Παρακαλώ, τις εντυπώσεις σας

Θα ήθελα τις εντυπώσεις σας επί της λογοτεχνικής αξίας του παρακάτω κειμένου.
Ευχαριστώ


(Η ΣΚΗΝΗ ΕΚΤΙΛΥΣΣΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΤΡΕΝΟ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ)
Απλώθηκε σιωπή, αυτή που ακολουθεί πάντα μετά από μια έντονη συζήτηση που, σε αντίθεση με εκείνη την αμήχανη που προηγείται, καλεί το νου να βάλει σε τάξη τις σκέψεις που μόλις γεννήθηκαν. Ο στρατηγός στράφηκε στον καθηγητή: «Δεν είναι παράξενο, τούτη την ώρα που οδεύουμε στο θάνατο, εμείς να κάνουμε σκέψεις για τη ζωή. Τόσο πεισματάρα είναι λοιπόν η ζωή εντός μας, τόσο τυφλοί είμαστε μέχρι την τελευταία στιγμή…»

«Αντίθετα, αγαπητέ. Είμαστε προορισμένοι να ζήσουμε. Ακόμα και μέσα στο σκοτάδι να βλέπουμε φως. Η βούληση κάθε άλλο παρά τυφλή είναι».

«Τι ακριβώς βλέπει, γιατρέ? Η βούληση, που λες. Γιατί εγώ βλέπω τους ανθρώπους να πολεμάνε αναμεταξύ τους για την ειρήνη. Κι όταν την βρίσκουν, να πολεμάνε τον ίδιο τους τον εαυτό. Θεριό είναι ο άνθρωπος. Στιγμή δε μπορεί να ησυχάσει. Διαρκώς πέφτει στη μάχη. Μάχεται ο άντρας τη γυναίκα, κι αυτό το λέει έρωτα. Μάχεται τη φύση, κι αυτό το λέει επιστήμη. Μάχεται το Θεό, κι αυτό το λέει τέχνη. Μάχεται το θάνατο, κι αυτό το λέει ζωή»

Ο καθηγητής τράβηξε μια ρουφηξιά από τον καπνό της πίπας του, ύστερα τον άφησε εκπνέοντας αργά και ηδονικά. «Η μάχη στρατηγέ, ο πόλεμος, είναι ο τρόπος του άφθαρτου να νικήσει το φθαρτό. Της ζωής να νικήσει το θάνατο. Η βούληση είναι το σπαθί του πολεμιστή. Που πολεμά για να μείνει ζωντανός και ζει για να μάχεται.»

Ο στρατηγός , άνθρωπος πρακτικός, πνεύμα της αιτιοκρατίας, δε φάνηκε ικανοποιημένος από αυτή την εξήγηση :«Και ποιο είναι το διακύβευμα, ποιο το τρόπαιο του νικητή?

Η Έλενα όλη αυτή την ώρα παρακολουθούσε τη συζήτηση χωρίς να συμμετέχει. Είχε το βλέμμα καρφωμένο επίμονα στο παράθυρο, σα να προσπαθούσε να ξεκρίνει κάποια φευγαλέα φιγούρα, μια συστάδα δέντρων, το φεγγάρι να ξεγελά τα σκοτεινά σύννεφα και να της κλείνει πονηρά το μάτι, έναν επιβλητικό όγκο βουνού στο βάθος, πιο μαύρο από το μαύρο του σκοταδιού που τους είχε ζωσμένους από την αρχή του ταξιδιού. «Η ίδια η ζωή, κύριε. Η ζωή είναι το τρόπαιο. Πολύτιμο, συναρπαστικό, απολαυστικό, επώδυνο και βασανιστικό. Μια χαρακιά φωτός στο πηχτό σκοτάδι του τίποτα. Ένα θαύμα δεν έχει ανάγκη να αιτιολογήσει την ύπαρξή του.»

