Νανά

O Εμίλ Ζολά έγραψε τη Νανά του το 1880. Την πρώτη μέρα της έκδοσής του πουλήθηκαν και τα 55.000 αντίτυπα. Το 1878, ένας φίλος του Ζολά, ο Ludovic Halevy, τον προσκάλεσε να δει μια οπερέττα στο Varietes. Επρόκειτο για ένα μικρό θέατρο που είχε ιδρυθεί το 1807 και όπου είχαν ανέβει αρκετές οπερέττες του Offenbach, όπως η Ωραία Ελένη. Ο Halevy τον πήγε στα καμαρίνια, του έιπε πολλές ιστορίες για την ερωτική ζωή της Anna Judic, η οποία πρωταγωνιστούσε στην συγκεκριμένη οπερέττα, καθώς και για άλλες διάσημες κοκότες της εποχής, όπως οι Blanche d'Antigny, Anna Deslions, Delphine de Lizy, and Hortense Schneider, πάνω στις οποίες βασίστηκε ο Ζολά για την δημιουργία της Νανά.

Η Νανά βγαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή στην ηλικία των 15 ετών. Είναι 1867, το Exposition Universelle λαμβάνει χώρα στο Παρίσι, και η Νανά είναι αρτίστα σε μία οπερέττα της κακιάς ώρας που ονομάζεται η Ξανθιά Αφροδίτη. Ο Bordenave, ο μάνατζερ του θεάτρου (αυτός το ονομάζει μπουρδέλο) εξηγεί ότι μία σταρ δεν χρειάζεται να ξέρει να τραγουδά ή να παίζει: " Η Νανά έχει κάτι άλλο, γαμώτο, κάτι που αντικαθιστά όλα τ' άλλα. Το μύρισα, και μυρίζει εξαιρετικά δυνατά πάνω της, ειδάλλως έχω χάσει την όσφρησή μου.

Η παράστασή της είναι πράγματι απαίσια. Η φωνή της φρικτή. Το πλήθος είναι έτοιμο να την γιουχάρει.



Τότε ο νεαρός Georges Hugon φωνάζει: "Tres chic!" Από εκείνη τη στιγμή έχει κερδίσει το ακροατήριό της. Όταν εμφανίζεται στην τρίτη πράξη, σχεδόν γυμνή, "η γυναίκα αποκαλύπτεται, μία συνταρακτική γυναίκα με όλη την παρορμητική τρέλα του φύλου της, που ανοίγει τις πύλες του άγνωστου κόσμου της απόλαυσης. Η Νανά συνεχίζει να χαμογελά, αλλά με το θανατηφόρο χαμόγελο ενός σαρκοφάγου θηρίου."

Η Νανά καταστρέφει όλους τους άντρες που την κυνηγούν: τον Philippe Hugon, τον αδελφό του νεαρού Georges, ο οποίος καταχράται χρήματα του στρατού για χάρη της και καταλήγει στη φυλακή. Tον Steiner, έναν πλούσιο τραπεζίτη, ο οποίος χρεωκοπεί. Τον Georges Hugon, ο οποίος αυτοκτονεί καρφώνοντας το ψαλίδι της στην καρδιά του. Τον Vandeuvres, έναν πλούσιο ιδιοκτήτη αλόγων ο οποίος αυτοκτονεί βάζοντας φωτιά στους στάβλους του όπου καίγεται και ο ίδιος. Τον Fauchery, έναν δημοσιογράφο. Τέλος, τον Κόμη Muffat, ο οποίος επιστρέφει πάντα στη Νανά, παρά τις ταπεινώσεις που υφίσταται, μέχρι που την βρίσκει στο κρεβάτι με το χούφταλο τον πεθερό του. Ο Becker εξηγεί: "Αυτό που αποκαλύπτεται [στη Νανά] είναι η απολυτότητα της καταστροφικής της δύναμης, η οποία φτάνει στο απώγειό της στο δέκατο-τρίτο κεφάλαιο με ένα είδος σύνοψης των θυμάτων της αρπακτικότητάς της."

