Ερωτική Ποίηση

ΕΚΡΗΞΗ
Αν αδειάσεις,
αν σβήσεις,
με μια σταγόνα αίμα απ' την καρδιά
γέμισε ξανά,
ν' ανάψει το μυαλό
να ξεχυλίσεις ως τα νύχια άγριες επιθυμίες.
| Στο κεντρί του έρωτα | Νίκος Μπελιάς | εκδόσεις Ιωλκός 2022 |

 

...i love Thee to the depth and breadth and height
my soul can reach, when feeling out of sight
For the ends of being and ideal grace.
i love Thee to the level of every day’s
Most quiet need, by sun and candle-light.
i love Thee freely, as men strive for right.
i love Thee purely, as they turn from praise.
i love Thee with the passion put to use
In my old griefs, and with my childhood’s faith.
i love Thee with a love i seemed to lose
With my lost saints.
i love Thee with the breath,
Smiles, tears, of all my life...

Elizabeth Barrett Browning, Sonnet 43
@Captain_Morgan

 

The lady's first song

I turn round
Like a dumb beast in a show,
Neither know what I am
Nor where I go,
My language beaten
Into one name;
I am in love
And that is my shame.
What hurts the soul
My soul adores,
No better than a beast
Upon all fours.


Της κυράς τραγούδι πρώτο

Όλο γυρίζω γύρω γύρω
σα ζώο σ' επίδειξη μουγκό,
δεν ξέρω ποια είμαι, που να γείρω,
δεν ξέρω που πάω, που να σταθώ
και όπου τη φωνή μου σύρω
μόνο ένα όνομα θα πω
μα τον Θεό τον αγαπώ.
Κι αυτή, στ' αλήθεια, είναι η ντροπή μου.
Ότι πληγώνει την ψυχή μου
τώρα λατρεύω και τιμάω:
σα ζώο στα τέσσερα γυρνάω.

W.B. Yeats
Mετάφραση: Αργυρός Ιωάννης Πρωτοπαπας

 

Χούλιο Φλορένθιο Κορτάσαρ
Κουτσό
μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης
εκδόσεις Όπερα
[...]
Κι αν δαγκωνόμαστε, ο πόνος είναι γλυκός,
κι αν πνιγόμαστε με μια κοφτή και τρομερή και ταυτόχρονη εισρόφηση της εκπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι ωραίος.
Και υπάρχει ένα και μόνο σάλιο,
μία και μόνη γεύση ώριμου φρούτου,
κι εγώ σε νοιώθω να ριγείς επάνω μου
σαν μια σελήνη στο νερό.
[...]

 

 

Πηγή: Thessaloniki Arts and Culture: Για τη Θεσσαλονίκη που θέλουμε

 

Νίκος Καββαδίας

FATA MORGANA

Στη Θεανώ Σουνά

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Στρείδι ωκεάνιο αρραβωνίζεται το φως.
Γεύση από φλούδι του ροδιού, στυφό κυδώνι
κι ο άρρητος τόνος, πιο πικρός και πιο στυφός,
που εναποθέτανε στα βάζα οι Καρχηδόνιοι.

Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.

Χόρτο ξανθό τρίποδο σκέπει μαντικό.
Κι ένα ποτάμι με ζεστή, λιωμένη πίσσα,
άγριο, ακαταμάχητο, απειλητικό,
ποτίζει τους αμαρτωλούς που σ' αγαπήσαν.

Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός,
δόξα του κρύσταλλου, κρασί απ' τη Σαντορίνη.
Ο ασκός να ρέει, κι ο Απόλλωνας βοσκός
να κολυμπάει τα βέλη του με διοσκουρίνη.

Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γερνά,
μας τρέφει, τρέφεται από μας και μας σκοτώνει.

Καντήλι, δισκοπότηρο χρυσό, αρτοφόρι.
Άγια λαβίδα κι ιερή από λαμινάρια.
Μπροστά στη Πύλη, δυο δαιμόνοι σπαθοφόροι
και τρεις Αγγέλοι με σπασμένα τα κοντάρια.

Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.

Πάντα οι κυκλώνες έχουν γυναικείο
όνομα. Εύα από τη Κίο.
Η μάγισσα έχει τρεις κόρες στ' Αμανάτι
κι η τέταρτη είν' εν' αγόρι μ' ένα μάτι.

Ψάρια που πετάν μέσα στην άπνοια,
όστρακα, λυσίκομες κοπέλες,
φίδια της στεριάς και δέντρα σάπια,
άρμπουρα και τιμόνια και προπέλες.

Να 'χαμε το λύχνο του Αλαδίνου
ή το γέρο νάνο απ' τη Καντόνα.
Στείλαμε το σήμα του κινδύνου
πάνω σε άσπρη πέτρα με σφεντόνα.

Δαίμονας γεννά τη νηνεμία.
Ξόρκισε, Allodetta, τ' όνομά του.
Λούφαξεν ο δέκτης τ' ασυρμάτου,
και φυλλομετρά το καζαμία.

Ο άνεμος κλαίει. Σκυλί στα λυσσιακά του.
Γεια χαρά, στεριά κι αντίο, μαστέλο.
Γλίστρησε η ψυχή μας από κάτου,
έχει και στη κόλαση μπορντέλο.

 

Τις μέρες τις γλυκές του Σεπτεμβρίου, όταν δεν έχει ακόμη
βρέξει και είναι το άκουσμα των ήχων πιο αραιό και η
γεύσις των ωρών και από του θέρους πιο πυκνή, όταν στους
κήπους σκάνε τα ρόδια, και πάλλονται υψιτενείς οι στήμονες
των λουλουδιών, και σφύζουν στις πορφύρες των φλεγόμενοι
οι ιβίσκοι, όλοι σαν υπερβέβαιοι γαμβροί που στων νυμφών
κτυπούν τις θύρες, τότε, σαν να’ ναι πάντα καλοκαίρι
(γιατί όποια κι αν είναι η εποχή, ο πόθος είναι πάντα θέρος)
αναγαλλιάζουν οι ψυχές,
και ο Έρωτας, ο πιο ξανθός
αρχάγγελος του Παραδείσου, βοά και λέγει
στο κάθε που άγγιξε κορμί: Τα ρούχα πέτα, γδύσου.
Τίποτε μη φοβάσαι.
Έαρ, χειμώνας, θέρος-όπου κι αν είσαι-
είναι η ρομφαία μου μαζί σου.

Α. Εμπειρίκος, Οκτάνα