Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Κλασική περίπτωση ντομά που θέλει να τρυπώσει ως bullης  

 

Μπορούμε να μιλάμε για ώρες με στερεότυπα και υποδόριες προσβολές. Για παράδειγμα υπάρχει το στερεότυπο της αγαμητης άσχημης μισανδρης λεσβιας. Απαράδεκτο όπως και όλα τα στερεότυπα.
Η ερώτηση είναι, σας πειράζει που κάποιοι περνάνε καλά με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που εγκρίνετε ή που κάποιοι περνάνε καλά;

 

Το οποίο σπάει όταν βρει τον κατάλληλο παιδαρά;
Σύνελθε. Δεν θα μου πεις εσύ τι θα σχολιάζω. Βολικές αφέντρες για να παίξεις το πουλάκι σου θα βρεις πολλές. Είναι και φετίχ να λέμε ότι ξεσκίσαμε μια αφέντρα 

 

Δεν θα πω σε κανέναν τι να σχολιάσει και τι όχι αυτό είναι σίγουρο. Τρόπους συμπεριφοράς προσπαθώ να μεταδώσω για να είναι αρμονικοτερη η συμβίωση στο φόρουμ αλλά στερειστε οποιουδήποτε σχετικού ερεθίσματος

 

Ανοίξτε ένα τικ τοκ ρε να δείτε πως έχουν τα πράγματα, να ξεστραβωθειτε!

 

Ωραία το είπε...

Και;

Η θέση του Νίτσε έχει επικριθεί ως σχετικιστική, αφού κατά κάποιους οδηγεί στην άρνηση της δυνατότητας διάκρισης τηα αλήθειας από το ψεύδος και θεωρείται από πολλούς ότι επηρέασε τη μάστιγα του σύγχρονου δυτικού κόσμου, τον μεταμοντερνισμό.

Επίσης, υπονομεύει την επιστημονική μέθοδο και την αξία των αποδεικτικών στοιχείων.

Με τούτα και με εκείνα λοιπόν αν θεωρείτε @Reinheit ότι

ως αξίωμα που πάει με όλα όπως η coca cola και θα πρέπει να το αποδεχτούμε ως τέτοιο τότε εσείς δεν έχετε αντιληφθεί τον πυρήνα του έργου του Νίτσε και απλά περιφέρετε ένα τσιτάτο που κάπου διαβάσατε.

Θα δείξει...

Π/πάμε παρακάτω.

Επειδή διατείνεστε ότι ασχολείστε με τη φιλοσοφία του Νίτσε σας προτείνω να διαβάσατε το βιβλίο Nietzsche, the Aristocratic Rebel: Intellectual Biography and Critical Balance του Domenico Losurdo

Εκεί λοιπόν όπως διακρίνει ο Domenico Losurdo η αντίληψη αυτή είναι ριζικά αντιδραστική: προκύπτει από τον τρόμο του Νίτσε απέναντι στην Παρισινή Κομμούνα του 1871, την άνοδο του σοσιαλισμού και τη δημοκρατικοποίηση της Ευρώπης.

Η κριτική στον προοπτικισμό του Νίτσε σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί την αξία της κριτικής του στη "αντικειμενικότητα".

Αποκαλύπτει, όμως, πώς αυτή η φιλοσοφία εξυπηρετεί αντιδραστικές πολιτικές ακυρώνοντας τη δυνατότητα αντικειμενικής αντίστασης.

Δεν αναγνωρίζει τον ρόλο της θέσης του παρατηρητή και δεν λαμβάνει υπ' όψιν τις υλικές συνθήκες καταπίεσης.

Γιατί όπως διατύπωσε ο Μαρξ: "Οι φιλόσοφοι έχουν μόνο ερμηνεύσει τον κόσμο με διαφορετικούς τρόπους· το θέμα, ωστόσο, είναι να τον αλλάξουν" .

