Παρακαλώ, τις εντυπώσεις σας

Σε ευχαριστώ. Καλή παρατήρηση. Η γυναίκα είναι καλλιτέχνης, αλλά η προσωπικότητά της υπερσκελίζει την οποιαδήποτε ιδιότητά της. Οι δύο άντρες πάλι έχουν μια πιο "μανιερίστικη" εκφορά του λόγου και της στάσης τους. Η ιδιότητά τους έχει μπει στο πετσί τους.

 

@peleas αυτό που εγώ θεωρώ επιτυχία όταν διαβάζω κάτι ..είναι το συναίσθημα που μου δημιουργεί και οι εικόνες που μπορώ να φτιάξω με το μυαλό μου..
Σε αυτό ..εμένα με κέρδισε το κείμενο σου.."η ρουφιξιά απο τον καπνό της πίπας".."η συστάδα των δέντρων".."το ανοιχτό κουμπί στο φόρεμά της"..
σίγουρα θα ήθελα να διαβάσω και άλλα σου κείμενα..  

 

Να 'σαι καλά, αγαπητή μου. Θα υπάρξει συνέχεια...  

 

Πολύ ωραίο!

 

Ο καθένας με το στυλ του αγαπητέ. Ποιος είπε, ότι και η δική σου δεν απογειώνει πύραυλο?
Τι αίσθηση μου έδωσε διαβάζοντας? Σαν αγχόνη που κλείνει αργά και σταθερά γύρω απ' τον λαιμό της γυναίκας, όχι του στρατηγού και του καθηγητή. Οι δυο άντρες θα ήταν κάτι σαν ψυχοπομποί. Συζητούν μπροστά της το "βασανιστήριο" τους και την βυθίζουν στο δικό της, ίσως και δίχως εκείνη να το καταλαβαίνει. Θα υπάρχει "έκσταση" στο τέλος? Και αν ναι, για ποιον απ' τους δυο? Τον άντρα ή την γυναίκα. Γιατί οι δυο άντρες σε μένα δίνουν την εντύπωση του ενός που μιλάει με την αντανάκλαση του. Εκείνη την σκοτεινή που έχει δική της ύπαρξη, αυτούσια και έρχεται να σε καθίσει στο τραπέζι. Να σε ζυγίσει και μαζί σου να ζυγιστεί.
Διαβάζοντας το κείμενο σου, μου ήρθαν εικόνες. Το τρένο να προχωράει δίχως σταματημό, μέτρια ταχύτητα σ' αυτό το σημείο. Ο ήχος απ' τις ράγες υπόκωφος σαν μελαγχολικό νανούρισμα. Μια κουκέτα με τρία καθίσματα άδεια και την πλαστική της πόρτα μισόκλειστη. Που και που να διασχίζει κάποιος τον διάδρομο, χαμογελαστός, αφηρημένος.
Κι έξω νύχτα, όσο χρειάζεται για να διακρίνεται μόνο το περίγραμμα των κτιρίων, των δέντρων, αλλά όχι να το εξαλείφει.
Anyway, κάτι μου λέει ότι απ' την πένα σου, θα βγει ένα διαμαντάκι.

Νομίζω, ότι ίσως και να κατάλαβες, ότι δεν σου κάνω πλάκα, όταν σου λέω ότι μου αρέσει η γραφή σου.
Αν καταφέρεις, να δημιουργήσεις εικόνες στον αναγνώστη, αυτό που έγραψες, σίγουρα τον "ακούμπησε", τον συνεπήρε.
Κι εδώ σταματάω, για να "μιλήσει" και κανείς άλλος. Όσες περισσότερες και διαφορετικές γνώμες πάρεις, τόσο το καλύτερο.   

 

Απολαυστικοτατο... 

