Μέγας Ανατολικός

Ο Ανδρέας Εμπειρίκος (2 Σεπτεμβρίου 1901 - 3 Αυγούστου 1975) ήταν Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, φωτογράφος και ψυχαναλυτής. Γεννημένος στη Μπραΐλα της Ρουμανίας, εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1902 και αργότερα παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας και αγγλικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο King's College του Λονδίνου. Την περίοδο 1926-1931 έζησε στο Παρίσι, όπου συνδέθηκε με τον κύκλο των υπερρεαλιστών και ασχολήθηκε ενεργά με την ψυχανάλυση, κοντά στον ιδρυτή της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας του Παρισιού, Ρενέ Λαφόργκ. Το 1931 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα, πραγματοποιώντας την πρώτη εμφάνισή του στα ελληνικά γράμματα το 1935.

Ως λογοτέχνης ανήκει στη Γενιά του '30 και αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ελληνικού υπερρεαλισμού. Ο Εμπειρίκος υπήρξε εισηγητής του υπερρεαλισμού στην Ελλάδα, καθώς και ο πρώτος που άσκησε την ψυχανάλυση στον ελληνικό χώρο, ασκώντας την ψυχαναλυτική πρακτική κατά την περίοδο 1935-1951. Χαρακτηρίζεται ως ένας από τους κατεξοχήν «οραματιστές ποιητές», κατέχοντας περίοπτη θέση στον ελληνικό λογοτεχνικό κανόνα, παρά τη δυσπιστία με την οποία αντιμετωπίστηκε αρχικά το έργο του. Από το σύνολο του έργου του ξεχωρίζει η πρώτη ποιητική συλλογή του, με τίτλο Υψικάμινος, ως το πρώτο αμιγώς υπερρεαλιστικό κείμενο στην Ελλάδα, ενώ ανάμεσα στα πεζά έργα του διακρίνεται το τολμηρό ερωτογράφημα Ο Μέγας Ανατολικός, που προκάλεσε αντιδράσεις για την ελευθεροστομία και το ερωτικό περιεχόμενό του. Σημαντικό τμήμα του έργου του εκδόθηκε μετά το θάνατό του.
Πηγή: Βικιπαίδεια

 

Πηγή: " "

 

Απάντηση: Μέγας Ανατολικός

Ο Μέγας Ανατολικός είναι μυθιστόρημα του Ανδρέα Εμπειρίκου που εκδόθηκε μετά το θάνατό του, την περίοδο 1990-92, σε οκτώ τόμους. Η συγγραφή του διήρκεσε από το 1945 μέχρι το 1951, ενώ η τελική του μορφή οριστικοποιήθηκε περίπου το 1970. Χαρακτηρίζεται ως το «έργο ζωής» τού Εμπειρίκου και ένα από τα τολμηρότερα βιβλία στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας. Αποτελεί το ογκωδέστερο ελληνικό μυθιστόρημα, το οποίο περιλαμβάνει, στην τελική μορφή του, πέντε μέρη που εκτείνονται σε 100 αριθμημένα κεφάλαια και περίπου 2.100 σελίδες. Η ελευθεροστομία του και το άκρως ερωτικό περιεχόμενό του προκάλεσαν αντιδράσεις, επιτρέποντας τη σύγκρισή του με άλλα γνωστά έργα της ερωτικής λογοτεχνίας, όπως τις 120 Μέρες των Σοδόμων του Μαρκήσιου ντε Σαντ.

 

Πηγή: Βικιπαίδεια

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Α' TOMOΥ

1οΚΕΦΑΛΑΙΟ
Απόγευμα της 21ης Μαΐου1867. Περιγραφή του«Μεγάλου Ανατολικού».
Τελευταίες προετοιµασίες προτού αναχωρήσει από Λίβερπουλ για Νέα Υόρκη. Ερωτικό επεισόδιο στην προκυµαία ανάµεσα σε άγνωστο ναύτη και στη µικρή Ελληνίδα Ειρήνη. Το επεισόδιο παρακολουθούν και σχολιάζουν ο Άγγλος ευπατρίδης Άλτζερνον Κλίφφορντ και ο Ρώσσος Σέργιος Ιβάνοβιτς. Αντίδραση τής παιδαγωγού τής Μαρίας. (ΣΕΛ 3)

2οΚΕΦΑΛΑΙΟ
Πρωί της 22ας Μαΐου. Περιγραφή τής αναχωρήσεως τού ΜΑ.
Κατάλογος επιβατών. Ερωτικές φαντασιώσεις τής παιδαγωγού Μαρίας. Ερωτική διέγερση τής νεαράς Σουηδής Γκρέτας στο κατάστρωµα. Η συζήτηση Ειρήνης και Μαρίας καταλήγει στον αυτοερωτισµό της δεύτερης.(ΣΕΛ 14

3οΚΕΦΑΛΑΙΟ
Συνέχεια προηγουµένων. Εµφάνιση και περιγραφή και άλλων ταξιδιωτών. Τρεις νέγροι παίζουν ζάρια. Ο Έλλην ποιητής Ανδρέας Σπερχής ονειρεύεται γεµάτος πάθος την Αθηναία κόρη Βεατρίκη. Ερωτική σύµπραξη δυό µικρών Λαπωνίδων µε τήν Γκρέτα και τόν πατέρα της.(ΣΕΛ 23)

4οΚΕΦΑΛΑΙΟ

Κατάστρωµα ΜΑ, τρεις ώρες µετά τον απόπλου. Έκφρασις ενδυµάτων ανδρών και γυναικών. Ο ταχυδακτυλουργός Γκρεγκουάρ υπνωτίζει τή νεαρά χορεύτρια Μιµί-λά-Ρόζ και επωφελείται. Η βοηθός του Υβόννη παρακολουθεί τά γενόµενα. (ΣΕΛ 32)

5οΚΕΦΑΛΑΙΟ
Συνέχεια προηγουµένων. Η ηθοποιός Τζέην Μπόσουελ επιδεικνύει τα ερωτικά της θέλγητρα στον ναύτη Στήβ και στόν µικρό Μπίλλυ. Ερωτική σκηνή ανάµεσα στην Τζέην και στον γιγαντιαίο µολοσσό Μπόµπ. (ΣΕΛ 38)

Πηγή: www.scribd.com/doc/925426/- (ίδια είναι η πηγή και του κειμένου που ακολουθεί)

 

Απάντηση: Μέγας Ανατολικός

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ1

3​

Όλαι αι προετοιµασίαι είχαν τερµατισθεί και ο γίγας τών θαλασσών ανέµενε τήν ηµέραν τού απόπλου που επρόκειτο να λάβη χωράν εντός τού τελευταίου δεκαηµέρου τού Μαΐου τού1867 εκ τού λιµένος τού Λίβερπουλ.

Τοµέγα υπερωκεάνειον σκάφος, τού οποίου η ναυπήγησιςµόλις προ ολίγων εβδοµάδων είχε περατωθεί, και τού οποίου αι δοκιµαί έγιναν επιτυχώς προ δεκαπενθηµέρου, ήτο αγκυροβοληµένον εις ανοικτόν τι σηµείον τού λιµένος, διότι αι διαστάσεις του δεν επέτρεπαν τήν είσοδόν του εις τά ντόκς. Κανέν εκ τών εσωτέρων σηµείων τού λιµένος, ακόµη και τό πλέον ευρύχωρον, δεν ήτο δυνατόν να τό δεχθή, και ο θαλάσσιος κολοσσός ανέµενε τήν ώραν τής αναχωρήσεως δια τό παρθενικόν ταξίδιόν τουµεγαλοπρεπώς αποµονωµένος από τά λοιπά συνήθη σκάφη, εν τώµέσω τών οποίων εξεχώριζε, όσον αι κορδιλιέραι τών Άνδεων από τάς αλλάς οροσειράς τής οικουµένης.