"Το φιλοσοφικό αντικείμενο είναι το εξής: μία ολόκληρη κοινωνία τρέχει για να κάνει σεξ." (Ζολά)

"To κεφάλαιο 14, αξεπέραστο!...Ναι!...Χριστέ Μεγαλοδύναμε!...Ασύγκριτο!...Κατευθείαν από την Βαβυλώνα!...Αντάξιο του Michelangelo!" (Φλωμπέρ)

Πηγές:
http://en.wikipedia.org/wiki/Nana_(novel)

"Nana", του Emile Zola, μετάφραση στα Αγγλικά Douglas Parmee, Οxford University Press, 1992.

 

Αν δεν κανω λαθος το βιβλιο τελειωνει με την φραση ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ.αρκετα επικερω νομιζω για οπαδους του παο και του οσφπ. 

 

«Η Νανά ήταν γυμνή. Ηταν γυμνή με μια γαλήνια τόλμη, σίγουρη για την παντοδυναμία της σάρκας της. Φορούσε μόνο ένα τουλπάνι. Οι στρογγυλοί της ώμοι, τα στήθη της σαν αμαζόνας, που οι ροδαλές τους άκρες ορθώνονταν σκληρές σαν αιχμές, τα φαρδιά της λαγόνια που σείονταν μ' ένα λάγνο κούνημα, οι ξανθοί παχουλοί της γλουτοί, όλο της το σώμα φαινόταν (...). Κανένα χειροκρότημα δεν ακούστηκε. Στα σοβαρά πρόσωπα των ανδρών, τα χαρακτηριστικά είχαν τραβηχτεί, τα ρουθούνια τους είχαν στενέψει και το στόμα τους ήταν στεγνό και ερεθισμένο. Ξαφνικά, στη θέση της αγαθής κοπέλας ορθονώταν τώρα η γυναίκα, ανησυχητική, φέρνοντας την παραφροσύνη του φύλου της, δείχνοντας τον άγνωστο κόσμο του πόθου»...

Ντόρα, με πήγες πολύ πίσω, πιτσιρίκι ήμουν όταν το είχα εντοπίσει σε μια ''βαριά'' βιβλιοθήκη, δεν μπορώ να ξεχάσω πόσο πολύ με είχε διεγείρει και κουράσει ταυτόχρονα...

Το ακόρεστο θηλυκό που φέρνει τ' απάνω κάτω, ισοπεδώνει σαν το κομήτη χωρίς ίχνος ενοχής τους πάντες, κάνοντας τον κύκλο της για να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη.

 

Χαίρομαι που το ανακάλυψες αυτό το φοβερό βιβλίο. Το ξαναβρήκα πρόσφατα στη βιβλιοθήκη μου,αξίζει δεύτερο διάβασμα, εγώ το έκανα και με συνεπήρε. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα με έντονα στοιχεία BDSM, ιδίως ως προς την κυριαρχία της γυναίκας, αλλά όχι μόνο. Έμεινα άναυδη πραγματικά. Μέχρι cross-dressing διαπραγματευόταν, λεσβιακές σχέσεις, χαβαλεδιάρικες και αυθόρμητες, σοβαρότατες μπούφλες προς την ερωτευμένη-με-τον-άχρηστο-Φοντάν Νανά, και ένα σωρό άλλα. Φοβούμαι πως τα αποσπάσματα που θα παραθέσω θα είναι σε μετάφραση δική μου, διότι το έχω στα Αγγλικά το βιβλίο, οπότε θα υπάρχουν κάποιες διαφορές με την δική σου κόπια. Για παράδειγμα, δεν μεταφράζω το "pleasure" ως πόθο, αλλά ως "απόλαυση", γιατί προσεγγίζω το βιβλίο από τη σκοπιά του BDSM και όχι από την ξενερουά οπτική του 19ου αιώνα. Εάν ζούσε στις μέρες μας ο Ζολά, πιστεύω πως θα επικροτούσε (πέραν του γεγονότος ότι ίσως να ήταν ανάμεσά μας, αν μη τι άλλο ως παρατηρητής).

