Ενα "γιατί" χωρίς απάντηση

Αποκαλούσε τον εαυτό του «ερευνητή της ζωής»
Του άρεσε να ρωτά το «γιατί» των πραγμάτων.
Να διεισδύει στην αιτία, να ανασύρει τα κρυμμένα νοήματα,
κι ύστερα να τα ταξινομεί σε μικρά κουτάκια
που είχε φτιάξει γι αυτό το σκοπό
Σχολαστικότητα, μεθοδικότητα και τάξη.
Το αποκαλούσε αυτάρεσκα «οργάνωση του χαοτικού κενού»
και προχωρούσε στο επόμενο ερώτημα, στην επόμενη απάντηση.
-και είχε απάντηση για όλα-
Το μόνο ερώτημα που δε μπόρεσε ποτέ να απαντήσει ,
ήταν το «γιατί δεν έζησες…»

 

!!!

 

Αυτή την ερώτηση την κάνει εκείνος που πιστεύει, ότι χαραμίστηκε.
Το άσχημο πιο είναι? Ότι την κάνουν όλοι στο τέλος, που να έζησαν ή όχι.
Άσχημο πράγμα να γνωρίζεις, ότι δεν έχει δεύτερη παράσταση.
Γεννάει αμφιβολίες.

Ξεκινάς με θέλω. Στον δρόμο σε κυριεύουν τα πρέπει. Αλλά μπορείς ακόμη. Γιατί όσο βαστούν τα πόδια σου, φτάνει να θέλεις και ακόμη μπορείς.
Και λες "αύριο, έχω χρόνο, δεν πειράζει, σήμερα πρέπει". Πρέπει να κάνω καριέρα, να κάνω οικογένεια, να γίνω "ευυπόληπτο μέλος της κενωνίας".
Πρέπει το ένα, πρέπει το άλλο. Μέχρι κάποτε τα θέλω, να καταντήσουν αγγαρεία στον βούρκο των πρέπει.
Και όταν σου δίνουν το "ελεύθερο", αν είσαι τυχερός, έχει πια γεράσει. Και να θέλεις ακόμη κάποια πράγματα, πια δεν μπορείς.
Έρχεται τότε το ερώτημα, γιατί δεν έζησα? Γιατί μούλιασα την ύπαρξη μου με ανούσιες προσδοκίες, κυνηγώντας τσίγκινες αλήθειες και χάρτινα παράσημα.
Γιατί έσκυψα το κεφάλι, ακόμη κι εκεί που δεν έπρεπε. Να το μοναδικό πρέπει, στ' οποίο δεν λύγισα. Το πρέπει για τον εαυτό μου.
Μεγάλη μου μαλακία. Αλλά στερνή μου γνώση που λένε. Όλα επιλογές είναι. Ακόμη και κάποια από τα μεγαλύτερα πρέπει, εμείς τα κάνουμε δεσμοφύλακες μας, εμείς χτίζουμε την φυλακή μας.
Επίσης άσχημο πράγμα η ελαφρομυαλιά, η οκνηρία, ακόμη χειρότερο ο φόβος.
Και πολλές φορές, λογική είναι το δεύτερο όνομα, που εμείς οι άνθρωποι δίνουμε στο φόβο.
Και σαν επώνυμο του κοτσάρουμε την ασφάλεια. Αντί να πούμε δειλία.

Όμορφες οι λέξεις, πόσο ζορίζουν όμως κάποιες. Γιατί όσο και να τις φτιασιδώσουμε, η ουσία τους δεν αλλάζει.
Και είναι η κλωστή που χωρίζει την ζωή από τον λήθαργο με ανοιχτά τα μάτια.
Η ειλικρίνεια που προσφέρουμε ή όχι στον εαυτό μας.
Όποιος/α κρύβεται πίσω απ' το δάχτυλο του/της, κάποτε θα δει το δάχτυλο εκείνο να μαραίνεται.
Και η ζωή που δεν θέλησε να ζήσει, που δεν είχε τα κότσια να ζήσει.
Όσες ερωτήσεις κι αν της κάνει, πίσω δεν θα γυρίσει.

 

Πόσο χρόνο και ενέργεια ξοδεύουμε να αναρωτιόμαστε "γιατί"...
- Γιατί χάλασε η σχέση μου
- Γιατί έχασα τη δουλειά μου
- Γιατί δε με θέλει ο/η...
- Γιατί δεν είμαι ευτυχισμένος/η...

