Νανά

Κάπου, κάποτε τα Βιβλία τα έκαιγαν στην πυρά, τους δε παρακμιακούς καλαμαράδες τους τουφέκιζαν, τους φυλάκιζαν ή τους εξόριζαν. Σήμερα απλώς ορισμένοι τους λοιδορούν και τους Απαξιώνουν. Είναι κι αυτό μια κάποια πρόοδος…

Πληροφορώ δε τυχόν ανιστόρητους πως γραμμή Μεταξά, συνθηκολόγηση άνευ όρων, Τσολάκογλου, Ράλληδες και ταγματασφαλίτες είχαμε και εν Ελλάδι. Ας μην βιαζόμαστε λοιπόν να καταδικάσουμε έναν λαό ή μια γλώσσα. Τουλάχιστον αλλού οι δωσίλογοι τιμωρήθηκαν, δεν τους έκαναν υπουργούς και πρωθυπουργούς. Αλλά αν δεν ανοίξουμε και κάνα βιβλίο καλαμαράδων, πώς να τα μάθουμε αυτά;

 

Όχι, οι τελικές λύσεις που αναφέρεις αντενδείκνυνται ως μη παραγωγικές. Προτείνω αξιοποίηση στα πρότυπα της πολιτιστικής επανάστασης του μεγάλου τιμονιέρη, του μόνου ηγέτη που πραγματικά κατανόησε την αξία των διανοούμενων.

Πέραν, οι αδόκιμες συγκρίσεις δεν προάγουν τη συζήτηση. Οι αναλογίες σε επίπεδο μεγεθών, μέσων αλλά και τελικού αποτελέσματος συναρτήσει αυτών είναι συντριπτικές και δεν έχει νόημα να υπεισέρθω σε λεπτομέριες και αναφορές, όπως π.χ. την καταστροφή της Τζούλια(ς), το Ρούπελ στη γραμμή Μεταξά όπου έγινε τιμητικό άγημα από τους νικητές κατά την παράδοση, την μάχη της Κρήτης κ.α. Πάντως είναι λανθασμένη η θεώρηση στη βάση της καθώς οι συγκρίσεις είναι εκτός θέματος- δεν προέβην σε καμία αναφορά περί ελ-ληνικής αρετής, ανδρείας, κτλ, κτλ. [Ορθώς απέφυγες να αναφέρεις την καθ' ημάς οπερετική αντίσταση. Λανθασμένα έκαμα αναφορά στον Πεταίν αφού ήτο από τους λίγους που συμμερίσθηκε το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.]

Γιατί τόση ερειστικότητα;

 

Eκείνη τη στιγμή, τα σύννεφα στο πίσω μέρος της σκηνής άνοιξαν και εμφανίστηκε η Αφροδίτη. Ντυμένη σαν θεά με άσπρο χιτώνα, με τα μακριά ξανθά μαλλιά της να χύνονται ελεύθερα πάνω στους ώμους της, η Νανά ήταν πολύ ψηλή και γεροδεμένη για τα δεκαοκτώ της χρόνια. Με απόλυτη αυτοπεποίθηση, προχώρησε γελώντας προς τους προβολείς και ξεκίνησε την μεγάλη της άρια: "Όταν η Αφροδίτη βγαίνει για κυνήγι την νύχτα..."

Δεν είχε φτάσει καλά καλά στον δεύτερο στίχο όταν το κοινό άρχισε να ανταλλάσσει ματιές. Αστείο ήταν αυτό, ένα από τα υπολογισμένα ρίσκα του Bordenave; Ποτέ δεν είχαν ακούσει χειρότερα εκπαιδευμένη φωνή, ούτε κάποια να τραγουδάει τόσο φάλτσα. Ο μάνατζέρ της είχε δώσει την ορθή εκτίμησή του με μία φράση: τραγουδούσε σαν καρακάξα. Και δεν ήξερε καν πως να σταθεί στη σκηνή - τέντωνε τα μπράτσα της από δω κι από κει μπροστά της και ταλαντευόταν με τρόπο που έμοιαζε άχαρος και αταίριαστος. Μπου και μπα ακουγόταν από την πλατεία και από τις φτηνές θέσεις, και οι άνθρωποι άρχισαν σιγανά να γιουχάρουν. Τότε μια βραχνή φωνή, σαν κάποιου μαδημένου κόκκορα, από τα θεωρεία, φώναξε με ενθουσιασμό:

"Φανταστική!"

Όλο το θέατρο έμεινε άφωνο. Ήταν το αγγελούδι, το μαθητούδι που έκανε κοπάνα, με τα μάτια του γουρλωμένα, το χλωμό πρόσωπό του ροζ από τη διέγερση στη θέα της Νανά. Βλέποντας να τον κοιτάζουν όλοι, έγινε κόκκινος σαν πατζάρι, συνειδητοποιώντας ότι είχε μιλήσει φωναχτά χωρίς να το καταλάβει. Ο Daguenet τον παρατηρούσε προσεκτικά χαμογελώντας, και το κοινό, αφοπλισμένο, άρχισε να γελάει, έχοντας αφήσει κατά μέρος τη σκέψη να γιουχάρει, ενώ οι κομψοί νεαροί με τα λευκά γάντια, που είχαν γοητευθεί κι αυτοί από τις καλοσχηματισμένες καμπύλες της Νανά, χειροκροτούσαν σε έκσταση.