Ο Ζολά έχασε τον πατέρα του όταν ήταν παιδί και πέρασε μέρες μεγάλης φτώχειας, ήταν τόσο φτωχός που κάποιες μέρες αναγκαζόταν να τρώει σπουργίτια, που τσάκωνε στο περβάζι του παραθύρου του. Μετά το πρώτο του μυθιστόρημα, Therese Raquin, ξεκίνησε να γράφει για δύο οικογένειες, Les Rougon Macquart, όπου οι Rougon ανήκαν στην μπουρζουαζία ενώ οι Macquart ήταν αλητήριοι και αλκοολικοί. Το κύριο χαρακτηριστικό και των μεν και των δε ήταν η ακόρεστη όρεξη, η επιθυμία, το σύμπτωμα της νέας εποχής που οδηγούσε ολοένα και περισσότερο στο κυνήγι των απολαύσεων. Το 1877, ο Ζολά έγραψε το "L' assommoir" (Ο μεθύστακας) και έγινε πλούσιος και διάσημος.

Πηγή: Emile Zola

"Αν με ρωτήσετε τι ήρθα να κάνω σ' αυτό τον κόσμο, εγώ, ένας καλλιτέχνης, θα σας απαντήσω: να ζήσω φωναχτά."

Πηγή: Γ‰mile Zola - Wikipedia, the free encyclopedia

@whipmarks, πράγματι το βιβλίο τελειώνει με αυτή τη φράση. Πότε θα σταματήσεις να το παίζεις άσχετος γιαβρί μου; Υδονή και κουραφέξαλα, mate.

 

Γενεαλογία.

Η Νανά εντάσσεται σε μια πολύχρονη συγγραφική παράδοση, έχει δηλαδή κάποιους λογοτεχνικούς προγόνους κι απογόνους καθώς η γαλλική λογοτεχνία ασχολήθηκε επισταμένως με τις εταίρες. Ο Ζολά δεν εμπνεύστηκε μόνο από τις αφηγήσεις που αναφέρει η αγαπητή Ντόρα αλλά κι από τρία σπουδαία μυθιστορήματα που προηγήθηκαν: την μάλλον σεμνότυφη Κυρία με τις Καμέλιες του Αλέξανδρου Δουμά υιού, την Φαντίν των Αθλίων του Βικτόρ Ουγκώ και κυρίως το αριστουργηματικό κι αδίκως παραγνωρισμένο Μεγαλεία και δυστυχίες των κουρτιζάνων του μεγάλου Μπαλζάκ, τελευταίο μέρος μιας τριλογίας που ο γράφων κρύβει κάτω απʼ το μαξιλάρι του και που του ενέπνευσε το διαδικτυακό ψευδώνυμο που χρησιμοποιεί.

Απόγονοί της μπορούν να θεωρηθούν η Θαϊς του Ανατόλ Φρανς και βέβαια η Οντέτ ντε Κρεσύ στο Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Μαρσέλ Προυστ.

Είναι ενδιαφέρον να δούμε πως εξελίσσεται η εικόνα της κοκότας ανά το πέρασμα των εποχών και υπό το πρίσμα διαφορετικών καλλιτεχνικών ρευμάτων. Από τον γλυκερό ρομαντισμό του Δουμά περνάμε στον κοινωνικό ρεαλισμό του Μπαλζάκ, κατόπιν στον χριστιανο-σοσιαλιστικό ουμανισμό του Ουγκώ, εν συνεχεία στον νατουραλισμό του Ζολά για να καταλήξουμε στον φιλοσοφικό κυνισμό του Φρανς και τον εστετίστικο κυνισμό του Προυστ. Οι τρεις πρώτοι παρουσιάζουν την πόρνη ως το αθώο θύμα μιας διεφθαρμένης κοινωνίας. Ένας εκπεσών άγγελος με αγνή καρδιά κι αλτρουιστικά αισθήματα που επιζητά την εξιλέωση μέσω του έρωτα ή του μαρτυρίου. Ο Φρανς ακολουθεί φαινομενικά την πεπατημένη αποδομώντας την με λεπτή ειρωνεία. Πιο υποψιασμένοι οι δύο εναπομείναντες, δίχως νʼ αγνοούν την κοινωνική παθολογία, φωτίζουν ταυτόχρονα την εσωτερική διαφθορά της πόρνης, την απληστία κι αναλγησία της, τον μιμητισμό και τη κενόδοξη φιλαρέσκεια.