Ήδη η21η Μαΐου είχε φθάσει και τήν εποµένην επρόκειτο να λάβη χωράν ο απόπλους. Τό υπερωκεάνειον είχε σηµαιοστολισθεί και αναρίθµητοι λέµβοι, άκατοι και φορτηγίδεςµετέφεραν καθ' όλην τήν διάρκειαν τής ηµέρας τά τελευταία εφόδια και τούς τελευταίους επισκέπτας, οίτινες, πλησιάζοντες είτε εκ τής τεραστίας καθέτου πρώρας, είτε εκ τής πελωρίας καµπύλης πρύµνης, απεθαύµαζαν τόν όγκον, τό ύψος και τό ατελεύτητονµήκος τού ποντοπόρου Λεβιάθαν, και εδιάβαζαν κεχηνότες καιµε άνω εστραµµένα τά βλέµµατά των, ωσάν να παρετήρουν κορυφήν εγγύς κειµένου κατακόρυφου ορούς, τό επί τών χαλυβδίνων ελασµάτων αναγραφόµενον όνοµα τού πλοίου: « Μέγας Ανατολικός».
Επρόκειτο αληθώς περί απιστεύτου κολοσσού. Τό εκτόπισµά του ήτο άνω τών
25. 000τόννων.Τό µήκος του υπερέβαινε τούς 690πόδας, τό πλάτος του τούς
80, τό βάθος του ήτο 58ποδών, τό δε µέσον βύθισµά του έφθανε τούς 20

πόδας. Και τόµεγαλύτερον εκ τών υπαρχόντων άλλων ανά τήν υφήλιον υπερωκεανείων, θα εφαίνετο νάνος παραβαλλόµενον προς τόν θαλάσσιον αυτόν γίγαντα.
Καίτοι η ώρα ήτο προκεχωρηµένη και ο ήλιος δεν απείχε πολύ από τήν δύσιν,
ωρισµένοι εργάται και ναύται εχειρίζοντο ακόµη τά βαρούλκα, ενώ άλλοι
µετέφεραν επί τών ώµων των δέµατα παντοειδή εις τά καταστρώµατα και τά

υποφράγµατα. Ένας νεαρός ανθυποπλοίαρχοςµε βραχείαν καπνοσύριγγα εις τό στόµα, ακουµβών επί τής κουπαστής τής γέφυρας, εθώπευε τό ξανθόν υπογένειόν του, ενώ, από καιρού εις καιρόν, εξήρχοντο από τά χείλη του γαλανόφαιαι τολύπαι καπνού αρωµατώδους. Και ενώ ερρέµβαζε ο αξιωµατικός, τό βλέµµα του επλανάτο, οτέµεν επί τών κλιτύων επί τών οποίων είναι εκτισµένη ηµεγάλη πόλις τού Λίβερπουλ, οτέ δε επί τού ήρεµα διερχοµένου προ αυτής πόταµου Μέρσεϋ, ως και επί τών δεξαµενών τού περιφήµου λιµένος, εντός τών οποίων ευρίσκοντο πολλά και ποικίλα πλοία, εκ τών οποίων και τά
µεγαλύτερα ακόµη, ήσαν τουλάχιστον δέκα φοράς µικρότερα από τόν «Μέγαν
Ανατολικόν», τόν σχεδόν απίστευτον αυτόν τιτάνα.

Αι σκέψεις τού νεαρού αξιωµατικού ήσαν προφανώς σκέψεις ηδυπαθείς, διότι, ενώ ερρέµβαζε, η περισκελίς του εξωγκώθη αποτόµως εις τό σηµείον που εκάλυπτε τό πέος του, και ήρχισε να πάλλεται υπό τήν πίεσιν τού ορθωθέντος κάτω από τό ύφασµα γεννητικού οργάνου του. Ο νεαρός αξιωµατικός έθεσε τήν αριστεράν του χείρα εις τόν θύλακα τής περισκελίδος και ψαύων τήν εν στύσει δονουµένην ψωλήν του, εψιθύρισε περιπαθώς τό όνοµα τις οίδε ποίας ποθητής ή αγαπηµένης γυναικός ή κόρης και εξηκολούθησε τόν ρεµβασµόν του.

4​

Την ιδίαν ώραν, έναµεγάλο πλήθος συγκεντρωµένον εις τήν προκυµαίαν, εθαύµαζε τό τεράστιον σιδηρούν κήτος. Μεταξύ τών θεατών εν ζεύγος που ωµοίαζεµε ζεύγος νεαρών εραστών, ήµεµνηστευµένωνµελλονύµφων, ίστατο και παρετήρει. Πλησίον τού ζεύγους ίστατο καιµία παιδαγωγόςµε ελληνικήν κατατοµήν, έχουσα εις τό πλευρόν τηςµίαν χαρίεσσαν ξανθήν έως13 ετών. Όπισθεν τήςµικράς, έναςµεσήλιξ ναυτικόςµεµακράς και πυκνάς παραγναθίδας, προσποιούµενος ότι τόν σπρώχνουν οι συνωθούµεναι πέριξ αυτού θεαταί, επίεζε τό εξωγκωµένον πέος του επί τών γλουτών τής κορασίδος.
«Πόσες µέρες θα κάνουµε, για να φθάσουµε στην Αµερική, δεσποινίς Μαρία; »
ηρώτησε ελληνιστί καιµε δροσεράν φωνήν η ανύποπτος κόρη.
«Νοµίζω οκτώ ή εννέα » απήντησε εις τήν ιδίαν γλώσσαν η παιδαγωγός. «
Γιατίµε ρωτάς, Ειρήνη; »
« ∆ιότι αυτό τό βαπόρι είναι τόσο ωραίο που δεν θα ήθελα να φθάσουµε πολύ
γρήγορα στη Νέα Υόρκη. »
« Μα δεν βιάζεσαι να συνάντησης τόν πατέρα σου, που λείπει τρία χρόνια τώρα
στην Αµερική; »
«Ω,ναι, δεσποινίς Μαρία, θέλω πολύ να τόν συναντήσω, θέλω πολύ να τόν

χαρώ, άλλα θα ήθελα, αν ήτο δυνατόν, να τόν συναντούσα σε αυτό τό ωραίο βαπόρι, για να ταξιδεύαµεµαζύ δύο ή τρείςµήνες» απήντησε η παιδίσκη εν εξάρσει.

Οµεσήλιξ ναυτικός, ατενίζων και αυτός τόµέγα σκάφος και προσποιούµενος ότι τό πλοίον απορροφούσε όλην τήν προσοχήν του, εξηκολούθει να πιέζη τό εν πλήρει στύσει πέος του επί τών γλουτών τής παιδός. Παρ' όλην όµως τήν έντονον προσήλωσιν τού βλέµµατός του επί τού θαλασσίου κολοσσού, τό πρόσωπον και—αν επρόσεχε κανείς— η όλη στάσις του εξέφραζαν εξαιρετικήν λαγνείαν. Τά χείλη του ήσαν ανοικτά, οι οφθαλµοί του έλαµπαν, οι ρώθωνές του επάλλοντο, τά γόνατά του ήσαν ελαφρώς κεκαµµένα, ενώ τό κάτωµέρος τής κοιλίας του και τό άνωµέρος τώνµηρών τουµετεκινούντο εις σχεδόν αόρατους, ένεκα τού συνωστισµού, άλλα σταθεράς κινήσεις ηδυπαθούς προστριβής, δια τών οποίων περιφέρων και τρίβων τήν ψωλήν του, οτέµεν επί τήςµιας, οτέ δε επί τής άλλης σφαιρικής παρειάς τού νεαρού κώλου, απελάµβανε ο ναυτικός τούς σφριγηλούς γλουτούς τής ξανθής κορασίδος, εις κινήσεις τών οποίων τήν φύσιν και τήν σηµασίαν οι πέριξ ιστάµενοι θεαταί θα ηδύναντο ευκόλως να εννοήσουν, εάν τόµέγα υπερωκεάνειον δεν απετέλει, κατά τήν ώραν εκείνην, ισχυρότατον και ακατανίκητονµαγνήτην, όστις, κυριολεκτικώς, ηχµαλώτιζε τήν προσοχήν και τά εκστατικά βλέµµατα τής ενθουσιώσης κοσµοσυρροής. Ο φιλήδονος ναυτικός ενθαρρυνόµενος από τό γεγονός ότι δεν είχε γίνει αντιληπτός, και αποδίδων τήν έλλειψιν πάσης διαµαρτυρίας εκµέρους τής κόρης, όχιµόνον εις τήν έξαρσίν της, άλλα και εις τήν πλήρη αθωότητά της, αφού περιήγαγε τήν ψωλήν του επί ολοκλήρου τής ελαστικής επιφανείας τών γλουτών της, ήδη προσεπάθει να τοποθέτηση τόν ογκώδη ερωτικόν σωλήνα του εις τήνµεταξύ τών δύο αρµονικών ηµισφαιρίων τού νεαρού κώλου βαθείαν σχισµήν, ώστε, τρίβων και πιέζων τήν ψωλήν του εκεί, να εκσπερµατίση εντός τής περισκελίδος του, επωφελούµενος τής εξάρσεως και τής αθωότητος τού κορασίου.

