Η εκδίκηση είναι μιά άδεια καρέκλα

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Στο άκουσμα του ονόματός μου ανταποκρίθηκα ακαριαία. Η φωνή του ήταν τόσο δυνατή και τραχιά, που όλα τα τζιτζίκια του Εθνικού Κήπου εκείνο το ήσυχο αυγουστιάτικο απόγευμα βουβάθηκαν.

Ο Ιάκωβος ήταν συνηθισμένος στις εντυπωσιακές εισόδους. Μόλις πρωταντίκρυσε τον κόσμο, φρόντισε να κάνει σε όλους αισθητή την παρουσία του, παρασύροντας τα μωρά του νοσοκομείου σε μιά ασύγχρονη συναυλία γοερών κραυγών. Μεγαλώνοντας θεωρούσε αυτονόητο πως το σύμπαν είχε μοναδικό σκοπό ύπαρξης να ικανοποιεί τις ορέξεις του. Αργότερα αναγκάστηκε με πόνο ψυχής να αποδεχτεί πως ο κόσμος ήταν ατελής, εφ' όσον αδυνατούσε να ανταποκριθεί άμεσα στις προσδοκίες του. Ανέπτυξε έτσι μία ιδιότυπη κατανόηση για την ανεπάρκεια όσων τον περιστοίχιζαν, όπως αρμόζει στη μεγαλοθυμία ενός εκλεκτού, προορισμένου από τους θεούς να συνυπάρχει με μικρόνοες και μικρόψυχους ανθρώπους. Φρόντιζε βεβαίως να διεκδικεί πάντα το αντίτιμο αυτής της συνύπαρξης από όσους η αποφράδα ώρα έφερνε στο δρόμο του. Εννοιες όπως “δόσιμο”, “προσφορά”, “ανιδιοτέλεια” δεν κατάφεραν ποτέ να βρουν θέση στο περιορισμένο λεξικό του Ιάκωβου. Εξωστρεφής, αγέρωχος, γοητευτικός, πληθωρικός, είχε με τα χρόνια αναπτύξει την τέχνη της σαγήνης. Καθαρό πρόσωπο με παιδικά χαρακτηριστικά και χαμόγελο-επιτομή της αθωότητας που κέρδιζε εύκολα την εμπιστοσύνη. Μιά εμπιστοσύνη που φρόντισε να εξαργυρώνει με το παραπάνω, ως έμπορος χρυσού κατ' επάγγελμα και κατά συνείδηση.

Η σύντομη γνωριμία μας ακολούθησε την πορεία που είχαν οι υπόλοιπες γνωριμίες του. Μιά πορεία από την ανύψωση στη διάψευση. Απηυδισμένος από τις διαρκείς και παράλογες απαιτήσεις του, του ανακοίνωσα πως ο ρόλος μου ως εξυπηρετητού της αυτής εξοχότητός του έλαβε τέλος. Με ασπάστηκε σταυρωτά, μου χάρισε ένα μεγαλοπρεπές χαμόγελο και μου απάντησε: “Κάποτε θα μάθεις να εκτιμάς τις ευκαιρίες που σου προσφέρει η ζωή”. Ο Ιάκωβος δεν ήξερε να χάνει. Μου το απέδειξε περίτρανα όταν, λίγες μέρες μετά, η σύντροφός μου με εγκατέλειψε για εκείνον...

Μα, ας επιστρέψουμε σε αυτό το αυγουστιάτικο απόγευμα στον Εθνικό Κήπο. Ενοχλημένος από τη βάναυση διακοπή της γαλήνης μου, έστρεψα το κεφάλι προς το μέρος του. Είκοσι χρόνια διάβηκαν από την τελευταία μας συνάντηση, μα δεν τον ακούμπησαν διόλου. Ανοιξε τα τεράστια χέρια του και τάχυνε το βήμα. Εμεινα αποσβολωμένος, όπως ο κυνηγός στη μέση της ζούγκλας που βλέπει αίφνης ένα κοπάδι βουβαλιών να καλπάζει κατά πάνω του. Πριν προλάβω να αντιδράσω, ένιωσα δυό χέρια ολόγυρά μου να με σφίγγουν σα μέγγενη.
“Τι κάνεις βρε ψυχή? Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σε βλέπω”, κραύγασε δίχως να μειώσει στο ελάχιστο την ένταση της φωνής του. “Δεν έχεις αλλάξει καθόλου, Ιάκωβε. Ακόμα χρησιμοποιείς τις ίδιες ατάκες”, του είπα μόλις ανέκτησα την αναπνοή μου.

