Ιδού η Ρόδος, άνευ πηδήματος

Στην εργασία μου , είμαι σκληρή κι τελειομανής. Δεν μου αρέσουν οι παρατηρήσεις.
Αυτό όμως στους προϊσταμένους γίνεται προϊόν εκμετάλλευσης. Ειδικά από τον διευθυντή που φροντίζει να κάνει επίδειξη θέσης.

 

Ίσως υπήρξαν και άλλες, αλλά στο μυαλό μου είναι μία χαραγμένη η συνθήκη στην οποία λειτούργησα με όρους άτεγκτης στρατιωτικής πειθαρχίας: οι επαγγελματικές εξετάσεις που πέρασα πριν ένα χρόνο.

Ήταν αυτή ακριβώς η «αυστηρή, άκαμπτη δομή, εκείνο το “συγκεντρώσου και εκτέλεσε”» που ανέφερε η @mpaxari, ήταν αυτό ακριβώς «το "performance mode" που ενεργοποιήθηκε, αυτό το "now we need to deliver"» που ανέφερε η @margarita_nikolayevna.

Ήταν μια άχαρη κι επίπονη διαδικασία που έπρεπε να συνδυαστούν προγραμματισμός, αντοχή στο διάβασμα, επιμονή και στοχοπροσήλωση , παράλληλα με τρία έφηβα τσόφλια και 24ωρες εφημερίες και δουλειά και υποχρεώσεις και κούραση.
Ήταν μια προσομοίωση hell week που όμως δεν κράτησε μια βδομάδα, αλλά μερικούς μήνες που φαίνονταν ατελείωτοι.

Ήταν επίσης κι Εκείνος…
Μια Σταθερά Ακλόνητη σε όλα αυτά, ένα μαστίγιο και ένα καρότο… και μια φράση Του που με έκανε να πεισμώσω σε βαθμό υπερφυσικής προσπάθειας.

Ένα κατεξοχήν διανοητικό ταξίδι επιμονής και συνεχούς πάλης με τον φόβο της αποτυχίας και με το λύγισμα της κούρασης.

“Success is not for the talented, is for the persistent”

Είναι πραγματικά ενδιαφέρον πώς κάποια πλαίσια πλέκονται μεταξύ τους και πώς αυτή τους η σύνδεση αφήνει μαθήματα και παρακαταθήκες ζωής..

 

Γενικά θεωρώ αναπόφευκτο ότι θα περάσουν στοιχεία του bdsm και σε άλλους τομείς της ζωής μας, καθώς πρόκειται για τον ίδιο χαρακτήρα σε διαφορετικό περιβάλλον.
Tα στοιχεία που μας απαρτίζουν, είναι κοινά τόσο στο bdsm όσο και στις υπόλοιπες πτυχές της ζωής μας.

Από την οργάνωση των mail και των συναντήσεων της ημέρας, μέχρι τη διαχείριση κρίσεων/λαθών από άτομα της ομάδας, όλα έχουν τον ίδιο πυρήνα: τον έλεγχο

2 απλά και σύντομα παραδείγματα:

1. daily routine
- πρωινή οργάνωση mail/tasks και διαμοιρασμός tasks
- οργάνωση του πλάνου εκπαίδευσης νέων συναδέλφων

2. διαχείριση προβλημάτων & ανθρώπων
- Εκπαίδευση των συναδέλφων για το πως θέλω να λειτουργεί η ομάδα, best practices & κόκκινες γραμμές
- Επίβλεψη και επιβεβαίωση ότι τηρούνται τα συμφωνηθέντα
- Καθοδήγηση στο χτίσιμο υγιούς εργασιακής καθημερινότητας
- Υποστήριξη της ομάδας (ηθικά και τεχνικά) προκειμένου να επιλυθεί το εκάστοτε πρόβλημα

(Ελπίζω να μην έχω βγει off topic)

 

@Ritual Είστε, δυστυχώς, εκτός του ζητουμένου. Οριακά μεν, αλλά εκτός, καθώς το ζητούμενο ειναι το μοιρασμα πολύ συγκεκριμένων βιωμάτων / εμπειριών, ενώ η αναρτησή σας είναι μάλλον αόριστη.
Παρά ταύτα όμως, το κείμενό σας είναι συντεταγμένο και η γραφή σας ευγενική και για τούτα σας ευχαριστώ για την συμμετοχή.

