Σκέψεις και προβληματισμοί για τις BDSMικές συζητήσεις στο forum

Αυτή η "γραμμη" .. πως δεν τους χτυπάει στην τσίπα?

Οκ δεν είσαι υποχρεωμένος να νοιαστείς, το ακούω. Αλλά να σε ενοχλούν οι όσοι νοιάζονται και να τους μέμφεσαι έτσι?

 

Νομίζω έχει να κάνει με αυτό που ονομάζουμε ηθικό πλεονέκτημα... δεν το έχουν... τόσο απλά...

Μα επειδή ακριβώς έχουν πάρει γραμμή έχουν και έναν στόχο να φέρουν εις πέρας.

Και αυτός είναι να σιωπήσουν όσους εκφράζουν αντίθεση στη σφαγή και να μεταφέρουν την ευθύνη από τον δράστη (το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ) στο θύμα ή, εν προκειμένω, σε όσους αντιστέκονται στην γενοκτονία.

Με εκτίμηση

Iagos

ΥΓ @rea.. Αυτό που γράφω παραπάνω "να μεταφέρουν την ευθύνη από τον δράστη...στο θύμα" αποτελεί τακτική τους και στις περιπτώσεις βιασμών (τι φορούσες, γιατί πήγες σπίτι του αφού δεν ήθελες...) Καταλάβατε... όλα συνδέονται...

 

Και οι μεν και οι δε τους αγωνες σας τους κανετε απο το πληκτρολογιο, πινοντας κοκακολα. Το πολυ μια σελφι στους αγωνες της πλατειας. Μια φωτο σε ενα βδσμ φορουμ και ολα καλα.

 

Τη στιγμή που συντελείται η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, κάτι που συνιστά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, ακόμα και μια φωτο σε ένα bdsm φόρουμ είναι χρήσιμη για να παραμείνει άνθρωπος κανείς.

Εσύ τι έχεις κάνει για το έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια σου;

Τίποτα

Οπότε καλύτερα να σωπάσεις... αντί να αναμασάς καραμέλες που έχουν λιώσει πλέον...

Αυτά...

 

Καταλαβαίνω τον θυμό και την αγανάκτηση που εκφράζεις. Η κατάσταση στην Παλαιστίνη, ιδιαίτερα στη Γάζα, έχει προκαλέσει έντονα συναισθήματα σε όλο τον κόσμο — οργή, λύπη, ανημποριά. Πρόκειται πράγματι για μια τραγωδία που αφορά τον πυρήνα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των διεθνών ανθρωπιστικών αρχών.

Όμως, αν πραγματικά θέλουμε να βοηθήσουμε, χρειάζεται κάτι περισσότερο από οργή ή σιωπή. Χρειάζεται να μιλάμε με επιχειρήματα, να ενημερώνουμε, να στηρίζουμε οργανώσεις που βοηθούν, να πιέζουμε πολιτικά, να δείχνουμε έμπρακτη αλληλεγγύη — όχι μόνο να καταγγέλλουμε, αλλά και να χτίζουμε.

Το να επιτίθεσαι προσωπικά σε άλλους που ίσως προσπαθούν με διαφορετικό τρόπο ή βρίσκονται σε διαφορετική θέση, δεν ενισχύει τον σκοπό — τον αποδυναμώνει. Η ηθική στάση απέναντι σε μια γενοκτονία δεν αποδεικνύεται μόνο με λόγια, αλλά με σταθερή δράση, σεβασμό και επίγνωση.

Αν έχεις προτάσεις για ουσιαστικές ενέργειες ή πηγές που αξίζει να δει κανείς, μπορείς να τις μοιραστείς. Ο διάλογος, όταν είναι ειλικρινής και όχι επιθετικός, μπορεί να είναι εργαλείο αντίστασης.

 

Ανθρακες ο θυσαυρος μαλλον εσεις ξεβρακωνεστε

 

Κάπου ανάμεσα στο beat και στη σιωπή
Ήταν πριν βγει ο ήλιος,
και το σύμπαν χτυπούσε ρυθμικά
μέσα από ηχεία,
μέσα από καρδιές.
Astral Projection –
κι εμείς, μικρά αστέρια σε τροχιά
μέσα στο σκοτάδι που δεν είχε ακόμη όνομα.

Δεν ήμασταν σε φεστιβάλ.
Ήμασταν σε τελετή.
Χορεύαμε για να κρατηθούμε ζωντανοί,
για να ξορκίσουμε τον κόσμο,
για να φτάσουμε κάπου όπου δεν φτάνει το αίμα.