Ανύποπτος πάντοτε ηµικρά Ελληνίς εξηκολούθει να εκφράζη εις τήν παιδαγωγόν τόν θαυµασµόν της δια τόµέγα πλοίον, ζητούσα ναµάθη διαφόρους λεπτοµερείας. Η διδασκάλισσα, µε τό βλέµµα προσηλωµένον κατά ονειροπόλον τρόπον εις τό υπερωκεάνειον, καίτοι δεν ήτο εις θέσιν να απάντηση εις όλας τάς ερωτήσεις, έλεγε εις τήνµαθήτριάν της όσα εγνώριζε

5​

περί τού πλοίου.
«Αχ,Θεέ µου ! » επανέλαβε εν τέλει η παίς. « Ας ήτο δυνατόν να διαρκέση τό
ταξίδιµας δύο ή τρείςµήνες! »

Την ιδίαν στιγµήν, κατά αληθώς περίεργον σύµπτωσιν, η νεαράµελλόνυµφος, χωρίς να γνωρίζη έστω καιµίαν λέξιν τής ελληνικής γλώσσης, και συνεπώςµη έχουσα υπ' όψιν της τι είπε η πλησιέστατα προς αυτήν ισταµένη Ελληνίς, εστράφη προς τόν σύντροφόν της και είπε εις τήν αγγλικήν:
«Ω,Χάρρυ! Να ήξευρες πόσο θα ήθελα να µη φθάσωµε γρήγορα στη Νέα
Υόρκη! θα είναι τόσο ωραίο τό γαµήλιο ταξίδι
µας µε αυτό τό θαυµάσιο καράβι, που θάθελα να διαρκέση τουλάχιστον ένα
χρόνο! »
« Ω γλυκυτάτη µου ποιητική ψυχή! »ανεφώνησε µε περιπάθειαν ο µνηστήρ
της.
Η νεαρά Αγγλίς επίεσε απαλά τόν βραχίονα τού συνοδού της και τόν εκοίταξε
µε άπειρον τρυφερότητα, µε τά µεγάλα νοσταλγικά της µάτια.Έµπλεως πάθους
οµνηστήρ ήρπασε τήν δεξιάν της και τήν ησπάσθη εις τά δάκτυλα. Ήτο
καταφανές ότι οι δύο νέοι ήσαν παραφόρως ερωτευµένοι.

Εν τώµεταξύ, ο λάγνος ναυτικός, βλέπων ότι, τόσον η παιδίσκη, όσον και η παιδαγωγός, ουδόλως είχαν αντιληφθεί τι έκαµνε, προέβη εις νέον τόλµηµα. Προσποιούµενος ότι απωθείµε τήν αριστεράν παλάµην του κάποιον ιστάµενον προ τήςµικράς Ελληνίδος εντός τού πλήθους θεατήν, ώστε ναµη συνθλίβεται, δήθεν, ο ίδιος υπέρ τό δέον εις τά νώτα της, ο φιλήδονος άνθρωπος έψαυσεµε τήν ράχιν τής χειρός του τά σφύζονταµαστίδια τής κορασίδος, χωρίς να φαίνεται ότι έπραττε τούτο επίτηδες. Ταυτοχρόνως, προςµεγίστην χαράν του, επετύγχανε να θέση, επιτέλους, τό προς τά άνω εστραµµένον υπό τήν περισκελίδα πέος του εις τήν σχισµήν τού κώλου τής παιδός, όπου αµέσως ήρχισε να τό πιέζη. Σχεδόν συγχρόνως, η Αγγλίςµελλόνυµφος είπε εις τόν
µνηστήρα της:
« Ποτέ στη ζωή µου,Χάρρυ, δεν ωνειρεύθηκα για τό ταξίδι µας ένα τόσο ωραίο
και τόσοµεγάλο σκάφος! »
« Και όµως,αγάπη µου, υπήρχε ήδη όταν έγιναν οι αρραβώνες µας. Η δε
ναυπήγησίς του ήρχισε τότε που γνωρισθήκαµε. »
«Ναι...Ναι... » εψιθύρισε η νεαρά Αγγλίς. « Υπάρχουν απίστευτες συµπτώσεις,
υπάρχουν αφάνταστοι οιωνοί! »

Μόλις εξήλθε εκ τών χειλέων τής ερωτευµένης νεανίδος αυτή η φράσις, ηκούσθηµία οξεία φωνή. Ηµικρά Ελληνίς, ατενίζουσα πάντοτε τόµέγα πλοίον εξέφραζε τόν θαυµασµόν της.
«Κοιτάξτε!Κοιτάξτε, δεσποινίς Μαρία!Κοτζάµ βαπόρι περνά κοντά στην
πλώρη τού"Μεγάλου Ανατολικού", και εν τούτοις φαίνεταιµπροστά του σαν
µικρή βαρκούλα! Είναι κάτι αφάνταστο, κάτι απίστευτο!...Αχ, πότε θα
µπαρκάρουµε, δεσποινίς Μαρία;»

Πράγµατι, τήν στιγµήν εκείνην, ένα άλλο πλοίον περίπου 1. 000 τόννων, διερχόµενον προ τού σηµαιοστολίστου κολοσσού, έδιδε ζωηρόν ανάγλυφον εις τήν τεραστίαν διαφοράν που εχώριζε τόν χαλύβδινον γίγαντα από όλα τά άλλα σκάφη.

Ηµικρά Ελληνίς, εν τή εξάρσει της, χοροπηδούσε τώρα επί τόπου, αυξάνουσα τοιουτοτρόπως τήν ηδονήν του πιέζοντος τήν ψωλήν του εις τήν σχισµήν τού κώλου της ναυτικού, όστις, επωφελούµενος πάντοτε τής εξάρσεώς της, ήρπασε έξαφνα τό αριστερόν βυζέττον της και τό έσφιξε δυνατά, ενώ, δια τών σχεδόν αοράτων άλλα ισχυρών ωθήσεών του, έσπρωχνεµε ακόµηµεγαλυ-

6​

τέραν δύναµιν τήν εκ τών κάτω προς τά άνω κινουµένην, ως νευρόσπαστον, εν τώ ενθουσιασµώ της, ωραίαν παιδίσκην και επίεζε τό ούτως αυνανιζόµενον ογκώδες ερωτικόν τουµόριον, µεταξύ τών ανερχοµένων και κατερχοµένων σφριγηλών γλουτών της τόσον ζωηρώς και τόσον αποτελεσµατικώς, που ασφαλώς θα εξετόξευε τό σπέρµα του εντός ολίγου.

Όµως η εκσπερµάτωσις δεν έλαβε χωράν, διότι αι τελευταίαι ωθήσεις τού φιληδόνου ανδρός υπήρξαν τόσον ισχυραί, που ηµικρά Ελληνίς συνεκρούσθη βιαίωςµε τόν προ αυτής ιστάµενον θεατήν, επάνω από τούς ώµους τού οποίου έβλεπε τόµέγα πλοίον. Η ψωλή τού ναυτικού εξετοπίσθη προς στιγµήν από τήν οπισθίαν σχισµήν τής κόρης και εχαλαρώθη η επαφή τής παλλόµενης πούτσης τουµε τόν στρογγυλόν της κώλον. Η παίς, νοµίζουσα ότι παν ό,τι συνέβη ωφείλετο εις τά σκιρτήµατά της, εζήτησε συγγνώµην από τόν ιστάµενον προ αυτής θεατήν, έπειτα, στρεφόµενη προς τόν λάγνον ναυτικόν καιµειδιώσα επιχαρίτως, εζήτησε και από αυτόν συγγνώµην. Ο ηδονιζόµενος ανήρ δεν έχασε τήν ψυχραιµίαν του, και επωφελούµενος τής αγαθής του τύχης και τού γεγονότος ότι η παιδαγωγός εφαίνετο ρεµβάζουσα και υπεκρίνετο αφηρηµένη εις τάς ερωτήσεις που τής έθετε εκ νέου ηµαθήτριά της, ετοποθέτησε άλλην
µίαν φοράν τόν εξωγκωµένον πούτσον του µεταξύ τών γλουτών τής κόρης,κα ι,
µένων κολληµένος επ'αυτών, ήρχισε να τρίβη και να πιέζη τό γεννητικόν του

όργανον εις τήν σφικτήν σχισµήν τών δύο ελαστικών ηµισφαιρίων, αποφεύγων τήν φοράν αυτήν να ψαύση τά τιτθία της, ώστε ναµην εφελκύση κανενός τήν προσοχήν.
Ειςµικράν απόστασιν από τάς δύο Ελληνίδας, και εις απόστασιν κατά τι
µεγαλυτέραν από τό ζεύγος τών µελλονύµφων εραστών, ίσταντο δύο άνδρες