Σε αντίθεση η ανάρτηση #7, πιο σωστά το σχόλιο #7, ουδέν προσφέρει πλέον της απρέπειας. Η δυνατότητα για edit θα ήταν επιλογή προς την ορθή κατεύθυνση.

 

@Marqui

Η πρόθεσή σου να εξετάσεις τη λειτουργικότητα της Δομής Μ/μας σε περιβάλλοντα εκτός BDSM είναι, θεωρητικά, ευπρόσδεκτη. Ωστόσο, ο τρόπος που έθεσες την ερώτηση και η κατεύθυνση που έχει λάβει η συζήτηση, αποκαλύπτει μια θεμελιώδη αντίφαση που οφείλω να επισημάνω ως ένα άτομο του οποίου η ύπαρξη καθορίζεται από τη Θέση, όχι από τον ρόλο.

Το νήμα σου έχει πέσει στην παγίδα της νοηματικής μετατόπισης από την αμετάκλητη Θέση στον ευέλικτο Ρόλο, κάτι που υποδηλώνει μια άγνοια της πραγματικής ουσίας του Total Power Exchange (TPE) και της ασυμμετρίας γενικότερα.

Η ερώτησή σου ζητά την περιγραφή ενός βιώματος που αντιμετωπίστηκε "υπό τους όρους της Κ/υ θέσεώς Σ/σας". Αυτή η διατύπωση είναι φιλοσοφικά αδόκιμη και οδηγεί αναπόφευκτα σε αντιφατικά συμπεράσματα.

Η Θέση στο TPE είναι η μόνιμη, αδιαπραγμάτευτη δομή της σχέσης (Κυρίαρχος / slave). Δεν είναι μια συμπεριφορά που υιοθετείται ή αφαιρείται κατά βούληση, σαν ένα «επαγγελματικό κοστούμι» που φοράς το πρωί. Ένα slave με συνείδηση της Θέσης του δεν μπορεί να «μπει σε Κ mode» ή να «υιοθετήσει ρόλο Κυρίαρχου» σε ένα mainstream πλαίσιο. Η Θέση του slave παραμένει σταθερή και αμετάβλητη απέναντι στον Κυρίαρχό του, ανεξάρτητα από το αν κατέχει διευθυντική θέση στην εργασία του. Αν το TPE ήταν μια επιλογή ρόλων, τότε δεν θα ήταν Total Power Exchange. Θα ήταν ένα αδύναμο, συμμετρικό παιχνίδι εναλλαγής ρόλων, που θα έβρισκες σε οποιοδήποτε εγχειρίδιο διαπροσωπικών σχέσεων της «πρώτης δημοτικού». Αυτό που εσύ ερμηνεύεις ως «υιοθέτηση ρόλου Κ/υ», δεν είναι η Θέση. Είναι η εσωτερίκευση των Χαρακτηριστικών της Θέσης: η πειθαρχία, η στοχοπροσήλωση και η αποδοτικότητα. Ένα slave κάνει καλά τη δουλειά του (όπως στην περίπτωση της πανδημίας ή των εξετάσεων) όχι επειδή έγινε Κυρίαρχος, αλλά επειδή υπακούει στις απαιτήσεις της δομής, μεταφέροντας την ακλόνητη συνέπεια της Θέσης του. Το να το ονομάζεις αυτό «Κ mode» είναι σαν να λες πως ο λογιστής που καταγράφει με ακρίβεια τα έξοδα ενός Κυρίαρχου ενεργεί ως Κυρίαρχος επειδή... κάνει καλά τη δουλειά του.

Το πρόβλημα προκύπτει όταν τα μέλη προσπαθούν να εφαρμόσουν τις συμπεριφορές που απορρέουν από τη Θέση σε ένα εξωτερικό περιβάλλον που δεν αναγνωρίζει τη δομή Μ/μας. Η εμπειρία που κατατέθηκε, όπου η υιοθέτηση συμπεριφοράς Kυρίαρχου σε εξωτερικό περιβάλλον οδήγησε σε μακροπρόθεσμη υπονόμευση και άρνηση αναγνώρισης των κινήτρων, είναι η καλύτερη απόδειξη του λάθους σου.