Ο στρατηγός απόμεινε να κοιτάζει την όμορφη γυναίκα σκεφτικός. Ναι, αναλογίστηκε. Η ζωή είναι που κάνει το αίμα να κοχλάζει κάθε φορά που ρίχνεται στον πόλεμο με συντρόφους το φόβο και τη λύσσα. Η ζωή κάνει την καρδιά του να χτυπά στη θέα του ποθητού θηλυκού που κάθεται απέναντί του με την αυθάδεια της σάρκας να προβάλει από το ανοιχτό κουμπί στο φόρεμά της. Εκείνη αντιλήφθηκε το βλέμμα του. Χαμογέλασε αυτάρεσκα και χωρίς ίχνος ενόχλησης έσκυψε ελαφρά προς το μέρος του, λέγοντας με χαμηλή φωνή και τόνο ελαφρώς ειρωνικό: «Σας αρέσει αυτό που βλέπετε? Είναι το θαύμα της ζωής»…

«Μπορεί να είμαι απόστρατος, μα απόμαχος δεν είμαι», αποκρίθηκε χαμογελώντας ο στρατηγός στη γυναίκα. Στα μάτια του στάλαξε ο πόθος. Ένιωσε την επιθυμία να της ιστορήσει τις ερωτικές του περιπέτειες, να φουσκώσει το στήθος κομπάζοντας ως γνήσιο αρσενικό που αμφισβητείται η αντρική του ρώμη. Μα δεν το έκανε, όχι μόνον επειδή ως αξιωματικός δεσμευόταν από έναν άγραφο κώδικα τιμής, αλλά κυρίως γιατί εκείνη τη στιγμή δεν είχε πια κανένα νόημα…

 

Να σε κουτουλήσω τώρα ή μετά? Θα το κάνω μετά, που θα έχω ξελασκάρει απ' τη δουλειά. Τι εντυπώσεις να σου δώσω για την λογοτεχνική αξία του κειμένου σου?
Ούτε ειδικός είμαι, ούτε μπορώ να βάλω στο ζύγι, κάτι που εγώ νιώθω, ότι σου βγήκε απ' το "στομάχι".
Α βρε @peleas Φάουστ ( έτσι, για να χρησιμοποιήσω κάποιον αρκετά γνώριμο ), σε βλέπω να γράφεις αυτό το κείμενο στο μυαλό σου.
Ίσως με το βλέμμα απλανές, μπορεί και μιλώντας με κάποιον/α, ασχολούμενος με τα "καθημερινά". Και ν' αναρωτιέσαι ξανά και ξανά...Τελικά το νόημα σου που να βρισκόταν, σε ποια στιγμή...
Είναι τόσες πολλές, άντε να διαλέξεις εκείνη την απόλυτη... 

Υ.Γ.

Ένα πράγμα μονάχα, θα μου άρεσε κάποτε να δω μια ιστορία σου σε συνέχειες.
Ως προς το παρόν, το "κατάπια", όπως κάνω πάντα με τα διηγήματα σου... 

 

καλό!
Θα του έβαζα, στο περίπου, ένα 7.53621 στα 10 (±0.000001).

 

Φιλαράκι, να 'σαι καλά. Αυτό το κείμενο είναι ένα απόσπασμα από μια νουβέλα που γράφω αυτό τον καιρό. Σκέφτηκα να την αναρτήσω στο ξεκούδουνο για να ψυχανεμιστώ αντιδράσεις. Η δική σου μου είναι αρκετή  

Η αλήθεια είναι πως οι ιδέες μού κατεβαίνουν από μια κουβέντα στον αέρα, μια λέξη, ένα βλέμμα... Αλλά το γράψιμο ζητάει σκοτάδι, με ένα σποτάκι να φωτίζει το λάπτοπ, ένα ποτήρι ασύρτικο διαρκώς γεμάτο και την τρομπέτα του Miles Davis (με την απαραίτητη σορτίνα) να γρατζουνά τη σκέψη με το μπάσο του Charles Mingus να αναμοχλεύει βουβά υπόκωφα πάθη...