"Σωστά! Υπέροχη! Μπράβο!"

Βλέποντας το κοινό να γελάει, η Νανά είχε αρχίσει να γελάει και η ίδια. Το γέλιο δυνάμωσε περισσότερο. Αυτό το πανέμορφο κορίτσι ήταν πραγματκά αστείο. Όταν γελούσε, ένα νόστιμο λακκάκι εμφανιζόταν κάτω από το σαγόνι της. Στεκόταν και περίμενε, χαλαρή και χωρίς να ντρέπεται καθόλου, δημιουργώντας άμεση επαφή με το κοινό της. Φαινόταν να λέει ανοιχτά, κλείνοντάς τους το μάτι, ότι δεν είχε διόλου μα διόλου ταλέντο αλλά αυτό δεν πείραζε, είχε κάτι άλλο. Και νεύοντας στον αρχηγό της ορχήστρας, σαν να του έλεγε: "Ας προχωρήσουμε, γέρο μου!" άρχισε την δεύτερη στροφή της: "Τα μεσάνυχτα περνάει η Αφροδίτη..."

................

"Την ξέρω!" φώναξε ο Steiner μόλις είδε τον Fauchery. "Είμαι βέβαιος ότι κάπου την έχω ξαναδεί....Νομίζω ήταν στο Casino de Paris, και την είχαν συλλάβει γιατί ήταν μεθυσμένη."

"Λοιπόν, από τη δική μου πλευρά, δεν είμαι βέβαιος," είπε ο δημοσιογράφος. "Κι εγώ σαν εσένα, την έχω σίγουρα συναντήσει κάπου."

Χαμηλώνοντας τη φωνή του πρόσθεσε γελώντας:

"Στο σπίτι της Tricon, ίσως; "

"Ναι που να πάρει, σε κάποιο βρώμικο καταγώγιο σίγουρα," είπε ο Mignon. Φαινόταν αγανακτισμένος. "Είναι αηδιαστικό το κοινό να επιφυλάσσει τέτοια υποδοχή για την πρώτη μικρή κοκότα που θα εμφανιστεί. Σύντομα δεν θα υπάρχουν αξιόλογες ηθοποιοί πια..."

.............

Ο Fauchery αναγνώρισε τον Daguenet. Έδωσαν τα χέρια.

"Τι στο καλό κάνεις εδώ πέρα, αγαπητέ μου;" ρώτησε ο δημοσιογράφος. "Κάθεσαι εδώ και κρύβεσαι, ενώ συνήθως δεν φεύγεις από τα θεωρεία όταν έχει πρεμιέρα."

"Καπνίζω, όπως βλέπεις," απάντησε ο Daguenet.

Προσπαθώντας να τον φέρει σε δύσκολη θέση, ο Fauchery είπε:

"Λοιπόν, πως σου φαίνεται το νέο μας αστέρι;...Το κοινό δεν μου φαίνεται τόσο ενθουσιώδες, αν κρίνω από όσα άκουσα στους διαδρόμους.

"Ω, θα πρόκειται για άντρες που τους απέρριψε," μουρμούρισε ο Daguenet.

 

Απάντηση: Νανά

@--}--------

_μΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ θα δουλεψω...
Απο κεινο το βραδυ ομως η κοινη ζωη τους γινοταν ολοενα και πιο δυσκολη . Απ την αρχη ωσ το τελος της βδομαδας,ο θορυβος απο τα χαστουκια..δεν σταματουσε να ακογεται..,σαν το τικτακ ενος ρολογιου που 8υμιζε την υπαρξη τους .Η Νανα απο το πολυ το ξυλο..ειχε αρχισει να γινεται ευλυγιστη σαν υφασμα . Το δερμα της γινοταν ολοενα πιο ευαισ8ητο ,ροδαλοκαι λευκο.τοσο απαλο στην αφη ,τοσο ανοιχτοχρωμο στην οψη,που εδιχνε ακομα πιο ομορφη.Ο Φονταν ηταν σκετος πιθηκος.. μια βρομωφατσα που την εδερνε κι απο πανω.
_Και ετσι ακομα εγω τον αγαπω απαντησε μια μερα ,με το ηρεμο υφος της γυναικας που ομολογει ενα αποτροπαιο πα8ος!!



τι μου 8υμισες .. εκτη δημοτικου .. κατω απο το παπλωμα.. με φακο να διαβαζω.. την Νανα..
μεσα σε εκατονταδες βιβλια .. της βιβλιο8ηκης του πατερα μου .. σε τοσους τιτλους αυτο μου τραβηξε την προσοχη ...
¨  και μετα 3 μερες..πηραν σειρα ολα τα αλλα... ο εραστης της λαιδη τσατερλυ.. ο αρχισιδηρουργος η κυρια με τις καμελιες.. o paixths .. πολεμος και ειρηνη .. μεχρι .. που με επιασε η μανα μου και εφαγα το ξυλο της χρονιας μου 
αυτο φυσικα ειχε αποτελεσμα.. μεσα σε ενα καλοκαιρι να εχω διαβασει τα παντα!! και συνεχιζω...

