Μοναξιά και το Μονοπάτι της Υποταγής

Μιλάμε συχνά για την κορύφωση, για τη δύναμη, την ένταση. Με τη "πτώση" (ψυχολογική), όμως τι γίνεται;
Το κενό που μπορεί να έρθει μετά από μια έντονη δυναμική;
Για το s φαντάζει ένας μικρός θάνατος. Σβήνουν τα φώτα, το σώμα μπορεί να ηρεμήσει αλλά η ψυχή βυθίζεται σε έναν ανεμοστρόβιλο. Εκεί έρχεται και φυτρώνει η μοναξιά.
Νύχτες που η ένταση σβήνει σαν κερί, με μοναδική παρέα την σιωπή. Δεν υπάρχει η δύναμη να βγουν οι λέξεις.
Μια άβυσσος απαλής θλίψης. Μια γλυκιά μελαγχολία που καταδιώκει. Μια λεπτή αίσθηση μοναξιάς που στάζει αργά σαν το δάκρυ που δεν βγήκε. Η ανάγκη να κουλουριαστεί και να μείνει για πάντα σε εκείνο το κουκούλι του παράλληλου σύμπαντος που έχει μπει.
Είναι το φυσικό επακόλουθο της έντασης, της παράδοσης και της συναισθηματικής απογύμνωσης.
Στο δρόμο όμως αυτό, το s διαμορφώνεται. Ένα μονοπάτι από μικρές εσωτερικές μάχες, με φόβους, ανασφάλειες, ανάγκες, πόλεμος με τον ίδιο τον εαυτό του.
Ένας καθρέφτης που δείχνει όσα προσπαθεί να κρύψει. Η υποταγή περνά μέσα από στιγμές που πονάνε. Από σιωπές. Από το να μάθει πώς είναι ο εαυτός του γυμνός από τα πάντα. Είναι μεταμόρφωση.
Ακόμη κι η μοναξιά μέρος της μεταμόρφωσης είναι. Δεν είναι καταδίκη. Είναι ένα πέρασμα μέσα από Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες.
Η λύση δεν είναι να την απαρνηθεί αλλά να την γνωρίσει, να τη χαϊδέψει, να την επικοινωνήσει. Κι ο Κ ξέρει τι θα κάνει.
Η μοναξιά θα γίνει έδαφος για τις ρίζες, η υποταγή θα διδάξει και θα οδηγήσει. Και στο τέλος θα γίνει επιλογή. Μια επιλογή, μια θάλασσα που γυρνάει στο ίδιο ακρογιάλι ξανά και ξανά.
Το σώμα θα γυρίσει στη γη, το μυαλό θα πετάξει όμως. Είναι σαν ένα ''τελετουργικό'', να θυμίζει ότι πέφτουν οι άμυνες.
Το s που βαδίζει στο μονοπάτι της απόλυτης υποταγής είναι δεδομένο ότι κάποτε θα περπατήσει στα παραπάνω. Θα μάθει ότι παράδοση δεν είναι μόνο το γονάτισμα. Είναι το γυμνό μάτι απέναντι στο φόβο, που ζητάει την εξιλέωσή του. Είναι η απάρνηση του εγωισμού, η παραδοχή ότι έχει ανάγκη να παραδώσει τον έλεγχο. Να τον φροντίζει, ο Κ να είναι το λιμάνι του.
Είναι μια κοφτερή και σκληρή λεπίδα που κόβει πέρα για πέρα τις άμυνες.
Ξεσκεπάζει αυτά που ειπώθηκαν κι αυτά που δεν ειπώθηκαν. Όσα πονούν κι όσα περιμένουν να θεραπευτούν μέχρι που η ψυχή θα γίνει τόσο διάφανη, σχεδόν ολόγυμνη.
Είναι ο άνεμος που θα λειάνει την πέτρα και το νερό που θα στρογγυλέψει τις πληγές.
Η φροντίδα και το άγγιγμα του Κ είναι το έδαφος που θα φυτρώσει η αληθινή υποταγή, η εμπιστοσύνη και το αμφίδρομο δέσιμο.
Κι όταν έρθει η ώρα που όλα τα αδύναμα θα καταλαγιάσουν, όταν το s θα κάνει εκείνο το μετέωρο βήμα και πάρει το χέρι που περιμένει απέναντι, θα υπάρξει μια ωριμότητα, μια απέραντη ηρεμία. Ένα μέταλλο πολύτιμο που πέρασε από φωτιά και πάγο.
Έτοιμο να παραδοθεί από ανάγκη αλλά κυρίως από βούληση.
θα χαρώ να μοιραστείτε τα βιώματα και τις σκέψεις σας στο νήμα.

