Η παράβαση

Το όνομά της ήταν Σακ Νιτέ, που θα πει Λευκός Κρίνος, μα το δέρμα της είχε το χρώμα της κανέλας και το άρωμα του άνθους που βγαίνει στις κορφές του Ατιτλάν. Ηταν δεν ήταν δώδεκα χρονώ και όλοι οι άντρες της φυλής γύρευαν να αιχμαλωτίσουν την ομορφιά της, που δεν έμοιαζε να’ ναι του κόσμου ετούτου. Πίστευαν πως όποιος την έκανε δική του θα διάβαινε το μονοπάτι για το ιερό βουνό, όπου εκατοικούσαν οι θεοί. Εκείνη πάλι, στην παιδική αμεριμνησία της, χανόταν σε ατέλειωτους περιπάτους πέρα από τις όχθες της λίμνης, με μοναδική παρέα της τους ίσκιους από τα πυκνά φυλλώματα των δέντρων και το τραγούδι του δάσους. Κάθε φορά τα ξωτικά την καλούσαν κοντά τους και κάθε φορά η κόρη τους ξέφευγε τρέχοντας προς τη λίμνη. Μέχρι που, κάποια μέρα που ξεμάκρυνε πολύ, της πήραν την ψυχή…


Όταν επέστρεψε στο χωριό το βλέμμα της ήταν άδειο και το δέρμα της είχε τη χλωμάδα του κρίνου. Μαζί της έφερε μαύρο σύννεφο, που γέμισε πένθος τον ουρανό της φυλής…


Η απόφαση των σοφών ήταν ομόφωνη. Θα την πήγαιναν στην κατοικία του Μάγου, στα ριζά του βουνού. Εκείνος, που κατείχε την αρχαία σοφία, μπορούσε να ξαναφέρει στο κορμί της τη χαμένη ψυχή και στο χωριό τη χαμένη αθωότητα…


Ο Σαμάνος έμοιαζε να περιμένει τον ερχομό τους. Στεκόταν στην είσοδο της καλύβας ζωσμένος το ραβδί και τα φυλαχτά του, έτοιμος για την αναμέτρηση με τις σκιές. Ηταν ψηλός, ξερακιανός, απροσδιόριστης ηλικίας, με το πρόσωπο ήρεμο, σημαδεμένο από τις μάχες με τις εσώτερες και τις υπερκόσμιες δυνάμεις. Οσο οι γυναίκες ασχολούνταν με τις ετοιμασίες για την τελετή, εκείνος καθόταν αμίλητος σε μια γωνιά καπνίζοντας τα μαντζούνια του. Όταν ήρθε η ώρα, σηκώθηκε, χάραξε με το ραβδί του στο χώμα έναν κύκλο γύρω από την ξαπλωμένη κόρη και ξεκίνησε τον εκστατικό χορό…


Ο Σαμάνος γνώριζε καλά τους κανόνες και τους ακολουθούσε με περισσή ευλάβεια. Επρεπε να αδειάσει εντελώς από τα πάθη, τους εγωισμούς και τις επιθυμίες του, να κάμει το κορμί του δοχείο κενό, που θα δεχτεί την Ανώτερη Σοφία. Από αυτή θα λάβει τα όπλα για να τα βάλει με τις δυνάμεις του Κάτω Κόσμου, να διεκδικήσει και να πάρει πίσω την ψυχή της κοπέλας. Μέσα στην καλύβα οι σοφοί και οι γυναίκες της φυλής παρακολουθούσαν βουβοί, με τα μάτια στο χώμα και την ανάσα κρατημένη…

Ο χρόνος είχε χάσει κάθε έννοια. Ο Σαμάνος σταμάτησε το χορό, ύψωσε τα χέρια ψηλά και ξεστόμισε λόγια ακατάληπτα. Ολοι ένιωσαν πως η τελετή είχε φτάσει σε κορύφωση. Ολοι, εκτός από τη Σακ Νιτέ, που κείτουνταν χλωμή και άψυχη, ανάμεσα σε δύο κόσμους. Αξαφνα, ο Μάγος έσκυψε και αντίκρυσε τα μάτια της. Μέσα από τα μάτια αυτά άρχισε να γλιστρά στο κορμί η ψυχή της και να το ξαναφέρνει στη ζωή. Στο κορμί, που αργά έπαιρνε πάλι το χρώμα της κανέλας. Το άρωμα του Λευκού Κρίνου απλώθηκε στον αέρα. Τα στήθη της κόρης πλημμύρισαν χυμούς και ορθώθηκαν ξανά, ελεγεία για το θαύμα της ζωής…

