειδήμων αλλά ως book lover. Το τελευταίο διάστημα διαβάζω τεχνικές γραψίματος... ακόμη κάνω μελέτη πάνω στο θέμα. Πρίν λίγο καιρό διάβασα το Α μπε μπα μπλόμ του M.J. Arlidge γράφει αστυνομικά. Με μάγεψε, με ταξίδεψε... ο Arlidge λοιπόν έχει φοβερή τεχνική... ξεχωρίζει τα κεφαλαιά του ανα σελίδες... και κάθε κεφάλαιο αλλάζει και εικόνα... σου αφηγείτε κάτι άλλο και στο τέλος τα ενώνει... το βιβλίο του το τελείωσα πάρα πολύ γρήγορα και δεν με κούρασε καθόλου... σε αντίθεση με τους Nicci French (αστυνομικό) που μου σπάσαν τα νεύρα... Ξέρεις μέχρι να καταλάβεις την τεχνική κάποιου μπορεί να χάσεις το στόρυ... Αυτοί γράφουν κεφάλαιο και όταν τελειώνει γράφουν πλαγιαστα μια πολύ μικρή ιστοριούλα... άλλοτε καταλαβαίνεις πως συνδέεται με το κεφάλαιο άλλοτε όχι...

Ένας συγγραφέας λοιπόν γίνεται γνωστός και απο την τεχνική του... και όσο πιο καλή τεχνική έχει τόσο πιο ευκολοδιάβαστο είναι... Οπότε θα ήθελα να σου εστιάσω την προσοχή σου λίγο στους διαλόγους χωρίς να σημαίνει οτι αυτό που θα πω οτι είναι λάθος δικό σου... μπορεί αυτή να είναι η τεχνική σου... μπορεί όμως και να μην το έχεις προσέξει... Γνώμη μου είναι να διαχωρίζεις λίγο τους διαλόγους απ'την παράγραφο... διαβάζονται πιο εύκολα... Αν πάλι είναι θέμα τεχνικής τότε θα το συνηθίσουμε... Εγώ είμαι και λίγο περίεργη χρειάζομαι λίγο χρόνο για να συνηθίσω...


Ερωτήσεις.

• Την ιστορία αυτή και κάθε ιστορία που έχεις ποστάρει εδωμέσα... την έχεις γράψει σήμερα; Και όταν λέω σήμερα εννοώ στο χρόνο που διανύεις στο φόρουμ ή την είχες γραμμένη απο παλιά;
• Ταυτίζεσαι με την ηρωϊδα; Και αν ναι μια @Gloriana θα έπαιζε ποτέ βρόμικο παιχνίδι εις βάρος κάποιου άλλου επί αμοιβή;
• Τα μέρη που αναφέρεις... Έχεις κάνει έρευνα ή τα έχεις επισκεφτεί;
• Αναφέρεις κομμάτι του Σοπέν στην ιστορία σου. Ακούς όντως κλασσική μουσική;
• Γιατί ρινγκ και όχι δικαστήριο; και εκεί δίνουν μάχη καθημερινά... απο που εμπνεύστικες την ηρωϊδα σου;

Θα ήθελα πολύ να διαβάσω μέρος 2ο με την συγκεκριμένη ηρωϊδα.

Queen

 

Γειά σου γλυκιά μου Βασίλισσα, και πάλι σ’ ευχαριστώ

Όπως είχα γράψει και σε σχόλιο της προηγούμενης δημοσίευσης, το «De Kooi» (όπως και η προηγούμενη ιστοριούλα με τον τίτλο «CoveOps») ανήκει σε μια μικρή συλλογή αδημοσίευτου υλικού με το γενικό τίτλο «Reminiscences of a Sinner». Πρόκειται δηλαδή για υπάρχον -τουλάχιστον σαν βασική ιδέα- υλικό, το οποίο τώρα ανασύρω, το επεξεργάζομαι και το διαμορφώνω έτσι ώστε να ταιριάζει στη σημερινή οπτική μου. Πάντα μου δινόταν η ευκαιρία, στο περιθώριο της κυρίως δουλειάς μου, να σκαρώνω κάποια κειμενάκια και την καλή ή κακή συνήθεια να μην τα πετάω εάν, για τον οποιονδήποτε λόγο, δεν κατέληγαν μέχρι τη δημοσίευση. Έχω λοιπόν σαν stock αρκετά ημιτελή, άλλα ολοκληρωμένα, μα όχι πια του σημερινού γούστου μου και άλλα που είναι εντελώς άσχετα με το εδώ αντικείμενο (κυρίως ιστορικού ή ιστορικο-μυθιστορηματικού περιεχομένου).