Και μετά...
το beat έσπασε.
Έσπασε σαν τζάμι.

Στην αρχή ήταν ήχος.
Μετά – κραυγές.
Μετά – τίποτα.

Δεν πρόλαβαν να γράψουν γι’ αυτούς.
Για τα κορίτσια που είχαν λουλούδια στα μαλλιά
και τα παιδιά που χόρευαν σαν να μην υπάρχει βαρύτητα.
Δεν έγραψαν για τον τύπο με το laser στο χέρι
που έδειχνε τ’ αστέρια
πριν πέσει στο χώμα.

Για εσάς γράφω τώρα.

Για εκείνη που μου χαμογέλασε
την ώρα που έτρεχε προς το αμάξι.
Για εκείνον που σκέπασε μια φίλη του με το σώμα του.
Για όσους κρύφτηκαν μες στα δέντρα
και δεν βγήκαν ποτέ.

Για εσάς που δεν ήσασταν στρατιώτες.
Μόνο παιδιά που θέλατε να πετάξετε
με μια μπασαρισμένη μελωδία
κι έναν ουρανό που δεν ήξερε ακόμα
τι θα κουβαλήσει.

Είδα το φως να ανατέλλει,
μα ήταν γεμάτο καπνό.

Και κάπου εκεί,
ανάμεσα στον θόρυβο και στην παύση,
άρχισα να γράφω αυτό το ποίημα.

Όχι για μένα.
Για εσάς.

Για να ξέρετε:
σας είδα.

Για να μην μείνει η σιωπή,
μόνη της.


Αυτοί δεν ήταν άνθρωποι; κανένα δάκρυ, μόνο σιωπή!

 

Επειδη ειναι bdsm forum μπορεις να μου στειλεις την αντιστοιχη κοινοτητα bdsm της Παλαιστίνης, Ιραν ,Ισραηλ για να εκφρασουμε την αλληλεγγυη μας και να δουμε τη θεση παιρνουν εκεινοι σε ολο αυτο? Εμεις καλως η κακως ειμαστε εκτος..Αληθεια υπαρχει τετοια κοινοτητα στην Παλαιστινη η στο Ιραν;,

 

@slave32

Κατανοώ πλήρως την προσπάθειά σου, να μετατρέψεις την καταγγελία μιας γενοκτονίας σε έναν ευγενικό, γενικόλογο "διάλογο" μεταξύ ηθικά προβληματισμένων ατόμων. Όμως, η απάντησή σου είναι ένα υπόδειγμα πολιτικής αποστείρωσης.

Με αποκαλείς «θυμωμένο» και «αγανακτισμένο», ενώ Εγώ καταγγέλω την γενοκτονία που διαπράττει το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ.

Γενοκτονία μια λέξη που δεν τόλμησες να αρθρώσεις...

Η ουσιαστική δράση στην οποία δεν αναφέρθηκες είναι πολιτική.

Είναι η απαίτηση για άμεσες κυρώσεις στο Ισραήλ, ο τερματισμός κάθε στρατιωτικής και οικονομικής συνεργασίας της Ελλάδας με τον κατοχικό μηχανισμό, είναι οι μαζικές διαδήλωσεις για το κλείσιμο των αμερικανοΝΑΤΟϊκών βάσεων που στηρίζουν αυτή τη σφαγή.

Με ρωτάς τι έχω κάνει και με προτρέπεις να «σιωπήσω».

Πράττεις ακριβώς αυτό που εξυπηρετεί καλύτερα τους θύτες.

Κατακερματίζεις τον ενιαίο λόγο της καταγγελίας και επιβάλλεις σιωπή σε όποιον δεν συμμετέχει στον δικό σου «διάλογο» των καλών προθέσεων.

Όταν η «ουδετερότητα» σου επικεντρώνεται στην κριτική της ρητορικής Μου και όχι στα εγκλήματα που καταγγέλλω, τότε η ουδετερότητά σου παύει να είναι ηθική επιλογή και γίνεται πολιτική συνενοχή.

Επομένως, @slave32 , σώπασε εσύ.

Γιατί ο τρόπος που υπερασπίζεσαι την αδράνειά σου είναι πιο αποκρουστικός από την αδράνεια την ίδια.

Αυτά... και αυτοί είστε...

