echoes

Πανηγυρικός:Γκύ Ντεμπόρ,μτφρ:Kώστας Οικονόμου

«Ήταν μιά χώρα των καταιγίδων. Στην αρχή, πλησίαζαν αθόρυβα, αναγγελόμενες απ' το σύντομο πέρασμα ενός ανέμου που γλυστρούσε στο χορτάρι ή από μιά σειρά ξαφνικών λάμψεων στον ορίζοντα και ύστερα ξεσπούσαν κεραυνοί και αστραπές και γιά ένα μεγάλο χρονικό διάστημα βομβαρδιζόμαστε απ' όλες τις κατευθύνσεις, λες και βρισκόμαστε σε πολιορκημένο φρούριο. Μιά φορά, τη νύχτα, είδα έναν κεραυνό να πέφτει κοντά μου, έξω ακριβώς απ' το σπίτι: δεν μπορούσε καν να δεί κανείς που έπεσε- γιά μιά εκπληκτική στιγμή, ολόκληρο το τοπίο φωτίστηκε εξίσου. Τίποτα στην τέχνη δεν μου φάνηκε να δίνει αυτή την εντύπωση της λάμψης χωρίς επιστροφή, εκτός απ' τα λόγια που χρησιμοποίησε ο Λωτρεαμόν στην προγραμματική έκθεση ιδεών που ονόμασε Ποιήσεις*. Τίποτ' άλλο όμως: ούτε η λευκή σελίδα του Μαλλαρμέ, ούτε το λευκό τετράγωνο σε λευκό φόντο του Μάλλεβιτς, ούτε ακόμα και οι τελευταίοι πίνακες του Γκόγια, όπου το μαύρο κατακλύζει τα πάντα, σαν τον Κρόνο που καταβροχθίζει τα παιδιά του.»

...

«Λαμβάνοντας υπόψη ότι κάποιος έχει υπάρξει ουσιαστικά και συνεχώς, όπως εγώ, ένας άνθρωπος των δρόμων και των πόλεων - θα εκτιμήσει κανείς, από αυτό, σε ποιόν βαθμό οι προτιμήσεις μου δεν θ' αλλοιώσουν υπερβολικά τις κρίσεις μου — θα πρέπει να σημειωθεί ότι η γοητεία και η αρμονία αυτών των λίγων εποχών μεγαλειώδους απομόνωσης δεν μου διέφυγαν. Ήταν μιά ευχάριστη κι εντυπωσιακή μοναξιά. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν ήμουν μόνος: ήμουν με την Αλίς.»



*«Αντικαθιστώ τη μελαγχολία με το θάρρος, την αμφιβολία με τη βεβαιότητα, την απελπισία με την ελπίδα, την κακία με το καλό, τα παράπονα με το καθήκον, το σκεπτικισμό με την πίστη, τις σοφιστείες με την ψυχρότητα της ηρεμίας και την αλαζονεία με την παραφροσύνη». (Ποιήματα I, σ. 17, μετάφραση I. Ιωαννίδης, εκδόσεις Ύψιλον).

 

Αίνιγμα-Ingeborg Bachmann

Στον Χάνς Βέρνερ Χέντσε απ' την εποχή των Αριόζι.​

Τίποτα πια δεν θα ρθει.

Η άνοιξη πια δεν θα ξαναφανεί.
Ημερολόγια χιλιετίας το προφητεύουν στον καθένα.

Ούτε το καλοκαίρι και παραπέρα,όλα όσα έχουν ονόματα
τόσο ωραία όπως «καλοκαιριάτικος»-
τίποτα δεν θα ρθει πια.

Δεν πρέπει όμως να κλάψεις,
λέει μια μουσική.

Άλλος
κανείς
δεν
λέει
κάτι.

 

Απάντηση: echoes

In the mirrors of this house
I've seen your face
A thousand times or more
In the corners of your room
I've seen your face
A thousand times or more
In the darkness of the town
I've seen the wheels a-turning
I'll be gone
In the darkness of your room
You've heard the wheels a-turning
I'll be gone
In
Cars & Cars
Cars & Cars going faster
In the mirrors of this house
I've seen your face
A thousand times or more
In the darkness of your room
You've heard the wheels a-turning
I'll be gone
In
Cars & Cars
Cars & Cars going faster​

pianissimoooooooooooo​

 

Απάντηση: echoes

 

Απάντηση: echoes

Yet each man kills the thing he loves
By each let this be heard,
Some do it with a bitter look,
Some with a flattering word,
The coward does it with a kiss,
The brave man with a sword!

Some kill their love when they are young,
And some when they are old;
Some strangle with the hands of Lust,
Some with the hands of Gold:

The kindest use a knife, because
The dead so soon grow cold.

Some love too little, some too long,
Some sell, and others buy;
Some do the deed with many tears,
And some without a sigh:
For each man kills the thing he loves,
Yet each man does not die.​

Oscar Wilde ''The Ballad OF Reading Gaol''​

 

"...Ο πραγματικός έρωτας,εννοείται,αποτελεί εξαίρεση,συμβαίνει περίπου δυο με τρεις φορές τον αιώνα.Τον υπόλοιπο καιρό,υπάρχει ματαιοδοξία και πλήξη."

