Ειδήσεις

Μετά από την καταδίκη του Μερσώ, του ήρωα στον Ξένο του Καμύ, καλό είναι να ξανασκεφτομαμαστε πως κρίνουμε την στάση και συμπεριφορά του καθενός στην εξόδιο. Το φέις κοντρόλ στην είσοδο του Ιερού Ναού, τα εκτός πρωτοκόλλου καρτελακια στις καρέκλες - στασίδια με το Εθνόσημο των "επισήμων". Όσοι του δώσανε αγάπη εκεί στην συγκέντρωση της ΕΦΕΕ όπου όλα ήταν συνειδητά την εισέπραξαν από την εξόχως πολιτικοποιημένη επιλογή του να ψηφίσει τον Κυριάκο επειδή ντύνεται καλύτερα.. Όταν πέφτουν οι μάσκες, ανεβαίνουν κάποιες νέες. Επανέρχομαι στον Μερσώ, τον κρίνουμε ξανά για την στάση του σε μια κηδεία οργανωμένη από το επιτελικό κράτος. Βέβαια στην κηδεία επιφανούς τον τόνο τον δίδουν οι ανώνυμοι. Αυτοί μόνο καταφέρνουν μια κηδεία να την κάνουν αυτό που αποκαλείται ως « Πάνδημο Πένθος». Παραδείγματος χάριν, όπως θα έλεγε και ο εκλιπών, αν παραμείνουμε σε Ποιητές, Καλλιτέχνες και Μουσικούς, στον Κωστή Παλαμά, στον Σεφέρη, στην Μελίνα, και στον Μίκη πήγαν όλοι. Όλο το πόπολο. Για δικούς του λόγους ο καθείς. Ένας - ένας, χωρίς προσκλητήριο, χωρίς απουσιολόγιο, χωρίς καρτελάκια.

 

Μια εξόδιος ακολουθία βιώνεται ως μια αβάσταχτα ανθρώπινη υπόθεση. Είμαστε εκεί όχι μόνον για να νιώσουμε καλά ότι ο άνθρωπος που κλαίμε έφυγε οριστικά και αμετάκλητα από κοντά μας, να του πούμε για τελευταία φορά ό,τι έχουμε μέσα μας για αυτόν και να τον συγχωρέσουμε αλλά και για να νιώσουμε, σιωπηλά και μαζικά, την άγρια χαρά ότι εμείς είμαστε ζωντανοί και εδώ, με τους άλλους ζωντανούς. Είμαστε ακόμα εκεί για να περάσουμε στους οικείους του νεκρού το μήνυμα ότι η θέση τους είναι εδώ, με τους ζωντανούς, όχι εκεί με το αγαπημένο πρόσωπο που έχασαν.

Εξάλλου, στην προκειμένη περίπτωση έχουμε μια μικρή παρεξήγηση, που νιώθω υποχρέωσή μου να διαλύσω. Νιόνιος και ελληνική Αριστερά ουδέποτε αποτέλεσαν δίπολο, όπως αφήνετε να εννοηθεί με την αναφορά στη Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ, όπου οι της αριστεράς του δώσανε αγάπη - μα και ο Νιόνιος τους έκανε τη μέγιστη χάρη να τους πει ότι κινούνται "συνειδητά", το είχαν ξανακούσει ποτέ αυτό από κανέναν; - και έλαβαν μάχαιρα όταν "τους" είπε στα μούτρα ότι ψηφίζει τον καλοντυμένο αντί του κακοχυμένου. Ακόμα και το Κούρεμα αναφερόταν λίγο και μάλλον νοσταλγικά στην Αριστερά και κατά πολύ μεγαλύτερο μέρος σε άλλο σχηματισμό και άλλα ακραία πολιτικά φαινόμενα της εποχής εκείνης. Δεν υπήρξε, δηλαδή, κάποιος υπόρρητος και σταθερός διάλογος μεταξύ Νιόνιου και Αριστεράς, κάποια κόντρα ή οτιδήποτε τέτοιο. Μερικά νεύματα αναγνώρισης και ως εκεί, υπήρξαν. Και έτσι, πράγματι, είναι λίγο υπερβολή να ασχολούμαστε τόσο πολύ με τη συμπεριφορά κάποιων που απλά δεν στάθηκαν όπως έπρεπε και ναι, αυτά τα βλέπουν οι άλλοι και τα σχολιάζουν γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι και έτσι είναι, όπως σας λέω πιο πάνω, οι εξόδιες ακολουθίες, πάρα πολύ ανθρώπινες.