 

Δεν έχω καταλάβει.. τι είναι η "πτώση"?

 

Δεν σου έχει τύχει να πέφτει η διάθεση σου μετά από μια έντονη στιγμή;

 

Βιώματα και σκέψεις .
Τα βιώματα δεν μπορούν να αποτυπωθούν εδώ .
Οι σκέψεις ναι. Μεσα σε αυτες είναι και η ενοχή . Τότε πέφτει η διάθεση μου. Όταν αισθανθώ ενοχή.

 

Το καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό γιατί το ενοιωσα κ εγώ.. όμως είναι παροδικό αυτό το συναίσθημα γιατί υπερνικά η ηδονή της υποταγής

 

Δεν με πάει η μνήμη μου κάπου, ου γαρ.. αλλά έχω καθαρότερη εικόνα τώρα.
Ευχαριστώ για την αποσαφήνιση.

 

Η δική μου "ιστορία" χάνεται στα μονοπάτια του χρόνου και της μνήμης. Δεν είναι το βίωμα ενός σ, ίσως ενός Κ που ήταν για κάποια υ. Γιατί με την συγκεκριμένη γυναίκα, όντως είχαμε φτάσει σε ένα σημείο, που δεν ξανακούμπησα και πιθανότατα, δεν θα ξανακουμπήσω ποτέ. Γυρνώντας πίσω νοερά αντιλαμβάνομαι, ότι εκείνος ο άνθρωπος που ήμουν, δεν υπάρχει πια. Τον αφήνω εκεί, αρχικά σε ένα ξενοδοχείο του Milano κοντά στον κεντρικό σταθμό των τρένων. Ήταν μια βροχερή και κρύα νύχτα περί τις αρχές του Νοεμβρίου του 2008. Η θέα από το παράθυρο του δωματίου τα σμιλευμένα πελώρια άλογα που περιστοιχίζαν το ρολόι του σταθμού και ένα σμήνος από μαύρα πουλιά που έκρωζαν ακατάπαυστα όλη τη νύχτα. Σαν να μας προειδοποιούσαν. Σαν να μην ήθελαν, την ολοκλήρωση εκείνης της ένωσης.

Από κείνο το βράδυ που έσπασε η "σφραγίδα", πέρασαν πέντε χρόνια και κάτι μήνες πριν την πλήρη καύση. Αρχικά, με αργά βήματα και μετά τον πρώτο χρόνο, ήταν σαν η άβυσσος του ενός να είχε αρχίσει να κλείνει το μάτι σε κείνη του αλλού. Μέχρι που μπλέχτηκαν σε ένα κουβάρι, που ή θα έμενε μπλεγμένο μέχρι στραγγαλισμού ή θα γινόταν στάχτη. Δεν γνωρίζω, αφού απομακρυνθήκαμε, πως συνέχισε την ζωή της. Την είχα ξαναδεί λίγο καιρό μετά τον χωρισμό μας, κανά χρόνο και κάτι. Και δυστυχώς καταλήξαμε να ξαναπεράσουμε μαζί μια νύχτα. Ήταν σαν ένα περίεργο home coming. Σαν να ξαναφιλούσες το χώμα μιας ξεχασμένης πατρίδας. Στην οποία όμως ένιωθες πια ξένος. Εμένα πάντως μου άφησε ανεξίτηλο σημάδι αυτή η ζωή μαζί της. Γιατί για 4 χρόνια συζούσαμε και παραλίγο να φτάσουμε στο γάμο. Είχαμε βγάλει μέχρι και προσκλητήρια. Δεν ξέρω αν ήμουν καλός Κ για κείνη. Δεν ξέρω αν ήταν καλή υ για μένα. Σίγουρα μετά από ένα σημείο, ήμασταν ο ένας δηλητήριο για τον άλλο. Πολύ ένταση, πολύ σκοτάδι. Και όπως είχε γράψει κάποτε σε ένα κοινό μας κείμενο εκείνη: "Γεννηθήκαμε μαζί, αλλά θα πεθάνουμε μακριά".

