Εις θάνατον...

Εις θάνατον! Ητο η απόφασις του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Το κατηγορητήριον σαφές: “Ανδρας άνευ ταυτότητος”.
Ομως οι πλέον υποψιασμένοι εγνώριζαν την αληθήν αιτίαν.
Η απουσία ταυτότητος ουδέποτε υπήρξεν πρόβλημα.
Το κράτος μας παρέχει πλήθος ταυτοτήτων προς επιλογήν,
η καθεμία εγκεκριμένη και σαφώς προσδιορισμένη, ώστε
να καταστεί πλήρως αποδεκτή και εντεταγμένη εις την κοινωνίαν.
Η αιτία της θανατικής καταδίκης ήτο άλλη: Ο άνδρας αυτός
ήτο εντελώς μόνος! Δεν τον εγέννησε μητέρα, δεν εγνώρισε
πατέρα, ουδεμία συντεχνία τον ανεγνώριζεν ως δικόν της.
Και ως να μην ήτο αυτό αρκετόν, ουδεμία γυνή τον περιέβαλε
με την ασφυκτικήν ερωτικήν αγκάλη της, ουδείς του έταξεν φιλίαν
επιφυλάσσοντας του ρόλον χειροκροτητού, ουδείς εργοδότης
κατεδέχθη να εκμεταλλευθεί τας ικανότητάς του προς ίδιον πλουτισμόν,
ουδέποτε υπήρξεν αριθμός φορολογικού μητρώου εις την οικείαν
εφορίαν, ουδέποτε διεπλάκη μετά της εξουσίας επιδιώκων εκδούλευσιν.
Ο άνδρας αυτός υπήρξεν εχθρός του λαού, όχι επειδή ήτο μόνος,
αλλά επειδή ήτο μονός σε μιά κοινωνία ζυγών ανθρώπων.
Ο άνδρας αυτός εκρίθη ένοχος διότι ήτο... περιττός!

Αφιερώνεται σε όλους εκείνους που στοχοποιούνται επειδή επέλεξαν να μην ανήκουν...
Αφιερώνεται επίσης σε μια φίλη που της αρέσουν οι ζυγοί αριθμοί.

 

εμένα για μαλάκας μου κάνει και όχι διότι ήτο περιττός!

 

Προφανώς δε κατάλαβες το λογοπαίγνιο , είτε επέλεξες να το αγνοήσεις... και στις δύο περιπτώσεις, το σχόλιό σου απλώς μειώνει το κείμενο....!

@peleas όμορφο κείμενο, είμαι λάτρης των ζυγών αριθμών και εγώ, αν και φαντάζομαι πως η αφιέρωση πήγαινε αλλού...   όπως και να χει, το απόλαυσα

 

@libra , δεν είσαι η μόνη που το βλέπει έτσι. Οι άνθρωποι δεχόμαστε τους μοναχικούς, αλλά όχι τους ανένταχτους, τους ανυπόταχτους...

 

Πάντα οι περιττοί αριθμοί έκρυβαν μια γοητεία...

 

@Siren_Peisinoe , σε ευχαριστώ.
Ο τρόπος κατανόησης ενός κειμένου είναι απόλυτα προσωπικός.

 

@Marlen Daudaux , το ίδιο και οι λύκοι της στέπας...

 

Αυτοί όμως αποποιούνται τον πολιτισμό ως πηγή δυστυχίας..
( καμιά φορά μπορεί να έχουν και δίκιο βέβαια.. )
Σε αντίθεση όμως με τον πρωταγωνιστή (εδώ) που είναι ο πραγματικός μαχητής...

 

Θίγεις ένα πολύ μεγάλο θέμα, αγαπητή Μαρλέν. Συναισθηματικά, είμαι με το λύκο. Η θέληση και η δίψα για ζωή όμως μου λέει πως εδώ είναι ο στίβος των μαχών. Στην αλληλεπίδραση με τους άλλους, όσο και αν μερικές φορές οι άλλοι είναι "η κόλασή μας". Στο χέρι μας είναι να γίνουν ο παράδεισός μας.

 

Πριν κάποια χρόνια, αν με ρωτούσαν με ποιον "είμαι", και εγώ με το λύκο θα έλεγα. Απλώς, η ιδέα του "λύκου" έχει αυτή τη γοητεία του μυστηρίου, του απομονωμένου, του αποκεντρωμένου. Πλέον όμως, η ιδέα του πολεμιστή της πρώτης γραμμής μου μοιάζει πολύ πιο δυναμική.. Μου μοιάζει ως η πραγματική χροιά της ζωής. Βγαίνω έξω, πολεμώ με τα όπλα μου και κάνω, αυτό που είπες, την κόλαση παράδεισο.. Αυτό ίσως να φαίνεται πιο μουντό, πιο ρουτινιασμένο, αλλά -κατ' εμέ- είναι και το πραγματικό, το ρεαλιστικό, το απτό.

 

Συμφωνώ. Αν δεχτούμε πως η ζωή είναι ένα γοητευτικό ταξίδι αυτογνωσίας, μόνο μέσα από το σχετίζεσθαι ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας. Από την άλλη μεριά σέβομαι εκείνους που επέλεξαν έναν εντελώς προσωπικό δρόμο, γιατί δε χωρούν σε συμβάσεις και νόρμες.

 

Σαφώς και δεν κατακρίνουμε τις επιλογές κανενός.. Απλώς εκφέρουμε γνώμη και θέση σύμφωνα με τα ποιήματα της γκλάβας μας...