Αντί να κηδεύουμε πτώματα, ας ασχοληθούμε με τους ζωντανούς.
Ας αναρωτηθούμε "τι μπορώ να κάνω για να...".
Ετσι κι αλλιώς, όπως λέει ο φίλος @Tenebra_Silente , τα περισσότερα "γιατί" αφορούν στα "πρέπει" άλλων...

 

A βρε καρντάσι @peleas ( το καρντάσι για να θυμηθώ την "βόρεια" μου ρίζα χαχα ). Κανείς δεν γεννιέται μαθημένος. Με τις "σφαλιάρες", τα λάθη και τις πίκρες, αν είναι, μαθαίνουμε.
Όλα αυτά τα γιατί, όλοι μας κάποτε τα σκεφτήκαμε, ίσως και να "κλαφτήκαμε". Μέχρι που ίσως καταλάβαμε. Όσο και ν' ακούγεται μηδενιστικό.
Όλους και όλες κάποια σπιθαμή χώματος μας περιμένει. Τι "περιμένουν" οι άλλοι, ας "περιμένουν".
Τον λάκκο μας τον σκάβουμε καθημερινά με τα δικά μας τα χέρια, για να μπούμε μέσα μόνο εμείς.
Κι εγώ τον δικό μου τον θέλω αναπαυτικό, άνετο, με χώρο για το τασάκι, τα τσιγάρα, τα βιβλία και τις μουσικές μου.
Αν υπάρχει αιωνιότητα, δίχως κάποια "γούστα" θα είναι πολύ βαρετή. Από την στιγμή που δεν το γνωρίζω, λέω να μην χαραμίσω εντελώς την ζωή εδώ.
Λέω ότι θα ήταν κουτό, να την χαράμιζε ο οποιοσδήποτε.
Τεσπα, αν υπάρχει κάποια "άλλη μεριά", ίσως και ν' ανταλλάξουμε απόψεις εκεί.
Στο εν τω μεταξύ, "καλά" είναι κι εδώ. Καλά και τα γιατί, καλά και τα πρέπει.
Μην τα φοράμε μονάχα σακάκι όλη μέρα, να μην μας περάσει κάτω από το "δέρμα".
Αλλιώς τι ιστορίες θα έχουμε να τρατάρουμε τον Χάρο, να μας περάσει απέναντι?
Νομίσματα? Τα έχει γραμμένα στα καρύδια του τα φράγκα.

Υ.Γ. Θα έλεγα ότι πρέπει να πάω για τσιγάρα. Όμως θέλω να πάω για τσιγάρα, δεν πρέπει.
Θα πιω κι ένα καφέ. Και η δουλειά ας γαμπίπ.
Ας ξενυχτήσω, εγώ είμαι το αφεντικό, εγώ θα μαμηθώ. Τώρα θέλω και ας το "πληρώσω".
Είπαμε, όλα επιλογή είναι. Και κάπου κάπου τα θέλω, πρέπει να βγάζουν γλώσσα στα πρέπει.
Έτσι η ζωή βγάζει γλώσσα στο θάνατο. Όχι με το να τον εξορκίζει, αλλά περιμένοντας τον δίχως άγχος, "χορεύοντας" και "τραγουδώντας", "κλαίγοντας" και "γελώντας".
Θάνατος είναι η αδράνεια, όχι το "σβήσιμο".

ΟΚ, μούστος τέλος χαχαχα... 

 

Μούτσος μούστος, όμπρε @Tenebra_Silente ...χαχαχαχα
Λογικότατο. Τα "πρέπει" είναι σαν τα ρούχα της μαμάς: "φόρα κάτι παιδάκιμ, θα κρυώσεις" (σ.σ. έχουμε Αύγουστο)
Ετσι, βγαίνεις από το σπίτι με 8 πουλόβερ και τρέχεις. Το θέμα είναι, όσο πλησιάζεις στη θάλασσα να τα βγάζεις ένα-ένα. Γιατί στη θάλασσα, όπως στη ζωή, βουτάς γυμνός...

 

χαχαχα... Όλα τα "γιατί" οδηγούν στους οργασμοί!

 

Ναι.-

 

Αρκεί να εύ τη χύσω για να ευτυχήσω.

 

Ναι , το «γιατί δεν έζησες…» είναι ένα αμείλικτο ερώτημα.


το «γιατί δεν έζησε…»
   
...όμως, είναι ακόμα πιο αμείλικτο.

 

"Γιατί δεν του επέτρεψες να ζήσει", το ερώτημα που μας αφορά όλους...