---------{--@

 

Η ιστορία της Νανά δεν ξεκινά με το ομώνυμο βιβλίο αλλά με το προγενέστερο Lʼ assomoir που η Ντόρα μεταφράζει, λανθασμένα νομίζω, ως Ο Μεθύστακας. Στα ελληνικά είχε κυκλοφορήσει με τον πιο επιτυχημένο τίτλο Η Ταβέρνα, αν και προσωπικά θα πρότεινα ως ακόμα πιο κατάλληλη απόδοση, Το Καπηλειό ή το Κρασοπουλειό επειδή ο συγγραφέας δανείζεται λέξεις από την αργκό των λαϊκών κι εργατικών στρωμάτων. Και τις δύο αυτές τεχνικές, την χρήση του γλωσσικού ιδιώματος του υπόκοσμου και του προλεταριάτου, αλλά και την χρησιμοποίηση των δευτεραγωνιστών ενός βιβλίου του σε ρόλο πρωταγωνιστικό στο επόμενο, ο Ζολά τις εμπνέεται από τον Μπαλζάκ.

Στον τόμο αυτό περιγράφεται δευτερευόντως η παιδική ηλικία της μελλοντικής κοκότας. Κεντρική φιγούρα είναι η μάνα της Νανά, η Ζερβαίζ, μια ασπρορουχού, που σταδιακά βυθίζεται στον αλκοολισμό, την εξαθλίωση και την εκπόρνευση, όταν χάνει την μικρή της επιχείρηση. Σε μεγάλο βαθμό υπαίτιοι της πτώσης της είναι οι δύο ακαμάτηδες, επίσης μέθυσοι, άντρες της ζωής της, ο χαραμοφάης Λαντιέ και ο αρχικά προκομμένος Κουπώ που όμως αργότερα σακατεύεται σε εργατικό ατύχημα και το ρίχνει στο ποτό. Από τον πρώτο αποκτά δύο γιους, από τον δεύτερο μια κόρη, την Νανά. Ο ετεροθαλής αδελφός της οποίας, ο Στέφανος, μαχητικός συνδικαλιστής, πρωταγωνιστεί στο επόμενο αριστούργημα του Ζολά, την Ζερμινάλ, μια εποποιία των απεργιακών αγώνων των ανθρακωρύχων. Ζερβαίζ, Κουπώ και Λαντιέ συζούν σʼ ένα menage a trois που αποδεικνύει πως τα ήθη της εποχής ήταν πιο ελευθεριακά απʼ ότι πιστεύουμε. Ο Λαντιέ δεν χάνει βέβαια την ευκαιρία να ξεπαρθενέψει την ανήλικη κόρη της πρώην ερωμένης του. Εκείνη φεύγει απʼ το σπίτι, ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω της, πιάνει δουλειά σʼ ένα ανθοπωλείο αν θυμάμαι καλά κι εκεί την διπλαρώνει ένας φραγκάτος γέρος. Έτσι ανοίγει ο δρόμος της δόξης για την τροφαντή νεαρά. Εν τω μεταξύ οι γονείς της πεθαίνουν σʼ ένα delirium tremens που περιγράφεται με εκπληκτική γλαφυρότητα κι ακρίβεια στο ακροτελεύτιο κεφάλαιο του βιβλίου το οποίο είχε κυκλοφορήσει προηγουμένως ως αυτοτελές διήγημα πριν ενσωματωθεί στην πλοκή.

Ο νατουραλιστής Ζολά ενστερνιζόταν έναν συνδυασμό κοινωνικού και βιολογικού-γενετικού ντετερμινισμού. Η πορεία των ηρώων του είναι προδιαγεγραμμένη από την ταξική τους προέλευση και τις γενετικές τους καταβολές. Σʼ αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο καμιά διαφυγή δεν είναι δυνατή κι η ελευθερία της βούλησης δεν παίζει κανένα ρόλο αφού οι επιλογές δεν υφίστανται ή οδηγούν νομοτελειακά σε αδιέξοδο. Με κάθε τους προσπάθεια ή κίνηση να ξεφύγουν απʼ τον βούρκο, οι ήρωές του το μόνο που καταφέρνουν είναι να βυθιστούν βαθύτερα, όπως κάποιος πεζοπόρος που έπεσε σε κινούμενη άμμο. Ομοίως κι η εξέλιξη της Νανά προς την εκπόρνευση είναι αναπότρεπτη. Απλώς δεν έχει άλλη επιλογή. Εδώ συνίσταται η «αθωότητά» της.

Δίχως την γνώση αυτών των γεγονότων και των φιλοσοφικών προϋποθέσεων το πορτρέτο της ηρωίδας μένει λειψό κι η ψυχοσύνθεσή της εν πολλοίς ακατανόητη. Γιατί η Νανά δεν είναι η τυπική femme fatale, κυνική, αναίσθητη κι υπολογίστρια, αλλά ένας πολυδιάστατος χαρακτήρας με αντιφάσεις και πάθη που δεν εκπίπτει σε καρικατούρα. Είναι ικανή για τρυφερά, αλτρουιστικά κι ερωτικά αισθήματα, για το παιδί της, για τον πρώτο της έρωτα, για έναν ανάξιο, βάρβαρο εραστή, για μια πόρνη του δρόμου. Όπως σωστά παρατήρησε ο Φλωμπέρ, «έγινε μύθος δίχως να πάψει να είναι αληθινή».

Τελειώνω με μια προσθήκη. Ο Halevy δεν ήταν απλώς ένας φίλος του Ζολά αλλά επίσης αξιόλογος συγγραφέας και κυρίως λιμπρετίστας, συνδημιουργός σημαντικών οπερατικών αριστουργημάτων, μεταξύ των οποίων η Κάρμεν, η Νυχτερίδα, Ο Ορφέας στον Άδη κλπ.