και συνωµίλουν. Οι άνδρες αυτοί εφαίνοντο να είναι οιµόνοι που είχαν αντιληφθεί τι έκαµνε ο άνθρωποςµε τάςµακράς παραγναθίδας. Ο ένας εξ αυτών ήτο υψηλός και νευρώδης. Ο άλλος ήτοµετρίου αναστήµατος και
µάλλον πυκνικός.
Κάµνων εν νεύµα δια τής κεφαλής προς τήνµικράν Ελληνίδα, ο πυκνικός έλεγε
προς τόν σύντροφόν του γαλλιστί, άλλαµε ισχυράν ρωσσικήν προφοράν:
«Καϋµένε Άλτζερνον, είσαι ένας αδιόρθωτος σάτυρος. Κοιτάζεις και αυτήν τήν

νέα κοπέλλα,µε τήν ίδια λαγνική λαιµαργίαµε τήν οποία κοίταζες προ ολίγου τό όµορφο εκείνο κοριτσάκι. Μα τόν Θεό, δεν διαφέρεις πολύ απ' αυτόν τόν σιχαµένον άνθρωπο, που ακόµη τρίβεται επάνω στηµικρούλα κατά τόν πιο αισχρό και άσεµνο τρόπο. »

«Αγαπητέ µου Σέργιε », απήντησε ο υψηλός και νευρώδης άνδρας,προδίδων µε τήν προφοράν του τήν αγγλικήν του καταγωγήν. « Σε ευχαριστώ πολύ που µε ονοµάζεις σάτυρο, τι άλλο καλλίτερο θα µπορούσα να είµαι; Μακάρι να
είσουν έτσι και συ. Όσο για αυτόν τόν ναυτικόµε τιςµπαρµπέτες, βεβαίως δεν
διαφέρω πολύ απ' αυτόν. Κοίτα τον! Κοίτα τον! Βλέπεις πως σπρώχνει τήν
µικρούλα; Βλέπεις πως τρίβεται στο κωλαράκι της;Οµολογώ πως τόν ζηλεύω.
Είναι αλήθεια πολύ όµορφη ηµικρή. Μα τόν Θεό, θα ήθελα να είµαι στη θέσι
αυτού τού ανθρώπου... »
«Άλτζερνον πρόσεχε. Αν εξακολούθησης έτσι, αυτό που δεν µε άφησες να

κάνω προ ολίγου, θα σπεύσω να τό κάνω τώρα... Θα φέρω τήν αστυνοµία να συλλάβη τό αισχρό αυτό υποκείµενο αµέσως. Έτσι, ίσως συναισθανθής και συ τι είναι αυτά που λες» είπε ο Ρώσσος αστειευόµενοςµόνον ενµέρει.
Ο Άγγλος εγέλασε και αφού έρριψε εν φλογερόν βλέµµα επί τήςµικράς
Ελληνίδος, είπε εις τόν Ρώσσον φίλον του:
«Γιατί, Σέργιε Ιβάνοβιτς, θέλεις να φέρης τήν αστυνοµία;Γιατί;Θα

7​

αναστάτωσης όλον τόν κόσµο αδίκως, θα γελοιοποιηθής ο ίδιος, και τίποτε δεν θα αλλάξη. Μόνο που θα πάνεµέσα έναν φουκαρά, για δύο ή τρείςµέρες, χωρίς κανένα αποτέλεσµα. Να είσαι βέβαιος, αγαπητέµου, ότιµόλις βγη αυτός ο άνθρωπος από τό κρατηρήριο, πάλι τά ίδια θα αρχίση. Άφησέ τόν λοιπόν να κάνη τό κέφι του. Άφησε τήν φύσι να κάνη τό έργον της. Είναι απείρως σοφώτερη απ' όλους τούς ανθρώπους. Σε λίγο ο ναυτικός θα χύση και θα ησυχάση αυτοµάτως— ίσως γιαµιά, ίσως για δύο ώρες. Έπειτα θα ξαναρχίση πάλι, γιατί έτσι τό θέλει, Σέργιε, η φύσις. Ακούς; Είπα η φύσις. ∆ιότι αυτό που κάνει ο ναυτικός στο κοριτσάκι, είναι φυσικό και ηδονικό. Για δες τον... Βλέπεις τήν έκφρασί του; Είναι ολοφάνερο πως λυώνει από τήν γλύκα. Φίλτατε Σέργιε, γιατί θέλεις καλά και σώνει να τόν στείληςµέσα; »
« Μα αν σου έλεγα ότι... »
«Αν µου έλεγες ότι θέλεις να τόν παν φυλακή, για να πάρης εσύ τήν θέσι του,
θα σκεπτόµουν ως έξης: Αντιζηλία είναι, υπάρχει ένας λόγος. Αλλά εσύ, καλέ
µου Σέργιε, δεν πας γι'αυτό. Άφησε λοιπόν τόν άνθρωπο ήσυχο, άφησέ τον να

τελείωση αυτό που άρχισε. Άφησέ τον να απόλαυση όσοµπορεί περισσότερο τό όµορφο κοριτσάκι. Άλλωστε, δεν είναιµόνο καλός τεχνίτης, είναι και διακριτικός. ∆εν βλέπεις; Η γκουβερνάντα τήςµικρής ακόµη δεν πήρε χαµπάρι. Έπειτα, δεν σκέπτεσαι, Σέργιε, και τήνµικρούλα; Μπορεί να τής αρέση αυτό που τής κάνει ο ναυτικός. ∆εν είδες που προ ολίγου τής έπιασε τό βυζί και εκείνη γύρισε και τού χαµογέλασε; Άφησέ την λοιπόν και αυτήν να απόλαυση. Είναι τόσο χαριτωµένη! »
« Μα αν είναι αθώα,Άλτζερνον; Εγώ είµαι βέβαιος πως είναι αθώα. »
« Αν είναι αθώα,πρέπει, αργά ή γρήγορα,να µυηθή. Καλλίτερα γρήγορα παρά

αργά. Αλλά δεν αποκλείεται ναµην είναι καθόλου αθώα και να καµώνεταιµόνο πως δεν καταλαβαίνει, για ναµη διακόψη ο θαυµαστής της αυτό που τής κάνει, και χάσει τήν απόλαυσι και αυτή και εκείνος. Άφησέ τους λοιπόν να χαρούν και οι δύο, καιµηµε κάνεις ναµετανοιώσω που σου εφανέρωσα τήν όµορφη σκηνή. Μα έχω και κάτι άλλο να σου πω. Εσύ, αγαπητέµου, καταφέρεσαι από τό πρωί ως τό βράδυ κατά τών οργάνων τής τάξεως και τής αστυνοµίας. Πως θέλεις, λοιπόν, να προκαλέσης τώρα τήν επέµβασί των; Νοµίζεις πως η αστυνοµία
µπορεί να τά βάλη µε τήν φύσι; »
«Καλέ µου Άλτζερνον, όλο για τήν φύσι µου µιλάς. Για πες µου, σε παρακαλώ,
πρέπει να αφήνουµε τήν φύσι να κάνη ό,τι θέλει και όταν ακόµη οδηγή στη
µαλακία, (εδώ ο Ρώσσος εχαµήλωσε τήν φωνήν του, δια να ψιθυρίση τήν λέξιν
µαλακία, και τήν ύψωσε πάλιν δια να συνεχίση) σαν τούτη εδώ αυτού τού
αναίσχυντου ναυτικού, επάνω στο κακόµοιρο τό κοριτσάκι; Σε ερωτώ, πρέπει
να αφήνουµε τήν φύσι, να κάνη τά παιδιά και τούςµεγάλους ναµαλακίζωνται;»
(Εις τό σηµείον τούτο, ο Ρώσος εχαµήλωσε πάλιν τήν φωνήν του, για να
προφέρη τάς δύο τελευταίας λέξεις. )
Χωρίς να χαµηλώση ποσώς τήν ιδικήν του φωνήν, ο Άγγλος απήντησε
αµέσως:
«Μάλιστα, Σέργιε Ιβάνοβιτς.Η µαλακία, δεν είναι,βέβαια, η κυριωτέρα, ούτε η

σπουδαιοτέρα έδρα τού τεραστίου αδάµαντος που ονοµάζεται Έρως, είναι όµως, οπωσδήποτε,µιά έδρα του αναπόσπαστη, ένα φαινόµενον ερωτικό ουχί άνευ σηµασίας και χρησιµότητος. Φαντάσου, φίλεµου, τι θα γινόταν, αν τά παιδιά και όχι σπάνια και ωρισµένοι ενηλικιωµένοι άνθρωποι, στερούµενοι για τόν ένα ή τόν άλλο λόγο τής δυνατότητος να ολοκληρώσουν πλήρεις ερωτικάς συµπράξειςµε άλλα άτοµα, οσάκις τό επιθυµούν, φαντάσου, φίλεµου, τι θα γινόταν, αν δεν είχαν τήν διέξοδον τήςµαλακίας. Τότε θα τρελλαινόντουσαν,
8