Αλλά και πάλι, μπορώ να κατανοήσω κάποιον από τους μεγαλόβαθμους της Αριστεράς που υπέφερε, όπως μας λέει, από το χαμό του Νιόνιου και όλη τη μέρα ψιθύριζε τραγούδια του παλιά, που έζησε αυτές τις ημέρες ένα μοναχικό δράμα καθώς δεν είναι των συναναστροφών με πρόσωπα χωρίς ηθικό πλεονέκτημα και φυσικά δεν μπορεί να κάνει το βασικό, να μοιραστεί τη θλίψη του με άλλους που δε γνωρίζει και δεν εμπιστεύεται. Ας πάει και το performative μέρος της υπόθεσης στο καλό, αν είναι μετά να το φυσάει και να μην κρυώνει. Εύχομαι να ζήσει τη θλίψη του όπως του ταιριάζει και όπως νιώθει ασφαλής, ο άνθρωπος. Μου αρκεί που δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ασχολούμαστε μαζί του, πια.

 

Προσυπογράφοντας, ξανά, με copy paste φυσικά…

Για όλους αυτούς που δεν γονάτισαν…

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Κ Καβαφης

 

Προδομενοι νιώθουν αυτοί που αγαπησαν και εγκαταλήφθηκαν. Ιδιαίτερα σε μια συγκέντρωση στην πλατεία του '60
Η συγκέντρωση της ΕΦΕΕ δεν έγινε από αυταρεσκεια ή αναζήτηση αναγνώρισης, έπασχε και κινδύνευε από διαγραφή, υποχρεωτική στράτευση, εξορία και φυλάκιση. Πέρασε από εκεί και ο Σαββόπουλος, κάτι είδε, κάτι του μίλησε, κάτι ψελισε. Και καταγράφηκε όλο αυτό μουσικά. Κι έμεινε. Σαν το σημάδι που αφήνει η υψηλή τέχνη. Εκεί αγαπήθηκαν. Και "στην Σαϊγκόν όπου δεν μπόραες να ζήσεις, δε σου `φτανε ο αέρας για να ζήσεις" (δεν έχω οξυγόνο λέγεται σήμερα - Ουπς !!! μια ατυχής σύνδεση με την επικαιρότητα)
Στο φαντασιακό του εξελίχθηκε ο Δανδης του τρόπου μας, (μας αναφέρει ο Π. Κονδύλης την προέλευση του) στον κάθε καλοντυμένο Κυριάκο που αξίζει πλέον την ψήφο του.Τα κακοχυμενα Κολλητηρια που κάποτε τον σωζανε κι ονειρεύονταν μαζί τους στην ίδια παράγκα δεν χωράνε πια στο σαλόνι του. Δεν του φταίνε οι συγκεντρωμένοι στην πλατεια που ο εκλιπών διάλεξε με ποιους να πάει και ποιους να αφησει. Καθώς έστεινε την περσόνα του έστεισε και την εξόδιο ακολουθία. Νομίζω σεβάστηκαν την επιθυμία του οι παλιοί του φιλοι. Απλά το επιτελικό κράτος έστεισε κι αυτό την δική του παράσταση με τους παπαράτσι και το ανύπαρκτο πρωτόκολλο. Για μια φωτογραφία.

Στην εξόδιο ακολουθία κανένας δεν νιώθει τα ίδια πράγματα με τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους.

Για αυτό δεν μας πέφτει λόγος ποιος πάει και τι σκέφτεται. Η παρουσία - απουσία είναι η ουσία μας.

Σαν τον Μερσώ

 

Οι εξαρτητικοί, δηλαδή. Μπαίνουμε σε πεδίο που μου είναι άγνωστο, έχω όμως την εντύπωση ότι αν κάποιος βρεθεί απολογούμενος ότι πρόδωσε μια αγάπη, έναν έρωτα, δύναται, ίσως, να επικαλεστεί ότι δεν ορκίστηκε ποτέ οτιδήποτε μεγάλης χρονικής διάρκειας ή αντίθετο με τις αξίες του.