Άπαντες, πλην Προυστ, έχουν ένα κοινό σημείο: μια ολοφάνερη ηθικολογία καθολικού ιερέα κατηχητικού σχολείου. Ως ηθικό μίασμα η πόρνη πρέπει πρώτα να εξαγνιστεί, να συγχωρεθεί και αμέσως μετά να πεθάνει. Αδιανόητο να δικαιωθεί, να ευτυχήσει ή έστω να επιζήσει ως το τέλος του βιβλίου. Συνήθως υποκύπτει σε μια Ανίατη ασθένεια, τύφο, φυματίωση, σύφιλη ή ευλογιά με την υπόνοια της θείας δίκης να πλανάται αόριστα δίχως όμως να κατονομάζεται ρητώς. Πιο πρωτότυπος ο Μπαλζάκ, βάζει την Εσθήρ νʼ αυτοτιμωρείται αυτοκτονώντας όπως ο Ιούδας. Λανθάνων καθολικισμός; Τυπικά αντρική σωβινιστική οπτική γωνία; Ή απλώς υπόκλιση στα γούστα του μεγάλου κοινού;

Μόνον ο Προυστ τολμά και διαφοροποιείται. Οι εταίρες του, θηλυκές κι αρσενικές, προκόβουν, πλουτίζουν κι ανέρχονται κοινωνικά. Εντέλει μεταμορφώνονται σε αστές, βιώνοντας μια μέτρια, αργόσχολη, χλιαρή ευτυχία δίχως τύψεις. Ο κυνισμός του (και όχι μόνον), τον καθιστά έναν «εξημερωμένο» επίγονο του μαρκήσιου ντε Σαντ.

To be continued…

 

το θεωρω αδιανοητο να με φαει το μουνι..ενταξει εχω κανει τις μαλακιες μου αλλα οχι και ετσι..

 

Ημέρα του Άγιου Πάσχα και καλόν είναι να θυμόμαστε πόσο διαφέρομε από τους αιρετικούς. Ο Ζολά δε μου άρεσε ποτέ, όλοι οι μασκαράδες γάλλοι συγγραφείς μου προκαλούσαν ανέκαθεν οίκτο- εξαιρώ τον τυχοδιώκτη και καθόλου καλαμαρά Μαλρώ, ίσως και κάποιον άλλον που αυτή τη στιγμή ξεχνώ. Παρασιτικές υπάρξεις, τζουτζέδες παράλυτων κατ' όνομα αριστοκρατών, διασκεδαστές που αναγνωρίσθηκαν ως συγγραφείς, ποιητές, ού μην και ως φιλόσοφοι όπως ο γλοιώδης ασπόνδυλος προυστ, o δουλοπρεπής ρουσσώ και ο ραμολός σαρτρ. Σιχαίνομαι τη γαλλική γλώσσα επίσης και θεωρώ βέβαιο πως απαιτείται ικανή έλλειψη τεστοστερόνης για την επιτυχή προφορά της.

Διάβασα τη νανά σε μικρή ηλικία όπου η πρόσβαση σε υλικό ημιπορνογραφικού χαρακτήρα ήτο εφικτή μόνο με απαλλοτροιώσεις και σε φετιχιστικού αδύνατη, η δε πράξη μόλις άρχισε να καθίσταται κοινός τόπος. Φυσικά μου προκάλεσε αηδία, όπως πάντα μου προκαλούν οι ιστορίες με ήρωες παρακμίες δυτικούς.

ΥΓ: Το έχω ξαναγράψει, οι άντρες σε παθογενείς έρωτες σκοτώνουν, δε συβάζονται να βουλιάξουν.