Μου ΄βαλες δύσκολα. Όταν λες @Gloriana, μπορεί να εννοείς αποκλειστικά τη διαδικτυακή Gloriana ή μπορεί –με την ευρύτερη έννοια- να συμπεριλαμβάνεις και την Χ που βρίσκεται πίσω από την Gloriana. Είναι λοιπόν δύο τα ερωτήματα (ή ένα, αλλά πονηρό ). Αλλά και η έννοια του «βρώμικου παιχνιδιού» είναι αρκετά ελαστική. –Πόσο βρώμικο δηλαδή ; Και για πόσα χρήματα μιλάμε, για να ΄χουμε καλό ρώτημα ;  

Γράφω συνήθως για μέρη απ’ όπου πέρασα ή έζησα, εικόνες που είδα ή κι επεξεργάστηκα, ανθρώπους που γνώρισα, λόγια που άκουσα ή αντάλλαξα και απ’ολ’ αυτά διαλέγω, απορρίπτω, αναμειγνύω, ανακατώνω, αλλοιώνω, διαστρέφω, αντιστρέφω ή και καταστρέφω ακόμη, προσθέτοντας φαντασία και φαντασίωση. Προσπαθώ να είμαι ακριβής, στους τόπους και τους χρόνους. Αλλά δεν αποκλείεται, αυτό που διηγούμαι ότι συνέβη στο Άμστερνταμ, να έχει -στην πραγματικότητα- συμβεί στο Λονδίνο. Ή στο Βουκουρέστι (τυχαία παραδείγματα). Την έρευνα δεν την αποφεύγω, έχω άλλωστε συνηθίσει σε τέτοιο τρόπο δουλειάς, οπότε δεν με δυσκολεύει, αντίθετα είναι ενδιαφέρουσα διαδικασία.

Η nocturne 72 είναι στην πραγματικότητα μια αναφορά στον πατέρα της Χίλντεγκαρ, που φυσικά δεν συνάγεται από το συγκεκριμένο κείμενο (ούτε και ήθελα να συνάγεται). Aκούω από μικρή (μικρόβιο/γονίδιο της μάνας μου), όχι μόνο κλασσική, αλλά και μπαρόκ και τους μεγάλους ρομαντικούς, ιδίως τους Ρώσσους και μέχρι εκεί (κοντολογής απεχθάνομαι τον Στραβίνσκι και τον Σένμπεργκ).

Παντού δίνονται μάχες, καθημερινά. Όμως, με δικαστήρια, όπως και με νοσοκομεία δεν το ‘χω καθόλου. Όσο για την Χίλντεγκαρ ; Μα δεν την εμπνεύστηκα. Την ξέρω. -Creepy, ε ;
Τώρα, για δεύτερο μέρος, αμέ, γιατί όχι ;

 

Κανείς δε με νίκησε. Και κανείς δεν πρόκειται να με νικήσει ποτέ, τουλάχιστον όπως αυτός το φαντάζεται. Η επιδίωξή μου, όταν δημοσιεύω κάτι, είναι αυτό το κάτι να είναι δικό μου δημιούργημα από την επικεφαλίδα μέχρι την τελευταία τελεία. Το πιο εύκολο για μένα, για τον καθένα, είναι να κατεβάζω φωτογραφίες από το net και να τις κολλάω μέσα στο κείμενο. Εάν, μέσα στην εβδομάδα που πέρασε, δεν είχα καταναλώσει χρόνο σε άσκοπες αντεγκλήσεις, τότε θα είχα προλάβει να έχω διαθέσιμο δικό μου φωτογραφικό υλικό και γι’ αυτή τη δημοσίευση. Κατ’ εξαίρεση αυτή τη φορά κατέφυγα σε λύση ανάγκης.

Ο τρόπος που στήνω αυτές τις δημοσιεύσεις, η «σκηνοθεσία» τους κατά κάποιο τρόπο, προϋποθέτει φωτογραφίες. Έτσι το έχω στο μυαλό μου, αυτό είναι το γούστο μου και αυτό θα συνεχίσω να κάνω. Και θα επανέλθω στο δικό μου υλικό, από την επόμενη δημοσίευση. Τι να μου πει τώρα ο άλλος ; Και για ποιό λόγο ; Είδα τις προάλλες δείγμα δουλειάς κι ενός που μου κουνούσε το δάκτυλο. Καλά τώρα. Όταν θα δημιουργηθεί θέμα «Διαγωνισμός Φωτογραφίας» τα λέμε εκεί. Μέχρι τότε κρατάω κι εγώ για τον εαυτό μου τη γνώμη μου για τη δουλειά κάποιων άλλων. Και ο λόγος είναι ότι όταν ΔΕΝ έχω να πω καλό, τότε αποφεύγω να εκφραστώ. Στοιχειώδης ευγένεια, τίποτ’ άλλο.