 

"Έπιασες" το πνεύμα μου, φίλτατε. Οι επιβάτες του τρένου δε γνωρίζουν ότι κατευθύνονται στο θάνατό τους, Το υποψιάζεται ο στρατηγός από το γεγονός ότι όλων τα ρολόγια σταμάτησαν την ώρα της ανόδου τους στο τρένο, από το ότι η νύχτα είναι ατελείωτη, από το γεγονός ότι όλοι ανέβηκαν από ανταπόκριση ενώ πηγαίνουν σε αντίθετους προορισμούς, από την απουσία οδηγού...

Ψυχοπομπός υπάρχει στο βαγόνι. Εμφανίζεται αμέσως μετά την τραγική διαπίστωση.

Το κεντρικό μήνυμα του βιβλίου, πέρα από τη στάση του καθενός απέναντι στο θάνατο, θα είναι το "ζειν πνευματικά έναντι του βιώνειν με όλες τις αισθήσεις". Ο ψυχίατρος, μαθητής του Φρόιντ (η υπόθεση τοποθετείται στο 1934) είναι ένας παρατηρητής της ζωής, η Έλενα μια 35άρα γυναίκα, πλάσμα των αισθήσεων, που αποφασίζει να περάσει τις τελευταίες μέρες της ζωής της στο τρένο κάνοντας έρωτα με διαφορετικό άντρα κάθε μέρα, ξεκινώντας από τον ψυχίατρο:

ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ: Για ποιο λόγο ένα κορίτσι στα 18 της εγκαθίσταται στο Παρίσι
ΕΛΕΝΑ: Για σπουδές. Ζωγραφική
Ψ: Είστε καλλιτέχνης, λοιπόν
Ε: Οι καλλιτέχνες απεικονίζουν την επιθυμία. Εγώ την δημιουργώ. Ή μάλλον, την προκαλώ
Ψ: Σε όλους?
Ε: Ω, δεν είμαι φειδωλή στους αριθμούς, ούτε στα φύλα…
Ψ: Με ποιόν τρόπο προκαλείτε την επιθυμία
Ε: Τον βλέπετε μπροστά σας
Ψ: Η ομορφιά δεν είναι, παρά η συσκευασία. Τι κάνει τόσο επιθυμητό το περιεχόμενο?
Ε: Παίρνω το σχήμα που μου δίνουν. Γίνομαι η φαντασίωσή τους
Ψ: Και πού είσαι εσύ μέσα σε αυτό?
(Εδώ ο Ψ χρησιμοποιεί τον ενικό πατερναλιστικά.)
Ε: Είμαι όλες αυτές που διαβάζω στον πόθο τους
Ψ: Δε θα ήθελες να θέλουν εσένα?
Ε: Μα, εμένα θέλουν. Ντυμένη με οικειότητα.
Ψ: Που δεν είναι δική σου.
Ε: Οι αισθήσεις ενώνουν. Κι αυτές είναι δικές μου. Τα υπόλοιπα είναι εγωισμός.
Ψ: Επιθυμία, χωρίς διακρίσεις. Σου είναι αρκετό να σε επιλέγουν?
Ε: Γιατρέ, εγώ επιλέγω. Εκείνοι με κατακτούν.
Ψ: Επομένως, οδηγός σου είναι τα ένστικτα. Ή μήπως το συναίσθημα
Ε: Τα ένστικτα είναι αδηφάγα. Το συναίσθημα απολαμβάνει. Η διαίσθηση οδηγεί.
Ψ: Την εμπιστεύεσαι τυφλά?
Ε: Υπάρχει άλλος τρόπος?
Ψ: Η λογική. Οι λέξεις.
Ε: Οι λέξεις παραπλανούν.
Ψ: και αποπλανούν
Ε: Μόνον όσους θέλουν να αποπλανηθούν.
Ψ: Εσύ τι θέλεις.
Ε: Να περιπλανηθώ. Στο κορμί σου.
Ψ: Το κορμί είναι εύκολη κατάκτηση. Το μυαλό όχι.
Ε: Δώρισε το μυαλό στην επιστήμη, άφησε το κορμί σ’ εμένα.
Ψ: Μυαλό και κορμί πηγαίνουν μαζί. Πακέτο.
Ε: Γιατρέ, το πακέτο σου θα μείνει ανεπίδοτο. Καλή ψυχή..