 

Σχετικά με το L' assomoir, παρέθεσα τον τίτλο του στα ελληνικά βασισμένη σε αυτό, μη γνωρίζοντας εάν είχε μεταφραστεί, πέραν του ότι δεν μου αρέσουν οι συνήθεις ελληνικές μεταφράσεις των τίτλων:

The novel's original French title L'Assommoir is virtually untranslatable into English. It was a colloquial word popular in late 19th Century Paris, referring to a shop selling cheap liquor distilled on the premises. The word is adapted from the verb assomer (to stun, bludgeon or render senseless), conjuring up images of a place one might go to drown one's sorrows and drink oneself into oblivion. English translators' attempts to render this noun into English often fail to have the same bluntly onomatopoeic effect, resulting in translations with titles like The Dram Shop, The Gin Palace, The Drunkard etc.

Πηγή: L'Assommoir - Wikipedia, the free encyclopedia

Το καπηλειό και το κρασοπουλιό είναι καλές προτάσεις αλλά δεν αποδίδουν την επακριβή έννοια διότι δεν έχουν καμία απολύτως συνειρμική αξία στους νεοέλληνες αναγνώστες, αγαπητέ vautrin, καθώς οι όροι αυτοί έχουν πάψει να υφίστανται εδώ και δεκαετίες.

Η καλύτερη ελληνική μετάφραση, θα ήτο ασφαλώς, εάν κάποιος είχε τον νουν να με ρωτήσει, Το κουτούκι.

 

Το Κουτούκι είναι όντως μια πετυχημένη απόδοση του τίτλου.

Άσχετο με το θέμα: μου έκανε εντύπωση αυτό που έγραψες πως δηλαδή ένας μέσος νεοέλλην αναγνώστης δεν έχει ιδέα τι ήταν τα καπηλειά. Αν αληθεύει, μου φαίνεται πολύ λυπηρό, κάτι σαν σύμπτωμα νεοπλουτισμού κι ομαδικής αμνησίας.

 

Δεν είπα ότι δεν έχει ιδέα τι ήταν τα καπηλειά. Είπα ότι ο όρος δεν έχει συνειρμική αξία γι αυτόν. Δεν μπορεί να "νιώσει" τι είναι το καπηλειό. Ούτε κι εγώ μπορώ. Είμαστε πολύ απομακρυσμένοι από αυτά. Ενώ από το κουτούκι, όχι (εγώ τουλάχιστον δεν είμαι, συχνάζω στη Φωλιά, μια υπόγα σε έναν παράδρομο της Κασσάνδρου, ή μάλλον σύχναζα, πριν γίνω σκλάβα, τώρα αυτά verboten). 

 

Ίσως να έχεις δίκιο. Καταλαβαίνω ορισμένα πράγματα που δεν γνώρισα επειδή παιδιόθεν μ' ευχαριστούσε ν' ακούω τους γέρους να διηγούνται ιστορίες. Αλλά ποιος το κάνει πια αυτό σήμερα;

 

"Πήγε κιόλας δύο η ώρα...Πρέπει να βγω έξω. Τι ενοχλητικό!"

Οι δύο ηλικιωμένες γυναίκες κοιτάχτηκαν. Και οι τρεις τους κούνησαν τα κεφάλια τους χωρίς να μιλήσουν. Όχι, δεν είχε πάντα πλάκα, αυτό ήταν βέβαιο. Η Νανά είχε ξαπλώσει και πάλι νωχελικά στο κάθισμα, και άναβε τσιγάρο καθώς οι άλλες δύο έσφιγγαν τα χείλη διακριτικά, φιλοσοφώντας το.

"Θα παίξουμε μπεζίκι καθώς θα σε περιμένουμε. Παίζετε μπεζίκι, κυρία Lerat;" ρώτησε η κυρία Maloir μετά από μία παύση.

Σαφώς και έπαιζε και μάλιστα πολύ καλά. Δεν υπήρχε λόγος να ανησυχήσουν την Zoe, που είχε εξαφανιστεί. Αναδίπλωσαν το τραπεζομάντηλο, πάνω από τα βρώμικα πιάτα. Αλλά καθώς η κυρία Maloir πήγαινε να φέρει η ίδια την τράπουλα από ένα συρτάρι του μπουφέ, η Νανά είπε ότι πριν αρχίσουν, θα ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους της αν μπορούσε να γράψει μία επιστολή για λογαριασμό της. Το γράψιμο της φαινόταν βαρετό και δεν ήταν και βέβαιη για την ορθογραφία της, ενώ η φίλη της μπορούσε να γράφει επιστολές κατευθείαν απ την καρδιά της. Έσπευσε να φέρει το καλύτερο επιστολόχαρτο που είχε από την κρεβατοκάμαρά της. Ένα μελανοδοχείο και ένα φτηνό μπουκάλι μελάνι ήταν πεταμένα σε μια καρέκλα, μαζί με μία πένα κατασκουριασμένη. Η επιστολή ήταν προς τον Daguenet. Χωρίς να της το πει κανένας, η κυρία Maloir έγραψε "Μικρέ μου αγαπημένε" με τα καλύτερα καλλιγραφικά της. Μετά του έγραψε να μην έρθει την επομένη γιατί "δεν ήταν δυνατόν", αλλά ότι, όπου κι αν βρίσκεται, "θα είναι πάντα στη σκέψη της."