Έχω δίπλα μου τώρα δα το τεύχος Ioυνίου του PHOTO, αφιέρωμα στα 50 του χρόνια. Κορυφαίες δουλειές, κορυφαίων καλλιτεχνών. Και καθόμαστε τώρα εμείς εδώ, σε μια γωνία της γής, δυό τρεις άγνωστοι/ες του διαδικτύου να βγάζουμε τα μάτια μας, αν είναι «η δική μου μεγαλύτερη από τη δική σου, όχι η δική μου είναι μεγαλύτερη και φοράω και Rolex, ναι αλλά εγώ έχω τρεις γκόμενες ενώ εσύ μόνο δύο, δεν έχεις δει ρε το κότερό μου γι΄αυτό μιλάς, τράβα παραπέρα, ρε κατσίκι, ίσα ρε που θα μου πεις εμένα-ξέρεις-ποιος-είμαι-‘γω-ρε- έβγα έξω ρε αν είσαι άντρας, τράβα μωρή κότα να πλύνεις κάνα πιάτο» και πάει λέγοντας. Βαριέμαι.

Για τους διαλόγους έχεις δίκιο, αλλά θέλω, για λόγους προσωπικής αισθητικής, να «σπάω» το κείμενο όσο πιο λίγο γίνεται.

Eπί τη ευκαιρία, επίτρεψέ μου να σου συστήσω δυο-τρεις συγγραφείς κι αντίστοιχα βιβλία για το καλοκαίρι, σε ύφος αρκετά διαφορετικό απ’ το σύνηθες «αστυνομικό» μυθιστόρημα. Ο ένας είναι ο Adam Ross με το «Mr Peanut». O δεύτερος είναι ο Ιάπωνας Κέϊγκο Χιγκάσινο, κι απ’ αυτόν σου προτείνω το «Η Αφοσίωση του Υπόπτου Χ». Τέλος, πιστεύω ότι θα σου αρέσει και το «Ρόζα» του Jonathan Rabb.

 

Καλησπέρα και σε σένα @Gloriana Majestica,

Επιμένω οτι δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς για κάτι. Δεν κάνω τπτ με το ζόρι... (εντάξει αυτό ανάλογα... μπορεί και να μου αρέσει)  

Δυστυχώς δεν έχω τον χρόνο που θα ήθελα να διαθέσω αυτή την στιγμή για να σου απαντήσω... Με την πρώτη ευκαιρία όμως το βραδάκι με καλή μουσική θα σχολιασώ τα γραφομενά σου σχολαστικά...

Μην νομίζεις οτι θα μου την γλυτώσεις... θέλω λεπτομέριες για την ηρωϊδα ε;   Που την γνώρισες; πότε; κτλπ... αλλά αυτά όλα θα τα πούμε...

Για τα βιβλία που μου πρότεινες ήρθε η σειρά μου να σου πω σ'ευχαριστώ! Δεν διαβάζω μόνο αστυνομικά... διαβάζω σχεδόν τα πάντα... δεν έχω πιάσει ακόμη ιστορικά, πολιτικά και βαρια φιλοσοφικά... Θα κάνω την ερευνά μου και αν όντως με ενδιαφέρουν θα τα διαβάσω...

Μέχρι να επανέλθω... που θα επανέλθω βεβαίως να περνάς όμορφα.

Queen

 