Υ.Γ. Ατυχές το αίτημά μου περί λογοτεχνικής αξίας. Αρκεί η περιγραφή της αίσθησης που δημιουργεί η ανάγνωση του κειμένου

 

Άρα καλά το "μυρίστηκα", μου έμοιαζε με "πέρασμα" αλλά μπορούσε κάλλιστα να σταθεί κι από μόνο του. Ναι, τις σπάνιες φορές που γράφω "μυθιστόρημα", κι εγώ στο σκοτάδι το κάνω, σε καταλαβαίνω απολύτως. Εύχομαι να έρθουν κι άλλες γνώμες.
Αν και όταν θελήσεις να βάλεις και κάποιο άλλο "πέρασμα", να σου ξαναπώ την γνώμη μου σαν αναγνώστης. Πάντως, δεν σου έγραψα καλά λόγια, επειδή σε συμπαθώ. Αλλά γιατί αλήθεια γουστάρω τα γραπτά σου.
Και δεν το έχω "εύκολο", με τα κείμενα είμαι λίγο "σκύλος", πόσο μάλλον όταν οσφραίνομαι ότι ο/η συγγραφέας, την πένα θα την είχε. Anyway, μην σε πρήζω άλλο, ένα τελευταίο θα σου πω, έχεις "σφραγίδα" φιλαράκι.
Δεν είναι κάτι που έχουν πολλοί/ες.  

Υ.Γ.

Η περιγραφή της αίσθησης, όταν αφήσω τις παπαριές που τώρα γράφω για δουλειά.
Μην μπλέκω τα ευγενή ( το κείμενο σου ) με τα ποταπά ( αυτά που γράφω τώρα χαχα ).  

 

Πρόβλεψη για στατιστικό σφάλμα, ή διακύμανση διάθεσης του κρίνοντος (από μουρχουτοαγουροξυπνημένη έως πρωινές στύσεις)...  

 

Σε ευχαριστώ φίλε μου. Ίσως χρειαστώ κάτι περισσότερο από μια γνώμη. Για έναν από τους χαρακτήρες, την Έλενα, μια εντυπωσιακή 35άρα ζωγράφο, πλάσμα των ηδονών, που έζησε την ατμόσφαιρα της Μονμάρτης του μεσοπολέμου και σχετίστηκε ερωτικά με αυτοκαταστροφικούς τύπους όπως ο Μοντιλιάνι και με λαμπερές παρουσίες όπως η Ζόζεφιν Μπέικερ, θα ήθελα τη συγγραφική σου ματιά...

 

Όταν το θελήσεις να στην δώσω ευχαρίστως. Ήδη μου έδωσες μια ιδέα μ' αυτά τα τελευταία στοιχεία. Το μυαλό μου σκιαγραφεί χαχαχαα...
Όποτε θελήσεις φιλαράκι. Χαρά μου. Ξετρελαίνομαι να βλέπω την πένα των άλλων, να συλλαμβάνει και να γεννά, βήμα βήμα.  

 

Έχοντας ήδη μια καλή γεύση της καλπάζουσας και "ιδιαζόντως ειδεχθούς" (!!     !!) φαντασίας σου, υποψιάζομαι το περιεχόμενο της ιδέας...

 

Χαχαχα, καλπάζουσα ναι, ιδιαζόντως ειδεχθής ναι, αλλά για μένα. Αυτή είναι δική σου ιστορία. Προσπαθώ να μπω στην σκέψη και στην γραφή σου, αναπολώντας άλλα σου κείμενα.   

 

Προτιμώ τη δική σου θυελλώδη, άναρχη, ανατρεπτική γραφή που βγάζει ενέργεια ικανή να απογειώσει πύραυλο....

 

Ωραίο κομμάτι...προσωπικά μου κίνησε την περιέργεια να διαβάσω τι προηγήθηκε και τι έπεται.

Μια απορία μόνο.

Γιατί οι άντρες έχουν μια ιδιότητα (Στρατηγός ή καθηγητής) ενώ η γυναίκα όχι;