Στο TPE, η πειθαρχία εκφράζεται μέσα από την εμπιστοσύνη και τους κανόνες ασφαλείας (το ρυθμισμένο feedback).

Στο mainstream περιβάλλον, η ίδια συμπεριφορά ερμηνεύεται ως αλαζονεία, έλλειψη ενσυναίσθησης ή αυθαιρεσία.

Όταν η τακτική της Θέσης μεταφέρεται, αλλά απουσιάζει η αμοιβαία αποδοχή και οι δικλείδες ασφαλείας, ο ρόλος του Κυρίαρχου γίνεται απλώς εκφοβισμός και η συμπεριφορά του slave απλώς εκμετάλλευση, όπως ακριβώς συνέβη όταν η υποτακτική συμπεριφορά στην εργασία οδήγησε σε υποτίμηση της αξίας.

Η λειτουργικότητα του TPE εξαρτάται από την ακλόνητη Θέση και τη σαφήνεια των ορίων της. Μόλις το TPE μετατραπεί σε ένα πλαίσιο ρόλων, χάνει την αξιακή του βάση και γίνεται δυσλειτουργικό , οδηγώντας σε σύγχυση και καταστροφή του ατόμου που επιχειρεί τη μεταφορά.

Η σύγχυση μεταξύ Θέσης και Ρόλου @Marqui αποδεικνύει ότι η αντίληψη για το TPE παραμένει, ακόμα και για εσένα, ένα σύνολο συμπεριφορών και όχι μια αμετάκλητη δομική πραγματικότητα.

de7

 

@de7 (ως αφορμή, αλλά ισχύει και @all)

Θα περιοριστώ παρακάτω στο M/s που ως ΤΡΕ δεν έχει (ακόμη) ξεχειλώσει επαρκώς, τουλάχιστον όσο το Κ/υ που σφυροκοπείται ανελέητα με το "καροτοστίγιο" της ιδιοτιμής τα τελευταία 15-20 χρόνια.

Υποθέτουμε εύλογα ότι μια σχέση M/s υλοποιεί στο έπακρο δυνατόν μια ταυτοτική αυθεντικότητα για τα μέλη της. Με την έννοια του είμαι αυτό που ζω ΚΑΙ ζω αυτό που είμαι.

Τα μέλη της σχέσης όμως βρίσκονται εν κοινωνία (και δη, αστική), συνεπώς τρίβονται διαρκώς με εξουσιαστικούς κανόνες συμπεριφοράς, σε βαθμό καφκικού πλέγματος, και μάλιστα σε (ψευδο)δυναμικές ιεραρχίες που η ίδια η κοινωνία επιπροσθέτως καλαφατίζει με στρώσεις μέικ-απ δήθεν αξιοκρατικών και -πάντα!- εν δυνάμει εναλλάξιμων ρόλων που υπηρετούν μια κάποια λειτουργικότητα (του ποιανού; μεγάλη κουβέντα).

Βρίσκετε σε αυτήν την τριβή κάποιο πρόβλημα; κάποια πιθανή δυσκολία προσαρμογής; Ειδικότερα: η προσαρμοστική υιοθέτηση "κόντρα" συμπεριφορών, μπορεί και πρέπει να βιώνεται ως "βίωμα"; Ή είναι κάτι άλλο; Κλονίζει ή έστω ροκανίζει αυτή η τριβή την ταυτοτική αυθεντικότητα που προσφέρει το κουκούλι της σχέσης;

Ετι περαιτέρω, η κοινωνία που ζούμε δεν τυχαίνει να είναι αξιακά ουδέτερη απέναντι στους δύο ενεργειακούς πόλους του M/s. Σε πρώτο επίπεδο, προμοτάρει επιθετικά την Κυριαρχική θέση έναντι της υποτακτικής, καθολικά. Και σε δεύτερο, έμφυλα.