"Και θα κλείσω με ΄χίλια φιλιά΄," μουρμούρισε.

Η κυρία Lerat κουνούσε το κεφάλι συμφωνώντας με κάθε λέξη. Τα μάτια της έλαμπαν. Της άρεσε πολύ να αναμιγνύεται σε ερωτικές ιστορίες. Και μάλιστα θέλοντας να προσθέσει και μια δική της πινελιά, ψιθύρισε με λιγωμένη φωνή:

"Χίλια φιλιά στα όμορφα μάτια σου."

"Αυτό είναι, χίλια φιλιά στα όμορφα μάτια σου," επανέλαβε η Νανά, καθώς μία έκφραση έκστασης απλώθηκε στα πρόσωπα των δύο ηλικιωμένων γυναικών...

Όταν άκουσε το ρολόι να χτυπάει τρεις αναπήδησε.

"Σκατά!" αναφώνησε άξεστα.

Η κυρία Maloir, που μετρούσε τους άσσους και τα δεκάρια, την παρότρυνε απαλά:

"Λοιπόν, αγαπητή μου, δεν θα ήταν καλύτερα να ξεμπερδεύεις με αυτό μια και καλή;"

"Μην αργήσεις," της είπε η κυρία Lerat, ανακατεύοντας τα χαρτιά. "Αν μπορέσεις να γυρίσεις με τα λεφτά πριν τις τέσσερις, θα προλάβω το τρένο των τεσσεράμισι."

"Ω, δεν θα τραβήξω τη δουλειά σε μάκρος," μουρμούρισε η Νανά...

Όταν γύρισε η Zoe τις βρήκε και πάλι απορροφημένες στο παιχνίδι τους. Μετά από μία παύση, καθώς η κυρία Lerat ανακάτευε, η κυρία Maloir ρώτησε:

"Ποιος ήταν αυτός;"

"Ω κανένας σημαντικός," απάντησε η υπηρέτρια. "Ένα παιδί...Ήθελα να τον διώξω αλλά είναι τόσο γλυκούλης, με γαλάζια μάτια και κοριτσίστικο πρόσωπο, εντελώς αμούστακο, έτσι στο τέλος του είπα ότι μπορεί να περιμένει...Έχει ένα τεράστιο μπουκέτο λουλούδια που αρνήθηκε να μου δώσει...Σου έρχεται να το χαστουκίσεις, το κουτάβι. Θα έπρεπε να είναι στο σχολείο!"...

"Και πού τον έβαλες;" συνέχισε η κυρία Maloir.

"Α ναι, στο καμαράκι στο βάθος, αυτό που δεν έχει έπιπλα...Έχει μόνο το σεντούκι της κυρίας και ένα τραπέζι. Εκεί ξεφορτώνομαι τους χωρικούς."...

Το κουδούνι χτύπησε ξανά. Όταν η Zoe γύρισε ήταν σε υπερδιέγερση και πριν ακόμη περάσει το κατώφλι, είπε χαμηλώνοντας τη φωνή της:

"Αγαπητές μου, είναι ο μεγάλος Steiner, αυτοπροσώπως. Τον έβαλα στο μικρό σαλονάκι."..

Αλλά σε λίγο αναγκάστηκε να πάει ξανά να ανοίξει την πόρτα.

"Μόνο αυτό μας έλειπε! Καταραμένη τύχη! Είναι ο γύφτος. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι λείπει αλλά πήγε και στρώθηκε στην κρεβατοκάμαρη. Δεν τον περιμέναμε πριν το βράδυ."...

Μέσα στην σιωπή και στους πνιγμένους ψιθύρους των δύο γυναικών που τσακώνονταν, ακούστηκε ο ήχος κάποιου που ανέβαινε τρέχοντας τα σκαλιά. Ήταν η Νανά επιτέλους...

"Ώστε ήρθες! Καιρός ήταν!" είπε η κυρία Lerat, σφίγγοντας τα χείλη της..."Σου αρέσει να κρατάς τους άλλους σε αναμονή, έτσι;"

...Η Νανά ήταν κακοδιάθετη και αυτές οι επιπλήξεις την εξόργισαν. Τι τρόπος να την υποδέχονται μετά από όλα τα βάσανα που μόλις είχε τραβήξει!

"Αφείστε με ήσυχη, εντάξει;" φώναξε.

"Σσσς, κυρία, έχετε κόσμο εδώ," είπε η υπηρέτρια.

Μιλώντας πιο χαμηλόφωνα και ψάχνοντας να βρει τα λόγια της, η νεαρή γυναίκα τραύλισε:

"Νομίζετε ότι πέρασα καλά; Τράβηξε τόση ώρα...Θα ήθελα να σας δω να το κάνετε εσείς...Θα μπορούσα να του είχα ρίξει μπουνιά, ήμουν τόσο θυμωμένη! Και μετά δεν μπορούσα να βρω άμαξα...Ευτυχώς είναι εδώ κοντά. Τέλος πάντων, έτρεχα σαν τρελή!"

"Πήρες τα χρήματα;" ρώτησε η θεία της.

"Τι ερώτηση κι αυτή!" απάντησε η Νανά.