Καθήσαμε στο καφενεδάκι του κήπου και εξιστορήσαμε ο ένας στον άλλο είκοσι χρόνων συμβάντα. Διαπίστωσα πως η ζωή μπορεί να χωρέσει σε λίγες προτάσεις, κι από αυτές το απόσταγμα είναι κάποιες λέξεις που ανάμεσά τους μιά σταγόνα νοήματος πασχίζει να βρει το δρόμο γιά δυό διψασμένα χείλη...

“Το ξέρεις βέβαια πως η ιστορία με τη Τζένη ήταν ένα ατυχές συμβάν” μου είπε χωρίς ίχνος απολογητικής διάθεσης “Ατυχές συμβάν υπήρξε η γνωριμία μας. Η ιστορία με τη Τζένη ήταν η ευτυχής κατάληξη”, του αντιγύρισα. Για να του αφαιρέσω την παραμικρή επίγευση θριάμβου, πρόσθεσα: “Αλλωστε, τι νόημα έχουν πιά όλα τούτα. Η μοίρα των ανδρών είναι κοινή. Με την πάροδο του χρόνου από ονειρεμένοι εραστές καταλήγουμε εραστές του ονείρου”. “Κατάλαβα. Ακόμα σε πονάει. Ελεγες ότι ήταν ο έρωτας της ζωής σου”, μου πέταξε. “Μην κολακεύεις τον εαυτό σου, Ιάκωβε. Μετά από πέντε χρόνια ψυχοθεραπείας, το μόνο που πονάει, είναι ο τραπεζικός μου λογαριασμός”. Η αλήθεια είναι πως ούτε στιγμή δεν έπαψε ο πόνος. Το μόνο που έμαθα με τα χρόνια ήταν να τον υπομένω…

Γύρισα τη συζήτηση στο προσφιλές θέμα κάθε αντρικής κουβέντας, που αποτελεί μετεξέλιξη της εφηβικής φιλολογίας περί σύγκρισης μεγέθους του πέους: τα επαγγελματικά. “Ασχολείσαι ακόμα με το εμπόριο χρυσού?” τον ρώτησα. “Ακόμα περισσότερο τώρα. Η εποχή προσφέρεται. Ξέρεις, η οικονομική κρίση. Χρυσές δουλειές”. Ιακώβειο χιούμορ, σκέφτηκα. Με ρώτησε αν εργάζομαι ακόμα στην τράπεζα που δε θυμόταν το όνομά της. “Ξέρεις, η ψυχοθεραπεία μου άφησε ένα κουσούρι. Είμαι θεραπευτής Gestalt”. Εσκυψε προς το μέρος μου με ανησυχία και μου είπε χαμηλόφωνα: “Μη φοβάσαι, η επιστήμη κάνει θαύματα. Θα βρεθεί το φάρμακο”. Του εξήγησα πως η Gestaltείναι μιά προσέγγιση της ψυχοθεραπείας. “Ελα! Πώς σου ήρθε! Θυμάσαι πως χαρακτηρίζαμε τότε τους ψυχολόγους? Ψυχοβγάλτες”. “Θυμάμαι”, απάντησα. “Εχω προχωρήσει πολύ από τότε. Ο στόχος μου είναι να γίνω ψυχοπομπός”.