Γεννούν αυτές οι αξιακές κατηχήσεις επιπρόσθετα προβλήματα προσαρμογής, μέχρις εσωτερικής διάσπασης;

Ή αρκεί στην καθημερινότητα η εσωτερίκευση της συνέπειας θέσης (όπως παρουσιάστηκε παραπάνω από αρκετά μέλη) για την διατήρηση του αυθεντικού βιώματος;

Dream

 

Επιτρέψτε μου ένα χιουμοριστικό διάλειμμα, καλοκαίρι πάνω από 15 χρόνια πριν, αφού διάφορες συμπτώσεις είχαν επιτρέψει να περάσει ο αναγκαίος χρόνος ώστε να αποχρωματιστεί από μελανιές η περιοχή του στήθους, βρίσκω την ευκαιρία να πάω για την πρώτη μου μαστογραφία. Με βάζουν στον μαστογράφο και με ρωτούν αν πονάω, εκεί που μου έκαναν την εξέταση. Τους λέω όχι, αφηρημένα κιόλας, σκεπτόμουν άλλα πράγματα. Τους νιώθω να απορούν. Μου κάνουν τις εξετάσεις και καθώς έβγαινα από το χώρο τους ακούω να φωνάζουν με κάποια αίσθηση επείγοντος "παιδιά θέλουμε σέρβις για το μηχάνημα, οι φωτογραφίες βγήκαν σωστά αλλά αρχίζει να παύει να πιέζει!"

Θέλω να πω με αυτό... αργότερα διότι τώρα έχω μια δουλειά  

 

Αυτό που μου αρεσει στον γραπτό λόγο, είναι ότι ο κάθε αναγνώστης, αναλόγως της πνευματικής τους κατάστασης, των εμπειριών του, των νευρώσεών του και σε κάθε περίπτωση αναλόγως του ό,τι τον δομεί ή αποδομεί ως προσωπικότητα, εισπράττει κάτι το διαφορετικό, με αποτέλεσμα η σκέψη του αρχικού συγγραφέα να παίρνει μύριες κατευθύνσεις.
Το έναυσμα για τούτο το νήμα το έδωσε μία βαθιά, βαθύτατα προσωπική και ματωμένη ανάρτηση ενός εξαιρετικού ανθρώπου (της οποίας το μοναδικό μειονέκτημα είναι μία από τις επιστήθιες φίλες της). Μία ανάρτηση με την οποία αποκάλυψε δημοσίως προσωπική της εμπειρία και μιλά για συγχωρετική αγάπη.
Στο διαστρεμμένο μου μυαλό, η ανάρτηση αυτή γέννησε ένα ερώτημα το οποίο, στην βαθιά συναισθηματική της φόρτιση και στην υ. ψυχοσύνθεσή της, πιθανότατα ούτε καν πέρασε ως εν σπέρματι σκέψη από το μυαλό της.
Η εναλλαγή Ισχύος μεταξύ συγχωρούμενου και συγχωρόντος.
Τα ζεύγη που σχηματίζονται είναι:
1. Εάν ο συγχωρούμενος αποζητά την συγχώρεση, η Ισχύς βρίσκεται στον συγχωρούντα.
2. Εάν η συγχώρεση είναι αδιάφορη στον συγχωρούμενο, η Ισχύς παραμένει στον ίδιο.
3. Εάν η συγχώρεση είναι αναγκαία για την γαλήνη του συγχωρούντα και αδιάφορη για τον συγχωρούμενο, το φαίνεσθαι της Ισχύος ανήκει στον συγχωρούντα, ενώ το είναι αυτής εξαρτάται από παράγοντες οι οποίοι δεν ειναι του παρόντος.

Άρα, η αυτή συμπεριφορά, η αυτή πράξη, ανακατανέμει την Ισχύ μεταξύ δύο ανθρώπων, όχι με όρους εκδηλωμένης πράξης , αλλα με όρους έσω βούλησης.