 

Η πλοκή ξετυλίγεται με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο. Ένας νεκροζώντανος ( ο ψυχίατρος ) και μια ζωντανονεκρή ( η Έλενα ), σε παράλληλη προσπάθεια ( εφάπτονται αλλά δεν τέμνονται ) να κάνουν την ζωή, να ερωτοτροπήσει με τον θάνατο. Τα λόγια και οι αντιδράσεις είναι ανάστροφες, κάποιες αξιωματικές φράσεις ( ηθελημένες απ' τον συγγραφέα ) είναι σαν σφαίρες. Αλλά πως να σκοτώσεις, κάτι άμορφο? Η απάντηση έρχεται πάντα και μόνο αφού έχουμε "αποδημήσει". Όσο κι αν σπαταληθούμε, όσο κι αν προσπαθήσουμε να κρατηθούμε, θα μπορούσαμε κάλλιστα να ήμασταν σωστοί και λάθος ταυτόχρονα.
Μπρος στην αλήθεια καταρρέει τ' οποιοδήποτε κάστρο μας. Τα "ρούχα" μας αποσυντίθενται, θρυμματίζονται με διαφορετική ταχύτητα, αλλά δεν έχουν άλλη επιλογή.
Κάποτε είχα γράψει σ' ένα "βραχύ" μου...." Τι χρώμα θα είχε ο ουρανός στην Κορνουάλη? Άνοιξε τον φάκελο κι ακολούθα με ".
Ψηλαφίζω τα κομμάτια του καμβά που μας χαρίζεις και προετοιμάζομαι για τον πίνακα στην ολότητα του.
Ακόμη και το "κάδρο" που θα χρησιμοποιήσεις, ξύλο/μέταλλο, θα είναι λειτουργικό στην διήγηση.

Καλή συνέχεια φίλε μου...Εγώ υπογράμμισα κάποια απ' τα λόγια σου...Δίχως να "ακυρώνω" τα υπόλοιπα, είναι εκείνα - που για μένα - κρύβουν την ουσία στην ουσία... 

 

Τα λόγια σου είναι έμπνευση. Ταξιδεύουν τις σκέψεις μου ακόμα παραπέρα. Η Έλενα, την εποχή που αποφασίζει να κρατήσει απόσταση από τον πανηδονισμό της και να ψάξει βαθιά μέσα της, έρχεται αντιμέτωπη με το θάνατο. Και τότε επιστρέφει εκεί από όπου ήθελε να ξεφύγει. Στο οικείο.

Ο ψυχίατρος θα μπορέσει άραγε να παραμείνει παρατηρητής? Πόσο θα αντιστέκεται στο εφήμερο, το φθαρτό, το ποθητό. Θα μείνει παρατηρητής του ίδιου του του θανάτου, ή θα θελήσει να νιώσει τον πόνο και την ηδονή του να είσαι ζωντανός, έστω για να λίγο...

 

@peleas κάπου είχες ανοίξει κάποιο νήμα για τη χρησιμότητα του λάικ, εδώ που δεν υπάρχει με αναγκάζεις να γράψω, αλλά δεν θα σου κάνω τη χάρη*...  

θα πω λοιπόν ένα απλό και ταπεινό λάικ  
και... keep walking  


(*μια και δεν τα πάω όσο καλά θα ήθελα με τις λέξεις)

 

Ενδιαφέρον!!

 

@peleas δεν μπορω να σου πω περι λογοτεχνικης αξιας γιατι ειμαι ασχετος, αλλα βλεπω οτι πολυ το γυρωφερνεις το θεμα... με τον ενα η τον αλλο τροπο...