Και επειδή εδώ μιλάμε για πολιτικούς, μήπως ίσως θα έπρεπε να είναι κάπως προσεκτικοί προτού οιμώξουν ότι τους πρόδωσε ο ανοικτίρμων καλλιτέχνης διότι και αυτοί δεν έχουν διαπράξει δα λίγες "προδοσίες";

Στην εξόδιο ακολουθία ο καθένας νιώθει εν γένει τα ίδια πράγματα με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες, αν συμμετέχει. Αν παρευρίσκεται απλώς μπορεί να μετράει - και συχνά μετράει - οτιδήποτε, δεν έχει σημασία, μέχρι να περάσει η ώρα και ένα μέρος του άγχους του για τη θνητότητά του, με το οποίο ήρθε πάλι σε επαφή, ξαφνικά και χωρίς να το θέλει.

Η βασική, η στοιχειώδης ανθρώπινη αντίδραση είναι ποιος είναι εκεί, όχι το τι σκέφτεται, πού είναι και τι κάνει. Ποιος είναι μαζί μας, ποιος θρηνεί με μας. [Ποιος θα θρηνήσει και εμάς, όταν έρθει εκείνη η ώρα.] Στην προκειμένη περίπτωση, οι σαχλαμαρίτσες που ειπώθηκαν μετά νομίζω ήταν όχι τόσο εν είδει δικαιολογίας όσο σε μια προσπάθεια να παραταθεί η προσοχή που, καλώς ή κακώς, δόθηκε σε κάποιους από τους απόντες.

Ο Μερσώ όμως, κατ' εμέ, κουβαλάει μέσα του ότι δεν ήταν και τόσο πολύ παρών στην κηδεία της μαμάς του. Για αυτό και ακούει φωνές στο δικαστήριο που τον κρίνουν για τη συμπεριφορά του στην κηδεία και ακούει να διαμαρτύρεται, μάλιστα, για αυτό ο δικηγόρος του και να τον καθίζουν κάτω με γέλιο περιφρονητικό. Έτσι η τελευταία επιθυμία του Μερσώ είναι να υπάρχει ένα πλήθος στην εκτέλεσή του, που να τον ραίνει με κραυγές μίσους.

Ο Καμύ, γεννημένος και μεγαλωμένος σε ένα σταυροδρόμι τριών θρησκειών, και οι τρεις πεπεισμένες ακράδαντα για την ανωτερότητα της δικής τους αλήθειας και χωρίς ιδιαίτερο σεβασμό για την αλήθεια των άλλων, των διπλανών τους δηλαδή, έγραφε απλά, με ευθύτητα και βάθος. Νομίζω πως σε σαχλαμαρίτσες και καμωματάκια απλά θα γελούσε λίγο και δε θα στεκόταν πιο πολύ.

 

Ισραήλ: Πέντε νεκροί από επιθέσεις σε Γάζα και Δυτική Όχθη...

Παρά την εκεχειρία στη Γάζα, το Ισραήλ συνεχίζει να πραγματοποιεί φονικές επιθέσεις - Οι IDF πραγματοποίησαν ολονύχτιες επιδρομές σε περιοχές της Δυτικής Όχθης

 

"Δυστυχώς όπως οι περισσότεροι έχει τύχει να πάω σε μερικές πολύ τραγικές κηδείες. Σε κηδείες γονιών που έθαβαν παιδί, εφήβων παιδιών που έθαβαν τους γονείς τους, αδερφών που έλεγαν το τελευταίο αντίο, σχέσεων που κόβονταν στην μέση με τον πιο φρικτό τρόπο.