Well done G, τα αδέλφια μου διάβαζαν μανιωδώς Ζεράρ Ντε Βιλιέ. Διάβαζα κι εγώ, -among others- τι να κάνω;
Η ιστορία σου μου τον θύμησε. Kι αυτό φυσικά, το λέω για καλό, για πολύ καλό και δεν το λέω ούτε τυχαία, ούτε στην πλάκα.
Ειλικρινά, αν δεν έχεις διαβάσει, άρα συνειδητά ή υποσυνείδητα επηρρεαστεί, τότε θεωρώ την μεθοδολογία της γραφής, ακόμη πιο ενδιαφέρουσα.
Την γούσταρα την ακροβασία σου.
Και γάμησέ τες τις φωτό.
Βάλτες στις face, body and legs άμα το χεις γκαϊλέ...
Είναι αλήθεια ότι επικεντρώνεται κανείς ευκολότερα στο κείμενο.
Και αποφεύγονται και τα αφιλότεχνα λιγούρια.
Μην στερείς από τον κόσμο την ομορφιά σου, αλλά, μεταξύ μας, είναι καλή μαγκιά να προβληθεί περισσότερο το έργο, χωρίς να επισκιάζεται από τις φωτό.
Σε ότι αφορά τον χρόνο σου αυτήν την βδομάδα, ένα έχω να σου πω, δεν με ακούς, να γλιτώσεις λίγη φαιά ουσία και μπόλικη ενέργεια και αυτήν την βδομάδα και στο διηνεκές.
Περιμένω τα νέα σου πονήματα εναγωνίως. Πιστεύω σε σένα, να ξέρεις, όπως και πολλοί άλλοι, απ΄ό,τι διαπιστώνω.
Έχεις το κοινό σου πλέον, μην ασχολείσαι με μπαλαφάρες και έπεα πτερόεντα και μην επεξηγείς τα πάντα, δεν είσαι υποχρεωμένη να το πας Λό-λα να έ-να μή-λο.
Stick to scripta manent και ποιος ξέρει?
Μπορεί να δικαιωθείς με τρόπους που δεν φαντάζεσαι καν.
Φιλάκια στη μούρη.
Με λύσσα.
(Μην με ξαναπείς βιτριολική, πληγώνομαι εύκολα, έκανα καιρό να το ξεπεράσω εκείνο... )

 

Όχι, Ζεράρ ντε Βιλλιέ δεν μου ‘κατσε, καθώς η μάνα μου ήταν κέρβερος σε θέματα προληπτικής λογοκρισίας. Για να καταλάβεις, «Μανίνα» - «Κατερίνα», μόνο υπό συνθήκες κρυφού σχολειού μπορούσα να διαβάσω (λαθραία εισαγωγή από τα σύνορα του διαμερίσματος, φακός κάτω απ’ τα σκεπάσματα και τέτοια), τα δε Βίπερ ανήκαν συλλήβδην στην κατηγορία των απαγορευμένων βιβλίων. Είχε (έχει) δε ένα περίεργο κριτήριο στη λογοκρισία της, δηλαδή μπορούσε να μου πασσάρει να διαβάσω «Πάπισσα Ιωάννα» (actually she did that), αλλά την ίδια στιγμή εάν με τσάκωνε με Άρλεκιν ήταν ικανή να οργανώσει ναζιστική εκδήλωση καύσης βιβλίων στο μπαλκόνι.


Σ’ ευχαριστώ για την εμψύχωση, κόουτς ! Είσαι μανούλα στο να με «φτιάχνεις» από τ’ αποδυτήρια ! (ορίστε και το αμφίσημο, το bdsmιάρικο...)

 

Καλησπέρα @Gloriana Majestica,

Τέλικα το βράδυ έγινε μέρα αλλά δεν πειράζει... κάλλιο αργά παρά ποτέ...

Ξεκινώ!

Ε λοιπόν ποτέ δεν κατάλαβα τους συγγραφείς που έχουν κάτι ημιτελής... Δεν είσαι η μόνη... Έχω διαβάσει ότι πολλοί ξεκινάνε κάτι... δεν έχουν έμπνευση και προς καιρού το αφήνουν στην άκρη... Δεν είμαι αυτής της λογικής εγώ. Θεωρώ οτι όταν έχεις πολλά ημιτελή κείμενα γίνεται μπάχαλο. Υπάρχει μια ακαταστασία εντός σου και δεν μπορείς να ολοκληρώσεις αυτό που άρχισες... Για μένα καλύτερο είναι να ολοκληρώνεται το έργο και μετά να πηγαίνει στο επόμενο... Αλλά έτσι λειτουργεί η Queen... δεν σημαίνει οτι όλοι λειτουργούν το ίδιο... ούτε οτι αυτή είναι η μαγική συνταγή για να γράψεις καλά.

Άλλο πρόσωπο είναι η Gloriana και άλλο ή X Gloriana; Ή μήπως είναι το ίδιο και το αυτό απλά κάθε φορά δείχνει διαφορετικό κομμάτι;

Μεταξύ αστείου και σοβαρού... Μιλάμε για πολύ βρώμικο παιχνίδι και για πολλά λεφτά... Πόσο αδιστακτή μπορείς να γίνεις;

Σωστά! Εδώ που τα λέμε... πάντα χρειάζεται η έρευνα... αρκεί να μην κουράζει το κοινό.

