ad libitum

Στριμωχτήκαμε να την ακούσουμε.
Γλυκιά και εύθραυστη κατ΄ εικόνα, καθισμένη σε μια καρέκλα με λεπτά πόδια, περίμενε.
Όταν ησύχασε η βοή, άνοιξε τη θήκη, έβγαλε το δοξάρι και ασφάλισε το πριόνι ανάμεσα στα γόνατά της.
Σε χρόνο δικό της, ξεκίνησε.
Κάποιος παρατήρησε ότι αυτό το όργανο τραυματίζει την ομορφιά της, άλλος ανατρίχιασε στο άκουσμα, ένας τρίτος αισθάνθηκε βαθιά προσβεβλημένος και μια κάποια τέταρτη απογοητεύτηκε.

Ένας ένοιωθε…

Καθώς εκείνη συνέχισε την απόκοσμη μουσική της, ο τραχύς μεταλλικός ήχος του παλλόμενου πριονιού μπλεκόταν με εκείνον από τις σάρκες της που σκίζονταν και το σφύριγμα του αιμάτου που ανάβλυζε ζεστό και πότιζε το ακριβό ξύλο της σκηνής. Το αρχικά ανέκφραστο πρόσωπό της συσπάστηκε από τον πόνο κι ύστερα, καθώς η μουσική έφτανε σε κρεσέντο, ένα χαμόγελο έδιωξε τη σύσπαση. Τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του. Εκείνος ήξερε πως η αποτρόπαια σκηνή που εκτυλισσόταν μπροστά στα έκπληκτα μάτια του κοινού ήταν μια λύτρωση γι αυτήν. Όχι από ενοχές ή από μια διεστραμμένη επιθυμία αυτοτιμωρίας. Το προηγούμενο βράδυ του είχε πει: «Σ’ αγαπώ τόσο που με πονά». «Όχι αρκετά», της αντιγύρισε εκείνος. «Αν πονούσες, θα πονούσα», συνέχισε. Εκείνη δεν απάντησε. Μόνο χαμογέλασε, στρέφοντας το βλέμμα στο παράθυρο…

Ο κόσμος παρακολουθούσε παγωμένος από τον τρόμο. Κανείς δεν κινήθηκε να τη σταματήσει. Ισως ήταν εκείνο το χαμόγελο της απέραντης γαλήνης στο πρόσωπό της, που τους μπέρδευε και μούδιαζε τα μέλη τους. Όταν το κομμάτι τελείωσε, εκείνη σωριάστηκε αιμόφυρτη στη σκηνή. Κάποιοι χειροκρότησαν. Κάποιοι απόμεναν να κοιτάζουν. Οι πιο ψύχραιμοι κινήθηκαν προς το μέρος της να τη βοηθήσουν. Στο βάθος της αίθουσας ακούστηκε μια γυναίκα να ουρλιάζει. Ολοι στρέψαμε προς τα εκεί το βλέμμα και αντικρίσαμε ένα φρικιαστικό θέαμα: Έναν άντρα πεσμένο ανάσκελα, μέσα σε μια λίμνη αίματος. Ηταν καλοντυμένος, χωρίς κανένα σημάδι τραυματισμού στο κορμί του. Στο πρόσωπό του ήταν ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο απέραντης γαλήνης...

 

Ομορφια που ποναει. Αγριο. Φανταστικο.

 

Η σιωπή δεν πονά.
Δύο παράλληλες σιωπές που πασχίζουν ν' ακουστούν, είναι φως οδύνης στο σκοτάδι της νύχτας...

 

A πως δεν ποναει η σιωπη. Βεβαιως και ποναει, πληγωνει βαθια.
Αυτες οι σιωπες κραυγαζουν βουβα, καποιος τις εχει φιμωσει για αυτο μοχθουν τοσο να ακουστουν.

 

Οι ίδιες φιμώθηκαν. Δε μπορούν να αρθώσουν συναισθήματα, γιατί δεν έμαθαν να σκυβουν μέσα τους.

 

Οποτε τι μενει παρα να γινει μια επανασταση; Ας πεσουν τα φιμωτρα και ας κραυγασουν τους ψιθυρους τους .

 

Οι επαναστάσεις ζητούν αίμα.
Τα φίμωτρα δεν πέφτουν. Μόνο ξεσκίζονται.

 

Έχω μια δίψα για αίμα απόψε. Έτοιμη να ξεσκίσω τις σάρκες τους με τα γυμνά μου νύχια, αφήνοντας τα σημάδια μου αναλύωτα στις σιωπές που θα μετατρέπονται σε μακρόσυρτα ουρλιαχτά.

 

Ακόμα και όταν ξέρεις καλά πως οι σάρκες που ξεσκίζεις ειναι στην ουσία οι δικές σου?

 

Ακόμα και τότε. Δεν κάνω εξαιρέσεις . Οι δικές μου σάρκες έχουν γευθεί πολλάκις τα νύχια μου, ξέρουν την δύναμη τους.

 

Ω, γλυκό της σάρκας μεθύσι
αίμα κόκκινο σε μαύρα μεταξωτά σεντόνια,
πόθε που αναβλύζεις από τις φλέβες μου
μάτια που θανατώνουν τον έρωτα,
αγριο σμίξιμο στης νύχτας τα ασήμια
δυό πεταλούδες που πετούν στο φως
ώσπου εκστατικές να καούν, να ελευθερωθούν...

 

Εκστατικό! Όπως και το κομμάτι περί βρυκολάκων, θα συνόδευε ταιριαστά το δημιούργημα αυτό.