Τον είδα σκεφτικό. Είχε το ύφος του ανθρώπου που θέλει να εκμυστηρευτεί κάτι σοβαρό και παλεύει να νικήσει τον τελευταίο δισταγμό. Φόρεσε το κατάλληλο για τη περίσταση προσωπείο, άφησε το ενδεδειγμένο διάστημα σιωπής και είπε: “Ξέρεις, ίσως χρειαστώ την επαγγελματική σου συνδρομή”. Ξαφνιάστηκα. Εκείνος συνέχισε: “Τελευταία νομίζω πως έχω χάσει την αποφασιστικότητά μου. Το φονικό μου ένστικτο. Είμαι σα λιοντάρι που του πέφτουν τα δόντια”. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να τον ξεφορτωθώ με το γνωστό ευφυολόγημα περί κτηνιάτρου. Κάτι όμως μου κέντρισε το ενδιαφέρον. “Που το εντοπίζεις αυτό, Ιάκωβε? Πες μου ένα παράδειγμα”. “Να, προχθές με επισκέφθηκε μία ώριμη αλλά γοητευτική κυρία. Μου είπε πως είχε χάσει πρόσφατα τον άντρα της, πως ήταν άνεργη με δύο μικρά παιδιά. Μην έχοντας άλλους οικονομικούς πόρους αποφάσισε να πουλήσει τα κοσμήματά της. Τη λυπήθηκα...”. “Μη μου πεις ότι της έδωσες χρήματα χωρίς να πάρεις τα κοσμήματά της...”. “Οχι, τα πήρα. Δεν κατάφερα όμως να τη φλερτάρω. Κάτι λύγισε μέσα μου”. Τον κοίταξα έκπληκτος. “Σώπα! Εσύ, ο Ιάκωβος, ο μέγας εκμαυλιστής των απανταχού θηλέων πληθυσμών, δε στάθηκες αντάξιος της ιστορίας σου....”. “Ακριβώς. Θέλω να με βοηθήσεις να ξαναγίνω ο νικητής που τα παίρνει όλα, ακόμα και αν δεν τα χρειάζεται. Απλά επειδή έτσι κάνουν οι νικητές!”.

Στο σημείο αυτό έσφιξε τα δόντια. Τα μάτια του σκοτείνιασαν. Ο άνθρωπος αυτός, ο κύριος “winordie”, όπως αυτάρεσκα συνόψιζε την κοσμοθεωρία του, ο αμοραλιστής κυνηγός των απολαύσεων, έστεκε εμπρός μου αιμορραγώντας συναίσθημα. Από τις κατακόμβες του χρόνου ξεπήδησε το νόημα, ποτάμι φουσκωμένο που βρήκε επιτέλους διέξοδο στη θάλασσα. Ηταν η τέλεια ευκαιρία. Φυσικά, θα πρόσφερα απλόχερα την επαγγελματική μου συνδρομή προς θεραπείαν του πληγωμένου ζώου. Μόνο που μετά το πέρας της, ο Ιάκωβος δεν θα ήταν πιά ο ίδιος. Η δική του διεκδίκηση θα γινόταν η δική μου εκδίκηση...

Η ΑΔΕΙΑ ΚΑΡΕΚΛΑ

Οι δυνάμεις της φύσης στάθηκαν σύμμαχοί μου. Ηταν αρχές Σεπτέμβρη, αλλά οι ουρανοί άνοιξαν από το πρωί. Σκοτεινά νέφη έκρυβαν τον ήλιο. Ο άνεμος σφύριζε ανάμεσα στα παλιά προσφυγικά σπίτια. Ολα συνέθεταν ένα σκηνικό που εξυπηρετούσε τέλεια το δόλιο σκοπό μου. Ηλθε η ώρα όμως να σας αποκαλύψω το σχέδιο που απεργάστηκα. Ηταν βασισμένο στη γνώση περί ύπαρξης δύο πόλων εντός του ανθρώπου, εκ των οποίων αυτός επιλέγει να αναπτύξει τον έναν, απωθώντας τον έτερο στη φυλακή του ασυνείδητου. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, ο καιροσκόπος, αδίστακτος, χειριστικός Ιάκωβος έκρυβε βαθιά μέσα του ένα alterego. Εναν αλτρουιστή, σεμνό, ηθικό, ενάρετο εαυτό. Αυτό τον άλλο Ιάκωβο σκόπευα να του αποκαλύψω απόψε, βέβαιος πως, μετά από αυτή την νύχτα και για την υπόλοιπη ζωή του, ο άσπονδος φίλος μου θα μοιραζόταν το σώμα του με ένα ανεπιθύμητο ένοικο...

