echoes

 
"Φαίνεται πὼς εἶσαι πολὺ ἀτρόμητος
γιὰ νὰ μὲ κλέβεις μπροστὰ στὰ μάτια μου
καὶ νὰ μὴ βγάζω κίχ.."
E.Mύρων

 

✿ .

 

όλοι οι δρόμοι σε βγάζουν στο υπόγειο
οπού πάντα ανάβαμε το φως στον διάδρομο
ψάχνεις να βρεις μια στάλα απ τ όνειρο
τι νοσταλγείς λοιπόν και τι σου λείπει



θα έβαφα τους τοίχους μα τίποτα δεν άλλαξα
έρχεσαι στο υπόγειο μονάχα κάθε τρίτη

 

29.1.20
 
 
 
 
 

 

 
"θα ‘ρθεις;
θα έρθω
θα ‘χεις;
θα έχω
θα ‘θες;
θα θέλω
θα μου ‘πεις;
θα σου πω
πως μ’ αγαπάς τρελά;
πως αγαπώ την τρέλα σου
κι’ ύστερα;
και ύστερα θα φύγουν
οι άνω κάτω τελείες
οι τοίχοι
τα πλακάκια
τα έπιπλα
τα σεμεδάκια
της μαμάς σου
της μαμάς μου
οι συγγενείς
τα σου ξου μου ξου
τα μανταλάκια
τα ρούχα που μας σκεπάζουν
θα μείνουμε γυμνοί.
Κι ‘ύστερα;
Ύστερα θα σε βρω
έξω από την πόλη."
#ΕλένηΝανοπούλου

 

I have feelings of choking, as when one is drowning.

I feel I am either drowning or being born to a trauma.

I was born asphyxiated.

It took a long time to bring me back to normal.

-- Anais Nin

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948:

Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.

Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
Υπόνοια καμιά
ότι προειδοποιούμαι για αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.

Χαμογελώ.
Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.

Το βλέμμα βυθισμένο
στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό
της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.

Η σκιά μου παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφός μου ή καταδότης.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε επάρκεια κάποτε.

Συ δεν φαίνεσαι.

Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο
για να έχω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πως όπου να’ ναι έρχεσαι.
Φαίνεται από την ζωή μου
ζωή πέρασε κάποτε.


Από το "Χαίρε Ποτέ"

Κική Δημουλά

 

 

..Μ’ έκλεισε μέσα η βροχή
και μένω τώρα να εξαρτιέμαι από σταγόνες.

Όμως πού ξέρω αν αυτό είναι βροχή
ή δάκρυα από τον μέσα ουρανό μιας μνήμης;
Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω
τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη,
αυτό βροχή, αυτό δάκρυα.

Στεγνή στέκομαι ανάμεσα
στα δύο ενδεχόμενα: βροχή ή δάκρυα,
κι ανάμεσα σε τόσα διφορούμενα:
βροχή ή δάκρυα,
έρωτας ή τρόπος να μεγαλώνουμε,

εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς
του τελευταίου φύλλου.

Κική Δημουλά