Αλληλεγγύη για τους βιασμούς γυναικών

Όταν λέω πως τις γυναίκες πρέπει να τις σεβόμαστε, να τις προστατεύουμε, να τις φροντίζουμε κι εσείς καταλαβαίνετε έτσι ότι τις υποτιμώ , τότε δεν έχω να πω τίποτε άλλο.

 

Σας έδωσα παράδειγμα και μάλιστα το προσπεράσετε.
Ελένη από το Διδυμότειχο. Τα καθάρματα εκμεταλλεύτηκαν τις τυχών αδυναμίες της κι έβγαλαν επάνω της κάθε αρρωστημένη πράξη. Είμαι ενάντια στην βία των γυναικών και δεν δικαιολογώ κανέναν άντρα που σηκώνει χέρι σε γυναίκα.
Αυτές τις αρχές έδωσα και στο παιδί μου. Και ναι μιλώ ως Κυρίαρχος

 

Και ρωτώ ξανά από που και ως που οι γυναίκες χρειάζονται την προστασία των ανδρών; επειδή έτσι όρισαν ότι πρέπει οι άνδρες;

Ποιός ορίζει αυτό το πρέπει;

 

Κανείς . Όροι καλής συμπεριφοράς. Έτσι μεγαλώσαμε με ήθος κι αρχές.
Η γυναίκα στέκει στα πόδια της , δεν φοβάται. Αυτό τι σημαίνει;;; Ότι δεν πρέπει να είμαστε άνθρωποι;;.

 

Εντάξει λοιπόν. Ο κανείς. Και τους όρους καλής συμπεριφοράς ποιός τους βάζει; Ο κανείς φαντάζομαι. Ποιός άλλος. Δεν νομίζω ότι μεγαλώσαμε με το ίδιο ήθος και τις ίδιες αρχές.

 

Σας έδωσα παράδειγμα από οικογενειακό μου κύκλο. Τον βιασμό και δολοφονία της Ελένης .
Εάν δείτε τις συνεντεύξεις τότε, όλοι λέγανε.
Μα καλά, τι αρχές είχαν αυτοί από την οικογένεια τους;;;
Δεν ντράπηκαν ;;;
Δυο άντρες να τα βάλουν με μια κοπέλα κι να την δολοφονήσουν;;
Δεν είχαν γονείς;;;; Κι άλλα που κόπηκαν γιατί δεν έπρεπε να ακουστούν.


Αυτοί είναι σεξιστες κι όχι αυτός που υποστηρίζει ότι , την γυναίκα οφείλει ένας άντρας να την σέβεται.

 

Αν την σέβεται είναι άνδρας και αν δεν τη σέβεται δεν είναι. Βγαίνουν τα "ανδρόμετρα" δηλαδή ή για να το πω αλλιώς τα αγοράκια βγάζουν έξω τα πουλάκια τους για να τα μετρήσουν.

Δεν θέλουμε προστάτες ούτε μάτσο τύπους να μας σέβονται.

Θέλουμε να το βουλώσετε όλοι εσείς επιτέλους.

 

Αλληλεγγύη, προστασία και η παγίδα της πολιτικής ορθότητας

Σε μια συζήτηση για την αλληλεγγύη στους γυναικείους βιασμούς, ειπώθηκε ότι το να λέμε πως οι γυναίκες θέλουν προστασία είναι σεξιστικό. Αντίθετα, ένας άντρας απάντησε πως αυτό σημαίνει να είσαι άντρας — να ξέρεις να προστατεύεις, να προσφέρεις ασφάλεια. Κι εγώ, προσωπικά, συμφωνώ μαζί του.

Η ανάγκη για προστασία δεν κάνει μια γυναίκα αδύναμη. Δεν την κάνει λιγότερο ικανή, ούτε τη μειώνει ως οντότητα. Η δύναμη δεν είναι μόνο το "αντέχω τα πάντα μόνη μου", αλλά και το "επιλέγω να εμπιστευτώ, να ζητήσω, να αφεθώ — όταν και όπου το κρίνω εγώ ασφαλές".Το να επιθυμεί μια γυναίκα την αίσθηση της ασφάλειας —είτε μέσα στην κοινωνία, είτε σε μια ερωτική δυναμική— δεν είναι ένδειξη αδυναμίας αλλά δύναμης. Δύναμης να γνωρίζει τον εαυτό της και να διεκδικεί τις ανάγκες της, όσο "παραδοσιακές" ή "απαγορευμένες" κι αν θεωρούνται σήμερα.