Iagos

 

Στο καφενείο των Βασιλικών, ένα μεσημέρι που ο ήλιος έγερνε πίσω απ’ το βουνό, κάθονταν δύο γεροντάκια με τα κομπολόγια τους. Ο Μήτσος, ξεροκέφαλος αλλά ζεστός άνθρωπος, είχε μόλις διαβάσει την εφημερίδα του και την πέταξε στο τραπέζι. Δίπλα του, ο Γιάννης, πιο ήσυχος, πιο σκεφτικός, έπινε τον ελληνικό του.

«Γιάννη μου», ξεκίνησε ο Μήτσος, «αυτό που γίνεται εκεί κάτω είναι γενοκτονία, κι ας κάνουν πως δεν το βλέπουν οι μεγάλοι. Μιλάμε για παιδιά θαμμένα κάτω απ’ τα χαλάσματα, για ανθρώπους που δεν έχουν ούτε νερό να πιουν. Κι εμείς εδώ καθόμαστε. Δεν είναι πόλεμος, δεν είναι άμυνα. Είναι ξεκλήρισμα λαού».

Ο Γιάννης αναστέναξε, ακούμπησε το κομπολόι στο τραπέζι και του είπε ήρεμα: «Μη βιάζεσαι, Μήτσο. Λέξη βαριά η ‘γενοκτονία’. Αν ήταν έτσι, δεν θα έμπαιναν διεθνείς οργανισμοί με καράβια βοήθειας; Δεν θα έσκαγαν τα νέα για φορτία φαρμάκων που πέρασαν; Δεν είναι όλα μαύρα. Η διεθνής κοινότητα σπρώχνει για ειρήνη, πιέζει για καταπαύσεις. Να το λέμε ξεκλήρισμα είναι σαν να κλείνουμε τα αυτιά μας σε κάθε φωνή που παλεύει για συμβιβασμό».

Ο Μήτσος αναψοκοκκίνισε. «Κι η βοήθεια που λες, Γιάννη; Ψίχουλα είναι, και δίνονται με το σταγονόμετρο. Δεν φτάνει για τα μωρά, ούτε για τους αρρώστους. Δεν είναι ειρήνη αυτό, είναι διαχείριση της σφαγής. Όταν κόβουν ρεύμα, νερό και φάρμακα σε ολόκληρο πληθυσμό, ε, πες το όπως θες, εγώ το λέω γενοκτονία».

Ο Γιάννης έγειρε μπροστά, με τα μάτια του να γυαλίζουν. «Κι εγώ πονάω για τα παιδιά, μην νομίζεις. Μα αν βαφτίσουμε τα πάντα με την πιο βαριά λέξη, κλείνουμε την πόρτα στον διάλογο. Γιατί τότε δεν υπάρχει λύση παρά μόνο εκδίκηση. Και ξέρεις καλά, Μήτσο, ότι η εκδίκηση δεν φέρνει ποτέ ειρήνη. Εγώ βλέπω λάθη κι εγκλήματα κι από τις δύο πλευρές, αλλά αν δεν κρατήσουμε ανοιχτό το στόμα για να μιλήσουμε, θα μείνει μόνο το όπλο να μιλήσει».

Σώπασε ο Μήτσος για λίγο. Έριξε μια ματιά έξω, στο χωριό που έβγαζε καπνό απ’ τα τζάκια. «Δίκιο έχεις», του είπε χαμηλόφωνα. «Η ειρήνη είναι που μας λείπει. Όχι οι λέξεις. Η ειρήνη».

Κούνησε το κεφάλι ο Γιάννης. «Αυτό να κρατήσουμε. Ότι όσο διαφωνούμε στις λέξεις, όσο παλεύουμε με ορισμούς και κατηγορίες, η ουσία είναι μία: οι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν. Να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να δουλέψουν τα χωράφια τους, να πιουν νερό και να γελάσουν. Αυτό δεν είναι ούτε γενοκτονία ούτε αντι-γενοκτονία. Είναι ζωή. Και η ζωή ζητάει ειρήνη».

Έσμιξαν τα ποτήρια τους, ήπιαν μια γουλιά και σώπασαν. Γιατί στο βάθος της σιωπής τους, είχαν ήδη πει τα πάντα.

 

Γραμμένο με prompt από AI

Αν όχι γραμμένο από AI, είναι τουλάχιστον σιδερωμένο από AI

Είναι τόσο προφανές που καταντάει γελοίο.

 

Συκοφαντίες όπως πάντα.