Ηταν εκείνη η στιγμή της μεγάλης παράβασης. Μία ρωγμή στο χώρο και στο χρόνο, από όπου τρύπωσε στο σώμα του Σαμάνου η επιθυμία. Εμπρός στην ομορφιά που αποκαλύφθηκε στα κουρασμένα μάτια του, ο σοφός Μάγος, πολεμιστής του σκοταδιού, πορθητής του κόσμου των υποχθόνιων πλασμάτων, λύγισε. Πόθησε την πανέμορφη κόρη με όλο του το είναι. Ο πόθος του έγινε λαγνεία και η λαγνεία παροξυσμός, Εθεσε τα όπλα που πήρε από τους θεούς στην υπηρεσία της αποπλάνησης. Δεν του αρκούσε το κορμί της. Θέλησε την ψυχή της…
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Βαθιά στον κόσμο των Σκιών, εκεί όπου βασιλεύει το απόλυτο σκοτάδι, ένα μικρό τρεμάμενο φως ματώνει τη νύχτα. Οι θρύλοι μιλούν για ένα Λευκό Κρίνο που περιπλανιέται ρωτώντας τις σκιές για μια λίμνη με καθάρια νερά. Πίσω του σέρνει ένα πλάσμα φριχτό, που λένε πως δεν ανήκει πουθενά. Κάποιες φορές ακούγεται να γελά με ένα γέλιο που παγώνει τη σιωπή. Μα τις πιο πολλές βγάζει ένα κλάμα πνιχτό, που διακόπτεται από ακατάληπτες λέξεις…

 

Εξαιρετικό  

 

Εκπληκτική ιστορία!!!! Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε like;;;

 

Γιατί αυτό το κάνουν όλοι... 

 

Ε να το κάνουμε όλοιιιιι!!!! Αφού είναι υπέροχη ιστορία!!!

 

Έθεσε ή κατέθεσε;
Μήπως τελικά η Σακ Νιτέ ήταν η ίδια η αποπλάνηση και αυτή που πήρε την ψυχή του Σαμάνου και οχι το αντίθετο;

 

Πολύ καλή ερώτηση, αγαπητέ. Η άποψη που αναφέρεις εστιάζει την αιτία σε κάποιον εξωτερικό, μεταφυσικό παράγοντα. Εϊναι κι αυτός ένας τρόπος να το δεις. Η οπτική μου εστίασε στην εσωτερική πάλη του αρχέγονου ενστίκτου με τη βούληση. Εδώ ο νικητής είναι ξεκάθαρος. Ο σαμάνος, μέσα στην επηρμένη σιγουριά του, άφησε μιά χαραμάδα από την οποία τρύπωσε ο πόθος.

Εθεσε τα όπλα και κατέθεσε την ψυχή του...

 

Ετσι όμως "αποδυναμώνεις" την Σακ Νιτέ που ενώ στην αρχή της ιστορίας παρουσιάζεται ως "δυνατό" στοιχείο καταλήγει στο τέλος να είναι απλά ένας "κομπάρσος" στην "πάλη" του Σαμάνου.

Δεν προσπαθώ να σου αλλάξω την ιστορία ούτε να την κατακρίνω γιατί αντιθέτως την βρήκα πολύ ωραία και μου δημιούργησε πολλές εικόνες...απλά στο τελος με "μπέρδεψε"...ή να στο πω καλύτερα...έτσι όπως ήταν η περιγραφή της...μου δόθηκε η εικόνα οτι η Σακ Νιτέ ήταν το "δυνατό" στοιχείο της ιστορίας και στο τέλος αποδομείς απότομα (τουλάχιστον στο μυαλό μου) αυτο το στοιχείο.

 

Η Σακ Νιτέ ήταν ο καταλύτης, η δύναμη της ζωής, η ίδια η φύση. Υπάρχει κάτι πιό δυνατό από αυτό? Δε μπορεί η ανεπιτήδευτη ομορφιά, η χαρά να είναι κομπάρσος. Ανήκει σε όλους. Γύρω από αυτή περιστρέφονται όλα. Στο τέλος ο σαμάνος πληρώνει την αλλαζονεία να την κάνει κτήμα του, αντί να την επαναφέρει στη ζωή και να την αποδώσει εκεί όπου ανήκει.

Αν η Σακ Νιτέ ήταν ρόλος σε ένα θεατρικό, θα ήταν ο πιό δύσκολος και απαιτητικός, γιατί θα έπαιζε με τα μάτια και το σώμα.