Η χειρότερη μορφή σεξισμού είναι αυτή που περιορίζει μια γυναίκα σε οποιονδήποτε ρόλο εκτός από αυτόν που επιλέγει η ίδια.
Αν μια γυναίκα επιλέγει ελεύθερα και συνειδητά να γίνει νοικοκυρά και μητέρα — είναι απολύτως οκ.
Αν θέλει να γίνει σεξ εργάτρια — είναι οκ.
Αν θέλει να γίνει dominatrix — είναι οκ.
Αν θέλει να σέρνεται στα πόδια του Κυρίου της — είναι οκ.
Τόσο απλά.

Η ελευθερία επιλογής δεν σημαίνει να υιοθετείς έναν "ορθό" ρόλο που εγκρίνεται από τον δημόσιο λόγο ή τα κοινωνικά κινήματα, αλλά να ορίζεις εσύ τον εαυτό σου.

Δυστυχώς, στο όνομα της πολιτικής ορθότητας έχουμε χάσει τη φωνή μας. Δεν τολμάμε να πούμε φωναχτά αυτό που νιώθουμε βαθιά, μην τυχόν και θεωρηθούμε "σεξιστές", "συντηρητικοί" ή "πατριαρχικοί". Αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο ριζοσπαστικό από το να λες την αλήθεια σου και να διεκδικείς τον χώρο να είσαι όπως εσύ θέλεις.

Και σε μια κοινότητα όπως το BDSM, που βασίζεται στη συναίνεση, στη συνειδητότητα και στην ελευθερία των ρόλων, έχουμε το δικαίωμα —και το καθήκον— να υπερασπιστούμε αυτές τις επιλογές. Εδώ, δεν φοβόμαστε τη δύναμη που υπάρχει μέσα στην ευαλωτότητα. Δεν ντρεπόμαστε για την ανάγκη για προστασία. Δεν ακυρώνουμε τις επιθυμίες μας επειδή δεν είναι «προοδευτικές» ή «συμβατές» με κάποιο ιδεολογικό αφήγημα.

Εδώ, τιμάμε το δικαίωμα του καθενός να είναι ακριβώς αυτό που επιλέγει να είναι.
Βιβλιογραφική αναφορά για όποιον θέλει να το ερευνήσει περαιτέρω
1.Nancy Friday – My Secret Garden (1973)
Αναδεικνύει τις φαντασιώσεις των γυναικών, συμπεριλαμβανομένων υποτακτικών ή «μη πολιτικά ορθών» φαντασιώσεων. Τεκμηριώνει ότι ο εσωτερικός κόσμος της γυναίκας δεν καθορίζεται από τα στερεότυπα αλλά από τις επιθυμίες της.

2.Gayle Rubin – Thinking Sex (1984)
Ιδρύτρια του τομέα της σεξουαλικότητας στις πολιτισμικές σπουδές. Μιλά για την ανάγκη να αποενοχοποιηθεί η σεξουαλική έκφραση και καταδικάζει την «ιεραρχία αποδεκτών σεξουαλικοτήτων».
».

3.bell hooks – Ain’t I a Woman? (1981), Feminism is for Everybody (2000)
Προσεγγίζει τον φεμινισμό ως επιλογή και ενδυνάμωση και όχι ως στερεότυπη άρνηση παραδοσιακών ρόλων. Τονίζει τη σημασία του αυτοπροσδιορισμού και της πολυπλοκότητας της γυναικείας εμπειρίας.

4.Joan Nestle – The Persistent Desire: A Femme-Butch Reader (1992)
Μιλά για τη δυναμική υποταγής/κυριαρχίας μεταξύ γυναικών στον λεσβιακό χώρο, δείχνοντας πώς η συναίνεση και η απόλαυση εντός BDSM δεν αντιτίθενται στον φεμινισμό.

5.Judith Butler – Gender Trouble (1990)
Αν και πιο θεωρητικό, εξηγεί ότι τα φύλα και οι ρόλοι δεν είναι σταθερές κατηγορίες αλλά παραστάσεις, άρα μπορούν να περιλαμβάνουν και παραδοσιακές ή «υποτακτικές» μορφές, αν αυτές είναι
επιλεγμένες.
.