Ο Ιάκωβος ήλθε αργοπορημένος. Αφησε την ομπρέλα του στον προθάλαμο και θρονιάστηκε στο δερμάτινο καναπέ, καταλαμβάνοντάς τον όλο με χαρακτηριστική άνεση. Στις συνεδρίες που προηγήθηκαν τον είχα προϊδεάσει για το αποψινό πείραμα, φροντίζοντας να τον παραπληροφορήσω όσο ήταν απαραίτητο για να εξασφαλίσω τη συμμετοχή του. Ο ίδιος πίστευε οτι το πείραμα είχε ως σκοπό την ενδυνάμωση των χαρακτηριστικών εκείνων της προσωπικότητάς του που διακαώς επιθυμούσε.

Είχα φροντίσει ήδη να διαμορφώσω το διάκοσμο του δωματίου όπου δεχόμουν τους ασθενείς μου. Το τζάκι σιγόκαιγε, παρ' όλο που η μέρα ήταν ζεστή. Το λιγοστό φως, που προερχόταν από δύο φωτιστικά δαπέδου, καθώς έπεφτε στις επιφάνειες δημιουργούσε απόκοσμες σκιές που έμοιαζαν να κινούνται στο χώρο. Είχα τοποθετήσει σε εμφανή σημεία δύο μικρά αγαλματάκια, ενός αφρικανού εβένινου θεού, με δυό τεράστια κόκκινα μάτια στο χρώμα του αίματος και γυάλινες κόρες που έλαμπαν στο μισοσκόταδο και ενός θεού των Αζτέκων από οψιδιανό, με κεφάλι αετού, που σπινθήριζε στη φλόγα του τζακιού. Στη μέση του χώρου είχα τοποθετήσει δύο άδειες καρέκλες, που αποτελούσαν λειτουργικό κομμάτι του πειράματος.

Παίρνοντας το σοβαρό μου ύφος πρότεινα στον Ιάκωβο να καθίσει στη μία καρέκλα. Κατόπιν, με ασκήσεις αναπνοής και συγκέντρωσης τον έφερα σε βαθιά χαλάρωση. Τον είχα ήδη κατατοπίσει σχετικά με την ύπαρξη του alterego. Τον άφησα με την εντύπωση ότι ο έτερος πόλος θα συμμαχούσε μαζί του για να επιτύχει το σκοπό του. Επρεπε λοιπόν να τον ανασύρει από τα βάθη του ασυνειδήτου και να τον επικαλεστεί. Ευρισκόμενος στο μεταίχμιο ανάμεσα στον ύπνο και στην εγρήγορση, ο Ιάκωβος, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες μου απηύθυνε πρόσκληση στον άλλο του εαυτό που οραματίστηκε καθισμένο στην άδεια καρέκλα, με αργές επαναλαμβανόμενες φράσεις. Η φωνή του, βαριά και δυνατή, ολοένα εξασθενούσε μέχρι που έγινε ψίθυρος. Κι ύστερα σιωπή...

Από το ανοιχτό παράθυρο τρύπωσε ένα δυνατό αεράκι που έκανε τη φωτιά στο τζάκι να δυναμώσει. Τα φωτιστικά κουνήθηκαν ελαφρά. Οι σκιές χόρευαν στους τοίχους. Μέσα στην απόλυτη ησυχία ακούστηκε ένας βρυχηθμός, στην αρχή υπόκωφος, στη συνέχεια όλο και πιο έντονος. Εκείνος άνοιξε διάπλατα τα μάτια. Ηταν κατακόκκινα, όπως του αφρικανού θεού και οι κόρες γυάλιζαν σα να είχαν δικό τους φως. Σηκώθηκε απότομα και παρατήρησε το χώρο με το βλέμμα τρομαγμένου ζώου που αναζητά οδό διαφυγής. Ο βρυχηθμός του έγινε κραυγή. Μου φάνηκε τότε πως ήταν ψηλότερος και πιό ογκώδης από πριν. Με κατέλαβε πανικός. Τι είχε συμβεί... Ποιό ήταν εκείνο το αποτρόπαιο πλάσμα που στεκόταν τώρα εμπρός μου... Ποιές τρομερές δυνάμεις είχαν αναδυθεί από τα σκοτάδια. Ποιό ήταν το θηρίο που λούφαζε στα βάθη της ψυχής του Ιάκωβου και που εγώ κατάφερα να ξυπνήσω.