τότε θα αρρώσταιναν, και όχι όπως τούς λέγουν, µαζύµε αυτόν τόν βλάκα τόν Τισσώ, γονείς, παιδαγωγοί, γιατροί και δάσκαλοι, ότι θα τρελλαθούν ή θα αρρωστήσουν, σωµατικώς και ψυχικώς, µαλακιζόµενοι. Από τό1830 που πρωτοβγήκε η"Πραγµατεία περί Αυνανισµού", τού επιπόλαιου εκείνου ψευδοεπιστήµονος, καθώς και από τήν εποχή που πρωτοτυπώθηκε τού ιδικού
µας ηλιθίου Μπέκκερς τό περιβόητον σύγγραµµα "Ονάνια", (το οποίον,

άλλωστε, κυρίως ενέπνευσε τόν Τισσώ) ο αυνανισµός θεωρείται περισσότερον παρά ποτέ νόσος φοβερή, πράξις ακατονόµαστη, ενώ είναι απλώς ένα από τά πολλά φαινόµενα τού ερωτισµού τού ανθρώπου. ∆εν ξέρω αν διάβασες, ή αν εµελέτησες τόν Μπέκκερς ή τόν Τισσώ, ή αν είσαι θύµα άλλων αυνανισµοφόβων, πάντως είσαι και συ, αγαπητέµου Σέργιε, αν τά πιστεύης όλα αυτά, βαθύτατα πεπλανηµένος.»
«Μα,φίλε µου, οι περισσότεροι σοφοί τού κόσµου υποστηρίζουν ότι ο
αυνανισµός... »
«Καλέ µου Σέργιε, οι περισσότεροι σοφοί είναι ηλίθιοι. Άλλωστε η πολυγνωσία,

όπως και η πολυπραγµοσύνη, δεν αποτελούν πάντοτε γνώσι αληθινή, ούτε πραγµατική σοφία. Πρόσεξε, φίλεµου, αυτό που θα σου πω. Ηµαλακία δεν είναιµόνοµιά έδρα τού καθολικού και πλήρους έρωτος, είναι καιµία φάσις, ένα στάδιον στη φυσική εξέλιξί του προς τήν ολοκληρωµένη τουµορφή, που βρίσκεται και πραγµατοποιείται στην φυλετεροφιλία. Ανµερικοί άνθρωποι αργούν περισσότερο από άλλους, καιµερικοί δεν κατορθώνουν ποτέ να ξεπεράσουν ενµέρει ή εντελώς τόν αυτοερωτισµό, δεν έπεται ότι ηµαλακία είναι διαστροφή, ή πράξις κακή, ή αµαρτία. Αγαπητέµου Σέργιε, η φυσιολογία είναι τελείως ξένη προς τήν ηθική, και τήν φύσι ποτέ δεν τήν κατάλαβαν οι ηθικολόγοι. Και ακόµη κάτι. Εσύ, έστω και σήµερα, όταν χαϊδεύηςµιά γυναίκα, έως τήν στιγµή που θα είσδυσηςµέσα της, έως τήν στιγµή που θα αρχίσης να τήν γαµάς, κάνοντας τις γαµικές κινήσεις σουµέσα στον κόλπο της,µήπως και συ ο αυνανισµόφοβος, δεν κάνεις κατά έναν τρόπο, χρήσιν αυνανιστική τού έρωτος, όπως όλος ο κόσµος, κατά τήν φάσι τών θωπειών; Θέλεις να σου πω και κάτι άλλο; Μάθε ότι υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι, τόσο απορροφηµένοι από τόν εαυτό τους, που και όταν ακόµη εισδύουν ορθοδόξως στο αιδοίον τής γυναίκας, ή,µάλλον, για να τό πω καλλίτερα και πιο εκφραστικά, όταν εισδύουν στοµουνί της,(πρέπει ναµάθης, Σέργιε, να λες τήν ωραία λέξι Μ Ο Υ Ν Ι και τό χαρίεν υποκοριστικό ΜΟΥΝΑΚΙ) υπάρχουν άνθρωποι, που και τότε ακόµη, δηλαδή

την ώρα που γαµούν, (αγαπητέµου, πρέπει ναµάθης να χρησιµοποιής ελεύθερα και τό"ΓΑΜΩ", τό εξαίσιο αυτό ρήµα), υπάρχουν λέγω, άνθρωποι, που και σε τέτοιες στιγµές ακόµη, ουσιαστικώς δεν γαµούν,µα αυνανίζονται— δηλαδή, ψυχολογικώς, δεν κάνουν τόν έρωταµε τήν γυναίκα, αλλάµε τόν εαυτό τους. Αχ, Σέργιε, Σέργιε, τι να σου πω! Με όλες σου τις γνώσεις, δεν ξέρεις τίποτε, όχιµόνο από φυσιολογία, µα ούτε από ψυχολογία. »
«Άλτζερνον, είσαι ένας πολύ περίεργος άνθρωπος. »είπε µε κάποιαν

δυσαρέσκειαν ο Ρώσσος. « Από τήνµία πλευρά, εκθειάζεις τόν ολοκληρωµένον άνθρωπο και τήν νικήτρια ρώµη, αγαπάς τούς θριαµβευτάς και τούςµεγάλους άνδρας, και από τήν άλλη πλευρά, ανέχεσαι, δικαιολογείς και ακόµη υποστηρίζεις, καµώµατα και πράξεις που αποτελούν τήν καταισχύνην τού ανθρώπου.»
Ενώ ο Ρώσσος ωµιλούσε ακόµη, ο Άγγλος εκοίταζε τόµέγα υπερωκεάνειον,
όπως κοιτάζει κανείς έναν φίλονµε τόν οποίον συνεννοείται απολύτως. Τά
µάτια του έλαµπαν πολύ και τό όλον ύφος του έδειχνε έξαρσιν µεγάλην.Έπει τα
9
κατευθύνων τό βλέµµα του, οτέµεν προς τόν ηδονιζόµενον ναυτικόν και τήν
µικράν Ελληνίδα, οτέ δε προς τόν Ρώσσον, ο Άγγλος είπε:
«Ναι,φίλε µου, διότι για µένα, ο έρωτας µε όλα του τά φαινόµενα, και όχι ως µία

έννοια ανεδαφικώς τυποποιηµένη από τήν ηθική, ο έρωτας λοιπόν εν τή πληρότητί του, ο έρωτας ο αληθινός, ο έρωτας ο βιολογικός και πάσα ωστική φορά ή δύναµις είναι εν και τό αυτό— δηλαδή ενέργεια ερωτική και ηδονική τού σώµατος και τής ψυχής, τουτέστιν η πλήρης, ενιαία και αδιαίρετη ουσία, όχι
µόνο τού ατόµου, άλλα και τής καθολικής υπάρξεως τού κόσµου. Η ζωή για
µένα,Σέργιε, είναι ο Έρως, άλλα ο Έρως πλήρης, µε όλα του τά φαινόµενα

αλληλένδετα, συνυφασµένα και συγκρατούντα τήν ολοκληρωτικήν υπόστασιν καιµορφήν του. Ενώ εσύ, φίλεµου, βλέπειςµε άγχος τά επιµέρους στοιχεία και ζητήµατα ενός πλήρους και ακεραίου συνόλου, εν ώ επιτυγχάνοµεν ή αποτυγχάνοµεν, αναλόγωςµε τόν βαθµόν εις τόν όποιον δεχόµεθα ή δεν δεχόµεθα τό σύνολον τούτο, και τό άγχος σου αυτό, αγαπητέµου, που δεν διαφέρει καθόλου από τόν φόβο τής κολάσεως τών χριστιανών, σε εµποδίζει, Σέργιε, να δής τόν έρωτα σταµάτια, δηλαδή να δής τήν ζωή εν τή υπερόχω και συµπαγεί, άνευ Καλού ή Κάκου ακεραιότητί της, όταν, εν θριάµβω, µέσα από τούς έρωτας καιµέσα από τάςµάχας, εν ηδονή και εν δυνάµει ολοκληρούµεθα.
»Ένα ρίγος διέτρεξε τό σώµα τού Ρώσσου συζητητού, επί τώ ακούσµατι τών

τελευταίων λέξεων τού Αγγλοσάξονος φίλου του. ∆ιαµίαν στιγµήν τού εφάνη ότι, εκεί, δίπλα του, επί τής αναπεπταµένης προκυµαίας, εν τώµέσω τού βοώντος πλήθους, που απεθαύµαζε τόν« Μέγαν Ανατολικόν», τού εφάνη ότι ίστατο υπό τά ενδύµατα ενός ανδρός τού19ου αιώνος, ουχί ο Άγγλος φίλος του, αλλά, ως παρουσία ενός θεού ενσαρκωµένου, τού εφάνη ότι ίστατο εκεί, µέσα εις τήν δόξαν τού εκθαµβωτικού εαρινού ηλίου, στιλπνός και παντοδύναµος ο Πάν.