Προέκταση αυτών στο εισαγωγικό μου ερώτημα.
1. Σε περιβάλλον στο οποίο δεν μπορεί να τεθεί το βλακώδες ερώτημα wannabe Ναπολεόντων περί προσωποπαγούς ή μη υποταγής, καθώς η πραγματικότητα καθορίζει τις θέσεις και μάλιστα με τρόπο ανελέητο και όχι οι ονειρώξεις, δύναται η μεταφορά εμπειριών/πρακτικών/τρόπου σκέψης και δράσης να είναι εξίσου τελέσφορη με την δράση στο δικό τους περιβάλλον ή αυτό εξαρτάται από το feeback όχι όμως του δρώντος, αλλά του ετέρου? Προφανώς το ερώτημα δεν αφορά τα άτομα τα οποία για τον οιονδήποτε λόγο δεν έχουν την δυνατότητα να αγοράσουν τσίχλες από το περίπτερο άνευ εντολής.
2. Εάν η απάντηση στο ανωτέρω ερώτημα είναι καταφατική, τελικά είναι ασφαλές το κριτήριο του αυτοκαθορισμού/ετερροκαθορισμού στον διαχωρισμό Κυρίαρχων/υποκτακτικών ή μήπως θα πρέπει να συμπληρωθεί και από το πόσο τελεσφορη/ατελέσφορη είναι η περπατησιά εκάστου σε σχέση με το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον?

Η μοναδική παράμετρος η οποία επιθυμώ να τηρηθεί στις απαντήσεις, είναι η συζήτηση να περιορισθεί στο υφιστάμενο κοινωνικό περιβάλλον της, έστω κατ' όνομα, αστικής δυτικής δημοκρατίας και όχι σε μικρόκοσμους αιθεροβατούντων οι οποίοι, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν πρόκειται να γίνουν πραγματικότητα εντός του προσδόκιμου ζωής σημερινού ενηλίκου.

 

Άκουσα τον θόρυβο.

Άκουσα τις προσπάθειες.

Άκουσα τον ασταμάτητο νευρωτικό παλμό του νήματός να ψάχνει για επιβεβαίωση στους δρόμους της «αστικής δυτικής δημοκρατίας»... και ήρθα...

Μου αρέσει @Marqui που θέτεις το όριο: «...δεν αφορά τα άτομα τα οποία για τον οιονδήποτε λόγο δεν έχουν την δυνατότητα να αγοράσουν τσίχλες από το περίπτερο άνευ εντολής.»

Ωραία λοιπόν, ας μιλήσουμε για τις τσίχλες...

Ένα slave, με πλήρη συνείδηση της Θέσης του, αν πάει στο περίπτερο για τσίχλες, ενεργεί με απόλυτη πειθαρχία και εστίαση στον στόχο.

Δηλαδή πάει να αγοράσει ένα πακέτο τσίχλας τάδε μάρκας, τάδε γεύσης.

Δεν χαζεύει, δεν χάνεται στην επιλογή, δεν αφήνει περιθώριο λάθους.

Καλά έως εδώ;

Μετά, κάπου ρωτάς «Μήπως θα πρέπει να συμπληρωθεί και από το πόσο τελεσφορη/ατελέσφορη είναι η περπατησιά εκάστου σε σχέση με το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον;»

Δηλαδή, @Marqui , ρωτάς αν η πραγματική αξία του slave κρίνεται από το αν το περίπτερο αναγνωρίζει την πειθαρχία του;

Αν ο περιπτεράς του πει «ουοαυυ.. Τι πειθαρχία είναι αυτή, είσαι slave;»

Σοβαρά τώρα;

Αν η απάντηση είναι όχι, τότε η Θέση του slave είναι άκυρη;

Ή μήπως το slave χάθηκε επειδή δεν είχε το κοινωνικό feedback που ζητάς;

Λοιπόν, άκου την αλήθεια.

Η Θέση του slave είναι απολύτως τελέσφορη στην καθημερινότητα, γιατί η πειθαρχία είναι δομικό πλεονέκτημα έναντι του χαοτικού «καφκικού πλέγματος» που τόσο εύστοχα περιέγραψε ο @DreamMaster . Αλλά η τελεσφορία είναι εσωτερικό γεγονός... επιτυγχάνω τον στόχο... όχι εξωτερική αναγνώριση...ο κοινωνικός περίγυρος με επικροτεί.

Για την συγχώρεση και την Ισχύ... θα τα πούμε σε άλλο μάθημα... μην μπουκώσεις... ένα, ένα...