Είναι ο πιο αμήχανος κι ο πιο αβάσταχτος πόνος, δε μπορείς να βρεις λέξεις και συναισθήματα να περιγράψεις αυτό που βιώνεις ακόμα κι αν είσαι ένα ή δυο βήματα πιο μακριά από τους τραγικούς πρωταγωνιστές. Είναι η μόνη φορά που το μυαλό μου δε μπορεί να σκεφτεί πρακτικές λύσεις, που δε μπορώ να βρω μια λέξη να είναι χρήσιμη, μια σκέψη να γυρίσει το παιχνίδι. Αφήνεσαι νικημένος στον πόνο και στη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Σε μια τόσο δύσκολη στιγμή όντως οι άνθρωποι κάνουν και λένε πολλά, άλλες φορές ανούσια, άλλες φορές ανόητα, άλλες φορές κωμικοτραγικά. Άλλοι προσπαθούν να παρηγορήσουν, άλλοι να το διαχειριστούν, άλλοι να βελτιώσουν κάπως το κλίμα, άλλοι να ξορκίσουν από πάνω τους το κακό. Μια αποτυχία. Θυμάμαι μια κυρία να προσπαθεί να αποδείξει ένα άρτιο θεϊκό τάχα μου πλάνο σε μια μητέρα που γύριζε από το νεκροταφείο, που μόλις είχε θάψει τον γιο της. Όσο κι αν ήθελες να της χώσεις το πρόσφορο στο στόμα να τελειώνει το δεύτερο μαρτύριο που ζούσε η μητέρα, στο τέλος της ημέρας ένα μέρος της καρδιάς σου την συγχωρούσε. Καλή πρόθεση είχε σε κάθε περίπτωση, πάλευε να βρει κάτι να κάνει να βοηθήσει, σάμπως εσύ θα είχες και κάτι καλύτερο να πεις να της απαλύνεις τον πόνο;

Υπάρχει μόνο μια κατηγορία ανθρώπων που σιχαίνομαι στις κηδείες. Κι όχι σε αυτούς δε δίνω καμία δικαιολογία, το παραμικρό ελαφρυντικό. Είναι τα πραγματικά κοράκια, αυτοί που είναι τόσο αναίσθητοι κι απάνθρωποι που ακόμα και στον κορυφαίο πόνο βρίσκουν μια χρυσή ευκαιρία να τσιμπήσουν τις πληγές των γύρω τους. Είναι αυτοί που κάθονται σαν θεατρικό κοινό γύρω από το δράμα και μελετάνε σχολαστικά ποιος έκλαψε περισσότερο, τι ρούχα φόρεσαν οι πενθούντες, πώς είναι το μαλλί των συγγενών, ποιος ήρθε, ποιος δεν ήρθε, ποιος γέλασε, ποιος ήταν όρθιος, ποιος κάθισε, πού καθόταν, τι έφαγε, αν ήπιε και δεύτερο καφέ ή αν αγνόησε το κονιάκ. Αυτοί είναι τα καθάρματα. Πάντα βάζουν και καλά τον πόνο μπροστά τελικώς για να κουτσομπολέψουν, για να παίξουν παιχνιδάκια, για να αποθεώσουν τον εαυτό τους, για να διαβάλουν και να σπιλώσουν τους άλλους, ακόμα κι όταν τους βλέπουν κάτω. Μιλάνε πάντα μεγαλόστομα για σεβασμό στον νεκρό, ενώ οι ίδιοι χρησιμοποιούν το φέρετρο ως γήπεδο για να στήσουν τα συμφέροντά τους και να σκοράρει η κακία κι η κουτοπονηριά τους.

Αυτό που ζούμε δηλαδή όλες αυτές τις ημέρες με τον Σαββόπουλο. Εγώ επειδή δεν του είχα καμία εκτίμηση σε κανένα επίπεδο ούτε καλλιτεχνικό ούτε προσωπικό, σιώπησα. Σιώπησα μπροστά στο θάνατο και στον πόνο των συγγενών, των φίλων και των ανθρώπων που αγάπησαν το έργο του. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να ανοίξω αυτήν την κουβέντα τώρα.