Για να ξεκουράσει τα πόδια της, είχε σωριαστεί σε μια καρέκλα δίπλα στη φωτιά και, λαχανιάζοντας ακόμα, τράβηξε από το μπούστο της έναν φάκελο που περιείχε τετρακόσια φράγκα σε χαρτονομίσματα, τα οποία φαίνονταν μέσα από ένα μεγάλο ακανόνιστο σχίσιμο που είχε ανοίξει με το δάχτυλο για να βεβαιωθεί ότι ήταν όλα εκεί. Οι τρεις γυναίκες γύρω της κοιτούσαν όλες τους τον φάκελο, ένα μεγάλο, βρώμικο κουρελιασμένο όγκο χαρτιού μέσα στα ντελικάτα γαντοφορεμένα χέρια της...

"Είπες ότι έχω κόσμο που περιμένει;" είπε η Νανά, χαλαρώνοντας ακόμα στην καρέκλα της.

"Μάλιστα, κυρία, τρία άτομα."

Και ανέφερε πρώτο τον τραπεζίτη. Η Νανά στραβομουτσούνιασε. Αν ο Steiner πίστευε ότι θα τον άφηνε να την κάνει να σκυλοβαρεθεί μόνο και μόνο επειδή της είχε πετάξει ένα μπουκέτο λουλούδια το προηγούμενο βάδυ...!

"Τέλος πάντων," δήλωσε. "Μπούχτισα. Δεν θέλω να δω κανέναν τους...Πήγαινε να τους πεις να μη με περιμένουν."

"Η κυρία δεν πρέπει να είναι τόσο απερίσκεπτη, πρέπει να δει τον κύριο Steiner," μουρμούρισε η Zoe σταθερά, χωρίς να φεύγει, ενοχλημένη που έβλεπε την κυρία της να φέρεται ανόητα πάλι.

Μετά ανέφερε τον άντρα από την Wallachia, που θα πρέπει να είχε αρχίσει να βαριέται στην κρεβατοκάμαρα. Η Νανά έγινε έξαλλη και πεισμάτωσε ακόμη περισσότερο: κανέναν απολύτως, δεν ήθελε να δει κανέναν! Ποιος στο διάολο την είχε φορτώσει με έναν τόσο επίμονο διάολο!

"Πέταξέ τους έξω με τις κλωτσιές, όλους τους! Προτιμώ να παίξω μια παρτίδα μπεζίκι με την κυρία Maloir και αυτό ακριβώς σκοπεύω να κάνω!"

 

"Μα που στο καλό είναι η Νανά;" ρώτησε ο Vandeuvres.

Που στ' αλήθεια; Είχε ξεγλιστρήσει αμέσως μόλις έφυγε από το τραπέζι. Η απουσία της είχε αρχίσει να γίνεται αισθητή και όλοι την αναζητούσαν...Ο Vandeuvres πρόσεξε τον Daguenet που έχωνε το κεφάλι του από μια μια πόρτα και του έκανε νοήματα. Ο Vandeuvres μπήκε μέσα και είδε τη Νανά, αγχωμένη και χλωμή, να κάθεται στο κρεβάτι. Ο Daguenet και ο Georges ήταν όρθιοι και την κοίταζαν με ανησυχία.

"Τι στο καλό συμβαίνει;" ρώτησε έκπληκτος. Αυτή δεν απάντησε και συνέχισε να κοιτάζει αλλού. Αυτός επανέλαβε την ερώτηση.

"Αυτό που συμβαίνει είναι ότι δεν θα ανεχτώ να με κοροϊδεύει ο ένας και ο άλλος!" φώναξε τελικά.

Και άρχισε να ξεφουρνίζει ότι της ερχόταν στο κεφάλι. Ω, δεν ήταν τόσο ανόητη, καταλάβαινε μια χαρά. Σε όλη τη διάρκεια του γεύματος έλεγαν απαίσια πράγματα για να δείξουν πόσο πολύ την περιφρονούσαν. Μερικές βρωμοπουτάνες που δεν ήταν άξιες ούτε να δέσουν τα κορδόνια των παπουτσιών της! Θα περνούσε πολύς καιρός πριν μπει σε τόσο κόπο ξανά, μόνο και μόνο για να την κατασπαράξουν όλοι μετά! Γιατί δεν τους πετούσε όλους έξω με τις κλωτσιές! Πνιγόταν από το θυμό και η φωνή της έσπαζε σε λυγμούς.

"Ω έλα κορίτσι μου, είσαι πίτα," είπε ο Vandeuvres, μιλώντας της σαν να ήταν μικρό παιδί. "Πρέπει να συγκρατηθείς."

Ο Daguenet και ο Georges είχαν περάσει το τελευταίο τέταρτο της ώρας προσπαθώντας μάταια να την πείσουν να γυρίσει στην τραπεζαρία. Αρνιόταν πεισματικά. Οι καλεσμένοι της μπορούσαν να κάνουν ότι στο διάολο ήθελαν. Τους σιχαινόταν τόσο πολύ που δεν ήθελε να γυρίσει πίσω και να τους αντικρύσει...Ποτέ! Καλύτερα να την έριχναν ζωντανή σε βραστό λάδι παρά να αφήσει την κρεβατοκάμαρά της...Και κανένας δεν θα μπορούσε ποτέ να την κάνει να πιστέψει, για παράδειγμα, ότι ο Fauchery δεν είχε πείσει τον Κόμη Muffat να μην έρθει. Ο Fauchery ήταν ένα φίδι κολοβό, ένας ζηλιάρης μπάσταρδος που δεν είχε ιερό και όσιο στο κυνήγι μιας γυναίκας και στην καταστροφή της ευτυχίας της. Αυτή ήξερε πολύ καλά ότι ο Κόμης είχε τσιμπηθεί μαζί της. Μπορούσε να τον έχει.