Υπό τό κράτος τής ισχυράς του συγκινήσεως, ο Ρώσσος κάτι ήθελε να πή. Όµως παρ' όλην τήν ζωηρότητα τών αισθηµάτων του, ως φαίνεται, δεν είχε ακόµη συντελεσθεί εις τήν ψυχήν του τό πλήρωµα τού χρόνου, καιµολονότι είχε σεισθεί ολόκληρος από τά λόγια τού Άγγλου φίλου του, και ησθάνετο επιτακτικήν τήν ανάγκην να εκφράση τά συναισθήµατα που τού εγεννήθησαν από τά λόγια αυτά, ο Ρώσσος έµεινε βωβός, προσπαθών να κάµη χρήσιν, ουχί τού ενθουσιασµού του, αλλά τής πτωχότατης λογικής, εκεί που εχρειάζετο ο παλµός, ο οίστρος τής καταφάσεως, η στύσις. Και ενώ είχε συγκλονισθεί βαθύτατα από τά λόγια τού συντρόφου του, που ως αστραπαί είχαν φωτίσει προς στιγµήν τό σκότος τό βαθύ, όπου επάλαιαν τά ορµέµφυτά τουµε τάς επιταγάς και τάς απειλάς τής ηθικής, µε άδηλον τήν έκβασιν τού αγώνος, παρ' όλον ότι ήτο άνθρωπος ειλικρινής και καλής πίστεως αυτός ο Σλαύος, κάτι τόν ωθούσε να αρνηθή ό,τι, εάν τό εδέχετο, θα απετέλειµίαν συνέπειαν, όχι όπως λέγουν λογικήν, µα φυσικήν τής συγκινήσεώς του. Ούτω, ενώ ο Ρώσσος κατά βάθος ήθελε και αυτός να εισδύση, να χύση, να γαµήση, και εκσπερµατίζων να εκτοξευθή ολόκληρος προς τήν άπειρον ηδονήν τού έρωτος, και ενώ, προς στιγµήν, ήνοιξε τό στόµα του, δια να εκβάλη αλαλαγµόν αγαλλιάσεως, εν τέλει, αντί να εκστοµίση τό« γαµώ» τού ιµερικού του πάθους(που άλλοι, επιθυµούντες να κάµουν τό ίδιον, αντί τής λέξεως αυτής λέγουν« Ελελεύ», ή« Σε αγαπώ», ή« ∆όξα εν υψίστοις»), ο Σλαύος αυτός είπε, εν τέλει, όχι« Γαµώ
»,ή «Θέλω να γαµήσω », αλλά ως µία οικοκυρά περιδεής και πολύ-πολύ γραία,
ή, ως κοσµήτωρ αυστηρός παίδων τυραννουµένων, ο Σλαύος αυτός—ο
δονηθείς, εν τούτοις, ως εκ σεισµούµόλις προ ολίγου— είπε, όσον τό δυνατόν
10
πλέον πεζά, όσον τό δυνατόν πλέον αυχµηρά και δήθεν ψυχραίµως:
«Άλτζερνον,πάµε να φύγουµε απ'εδώ. Ο τόπος αυτός δεν είναι κατάλληλος

για τέτοιες συζητήσεις. Τά λέµε άλλη ώρα, αύριο, ίσως, στο βαπόρι. Τούτοµόνο θα σου ξαναπώ: είσαι ένας πολύ περίεργος άνθρωπος και άλλο τόσο περίεργες είναι οι θεωρίες σου. »
« Τόσο τό καλλίτερο,αγαπητέ µου, » απήντησε ο Άγγλος. « Τόσο τό καλλίτερο
και για τούς φίλουςµου και δι' εµέ. Έτσι, ούτε σείς, ούτε εγώ θα πάθουµε ποτέ
ανία. »
« Μήπως θέλεις να πής µε αυτό, ότι εγώ είµαι ανιαρός άνθρωπος, επειδή δεν
λέγω εξωφρενικά πράγµατα; »
«Όχι,Σέργιε, µη κάνεις τόν κουτό. ∆εν είσαι εσύ ανιαρός. Ανιαρές είναι οι

σοσιαλιστικές και κατά βάθος χριστιανικές θεωρίες σου, και όχι εσύ ο ίδιος. Φαντάσου που θα καταντούσε ο κόσµος, αν επικρατούσαν, έστω και για ένα βραχύµόνο διάστηµα, οι δοξασίες σου! »

Οι δύο φίλοι, τών οποίων αι κοσµοθεωρίαι ήσαν εκ διαµέτρου αντίθετοι εµειδίασαν, (τοµειδίαµα τού Σεργίου ήτο καταφανώς πλαστόν) και ήλλαξαν θέµα. Εξ όσων έλεγαν τώρα, απερχόµενοι, προέκυπτε ότι και αυτοί επρόκειτο να ταξιδεύσουνµε τόµέγα υπερωκεάνειον τού οποίου η αναχώρησις ωρίσθη δια τήνµεσηµβρίαν τής εποµένης.

Ο ήλιος επλησίαζε εις τήν δύσιν και ο κόσµος, ολίγον κατ' ολίγον ήρχισε να αποχωρή. Εν τούτοις, τό πλήθος ήτο ακόµη αρκετά πυκνόν πέριξ τών δύο Ελληνίδων, ώστε να δύναται ο φιλήδονος ναυτικός ναµένη προσκεκολληµένος εις τούς γλουτούς τής κορασίδος, χωρίς να προδίδεται η λαγνοπραξία του εις τούς πολλούς. Μεταξύ τών ευρισκοµένων εισέτι επί τής προκυµαίας, ίστατο και τό ζεύγος τώνµελλονύµφων, οίτινες, οτέµεν αντήλλασσανµε περιπάθειαν φράσεις τρυφεράς, οτέ δε ητένιζαν σιωπηλοί τόµέγα πλοίον, προς τό όποιον έπλεαν ακόµη, έµφορτοι, πολλαί λέµβοι, άκατοι και φορτηγίδες.

Όµως παρ' όλην τήν επίµακρόν χρόνον παραµονήν του εις τήν ηδονικήν του θέσιν, ο άνθρωποςµε τάςµακράς παραγναθίδας, διακοπτόµενος κάθε τόσον από τούς προσερχόµενους ή απερχόµενους θεατάς και από τάς κινήσεις τών πλησίον του ισταµένων, µολονότι απελάµβανε ειςµεγάλον βαθµόν τούς προεξέχοντας σφικτούς γλουτούς τήςµικράς Ελληνίδος, καιµολονότι ήθελε διακαώς να χύση επ' αυτών, δεν ηδυνήθη να εκσπερµατίση. Βλέπων δε ότι, κατά τά τελευταία λεπτά, ο κόσµος ήρχισε να αραιώνηµε ολονέν ταχύτερον ρυθµόν, και φοβούµενοςµήπως αναγκασθή και αυτός να αποχώρηση, πριν λάβη χωράν η εκτόξευσις τού ψωλοχύµατός του, ο λάγνος ναυτικός ενέτεινε τήν πρόστριψιν τού εξωγκωµένου πέους του επί τών οπισθίων θέλγητρων τής ξανθής παιδός. Αλλά τήν φοράν αυτήν, αι άσεµνοι κινήσεις του είλκυσαν τήν προσοχήν τής εξελθούσης προ ολίγου εκ τού ρεµβασµού τής παιδαγωγού, ήτις,
µόλις διεπίστωσε τι έκαµνε ο ναυτικός, τόν εκεραυνοβόλησε δι'αυστηρότατου

βλέµµατος και δρασσοµένη πάραυτα τήςµαθητρίας της, τήν έσυρε προς τό άλλον της πλευρόν. Ο λάγνος ανήρ κατησχυµένος και έξαλλος, άλλαµε τήν ψωλήν του ακόµη εν στύσει, ετράπη εις φυγήν, υβρίζων ενδοµύχως τήν διδασκάλισσαν Μαρίαν.