Τεσπά, ευχαριστώ για την φιλοξενία και συγνώμη για το παραλήρημα. Δεν μπορούσα να γράψω διαφορετικά σε αυτό το νήμα. Ούτε ήθελα να γράψω περισσότερα. Γιατί ο πάπυρος θα ήταν ατελείωτος. Μόνο....κόκκινο φεγγάρι, κάτι μου είχε κάνει. Κάτι μου είχε κάνει. Που τραγουδούσαν και οι Κατσιμιχαίοι. Αυτό ακριβώς, μια μοναξιά του σχοινοβάτη η οποία είχε διαρκέσει για χρόνια μετά από κείνη.

Αν μη τι άλλο, την ευχαριστώ για την εμπειρία και εύχομαι να είναι καλά, όπου και αν βρίσκεται. Γιατί δίχως εκείνη, ένα σημαντικό κομμάτι του ποιος είμαι σήμερα. Ένα σημαντικό κομμάτι του δρόμου μου ίσως και να μην είχε γραφτεί ποτέ. Τραβώ την κουρτίνα στο δωμάτιο 306 του Mini Hotel Aosta. Τα μαύρα πουλιά σταμάτησαν πια να κρωζουν και κεινοι οι δύο τότε ακόμη νέοι, μπορούν να συνεχίσουν να αφουγκράζονται ο ένας τον άλλο, σαν τρεκλίζουσες ύαινες.

Ίσως και ο δρόμος προς την Κυριαρχία, να είναι εξίσου μοναχικός. Ή να αφήνει μια απέραντη αισθηση μοναξιάς σε κάποιους, όταν πια δεν έχει άλλα ξύλα για να ρίξει σε κάποια φωτιά. Γιατί και ξανά ίσως, δεν είναι όλες οι φωτιές ίδιες. Δεν είναι όλες οι συνθήκες ίδιες, ούτε οι πολλές ζωές που ζούμε. Γιατί στο τέλος η μία που λέμε όλοι μας, πιθανότατα να είναι σαν τις Babushka.

Καληνύχτα σε όλους ανεξαιρέτως. Να τι παθαίνω, όταν με συνεπαίρνει ένα εισαγωγικό post. Το πλημμυρίζω με ασυναρτησίες.

Colours die many times before their death ( Saltillo )

 

Πολύ διαφορετική και ενδιαφέρουσα η προσέγγισή σας @Tenebra_Silente. Μου δίνει την ωραιότερη πάσα για να (προσπαθήσω να) διατυπώσω τη δική μου άποψη.

Ναι, ο δρόμος ενός υ είναι μοναχικός. Όμως σ'αυτόν τον δρόμο δεν οδηγεί η ίδια η θέση του υ. Είναι ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό, μια συγκεκριμένη συνθήκη, το να αφήνεις παντελώς τον εαυτό σου, το να τα δίνεις όλα χωρίς να κρατάς το παραμικρό για εσένα. Όταν καταφέρνεις να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και να αφοσιωθείς ψυχή, καρδιά και σώμα. Όταν αφήνεσαι στα χέρια ενός ατόμου, ζεις και αναπνέεις επειδή υπάρχει, όταν το μυαλό σου παύει να σκέφτεται για εσένα και πλημμυρίζει από εκείνον τον άλλον. Όταν τα πάντα γύρω σου χάνουν την αξία τους εάν δεν σχετίζονται μαζί του. Οταν διψάς να μοιραστείς κάθε σου στιγμή, κάθε σου σκέψη, με εκείνον, γιατί διαφορετικά οι στιγμές περνάνε και δεν ακουμπάνε. Όταν αισθάνεσαι ότι γεννήθηκες για να βρίσκεσαι στο πλάι του.
Αυτή ακριβώς η κατάσταση είναι που σε γεμίζει ζωή, σε θρέφει, σε "ψηλώνει", σε κάνει να πετάς, σου δίνει νόημα ύπαρξης. Έρχεται όμως πακέτο με ενα τεράστιο ρίσκο, αυτό του αποχωρισμού. Γνωρίζεις πως εάν ποτέ η σχέση αυτή έρθει στο τέλος της, θα φύγεις μίσος, άδειος, καταρρακωμένος, κομματιασμένος. Κι έχοντας ζήσει κάτι τόσο μοναδικό και δυνατό, ο πήχης έχει ανέβει τόσο ψηλά, που είναι σχεδόν αδύνατον να ξαναβρεθεί κάτι έστω παρόμοιο που να μπορεί να σε γεμίσει. Δεν είσαι σε θέση καν να εξηγήσεις αυτό που βίωσες, κάνεις δε μπορεί να σε καταλάβει, όσο κι αν προσπαθήσουν. Ο μόνος που γνωρίζει είναι εκείνος που το έζησε μαζί σου, που όμως δε βρίσκεται πια κοντά.