"Τον Κόμη Muffat, αγαπητό μου κορίτσι;" αναφώνησε ο Vandeuvres, γελώντας χωρίς να το θέλει. "Αδύνατον!"

"Γιατί αδύνατον;" ρώτησε αυτή, σοβαρεύοντας λίγο.

"Γιατί είναι ένας πρίγκιπας, και αν ποτέ ακουμπούσε έστω και τον δαχτυλάκι του επάνω σου, την επομένη θα έτρεχε στον εξομολογητή του. Ακολούθησε τη συμβουλή μου. Μην αφήσεις τον άλλον να ξεφύγει."

Για μια στιγμή παρέμεινε σιωπηλή και σκεφτόταν. Μετά σηκώθηκε και πήγε να πλύνει τα μάτια της. Όμως, όταν προσπάθησαν να την πείσουν να γυρίσει στην τραπεζαρία, αυτή ξαναφώναξε έξαλλη "Όχι!" Χαμογελώντας, ο Vandeuvres έφυγε από το δωμάτιο χωρίς να προσπαθήσει να την μεταπείσει ξανά...

.............................

Ξαφνικά δημιουργήθηκε κάποια φασαρία. Έντεκα νεαροί άντρες είχαν αφιχθεί όλοι μαζί και σπρώχνονταν στην είσοδο, προσπαθώντας να εισβάλλουν μέσα από την πόρτα του σαλονιού. Είχαν έρθει από τον χορό του Υπουργού Εσωτερικών και φορούσαν λευκές γραβάτες, φράκο, και ένα σωρό από μυστήρια παράσημα. Ενοχλημένη από αυτή την φωνακλάδικη εισβολή, η Νανά φώναξε τους σερβιτόρους από την κουζίνα να πετάξουν έξω τους κυρίους. Ορκιζόταν ότι δεν τους είχε ξαναδεί ποτέ στη ζωή της...Βρισιές ακούγονταν ολόγυρα, κάποιοι έκαναν απειλητικές χειρονομίες, και για μια στιγμή μία επέκταση του καυγά φαινόταν αναπόφευκτη. Όμως, ένας ξανθούλης, μάλλον ασθενικός νεαρός, επέμεινε:

..."Κοίτα εδώ, Νανά, τις προάλλες στου Peter, στην κόκκινη σάλα...Δεν θυμάσαι; Μας κάλεσες."

Τις προάλλες, στου Peter; Δεν θυμόταν τίποτα! Και αρχικά, ποια μέρα ήταν; Και όταν ο ξανθός της είπε ποια μέρα ήταν, την Τετάρτη, αυτή θυμήθηκε ότι είχε δειπνήσει στου Peter την Τετάρτη, αλλά δεν είχε προσκαλέσει κανέναν, ήταν σχεδόν βέβαιη γι αυτό.

"Πάντως κορίτσι μου, αν πράγματι τους κάλεσες..."μουρμούρισε ο Labordette, που είχε αρχίσει να έχει αμφιβολίες, "ίσως να ήσουν κάπως στα κέφια σου."

Αυτό έκανε τη Νανά να γελάσει. Λοιπόν, ήταν πιθανό, δεν μπορούσε να θυμηθεί. Τέλος πάντων, εφόσον οι κύριοι είχαν ήδη έρθει, μπορούσαν να περάσουν. Το πρόβλημα λύθηκε, αρκετοί από τους νεοαφιχθέντες βρήκαν φίλους στο σαλόνι και η φιλονικία έληξε με χειραψίες. Ο ασθενικός ξανθούλης είχε το όνομα μιας μεγάλης οικογένειας της Γαλλίας. Και ανακοίνωσαν ότι και άλλοι ακόμη επρόκειτο να έρθουν, και πράγματι κάθε λεπτό η πόρτα άνοιγε και εμφανίζονταν ένστολοι άντρες, με λευκά γάντια, όλοι από τον χορό του Υπουργού. Ο Fauchery ρώτησε στ' αστεία αν θα ερχόταν και ο ίδιος ο Υπουργός. Αυτό ενόχλησε τη Νανά, που απάντησε ότι ο Υπουργός σίγουρα σύχναζε στα σπίτια ανθρώπων που ήταν κατώτεροί της. Αυτό που δεν είπε ήταν ότι ξαφνικά είχε την ελπίδα ότι θα έβλεπε τον Κόμη Muffat να περνάει την πόρτα ανάμεσα σε αυτό το πλήθος. Μπορεί να είχε αλλάξει γνώμη...

..........................