Ο ήλιος ήρχισε να βυθίζεται. Ήδηµόνον τό ήµισυ τού εν πορφύρα εξαφανιζοµένου δίσκου ήτο ορατόν. Τήν ιδίαν στιγµήν, ολίγαι ριπαί αρκούντως δροσερού ανέµου υπενθύµισαν εις τούς αναµένοντας εις τήν προκυµαίαν περιέργους, ότι οµην ήτο Μάιος και ότι η πόλις τού Λίβερπουλ ήτο αρκούντως βορεινή, ώστε, τήν εποχήν αυτήν, να είναι αισθητόν, µετά τήν δύσιν τού ηλίου, τό ψύχος. Οι θεαταί γρήγορα διεσκορπίσθησαν, επιστρέφοντες οίκαδε, ή
11

σπεύδοντες αλλού, και η προκυµαία έµεινε σχεδόν έρηµος. Τώρα, εις τό σηµείον εκείνο, ίσταντο ελάχιστοιµόνον άνθρωποι, και, µεταξύ αυτών, τό ζεύγος τώνµελλονύµφων και αι δύο Ελληνίδες. Η παιδαγωγός ύψωσε τόν γιακάν τού επενδύτου της. Έπειτα έκυψε οπίσω από τήν ράχιν τήςµαθητρίας της, και, προσποιούµενη ότι διευθετεί τό λεπτόν εαρινόν της φόρεµα, εξήτασε
µε αγωνιώδη προσοχήν τό ύφασµα δια να εξακριβώση εάν τούτο έφερε ίχνη

σπέρµατος εις τά σηµεία που εκάλυπταν τούς γλουτούς. Πεισθείσα ότι τοιαύτα ίχνη δεν υπήρχαν, η διδασκάλισσα έρριψε επί τών ώµων τής παιδός τό επανωφόριόν της, που τό εκράτειµέχρι τής στιγµής εκείνης εις τάς ιδικάς της χείρας, και, εγειροµένη, είπεµε ύφος προδίδονµεγάλην ταραχήν:
«Ειρήνη, είναι αργά και κάνει ψύχρα. Πρέπει να επιστρέψουµε γρήγορα στο
ξενοδοχείο. Όµως, πριν φύγουµε, θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Τόση ώρα που
στεκόµαστε εδώ, δεν κατάλαβες ότι σε έσπρωχνε αυτός ο άνδρας από πίσω;»
«Πώς, τό κατάλαβα »απήντησε µε δροσεράν αφέλειαν η κορασίς.
Η παιδαγωγός κατέστη πελιδνή καιµε αύξουσαν ταραχήν ηρώτησε:
« Και γιατί δεν διαµαρτυρήθηκες; Γιατί δεν µου είπες τίποτε; »
«Γιατί να διαµαρτυρηθώ;Ήτο µεγάλος ο συνωστισµός και όλοι
σπρωχνόµαστε.»
«Μα δεν σου έκανε τίποτε εντύπωσι ; »
«Όχι... Μόνο που µου φάνηκε ότι αυτός που στεκόταν πίσω µου είχε κάτι πολύ
µεγάλο και σκληρό στην τζέπη του, µπροστά...»
« Και τι νοµίζεις πως είχε στην τζέπη του; »
Με τήν ιδίαν πάντοτε αφέλειαν η αθώα παιδίσκη είπε:
« Θα έλεγα ότι είχε εκεί µέσα,κάτι µακρύ, χοντρό και στρογγυλό,που

ακουµπούσεµε δύναµι επάνωµου. Κάτι σαν έναµεγάλο αγγούρι, ή ένα γουδοχέρι, ή ένα στειλιάρι από σφυρί... Μα γιατί σας ενδιαφέρει τόσο πολύ, δεσποινίς Μαρία; »

Η παιδαγωγός εδάγκασε τά χείλη της και επί τινα δευτερόλεπτα έµεινε σιωπηλή. Η αµηχανία της ήτοµεγάλη. Τέλος η διδασκάλισσα ελευθέρωσε τά χείλη της και είπε:
« Μα δεν θυµάσαι που σου είπα πολλές φορές να µην αφήνης κανέναν άνδρα
να σε εγγίζη; Άλλη φορά, να προσέχης πιο πολύ... Ακόµη και στους
συνωστισµούς... Μου τό υπόσχεσαι; »
«Ναι, τό υπόσχοµαι, » απήντησε η κορασίς µε έκφρασιν απορίας εις τό
πρόσωπον της.

Έπειτα έχουσα υπ' όψιν της ότι επρόκειτο να εγκαταλείψουν τήν προκυµαίαν, εστράφη βιαστικά να ιδή άλληνµίαν φοράν τόµέγα υπερωκεάνειον και ήρχισε ναµετρά τούς ιστούς και τάς καπνοδόχους του.
«Ένα...δύο...τρία... πέντε φουγάρα!...Ένα...δύο...τέσσερα... έξη κατάρτια!...

Ω, τιµεγάλο που είναι! ... ∆εσποινίς Μαρία, πόσους επιβάτες λέτε να σήκω... » Ηµικρά Ελληνίς δεν επρόλαβε να συµπλήρωση τήν ερώτησίν της. Τήν στιγµήν εκείνην, τό βλέµµα της συνέλαβε τούς δύοµελλονύµφους, οίτινες, επωφελούµενοι τού γεγονότος ότι κατά τά διαρρεύσαντα λεπτά, εκτός τών δύο Ελληνίδων, άπαντες οι άλλοι θεαταί είχαν αποχωρήσει από τό σηµείον αυτό τής προκυµαίας, ενηγκαλίσθησαν και ήνωσαν τά χείλη τών εις φίληµα περιπαθέςµεγάλης διαρκείας.
«∆εσποινίς Μαρία! » ανεφώνησεν εν τέλει τό κοράσιον. « Για δέστε αυτούς τούς
δύο που φιλιούνται... Γιατί βαστάει τόση ώρα τό φιλί τους; »
Η παιδαγωγός όµως δεν απήντησε. Εφαίνετο τώρα περίλυπος και λαµβάνουσα
εκ τής χειρός τήν ξανθήν παίδα, εγκατέλειψε τήν προκυµαίαν, ενώ οµνηστήρ
12
ησπάζετο ακόµη τήν νεαράν Αγγλίδα εις τό στόµα.

Περί τά εκατόµέτρα πάρα κάτω, ενώ αι δύο Ελληνίδες διήρχοντοµεταξύ δύο σειρών απόµεγάλα βαρέλλια, πλησίον εις εν εξ αυτών, η παιδαγωγός διέκρινε τόν ναυτικόν, που προ ολίγου ετρίβετο εις τούς γλουτούς τήςµαθητρίας της. Τό
µέρος εκείνο ήτο τελείως έρηµον. Ο ναυτικός,ιστάµενος προ τού βαρελλίου,

προσεποιείτο ότι ουρούσε, αλλά η παιδαγωγός αµέσως παρετήρησε ότι δεν επρόκειτο περί ουρήσεως, αλλά περί άλλου τινός. Ο φιλήδονος άνδρας εκίνει γοργά τήν δεξιάν του χείρα επί τού πέους του και ηυνανίζετο. Όταν αντελήφθη ότι κάποιος επλησίαζε, έκαµε εν πλάγιον βήµα για να κρυφθή οπίσω απ' τά βαρέλλια, αλλάµόλις ανεγνώρισε τάς δύο Ελληνίδας, όχιµόνον δεν εκρύφθη, άλλα στρεφόµενος προς αυτάς, επέδειξε τόν ογκώδη πούτσον του και εξηκο- λούθησε τόν αυνανισµόν απροκαλύπτως.

Η παιδαγωγός έγινε κάτωχρος και επετάχυνε τό βήµα. Αλλά η παιδίσκη είχε ήδη διακρίνει τόν αυνανιζόµενον άνδρα και εκοίταζε τήν τεραστίαν ψωλήν του, τούς ταλαντευοµένους από κάτω βαρείς όρχεις, καθώς και τήν ζωηράν χειρονοµίαν που έκαµνε επί τού ερωτικού οργάνου του ο λάγνος ναυτικός, τρίβων αυτό σταθερώς, και καλύπτων και αποκαλύπτων συνεχώς τήν οµοιάζουσανµεµεγάλην προύµνην χονδρήν και σφύζουσαν ερυθράν κεφαλήν του, και ηµικρά Ελληνίς,µε τάµάτια της υπερµέτρως ανοικτά,µε τό βλέµµα της καρφωµένον επί τής σπαργώσης πούτσης και τής ταχέως κινούµενης επ' αυτής χειρός, ηρώτησε έκθαµβος τήν παιδαγωγόν της:
«∆εσποινίς Μαρία, τι κάνει εκεί αυτός ο άνθρωπος; » και αίφνης,

αναγνωρίζουσα τόν ναυτικόν τής προκυµαίας, ανεφώνησε: «Καλέ είναι αυτός πουµε έσπρωχνε στην παραλία!... Αχ, τι είναι αυτό τό πελώριο πράµα που έχει εµπρός του; Αχ, πήτεµου, τι τού κάνει; Γιατί τό τρίβει έτσι; τι έχειµέσα τό σακκούλι που χοροπηδάει από κάτω; »
«Ειρήνη, µη τόν κοιτάς »είπε µε τόνον επιτακτικόν η διδασκάλισσα και

πλησιάζουσα ολονένµε τήν ξανθήν κορασίδα, έφθασε προ τούµαλακιζοµένου ανδρός, κοιτάζουσα αδιαλείπτως και ωσάνµαγνητισµένη τό ογκώδες πέος του και τήν ενεργουµένην επ' αυτού ηδονικήν τρίψιν, χωρίς να απαντά εις τάς ερωτήσεις τήςµαθητρίας της.