Ο τρόμος παγώνει το σώμα και οξύνει νου και αισθήσεις. Παρ’ όλα αυτά δεν ήμουν σίγουρος ότι όσα διαδραματίζονταν εκείνη τη στιγμή που σταμάτησε ο χρόνος ήταν πραγματικότητα ή αποκύημα της νοσηρής μου φαντασίας. Αναλογίστηκα τι είχα κάνει. Μπορούσα να μυρίσω την ψυχή μου που σάπιζε, σαν ένα πτώμα πεταμένο στον υπόνομο που το τρώγουν τα σκουλήκια. Ημουν αίφνης ένα κουφάρι, άδειο κέλυφος που αν το έσπαγες θα έβλεπες μόνο ροκανίδια του καιρού. Μα έπρεπε να συνέλθω και γρήγορα μάλιστα…

Του μίλησα, προσπαθώντας να τον ηρεμήσω. Δεν αποκρίθηκε. Η φωτιά στο τζάκι έσβησε. Τα φώτα χαμήλωσαν. Οι σκιές απλώθηκαν στο δωμάτιο. Από το πλάσμα που στεκόταν απέναντί μου διέκρινα μόνο το περίγραμμα και δυό μάτια κάρβουνα. Αργά αργά κινήθηκε προς το μέρος μου. Ασυναίσθητα άρχισα να οπισθοχωρώ, παραπατώντας σε ότι βρισκόταν στο δρόμο μου. Φτάνοντας εμπρός από το γραφείο και ενώ το πλάσμα με πλησίαζε διαρκώς, θυμήθηκα οτι στο πρώτο συρτάρι είχα ένα χαρτοκόπτη. Με βιαστικές κινήσεις άνοιξα το συρτάρι και ψηλάφισα. Ο χαρτοκόπτης ήταν εκεί. Τον πήρα στο χέρι και συνέχισα να οπισθοχωρώ κραδαίνοντάς τον.

Ολα εξελίχθηκαν πολύ γρήγορα. Το πλάσμα χίμηξε κατ' επάνω μου. Χωρίς να μπορέσω να αντιδράσω, του έμπηξα το χαρτοκόπτη στην κοιλιά. Τότε εκείνο έπεσε με όλο το βάρος του σώματός του στο δικό μου καταπλακώνοντάς με. Βρεθήκαμε και οι δύο στο πάτωμα. Ενιωσα ανακούφιση, που αμέσως μετατράπηκε σε φρίκη: Ο χαρτοκόπτης ήταν διπλής όψης...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η ιστορία που σας διηγήθηκα είναι αληθινή. Εσείς δε μπορείτε να το εξακριβώσετε, αφού σας τη διηγούμαι από τον κόσμο των σκιών. Σε αυτό τον κόσμο με έριξε η αλαζονεία και το πάθος μου για εκδίκηση. Βέβαια, δεν είμαι μόνος σε τούτο το αιώνιο μαρτύριο. Εχω για συντροφιά μου τον Ιάκωβο...

 

Υπέροχο.

 

Μπράβο , πολύ καλό !!!!.

 

'Εχω "βαρεθεί" να το λέω...
Τα κείμενα σου είναι κόσμημα...

Η εκδίκηση μπορεί να είναι άδεια καρέκλα...Αλλά αν μέσα σου την νιώθεις...
Καλύτερα να σε φάει το σαράκι που εκδικήθηκες...
Παρά να σε τρώει η αμφιβολία αν ήταν σωστό να εκδικηθείς η όχι...
Και στις δυο περιπτώσεις χαμένος βγαίνεις...
Το ζήτημα είναι να μην νιώσεις την "ορμή" καθόλου...
Και δεν είναι πάντα εκδίκηση, αλλά κλείσιμο λογαριασμού...
Όσο και αν η "τσέπη" μετά όχι μόνο δεν μένει άδεια, αλλά τρυπάει κιόλας...