Είχε αρχίσει να ξημερώνει. Η Νανά είχε χάσει κάθε ελπίδα και δεν κοιτούσε την πόρτα πια. Όλοι είχαν σκυλοβαρεθεί...Η Νανά είχε γυρίσει την πλάτη και δεν τους κοίταζε. Είχε αποφασίσει πια να βολευτεί με τον χοντρο-Steiner που καθόταν δίπλα της. Τι να κάνει! Για όλα έφταιγε αυτός ο άνθρωπος ο Muffat που δεν ήθελε να παίξει! Η φιλική πουτανίτσα, άσπρη άσπρη και ελαφρώς μεθυσμένη, με μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια της, με το λευκό μεταξωτό της φόρεμα, αραχνοϋφαντο και τσαλακωμένο σαν νυχτικό, έλεγε σιγανά, "Έλα, πάρε με!" Τα τριαντάφυλλα στο σινιόν της και στο μπούστο της είχαν χάσει τα πέταλά τους. Είχαν απομείνει μόνο οι μίσχοι. Αλλά ο Steiner αναγκάστηκε να αποτραβήξει το χέρι του από τα φουστάνια της, όπου μόλις είχε έρθει σε επαφή με τις καρφίτσες που είχε βάλει εκεί ο Georges. Είχε ματώσει τα χέρια του και μια σταγόνα έπεσε στο φόρεμά της, λεκιάζοντάς το.

"Τώρα υπογράφηκε η συμφωνία," είπε σοβαρά η Νανά....

Στο μπουντουάρ της, η Νανά αναγκάστηκε να ξυπνήσει την Zoe, που είχε αποκοιμηθεί στην καρέκλα της. Το γκάζι ήταν αναμμένο. Η Zoe έτρεμε καθώς βοηθούσε την κυρία της να βάλει το καπέλο της και το παλτό της.

"Ε λοιπόν, ορίστε, έκανα αυτό που ήθελες," είπε η Νανά, θέλοντας να μοιραστεί την απόφαση που είχε πάρει, και μιλώντας στην Zoe σαν να ήταν παλιά της φίλη. "Είχες δίκιο, ο τραπεζίτης είναι μια χαρά, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους άλλους."

 

Ένας ψίθυρος άρχισε να κυκλοφορεί: "Ο πρίγκιπας! Ο πρίγκιπας!" και όλοι γύρισαν να κοιτάξουν την πορτίτσα που οδηγούσε στην κυρίως αίθουσα. Ακόμη, το μόνο που φαινόταν ήταν η σκυφτή πλάτη και ο λαιμός χασάπη του Bordenave, καθώς υποκλινόταν και σερνόταν σε μία σειρά δουλοπρεπών χειρονομιών. Τότε ο ίδιος ο πρίγκιπας εμφανίστηκε σε κοινή θέα. Ψηλός και δυνατός, με ξανθά γένια και ροδαλό δέρμα, είχε την όψη ενός καλοαναθρεμμένου, αφοσιωμένου ηδονιστή, τα γερά άκρα του οποίου διαγράφονταν κάτω από το άψογα ραμμένο σμόκιν του. Πίσω του ερχόταν ο Κόμης Muffat και ο Μαρκήσιος ντε Chouard...Για να αποτανθεί σε αυτό τον γιο βασίλισσας και διάδοχο του θρόνου, ο Bordenave είχε επιστρατεύσει μία φωνή που έτρεμε με συναίσθημα, σαν ένας άντρας που επρόκειτο να επιδείξει μία εξημερωμένη αρκούδα. Έλεγε συνεχώς:

"Αν η Εξοχότης Σας θα είχε την καλωσύνη να με ακολουθήσει...Ίσως η Εξοχότης Σας θα μπορούσε να περάσει από εδώ...Η Εξοχότης Σας πρέπει να προσέξει..."

Ο πρίγκιπας έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον, χωρίς να βιάζεται, και στην ουσία χρονοτριβούσε για να παρακολουθεί τις κινήσεις για την αλλαγή των σκηνικών...Ο Muffat δεν είχε βρεθεί ποτέ στα παρασκήνια ενός θεάτρου και ένιωθε εξαιρετικά έκπληκτος και ανήσυχος, γεμάτος με μία αόριστη απέχθεια που δεν στερούνταν μιας δόσης φόβου....

Αλλά ο Bordenave είχε φτάσει επιτέλους στο καμαρίνι της Νανά στο τέλος του διαδρόμου. Γύρισε απαλά το χερούλι και στάθηκε στην άκρη.

"Αν η Εξοχότης Σας θα είχε την ευγενή καλωσύνη να εισέλθει.."

Άκουσαν μία ξαφνιασμένη γυναικεία τσιρίδα και είδαν τη Νανά, γυμνή ως τη μέση, να κρύβεται βιαστικά πίσω από μία κουρτίνα, ενώ η αμπιγιέζ της, που την σκούπιζε, έμεινε να κρατάει την πετσέτα.

"Πόσο ανόητο να ορμάτε έτσι μέσα!" αναφώνησε η Νανά, κρυμμένη ακόμη. "Μην έρχεστε μέσα, βλέπετε πολύ καλά ότι δεν μπορείτε να μπείτε!"

Ο Bordenave έδειξε δυσαρεστημένος.

"Μην φεύγεις, καλό μου κορίτσι, δεν πειράζει," είπε. "Είναι η Αυτού Εξοχότης Του. Έλα τώρα, μην κάνεις σαν παιδί!"

Και όταν αυτή συνέχισε να αρνείται, ακόμη σε σοκ αν και ήδη είχε αρχίσει να γελάει, πρόσθεσε με έναν ψεύτικο, πατρικό τόνο:

"Μα την αλήθεια, αυτοί οι κύριοι ξέρουν πολύ καλά με τι μοιάζει μια γυναίκα. Δεν θα σε φάνε."

"Αλλά δεν το υπόσχομαι κιόλας," πρόσθεσε ο πρίγκιπας γελώντας.