Ποιος δε σιώπησε; Ποιος δεν έβαλε γλώσσα μέσα του; Ποιος δεν το έχει βουλώσει επιτέλους; Αυτή η τσογλαναρία, που θα έλεγε κι ο ίδιος, από τους πολιτικούς εκπροσώπους, τους καλλιτέχνες, τους ιντερνετικούς σχολιαστές, τους φαν, τους δημοσιογράφους. Ποιος πήγε στην κηδεία, γιατί δεν πήγε στην κηδεία, πόσο έκλαψε στην κηδεία, να τα άδεια καθίσματα, και να η Αριστερά που δεν πήγε και ποιο κόμμα πήγε. Μόνο που δεν ήρθαν σπίτια μας να ψάξουνε αν έχουμε χαρτομάντιλα με δάκρυα στο κομοδίνο, να μας κάνουν κανέναν γενετικό έλεγχο πόσο κλάψαμε το τελευταίο διάστημα, να μπούνε σε όλα τα ποστ μας και τα προσωπικά μηνύματα μήπως είπαμε κάτι για τον Σαββόπουλο τα τελευταία 20 χρόνια και πρέπει να το χώσουν στην δικογραφία για να μας σταυρώσουν στον Γολγοθά. Και να η σπέκουλα και να το μαλλιοτράβηγμα και να το μίσος κι οι κατάρες και να το κυνήγι μαγισσών και να οι διαχωρισμοί για το ποιος είναι Έλληνας και ποιος δεν είναι και να η αριστερή εσωστρέφεια –που μια χαρά κατάπιε το 13ωρο κατά τα άλλα- και να τα άρθρα της αποδόμησης, των υπερβολών, της τρέλας.

Σας έχω νέα. Εγώ, ο Κυκλοθυμικός. Ακούστε. Στα παπάρια σας ο Σαββόπουλος και το έργο του κι οι δράσεις του και ο χαρακτήρας του κι οι απόψεις του και οι συγγενείς του κι ο θάνατός του κι η απώλεια και το πένθος. Όπως το λέω. Στα παπάρια σας. Παίζει εμείς που δεν τον εκτιμήσαμε να τον σεβαστήκαμε παραπάνω με τη σιωπή και την απουσία μας.

Ξέρετε ποιος τον πόνεσε; Ο Αλκίνοος που είπε αυτά τα λόγια, που λούστηκε από το πραγματικό πένθος, που πνίγηκε στα δάκρυα, είχε τόσα δάκρυα στα μάτια που δε μπορούσε να δει τίποτα και κανέναν άλλον. Ακόμα κι η εικόνα με τον Άγγελο Παπαδημητρίου και τη Μελίνα Τανάγρη να τον αποχαιρετούν χορεύοντας στο νεκροταφείο μου μίλησε στην καρδιά και με συγκίνησε. Αυτοί θρήνησαν και για αυτούς σιωπήσαμε.

Όλοι οι υπόλοιποι που μερικοί από εσάς είστε οι ίδιοι που κρίνατε το μαλλί της Μάγδας και της Καρυστιανού και που μετρούσατε τα κιλά του Ρούτσι έχετε φτάσει σε αυτό το σημείο της ξεφτίλας που ούτε κι ο θάνατος ρε δε σας τρομάζει, δε σας κάνει να το βουλώνετε, να κάνετε ένα διάλειμμα από την αηδία σας και να προσκυνήσετε. Ούτε καν τους «δικούς σας» νεκρούς, γιατί δεν έχετε κανέναν. Είστε μόνοι.

Για αυτό δε σας φοβίζει ο θάνατος, γιατί ούτε μια άγκυρα δε βρέθηκε να βυθιστεί στη ζωή σας, ούτε μια αγκαλιά να σας τραβήξει λίγο προς τα πάνω. Τι να καταλάβετε εσείς από πένθος;"

@gaby_m το παραπάνω κείμενο του Κυκλοθυμικου δεν θα μπορούσε να είναι παρά η καλύτερη απάντηση σε αυτή σας την τοποθέτηση:

Μέρα που είναι σήμερα σας αφιερώνω αυτό



Γιατί Εμείς είχαμε την πολιτική μόρφωση να εκτιμήσουμε... και να μη γίνουμε σαν τα μούτρα του μακαρίτη...

Κατάντια...

Iagos

 

@Iagos έχω μακρά προσωπική εμπειρία από τραγικές απώλειες και εξόδιες ακολουθίες καθώς και από τέτοιου τύπου ακραία κακόψυχους σχολιασμούς που μερικές φορές συμβαίνει να ακολουθούν. Συνήθως αυτό συμβαίνει όταν το πρόσωπο που εξαπολύει αυτούς τους πολύ συγκεκριμένους και προβλέψιμους μύδρους έχει κάποια έχθρα με τον νεκρό ή και με κάποιους που είχαν θέση στην κηδεία αυτή και στάθηκαν καλά. Δεν παραδέχομαι ούτε ένα γιώτα ούτε και το κίνητρο λιβέλων αυτής της κατηγορίας, ξέρω όμως πως γίνονται και ότι είναι στο πρόγραμμα, μερικές φορές.