Iagos

Photo Takis Tloupas by Iagos posted 27 April 2024 at 16:41

 

@Iagos Δεν ξέρω γιατί το να χρησιμοποιήσει κανείς κάποιο απόφθεγμα ενός προσώπου σε κάποια περίπτωση, σημαίνει ότι αποδέχεται αυτό το πρόσωπο γενικότερα ή ότι το συγκεκριμένο απόφθεγμα (δεν είχε αξιωματική τοποθέτηση, ειρήσθω εν παρόδω) ισχύει για τα πάντα. Είναι, νομίζω, προφανή αυτά που μόλις έγραψα. Όσο για τον Νίτσε, τον θεωρώ μία τεράστια προσωπικότητα, που όμως με απογοήτευσε στην κορύφωση της σκέψης του, διότι διεπίστωσα ότι υπήρχε μία ανακολουθία στις θέσεις του: ενώ μιλούσε για την αιώνια επιστροφή του ομοίου (που από μόνη της είναι μία απαισιόδοξη σκέψη, έτσι δεν είναι; Στην αρχαία Ελλάδα, στο κομμάτι της φιλοσοφίας, δε συναντάται ποτέ η φιλοσοφία της ιστορίας), έπειτα καταλήγει στον Υπεράνθρωπο. Ο Υπεράνθρωπος, όμως, είναι το τέλος του κύκλου, άρα πώς καταλήγουμε στην αιώνια επιστροφή του ομοίου; Όπως καταλαβαίνετε, αυτό ήταν αρκετό για να προκύψει η απογοήτευση που σας ανέφερα, όχι όμως τόσο ώστε να μην κρατήσω κομμάτια της σκέψης του.

Παρεμπιπτόντως, το συγκεκριμένο βιβλίο το έχω διαβάσει και δε με ενθουσίασε. Επιχείρησε ο συγγραφέας (έτσι διατεινόταν, τουλάχιστον) να κάνει μία συνολική κριτική στο έργο του Νίτσε κι αντί αυτού, αγνόησε παντελώς ή υποβάθμισε κατά περίπτωση την υπαρξιακή σκέψη του Νίτσε, την τάση του για υπέρβαση της ηθικής, σε πλήρη όμως απομόνωση της ανώτερης τάξης, την κριτική του στον εθνικισμό, αλλά και τον αντισημιτισμό (έχει γράψει ιστορία η κόντρα του με τον Βάγκνερ) και, φυσικά, καμμία αναφορά στην αιώνια επιστροφή, που ήταν μία από τις κομβικές θέσεις του Νίτσε. Ωστόσο, είναι ένα βιβλίο που αξίζει να το διαβάσει κανείς.

Όσο για τον Μαρξ, τον αντιπαθώ εντελώς και το συγκεκριμένο του απόφθεγμα το θεωρώ, ίσως, την κορυφαία παπαριά (συγγνώμη για τον όρο) που είπε ο εν λόγω κύριος, ωστόσο εγώ επιλέγω να μην τον απορρίπτω και να κρατώ τα όσα εκπληκτικά είπε. Και, σαν επιπλέον σχόλιο, αν μπορούσε να αναστηθεί ο Σωκράτης κι άκουγε τη συγκεκριμένη θέση του Μαρξ, εικάζω ότι θα έκοβε το μόριό του και θα το κάρφωνε στο στήθος του για να αυτοκτονήσει.

Και τέλος πάντων, εφ'όσον απορρίπτετε το απόφθεγμα του Νίτσε που επικαλέστηκα (και, από όσο μάλλον κατάλαβα, όλο ή το μεγαλύτερο έργο του μεγάλου Νίτσε) ας χρησιμοποιήσω αντί αυτού το φιλοσοφικό - επιστημονικό συμπέρασμα του Σρέντιγκερ μετά από το περίφημο πείραμα με τη γάτα, ότι η παρατήρηση επηρεάζει την πραγματικότητα.

Σας ευχαριστώ για τα σχόλια.

 

Η φιλοσοφία, ακόμα από τον καιρό του Θαλή που δεν ήταν καν φιλοσοφία, ως και σήμερα, είναι πρωτίστως κανονιστική και λιγότερο ερμηνευτική.

Ο δε Νίτσε θεωρείται ένας από τους πιο επιδραστικούς φιλοσόφους, σαφέστατα άλλαξε την ανθρώπινη σκέψη με τρόπους που ζούμε καθημερινά χωρίς να το αναγνωρίζουμε, πάρα πολλά από αυτά που αντιλαμβανόμαστε ως δικές μας σκέψεις στην πραγματικότητα προήλθαν από Νίτσε.

 

Αυτό είναι και το πρόβλημα... αν αντιλαμβάνεστε...

Iagos

 

Εννοώ τι εννοείτε. Πιθανότατα δεν ταυτίζονται οι απόψεις μας αλλά μάλλον δεν θα διαφέρουν πάρα πολύ, σε αυτό το σημείο.

 

Δεν Έχω απόψεις...

Λυπάμαι...