Τι Νιωθεις Αυτη Τη Στιγμη...

Έξαψη, ξεκίνησαν οι πολυπόθητες διακοπές στο μικρό χωριουδάκι στο Λιβυκό. Άλλοι άνθρωποι βλέπουν την ομορφιά σε κάθε τι κι άλλοι βλέπουν μόνο την ασχήμια. Η οπτική μας είναι ο τρόπος που έχουμε επιλέξει για να ζούμε. Και σήμερα κολυμπώντας βαθιά και θαυμάζοντας τα Αστερούσια όρη που στεφάνωναν το χωριό και το κολπάκι, ένιωσα μικρή, με έναν πολύ ωραίο τρόπο όμως, πως είμαι ένας κόκκος άμμου στο σύμπαν και είναι τόσο υπέροχο αυτό. Δεν θα ήθελα να είμαι τίποτα άλλο και τίποτα παραπάνω ή κάπου αλλού. Η αίσθηση του "ανήκειν" σε μέρη που δεν έχω επισκεφτεί ποτέ πριν.

 

Θα συμφωνήσω. Καμιά φορά οι άνθρωποι χάνονται τόσο γρήγορα. Και τόσο άδικα.

 

Η εικόνα των επισκεπτών που φεύγουν , μοιάζει με την εικόνα των χελιδονιών που θα ετοιμαστούν για την μεγάλη επιστροφή

Βαλίτσες στα χέρια τους γεμάτες αναμνήσεις απο το καλοκαίρι του '25 που φεύγει. Ερχόμενοι , έμοιαζαν κατακτητές , τώρα μοιάζουν αμήχανοι.

Μαζεύουν λίγο ήλιο ακόμη πριν επιστρέψουν στην βροχή.

Σκέφτομαι πόσο τυχεροί είμαστε.

 

Έφυγε ο Σαββόπουλος! Μας άφησε ο Σαββόπουλος! Έκπληξη και οδύνη και κάπως σα να έχω χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια μου!

Αντίο Νιόνιο! Αναπαύσου εν ειρήνη! Σε ευχαριστώ απίστευτα πολύ, από την καρδιά μου, για όσα μας χάρισες!

Ώρα σου καλή!

 

γεμάτος ένταση και πρέπει να εκτονωθώ....

 

Άδεια.
Μια ανούσια μέρα . Βαρετά

 

Γιατί?

 

Χαρούμενος και ξεκουραστος

 

Βαριέμαι αφόρητα εδώ, εκεί, αλλού

 

Γιατί βαριέσαι και που ?

 

Από εκείνες τις στιγμές που θες να εξαφανιστείς για να μη σε βρίσκει άνθρωπος.