 

Μετά τον Κούντερα διαγράφουμε λοιπόν και την γαλλική λογοτεχνία. Όσοι δε ομιλούν την γαλλική γλώσσα είναι κίναιδοι. Ζήτω η αθάνατη βαρβατίλα! Σα δεν ντρεπόμαστε λίγο…

 

Μπορούμε να διαγράψουμε όποιον θέλουμε. Αρκεί να είμαστε καλύτεροί του. Περιμένω με ανυπομονησία να διαβάσω τα γραπτά σου, αγαπητέ Μαυροβασίλη.

Όσον αφορά τη γαλλική, τι θα μπορούσα να πω, moi, une salope; Θα τολμήσω να κάνω μια μικρή σύγκριση με τη γερμανική γλώσσα. Πάντα με youtube φυσικά, είναι τόσο διασκεδαστικό.

 

vautrin, αν είχα κέφι για παραδοξολογία θα σε εγκαλούσα επί στερεοτυπική απαξίωση των παθητικών ομοφυλόφιλων- προφανώς οι αρσενοκοίτες κατά την υμετέρα άποψη δε στερούνται ανδρισμού. Επειδή όμως δεν έχω, θα πρότεινα να ηρεμήσεις και ακολούθως να αποβάλεις τις ιδεοληψίες που προκαλούν το αίσθημα της ντροπής. Σε περίπτωση που δεν κατέστη με σαφήνεια αντιληπτό, δεν αναγνωρίζω καμία αξία στους καλαμαράδες. Ο μόνος λόγος που δε μετανιώνω για το χρόνο που έχασα με ανάγνωση λογοτεχνίας είναι πως τεκμαίρομαι να την απαξιώνω. Κάποια μέρα θα καταφέρω να αποδεσμεύσω τις θέσεις μνήμης που καταλαμβάνουν αυτές οι άχρηστες πληροφορίες.


Δώρα, δεν περίμενα τέθοιο ατόπημα από μέρους σου. Πώς θεώρησες ότι το γράψιμο συνιστά πεδίο αξιολόγησης που θα με ενδιέφερε έστω και κατ' ελάχιστο; Και, σε πρώτο επίπεδο θεώρησης, πώς μπορεί να νομίζεις ότι με αφορά η οιαδήποτε αξιολόγηση;

Ωραίο το κλιπάκι, ωστόσο δεν τίθεται ζήτημα γλωσσικής σύγκρισης. Ο Λουί και οι λοιποί πουρκουάδες είμαι βέβαιος πως θα τα καταφέρναν άριστα στη γερμανική- άλλως τε το απέδειξαν με την μνημειώδη άμυνα της γραμμής Μαζινώ, την οπερετική ρεζιστάνς και την κυβέρνηση Βισσύ. Προτιμώ, από χρηστικής άποψης, την αγγλική και αφού ο φίλος vautrin εκτιμά δεόντως τη βαρβατίλα του αφιερούται το ακόλουθο εκπαιδευτικό απόσπασμα (όπου σπάι, λογοτέχνης):

 

Καταλαβαίνω Μαυροβασίλη. Ίσως να έχεις και δίκιο. Ίσως στην δική σου περίπτωση να ήταν χάσιμο χρόνου. Στη δική μου τολμώ να πω ότι η λογοτεχνία δεν μου έκανε περισσότερο κακό παρά καλό (αν και η μητέρα μου θα διαφωνούσε) και ότι μπορώ να βγάλω από τη μύγα ξύγκι (πράγμα που έκανα).

Σκέψου και αυτό όμως: αν δεν είχες διαβάσει έστω και αυτή τη λογοτεχνία που διάβασες, ίσως δεν θα είχαμε να συζητούμε τίποτα απολύτως όταν βρισκόμαστε. Δεν φαντάζομαι να πιστεύεις ότι με ενδιαφέρει η γραμμή Μαζινώ, ή ότι γνωρίζω το παραμικρό γι αυτήν. 

ΥΓ. Δεν θα ήθελα να έχω μαθητή μου στην τάξη αγγλικών τον Αμίν. 

 

Απάντηση: Re: Νανά

Γιά τον Νταντά όμως, ποτέ δεν θά 'λεγες όχι, δεν είν' έτσι;