Η παραπάνω είναι μια απλή περιγραφή, ουδέποτε θα μπορούσα να αποτυπώσω αυτα τα συναισθήματα σε χαρτί. Το δια ταύτα είναι το εξης: ένα υ κάπως έτσι βιώνει μια σχέση κυριαρχίας (θεωρητικά), επομένως είναι πιο πιθανό και πιο συχνό να βιώνει και τη μοναχικότητα ως αποτέλεσμα της θέσης του.
Αυτο δε σημαίνει απαραίτητα ότι δε γίνεται και ενας κυριαρχικός άνθρωπος να αφιερωθεί εξίσου απόλυτα στη σχέση του, γιατί μπορεί σαν χαρακτήρας να είναι πλασμένος έτσι, γιατί μπορεί να συμβεί ένα υ να είναι ο/η σύντροφος της ζωής του, και για χίλιους άλλους λόγους. Υπό αυτήν την οπτική λοιπόν, ένα Κ μπορεί να χαράξει τον δικό του μοναχικό δρόμο, άλλο τόσο όσο μπορεί και ένα υ.

 

Η αναγνώριση και η αντιμετώπιση του συναισθήματος της μοναξιάς ίσως λειτουργεί θεραπευτικά για ένα υ.Όταν μπορέσουμε να την δουλέψουμε μέσα μας δημιουργούμε βαθύτερες σκέψεις με αποτέλεσμα να γινόμαστε καλύτεροι και για τον εαυτό μας και για το Κ μέλος.

 

Η μοναχικοτητα του υ υπάρχει ως επιλογή
Από την ώρα όμως που θα ανήκει σε έναν Κ τότε αυτό παύει .
Το ίδιο ισχύει και για τον Κ .

Οι οποίες ενοχές υπάρχουν γιατί το κυρίαρχο μέλος δεν φρόντισε να τις εξαλείψει

 

Επειδή θεωρώ ότι ήδη στο συγκεκριμένο νήμα οι απαντήσεις μας έχουν πάει σε διαφορετικά μονοπάτια, ή τουλάχιστον στη δική μου ανάγνωση εντόπισα διαφορετικά θέματα που μπαίνουν στη συζήτηση, θα ήθελα να βεβαιωθώ σε ποιο ακριβώς αναφερόμαστε. Φυσικά από τη στιγμή που ούτως ή άλλως η αναφορά γίνεται σε βιώματα είναι δεδομένο ότι δεν υπάρχει σωστή ή λάθος απάντηση.

Καταρχήν η μοναχικότητα είναι κάτι άλλο από τη μοναξιά και θα την έβλεπα μάλλον ως ικανότητα ή επιλογή παρά ως κατάσταση.

Ως προς τη μοναξιά… Αν αντιλαμβάνομαι σωστά στο εισαγωγικό ποστ παρουσιάζονται δυο διαφορετικά είδη/καταστάσεις μοναξιάς: Το ένα είναι αυτό που μπορεί να προκύψει στο μετά μιας αλληλεπίδρασης ή σχέσης. Αυτό λίγο μου θύμισε την περιγραφή του οργασμού ως ενός μικρού «θανάτου», μια κατάσταση αποχωρισμού όπου ο καθείς ή Κ/καθείς ξαναρουφιέται μετά στον Ε/εαυτό του. Δεν το αναπτύσσω περισσότερο μιας και κατά την εκτίμησή μου δεν ήταν αυτό το έναυσμα του νήματος.

Υπάρχει κι εκείνη η μοναξιά ως μια κατάσταση που βρίσκεται το υ στην πορεία προς το να βρεθεί πραγματικά στη θέση υποταγής. Και μάλλον αυτό είναι ο πυρήνας του θέματος ή – εν πάσει περιπτώσει- σε αυτό θα αναφερθώ.

Θα πω ότι στο δικό μου βίωμα θεωρώ αναπόφευκτο αλλά και επιβεβλημένο ή αναγκαίο να υπάρξει αυτή η κατάσταση ως στάδιο. Ως υ (και το γενικεύω κάπως γιατί από τα όσα έχω συζητήσει με άλλα υποτακτικά άτομα κατά καιρούς το έχω εντοπίσει πολύ συχνά) ή μάλλον τα άτομα υποτακτικής ψυχολογίας είναι εξαιρετικά συχνό ως φαινόμενο να σπαταλιόμαστε. Σπατάλη ενέργειας, μοίρασμα του εαυτού και της ενέργειας μας σε πολλά άτομα και καταστάσεις, ίσως εξαιτίας μιας αδήριτης ανάγκης να δίνουμε, να παρέχουμε.