Iagos

... by Iagos posted 17 July 2025 at 08:52

 

Αν αντιλαμβάνομαι σωστά το ερώτημα (σαφώς δίνω πιθανότητες να μην...), δεν μιλάμε για "μεταφορά πρακτικών/τρόπου σκέψης και δράσης". Δεν μιλάμε για lessons learnt ή μοντελοποίηση βέλτιστων πρακτικών/διαδικασιών. Δεν υπάρχει θέμα "μεταφοράς". Ως s έχεις ενσωματώσει όχι απλά αυτά που λέει ο Κ, όχι το modus operandi της σχέσης αλλά Τον Κ ολόκληρο. Δηλαδή προσλαμβάνεις τον κόσμο μέσα από το πρίσμα του Κ, όπως τον προσλαμβάνει ο Κ.
Δεν υπάρχει, λοιπόν, "ζωή εκεί έξω" και "ζωή εντός της σχέσης". Πάντα, αναπόφευκτα και αντίθετα ίσως με ότι μπορεί να πρεσβεύει η σύγχρονη κουλτούρα, τον κόσμο δεν μπορούμε παρά να τον αντιλαμβανόμαστε και να δρούμε μέσα από το εγω-κεντρικο perspective. Είτε έχουμε "διατελέσει" σε Κ/υ, είτε δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα τι εστί. Αν όμως έχουμε, το εγώ αυτό δεν είναι ένα/ατομικό, είναι ένα εντελώς αυθεντικό νέο εγώ που έχει σμιλευτει από...

 

Στο παρόν - σχεδόν παγκόσμιο με μικρές νησίδες ελαφράς, ελαφροτατης όμως, διαφοροποίησης- status quo, θα έλεγα ότι η έννοια της λειτουργικότητας είναι πλήρως εναλλάξιμη με αυτή της απόδοσης. Και όλα γίνεται προσπάθεια αυτή να υπηρετούν...

Θα έλεγα (και πάλι ελπίζοντας ότι έχω αντιληφθεί σωστά) ότι αυτή η δυσκολία που μπορεί να βιωθεί ως εσωτερικές αντιφάσεις και να φτάσει ακόμα και στο απώτερο όριο της εσωτερικής διάσπασης, δεν προκύπτει κυρίως από το ότι

αλλά από το ότι γεννήθηκαν εν κοινωνία αστική.
Δεν βρίσκω τόσο δύσκολο να βιωθει αυθεντικά η ταυτότητα του είμαι αυτό που ζω και ζω αυτό που είμαι όσο το να συντεθεί ( ; ), προκύψει ( ; ), διαμορφωθεί ( ; ) - δυσκολεύομαι να επιλέξω ρήμα, πολύ - αυτή η ταυτότητα, τόσο του Εγώ, όσο και του εγώ. Και ενώ για την περίπτωση του "ζω όντας μέλος ενός ΤΡΕ συσχετισμού σε μια αστική κοινωνία", η "απάντηση" μάλλον κρύβεται στην ζυγοστάθμιση/ευθυγράμμιση της -αναγκαίας- περσόνας με το Ε/εγώ... Η "απάντηση" του τι ακριβώς έρχεται ως Ε/εγώ στο συσχετισμό με δυσκολεύει πολύ παραπάνω... πάρα πολύ...

 

Μπορεί αυτά τα τρία να είναι ισχύοντα σε αστικές δυτικές δημοκρατίες αλλά θα πω ότι δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πόσο αυτές είναι ποτισμένες από την... προτεσταντική ηθική (καλά για το πνεύμα προφανώς δεν τίθεται συζήτηση). Και δεν το λέω αυτό -προφανώς- για να αρνηθώ την πραγματικότητα. Αλλά γιατί η συγχώρεση έχει φάει μπολιες μεγαθυμίας ή μικροθυμιας (ανάλογα από το πού ο καθένας μας έπιασε στασίδι να κοιτά τα πράγματα).
Η συγχώρεση αφορά πάντα αποκλειστικά και μόνο το συγχωρουντα, όχι για το peace of mind του ή τη σωτηρία της ψυχής που είναι πολύ μεγάλο πράγμα αλλά γιατί ως διαδικασία μετα-νοιας (εσκεμμένα η παύλα) δίνει τη δυνατότητα κατανόησης των πραγμάτων από πολύ πιο ευρυγώνιο φακό, τον ανεβάζει στασίδι... Επομένως αναπόσπαστη και αναπόφευκτη αν δεν θέλουμε ο χρόνος που περνά να σημαίνει απλά ρυτίδες ή αρθριτικά.