Καυλοπυρέσσων καιµε τό βλέµµα του προσηλωµένον εις τήν χαρίεσσαν παίδα, ο ναυτικός έκαµνε τώραµε διάπυρον περιπάθειαν: « Ωωχ!... Ωωχ!... » και« Ααχ!... Ααχ!... » έχων έκφρασιν απεριγράπτου λαγνείας εις τό πρόσωπόν του,
µόλις δε έφθασε προ αυτού η µικρά κόρη µε τήν συνοδόν της, επετάχυνε τόν

ρυθµόν τού αυνανισµού, ωσάν να ήθελε να επισπεύση τήν άντλησιν τού ψωλοχύµατός του, ώστε να χύση προτού αποµακρυνθούν πολύ αι δύο Ελληνίδες.
«Αχ, µα τι κάνει αυτός ο άνδρας; τι είναι αυτό τό πελώριο πράµα µε τό κόκκινο

κεφάλι; Γιατί τό τρίβει έτσι; Γιατί κουνάει τό χέρι του, επάνω του,µπρός-πίσω; τι έχειµέσα η σακκούλα που κρέµεται από κάτω; Αχ, µα γιατί βογγάει έτσι; » ηρώτησε εκ νέου η κατάπληκτος παιδίσκη, κοιτάζουσαµε φλογεράν περιέρ- γειαν τόν τρίβοντα τόν ερωτικόν σωλήνα του ναυτικόν.
Η διδασκάλισσα όµως, και τήν φοράν αυτήν, δεν ικανοποίησε τήν περιέργειαν
τήςµαθητρίας της.
« Μη τόν κοιτάς. Μη τόν κοιτάς » είπε πάλιν επιτακτικώς, και σύρουσα δια τής
χειρός τήν τείνουσαν να επιβραδύνη τό βήµα της κορασίδα, επροχώρησε και
εντός ολίγου άφησε οπίσω τόν αυνανιζόµενον άνδρα.
Η καρδία τής παιδαγωγού επάλλετο δυνατά. Η έκφρασις τού προσώπου της
επρόδιδε διέγερσινµεγάλην, αλλά συγχρόνως και ταραχήν αγχώδη. Μόλις
13
επέρασαν, η παίς, παρά τήν απαγόρευσιν εστράφη και εκοίταξε πάλιν τόν
µαλακιζόµενον ναυτικόν.
«Ειρήνη, σου είπα, µη τόν κοιτάς » επανέλαβε ακόµη πλέον επιτακτικώς η
διδασκάλισσα και εξηκολούθησε τόν δρόµον της.

Μολονότι ο αυστηρός τόνος τής παιδαγωγού και τό αγχώδες ύφος της ηύξησαν τήν περιέργειαν τήςµικράς κόρης, η Ειρήνη τήν φοράν ταύτην υπήκουσε. Όµως η παιδαγωγός, ωθούµενη από εσωτερικήν παρώθησιν βαθείαν, καιµη δυναµένη να αντισταθή εις τόν πειρασµόν, τοσούτωµάλλον που ησθάνετο ότι, από στιγµής εις στιγµήν, επρόκειτο να εκσπερµατίση ο ναυτικός, παρ' όλον ότι δεν επέτρεψε εις τήνµαθήτριάν της να ιδή τό ωραίον και συγκλονιστικόν τούτο θέαµα, παρ' όλον ότι ηγωνίζετο απεγνωσµένως η ιδία να επιβληθή εις τόν εαυτόν της, δια ναµη πράξη και εκείνη ό,τι είχε κάµει και η κορασίς, έστρεψε τήν κεφαλήν της και εκοίταξε τόν αυνανιστήν, τήν στιγµήν ακριβώς που ανέβλυζε από τό πέος τουµε ορµήν τό σπέρµα.

Με τόν νουν της φλεγόµενον καιµε άγριον παλµόν καρδίας, η διδασκάλισσα Μαρία συνέχισε τόν δρόµον τηςµε τήν Ειρήνην. Αφού επροχώρησε ολίγα βήµατα, έστρεψε πάλιν τήν κεφαλήν της και εκοίταξε άλληνµίαν φοράν τόν αυνανιστήν.

Ο λάγνος ναυτικός είχε τελειώσει και εκούµβωνε τό παντελόνι του. Η πόλις τού Λίβερπουλ και ο λιµήν της, µετά τόνµόχθον και τήν τύρβην τής ηµέρας, ητοιµάζοντο να απολαύσουν τήν ανάπαυσιν. Απέναντι, εις τόµέσον τού πόταµου Μέρσεϋ, ο« Μέγας Ανατολικός», επί τού οποίου ήρχισαν, εδώ και εκεί, να λάµπουν φώτα, ωµοίαζε τώρα εις τό λυκόφως, µε κολοσσιαίον
µεγαθήριον τού Τεταρτογενούς, αφαντάστως ογκώδες και επιβλητικόν,αλλά
ουδόλως στερούµενον χάριτος, µιας χάριτος γοητευτικής, µιάς χάριτος
παραδόξου.

 

Απάντηση: Μέγας Ανατολικός

Διαβάζω τον ΜΕΓΑ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ.Βρίσκομαι στο δέυτερο κεφάλαιο. Λένε πως ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ και ο Ανδρέας Εμπειρίκος είναι οι μόνοι που ανταγωνίζονται στην λογοτεχνία τον ΝΤΕ ΣΑΝΤ. Επιπλέον ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ είναι το μεγαλύτερο σε όγκο λογοτεχνικό βιβλίο της ελληνικής γραμματείας μας.
Διαβάζοντας τον ΜΕΓΑ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ καταλήγω σε ένα λυπηρό και νοσηρό συμπέρασμα για την γενιά που προηγήθηκε της γενίας των παππούδων μας.

 

Απάντηση: Μέγας Ανατολικός

Και ο Ζορζ Μπατταιγ στην ιστορια του ματιου ειναι απιστευτος.Ενα επος στο ερωτικο κεφαλαιο Ουρολαγνεια.

 

Απάντηση: Μέγας Ανατολικός

Ο Μ.Α..!
Ένα εργο που αναγιγνώσκεται σε τρία επίπεδα...
Ως ερωτογράφημα,
ως μια συλλογή "υποθέσεων εργασίας" ψυχαναλυτικού περιεχομένου με και για τα την εποχή που αναφέρεται (όχι και σημαντική διαφορά από την δική μας, υπάρχουν έντονες αναλογίες),
μα πάνω από όλα
Ένα βαθύτατα πολιτικό κείμενο...!

 

Σε ένα νήμα που αφορά το Μέγα Ανατολικό, ανηρτημένο σε ένα bdsm forum, ίσως θα ήταν καλύτερο να ξεκινήσουμε με έναν bdsm ορισμό/αφορισμό του ποιητή.
" ... προχωρούσε με την αταλάντευτη αυτή αποφασιστικότητα, που μετατρέπει τους ισχυρούς σε κατακτητές, τους κατακτητές σε κυρίαρχους, τους κυρίαρχους σε δημιουργούς, δηλάδη σε πραγματικούς άρχοντες.".

 

Απάντηση: Μέγας Ανατολικός

Δεν έχω διαβάσει τον Μέγα Ανατολικό ΔΥΣΤΥΧΩΣ ακόμα
Θα ήθελα να αποκτήσω και τους 8 τόμους κάποια στιγμή... 

 

Απάντηση: Μέγας Ανατολικός

να το διαβασεις !!! οσο για την αποκτηση του πανευκολο.
το παραγγελνεις μεσω διαδικτυου και σε 2 μερες ειναι στην πορτα σου  
φιλακια

Υ.Γ.ευχαριστω για το ενδιαφερον σου κουκλα μου!!!

 

Απάντηση: Μέγας Ανατολικός

δεν το είχα σκεφτεί καν! αν και για 8 βιβλία μαζί, φαντάζομαι το κόστος  

υ.γ: always for my beloved ones 

 

Απάντηση: Μέγας Ανατολικός

με κινδυνο να μου την πει η διαχειριση για διαφημιση :

Ο Μέγας Ανατολικός ebooks.gr - Delivery ... για Βιβλιοφάγους