Όταν, όμως, υπάρξει ο Άνθρωπος προς τον οποίο θέλουμε/νιώθουμε την ανάγκη/νιώθουμε την έλξη να πάμε, τότε δεν μπορεί παρά να σταματήσει αυτό. Η ενέργεια όλη μπαίνει σε ένα κανάλι που οδηγεί προς τον Κ, ρέει προς Αυτόν. Και επειδή η αδράνεια και η ομοιόσταση είναι εξαιρετικά ισχυρές τάσεις, αν δεν υπάρξει αυτή η απο-μόνωση δεν ξέρω με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει η αλλαγή και να υπάρξει αυτή η επένδυση (no economic terms attached) της ενέργειας προς τον Κ. Για αυτό και έκανα λόγο για επιβεβλημένο στάδιο. Σαφώς και μπορεί να φανεί ή και να βιωθεί ενίοτε ως μια κάποια μοναξιά αυτό «καθ’ οδόν».

Το «μονοπάτι της υποταγής» όπως περιγράφεται και στον τίτλο είναι ουσιαστικά ένα τρανς, ένα τούνελ μέσα στο οποίο πορεύεσαι με προορισμό προς τον Κ. Τα τρανς είναι ούτως ή άλλως μια εσωτερική εμπειρία αφενός και έχουν εσωτερίκευση και περισυλλογή αφετέρου. Ακόμη και αν είμαστε σε λειτουργική κατάσταση, ακόμη και αν κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ως εξωτερικός παρατηρητής ότι είμαστε σε αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι διαπερατά από το περιβάλλον μας, για την ακρίβεια δεν είναι διαπερατά παρεκτός (και όχι πάντα) από τον Κ. Οπότε μέσα σε αυτό το τούνελ, δεν υπάρχει συνοδοιπόρος, ένας περπατά.

Επιπλέον, επειδή κανείς δεν γεννιέται ούτε μεγαλώνει εν κενώ, ο αποχωρισμός από παλαιότερους εαυτούς ή κομμάτια του εαυτού που έχουν διαμορφωθεί στην πορεία της ζωής μας, επίσης βιώνεται ως μοναξιά. Φυσιολογικό και αναμενόμενο το βρίσκω. Το ίδιο και τη φάση ή τις φάσεις που εκδηλώνονται οι αντιστάσεις κι εκεί με κάποιο τρόπο νιώθουμε σαν ο Κ να είναι απέναντι (μας) οπότε κι εκεί υπάρχει μια απομόνωση από Αυτόν, η οποία επίσης μπορεί να φέρει αίσθημα μοναξιάς. Δεν ξέρω αν υπάρχει περίπτωση να γίνει skip αυτό το στάδιο, στο δικό μου βίωμα πάντως ενώ άπαξ και μπω στο χώρο των μη αντιστάσεων είναι πόρτα μονής φοράς – δεν γυρνάει πίσω η πορεία-, δεν έχω βρει τρόπο να γίνεται skip το στάδιο αυτό.

Σε κάθε περίπτωση, όποια ή όσα από αυτά τα στάδια και να διέλθει ένα υ, η μοναξιά καταλύεται στην φάση της πραγματικής υποταγής/υπαγωγής του στον Κ. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει ως συνθήκη η μοναξιά και ο Κ. Το ένα καταλύει αναγκαστικά το άλλο. Και αυτό γιατί η μοναξιά προϋποθέτει εαυτό και μάλιστα κάποια περιχαράκωση, οριοθέτηση εαυτού. Ε, νομίζω είναι αυτονόητο ότι στο ΤΡΕ έχει παραδοθεί όχι μόνον η υποταγή ή ο έλεγχος αλλά και ο εαυτός στον Κ.

Και για να ακολουθήσω λίγο την ατμόσφαιρα λυρισμού που αποπνέουν άλλες αναρτήσεις εδώ και μιας και – όπως θαρρώ έχει φανεί ανά τα χρόνια που γράφω εδώ- αγαπώ το λυρισμό ας κλείσω με το γνωστό…  

Τό ξέρω πώς καθένας μονάχος πορεύεται…

Τό ξέρω. Τό δοκίμασα. Δέν ὠφελεῖ.

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί Σου (αυτός ο τελευταίος στίχος ως το ουσιαστικό αίτημα προς…)