Αλμπέρ Καμύ-Η Πτώση

 

Στάσου σκιά δραπέτισσα της πρόσκαιρης χαράς µου,
µορφή των απολαύσεων πού τόσο επιθυμώ,
Όραµα ωραίο της ζωής και της απώλειας µου,
ψέµα γλυκό, µαρτύριο πού αχόρταγα το ζω.

Μα, πάλι, στου µαγνήτη σου το δέος αν υποκύψει
µέσα στο στήθος µου ή καρδιά πρόθυμη σαν ατσάλι,
ακύρωση, εγκατάλειψη, κενό δεν θα προκύψει;
Τήν πλέον κατάλληλη στιγμή, δεν θ' αποδράσεις πάλι;

Ω,µά µή σπεύδεις να χαρείς! Μη σπεύδεις να κοµπάσεις
πώς τάχα µοϋ επέβαλες µιάν Ισχυρή απουσία.
'Απ' την ειρκτή του ίσκιου σου µπόρεσες ν' αποδράσεις

στα χέρια και στο στήθος µου -δεν λέω- µιάν εξουσία
την έχεις κάνε ότι θες. "Οµως, σου λέω: θα χάσεις,
αφού σε καταδίκασα να ζεις στη φαντασία.


Σονέτο Σχετικό M' Ένα Όραμα Πλατωνικού Έρωτα -Sor Juana Ines De la Cruz(1651-1695)
Μετφ:Γιώργος Μπλάνας

 

Ο Παν είχε γίνει πια σαν φάντασμα, είπε η Λαλώ. Θα μπορούσες να δεις μέσα απ' το σώμα του πέρα για πέρα. Ο χτύπος της καρδιάς του δεν είναι δυνατότερος από ενός σπουργιτιού. Τα σουραύλια του μπορούσαν ακόμα να κάνουν τα κοπάδια να κουνάνε ρυθμικά τα πόδια τους και το χνούδι στο λαιμό των χωρικών ν' ανατριχιάζει, αλλά του έλειπε η δύναμη και η επιθυμία να παίζει πιο συχνά. Ο Παν συνέχιζε να επισκέπτεται τους ανθρώπους, κατά τα λεγόμενα της Λαλώ, ίσως και να συνεχίζει να το κάνει πάντα, αλλά στην σύγχρονη εποχή, δεν εμφανιζόταν στους ανθρώπους την ημέρα, άμεσα και αυτοπροσώπως, αλλά στα ονειρά τους-σε ερωτικούς εφιάλτες- ή σε ξαφνικές κρίσεις τρόμου, εκείνους τους παροξυσμούς που κάνουν τους ανθρώπους να τσαλαπατάνε ο ένας τον άλλο χωρίς αιτία και λόγο, και που δεν μπορούν ούτε να εξηγήσουν ούτε να καταλάβουν. Μη έχοντας μία άμεση σχέση με τον Πάνα, οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι ήταν απομωνομένοι απ' τα κοπάδια τους και τα σπαρτά τους, ξεκομμένοι από τον φυσικό κόσμο και , πάνω απ' όλα ξεκομμένοι από τις ίδιες τους τις φυσικές παρορμήσεις . " Μη θλίβεστε μονάχα για τον Πάνα" είπε η Λαλώ με φωνή τόσο τσακισμένη όσο και η τσαγιέρα "αλλά και για σας τους ίδιους".

(Το άρωμα του ονείρου, Τομ Ρομπινς, εκδόσεις Αίολος ,1998, σελ 204-205)

 

Απάντηση: echoes

 

Κάθε νέα μέρα όσο όλα τα χτες μαζί.
​

 

Στον ίδιο παρονομαστή
κι εγώ μπήκα με σένα
τη λύση ψάχνω τη σωστή
στα καθιερωμένα.

Χωρίς τηλέγραφο και φως
η επικοινωνία
εγώ σε σκέφτομαι αλλιώς
κι αλλιώς η κοινωνία

Και καταντήσαμε που λες
ανθρώπινα ρετάλια
με αγχη και με απειλές
βρισιές και παρακάλια.


Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Μπέλλου

 

Και στην οθόνη

Στην Αθήνα δεν φτάνουν µόνο τα 80 έργα του Εντβαρντ Μουνκ αλλά και η ταινία-βιογραφία του καλλιτέχνη, η οποία και θεωρείται η σπουδαιότερη δουλειά του βρετανού κινηµατογραφιστή Πίτερ Ουότκινς. Το φιλµ διάρκειας 205 λεπτών θεωρείται το σηµαντικότερο του είδους µαζί µε το «Αντρέι Ρουµπλιόφ» και δεν µοιάζει µε τις υπόλοιπες ταινίες-βιογραφίες, καθώς είναι γεµάτο αρρώστια, συγκρούσεις και πόνο. Η παραγωγή του 1974 µε τους Γκέιρ Γουέστµπι και Γκρος Φραας προβάλλεται από σήµερα αποκλειστικά από την Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Ιερά Οδός 48 και Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-136).

ΤΑ ΝΕΑ 25/11/2010