Πιστεύεις οτι τον book lover τον τραβάει πιο πολύ το ξένο τοπίο παρά το ελληνικό; και αν ναι γιατί;

Το έθεσα ήδη το ερωτημά μου... Απο που την ξέρεις; πως γνωριστήκατε; Παρουσιάζεις την ηρωϊδα σου σαν αγερωχή,δυνατή, και το ερωτημά μου είναι: Πίσω απο το ριγνκ τι άτομο είναι; λυγίζει; κλαίει;

Αυτή την απάντηση αναζητούσα να πάρω και χαίρομαι. Εδώ δεν έχει σημασία αν έχω δίκιο... όπως προείπα δεν είμαι ειδήμων... Είναι σημαντικό να χτίζεις την τεχνική σου και μέσα απο αυτό να σε γνωρίζει ο κόσμος... Και πόσο μάλλον όταν εσένα σε καλύπτει το αποτέλεσμα αισθητικά. Αν μη τι άλλο είναι δημιουργημά σου.

Όσο για τις φωτογραφίες... προς εκπληξή μου θα συμφωνήσω με την @brenda. Εστίασε περισότερο στο έργο σου πάρα σε σένα... Γνώμη δίνω αν θέλεις την κρατάς αν θέλεις την πετάς... άμα θέλεις να βάλεις δικές σου φώτο... γράψε κάτι πιο ανάλαφρο και βάλτες.... Δεν είσαι ανοιχτό βιβλίο... μην τα δίνεις όλα με την μία...

Queen

 

Εμένα, πάλι, μου φαίνεται πολύ λογικό. Φαντάζομαι ότι ενόσω γράφει κανείς, είναι πιθανό, ο ίδιος, να αλλάζει μέσα του, για διάφορους λόγους. Έτσι, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μη σε εκφράζει, πλέον, κάτι που έχεις ήδη γράψει. Αν ο ρυθμός που αλλάζεις είναι πιο γρήγορος από το ρυθμό που γράφεις, τότε είναι λογικό να μη σε προλαβαίνεις. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα, το εγχείρημά σου να μένει ημιτελές.

 

Σόρρυ παίδες που καθυστέρησα, είχαμε μια τρούπα στο οδόστρωμα και ρίχναμε καυτή άσφαλτο και στα καπάκια πέρασε από πάνω ο οδοστρωτήρας, και τα ΄κανε όλα ίσωμα και γαία πυρί μειχθήτω. –Ναι ;


(ε, ναι !)




Καλή μου @Queen87, όλοι κλαίνε, όλοι ματώνουν, όλοι πεθαίνουν. Αυτό είναι και το νόημα, άλλωστε. Η Χίλντα γιατί να μην κλαίει ;


Ημιτελές, αν μιλάμε για κείμενο, μπορεί να μείνει για πολλούς λόγους. Επειδή δεν είχες χρόνο να το τελειώσεις τη στιγμή που έπρεπε. Επειδή προέκυψε κάτι άλλο, πιο ενδιαφέρον στο ενδιάμεσο. Επειδή άλλαξες γνώμη κάπου στη μέση. Επειδή όταν το ξαναδιάβασες έπειτα από μια βδομάδα, σκέφτηκες «μα τι μαλακίες κάθομαι και γράφω, η πουτάνα ;» Επειδή ερωτεύτηκες και δεν έχεις χρόνο για χάσιμο. Επειδή είσαι στο χάσιμο και δεν έχεις κεφάλι για γραψίματα, Επειδή ήρθε ο Αύγουστος κι έφυγες διακοπές (άειντε να ΄ρθει Παναγία μου παρθένα !). Επειδή έχασες έναν άνθρωπο και δεν κάνεις κέφι για τίποτε. Επειδή κατάλαβες τη ματαιότητα του κόσμου τούτου και ξαφνικά εκεί που γράφεις λες «βρε δε γαμιέστε όλοι ;» Επειδή σου χάλασε το laptop. Επειδή άλλαξες δουλειά και σου πίνει ο καπιταλιστής το αίμα με το καλαμάκι (όπως δηλαδή και στην προηγούμενη δουλειά). Επειδή τελευταία νυστάζεις. Επειδή ζυγώνει καλοκαίρι και προτιμάς να πλακωθείς στα μπάρμπελ χιπ θραστς και στα ρομάνιαν ντέντλιφτς, μπας και καταφέρεις εμπροθέσμως να χωρέσεις σ’ εκείνο το μικροσκοπικό μπικινάκι που θα κολάσει και τον Άγιο Παχούμιο –βοήθειά μας. Επειδή -αυτό που λέει ο @bus- περνάς από φάση αναθεώρησης των πάντων και το χτες δεν έχει καμία σημασία, μόνο το σήμερα, καθόσον το αύριο αβέβαιο.

 

Now you don't talk so loud
Now you don't seem so proud
How does it feel, how does it feel?​