Η "καλύτερη" εκδίκηση είναι όταν για το θύμα σου δεν νιώθεις τίποτε...
Όταν το κάνεις μόνο για sport...
Αλλά εκεί είσαι ήδη άδεια καρέκλα από πριν...είσαι ήδη κουφάρι...

Υ.Γ. Συγνώμη για το "παραμιλητό"

 

Μου αρέσουν τα παραμιλητά σου, φίλε μου. Μακάρι να παραμιλούσα κι εγώ περισσότερο και να κατάπινα λιγότερο...

 

Φίλε μου καλέ...Εγώ πολύ παραμιλώ...λίγο καταπίνω...και πολύ περισσότερο πικραίνω και πικραίνομαι...
Αλλά ξέρεις κάτι? Δεν πειράζει στο τέλος...
Χάρτης είναι οι ουλές και το μαχαίρι στα κόκαλα ταξίδι...

Τιμή μου που σου αρέσουν τα παραμιλητά μου...
Είναι ο τρόπος μου για να σ' ευχαριστήσω για το δώρο που έκανες και σε μένα...
Σίγουρα δεν παραμιλώ με όλους και όλες... 

Υ.Γ. Υπογράμμισες το κυριότερο σημείο...Δεν περίμενα λιγότερο από σένα...

 

Κάποιοι μετρούν πληγές, κάποιοι άλλοι σιωπές. Κάποτε το μέτρημα σταματά. Και αυτά που έχουν πραγματικά σημασία είναι όσα δε μετρήσαμε ποτέ...

 

Εκείνα που δεν μετρήσαμε, επιστρέφουν να μας στοιχειώσουν κάποτε...
Όσα δεν κάναμε, όσα δεν είπαμε...
Ακόμα και αν ήταν λάθος...
Ακόμη και αν ξέσκιζαν τις σάρκες...
Καλύτερα ο τελειωτικός θάνατος μετά από ατελέσφορες προσπάθειες...
Παρά η σήψη από τις αμφιβολίες και τα άχτια...

Το ταξίδι είναι μονάχα για κείνους που δεν φοβούνται την λέξη τέλος φίλε μου...
Γιατί γνωρίζουν ότι είναι πιθανή κι εκείνη...
Για όσους δεν θέλουν άλλοθι...
Που δεν γουστάρουν τις νίκες με απάτη...
Και πολλές φορές οι σιωπές άλλοθι είναι...
Φρούδες ελπίδες ότι κλείνοντας τα μάτια...Ότι αναβάλλοντας...
Θα δοθούν λύσεις από μόνες τους...
Θα εκπληρωθούν όνειρα ως δια μαγείας...

Όποιος κόμπος δεν λύνεται, κόβεται...
Και όπου υπάρχει θέλω, υπάρχει δρόμος...
Και αν κάποια πόρτα δεν την χτυπήσαμε...Κάποιο χέρι δεν το ακουμπήσαμε...
Κάποια κουράγια δεν τα βρήκαμε...Είναι επειδή δεν το θέλαμε αρκετά...

Και ότι αρκετά δεν το θέλαμε...Ας το παρατήσουμε στη λήθη του...

 

Κι ύστερα σου λέει ο άλλος, ψυχοθεραπεία-"ένας τόπος ασφαλής"...

Όμορφο κείμενο , καλά δουλεμένα τα χαρακτηριολογικά στοιχεία των δύο αντρών.

 

Το πρόβλημα της ψυχοθεραπείας είναι οι θεραπευτές...

Σε ευχαριστώ για το σχόλιο  

 

Όμορφη η αφήγηση σας peleas.
Όμως, παρακαλώ εξηγήστε Μου, υπό ποιά έννοια οι θεραπευτές αποτελούν πρόβλημα για την ψυχοθεραπεία;

 

Ωχ, άγγιξα φλέβα....  
Αστειεύτηκα, αγαπητή. Ανήκετε μήπως στην ευγενή συνομοταξία των θεραπευτών?