Δε μου λέτε τίποτα λοιπόν, ούτε αλλάζετε τη γενική αντίληψη που είναι και δική μου ότι κάποιοι δεν έγραψαν καλά αυτή τη φορά, τόσο απλά. Θα τραβήξει πολύ σε βάθος χρόνου μέχρι να το πάρουν απόφαση;

Υποσημείωση, κάτι που συζητείται και τρεις μέρες αργότερα δεν είναι πια είδηση. Αν είναι να το συνεχίσουμε, μήπως να μεταφερθούν τα ποστ μας κάπου αλλού π.χ. στο εκτός θέματος και άνευ τίτλου;

 

kudos

 

@gaby_m κατανοώ την άδολη παρουσία σας καθώς και τον θρήνο σας, και σας εύχομαι θερμά και ειλικρινή συλλυπητήρια.

Όμως με την παρουσία σας εκεί νομιμοποιήσατε την αθλιότητα της "άδειας καρέκλας".

Γιατί τι άλλο από αθλιότητα είναι να στήνεις ένα επικοινωνιακό σκηνικό που καταλήγει στις δηλώσεις μιας σφουγγαρίστρας ότι "το να είσαι Αριστερός έχει καταλήξει να μην είσαι Έλληνας"

Πιστή η σφουγγαρίστρα στην παράδοση της ακροδεξιάς ρητορικής Μ/μας φέρνει στο μυαλό την φράση ενός άλλου σφουγγοκωλάριου, του Στρατή Μυριβήλη, ο οποίος είχε δηλώσει ότι "Δεν υπάρχουν Έλληνες κομμουνιστές. Όταν κανείς γίνει συνειδητός κομμουνιστής, παύει να είναι Έλληνας"

Μια από πολλές δηλώσεις της εποχής που νομομιποίησαν τις εκτελέσεις, τις εξορίες και τα βασανιστήρια χιλιάδων κομμουνιστών και αριστερών για πάνω από τριάντα χρόνια.

Η δήλωση του σύγχρονου ταγματασφαλίτη από τηλεοράσεως, έγινε για κρατήσει το κουβέρνο τα ακροδεξιά του γίδια που φεύγουν σωρηδόν στις διάφορες Αφροδίτες του ακροδεξιού βόθρου...

@gaby_m δεν είναι πρόβλημα ένας καλλιτέχνης να ανήκει σε κόμμα ή σε ιδεολογική παράταξη.

Όπως δεν είναι πρόβλημα το αν θα παραστούν στην κηδεία του ή όχι πολιτικοί αρχηγοί.

Το να εργαλειοποιείς όμως με τόσο χυδαίο τρόπο την απόφαση των συλλογικών οργάνων των κομμάτων της αριστεράς και της κομμουνιστικής αριστεράς, να μην πάνε στο πανηγύρι της "Τέρμα Δεξιάς και ΣΙΑ ΑΕ" είναι ντροπή και ξεφτίλα.

Την οποία έχετε υποχρέωση να καταδικάσετε απερίφραστα και χωρίς αστερίσκους.

Δεν έχουν δικαίωμα αυτοί οι γελοίοι ταγματασφαλίτες που ενορχήστρωσαν την προπαγάνδα της "άδειας καρέκλας" και που μας επιστρέφουν στις εποχές των κοινωνικών φρονημάτων, να χρησιμοποιούν το άδολο και ειλικρινές πένθος σας για να κάνουν πολιτική.

Για αυτούς τους σύγχρονους ταγματασφαλίτες σημαίνει ότι εσείς που βρεθήκατε εκεί είστε γνήσια Ελληνίδα ενώ Εγώ ένας ανθέλληνας...

Ντροπή τους...

Καταδικάστε τους...

Iagos

bugada by Iagos posted 29 August 2025 at 15:09

 

Έχετε γνώμη, έχετε ειρμό, έχετε επιχειρήματα που δεν αντιφάσκουν μεταξύ τους όμως εκκινούμε από αλλού. Για τη συντομία της κουβέντας λοιπόν θα αρκεστώ σε δύο λέξεις:

Τελαιταί "Μαξίμου"