master chef

Re: Απάντηση: master chef

Στο πρώτο ερώτημα απαντώ ως εξής:
Δεν είμαι πασιφιστής, ούτε οπαδός της μη βίας. Όταν σου επιτίθενται έχεις κάθε δικαίωμα ν’ αμυνθείς και να αντεπιτεθείς ακόμα. Όμως η προσφυγή στη βία αποτελεί μια απόφαση χωρίς επιστροφή κι η οργή είναι κακός σύμβουλος. Αυτό που λείπει απ’ τις περισσότερες εξεγέρσεις δεν είναι η οργή και το μίσος αλλά ο στρατηγικός νους, δηλαδή η ψύχραιμη εκτίμηση του υπάρχοντος συσχετισμού δυνάμεων που κρίνει τελικά αν η προσφυγή στη βία ήταν ωφέλιμη ή ζημιογόνα, δικαιολογημένη ή αυτοκτονική.

Στο συγκεκριμένο περιστατικό λοιπόν, πιστεύω πως το βίντεο βοήθησε τον αγώνα περισσότερο απ’ την βόμβα μολότωφ. Αν μάλιστα έλειπε εντελώς η βόμβα κι υπήρχε μόνο το βίντεο με την απαράδεκτη δολοφονική επίθεση των αστυνομικών, τότε το όφελος θα ήταν πολλαπλώς μεγαλύτερο με την κυβέρνηση και την αστυνομία υπόλογες και στριμωγμένες στα σχοινιά, ενώ σήμερα, με τη συνδρομή των καθεστωτικών ΜΜΕ καλύπτονται πίσω από την εικόνα του φλεγόμενου αστυνομικού που προβάλλεται σε όλο τον κόσμο αντιστρέφοντας την πραγματική εικόνα των γεγονότων. Να γιατί δεν θα έπρεπε ν’ αντιδράσεις όπως οι κουκουλοφόροι.

Στο δεύτερο ερώτημα δεν θα απαντήσω.
Δεν είμαι αρμόδιος να σου πω με ποιους να πας και ποιους ν’ αφήσεις, πολιτική συζήτηση κάνω, όχι κομματική κατήχηση. Ώριμος άνθρωπος είσαι, μπορείς να κρίνεις και ν’ αποφασίσεις μόνος σου.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: master chef

Ειναι καθαρο πιστευω τι λεω και εγω.Ασφαλως και δεν ζηταω κομματικη κατηχηση.Απλα μια καθαρη και κρυσταλλινη απαντηση στο ερωτημα που στην ουσια ξαναβαζεις....

Ειναι ωφελιμη τελικα στον συγκεκριμενο συσχετισμο του σημερα....?????
Διαπιστωνω λοιπον οτι ο πολιτικος(κομματικος)φορεας που ΕΣΥ αναφερεις,παταει σε 2 βαρκες.....!!!!!
Ιδεολογικα κατακρινει την βια η οποια οδηγει πλατιες μαζες στην αδρανεια(κατι που ισως μας βρισκει συμφωνους και τους 2).........απο την αλλη συχνα(και οχι μονο το συγκεκριμενο,που ουτε αυτο ειναι απο το μπλοκ της)ανεβαζει παρομοια βιντεακια απο την δραση των κατασταλτικων μηχανισμων απεναντι......(σε ποιους....????)....κουκουλοφορων μπαχαλακιδων,οπως τους αναφερεις,ακριβως στην προσπαθεια να γινει αρεστη σε νεολαια...(ειδικα στις σχολες που ειναι και η δυναμη της).
Διαπιστωση ειναι.Δεν ζηταω κατι.Και σε καμια περιπτωση δεν σε ταυτιζω με αυτο.
Καλα να περνας.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: master chef

Συμφωνώ απόλυτα..ευχαριστώ vautrin για την στάση στο θέμα...χαίρομαι πάντα να σε διαβάζω

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: master chef

Θα ήθελα να διευκρινίσω μόνο το εξής: το Post αρ. 4 όπου αναφέρεται το όνομα συγκεκριμένου πολιτικού φορέα, το έκανα copy paste από το TVXS.gr ακριβώς όπως αναρτήθηκε εκεί, καθότι θεώρησα απρεπές να το λογοκρίνω από τη στιγμή που το επικαλούμαι ως επιχείρημα. Αν κάνεις κλικ στον σύνδεσμο του σχολίου θα το διαπιστώσεις και μόνος σου. Συνεπώς παρακαλώ να μην εκληφθεί ως έμμεση προπαγάνδα υπέρ της συγκεκριμένης οργάνωσης, το ίδιο θα έκανα απ’ όποια πηγή κι αν προέρχονταν το αποκαλυπτικό βίντεο.
Καλή συνέχεια και σε σένα.

 

Αγαπητέ μου φίλε και σύντροφε, ο Μαρξ κι ο Ένγκελς τα έγραψαν βέβαια αυτά, δεν είχαν όμως γνωρίσει τον Στάλιν. Μετά τον Στάλιν δεν δικαιούμαστε να είμαστε αφελείς για το που οδηγούν ο φετιχισμός της βίας κι η δαιμονοποίηση του εκάστοτε αντίπαλου.

Σήμερα το πρόβλημα της Αριστεράς σε όλες της τις συνιστώσες, δεν είναι πώς να δείρει ή να τσουρουφλίσει τον κακό μπάτσο, αλλά πώς να λύσει την αντίφαση ανάμεσα σε μια εξουσία των ολίγων και την αδιαφορία των πολλών. Πώς να μετατρέψει την παθητική στάση σε συνειδητή συμμετοχή στον κοινό αγώνα.

Στα καθ’ ημάς, με το Μνημόνιο και την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που εξαπολύθηκε ενάντια στα εργατικά δικαιώματα και το κοινωνικό κράτος, το βιοτικό επίπεδο της συντριπτικής πλειοψηφίας κατρακυλά ραγδαία, τη στιγμή που ο πλούτος συσσωρεύεται σε ολοένα και λιγότερα χέρια. Κι ενώ οι πάντες το αντιλαμβάνονται πλέον, εντούτοις οι μάζες παραμένουν σε μεγάλο ποσοστό αδρανείς, δίχως καν να έχουν συναίσθηση της δύναμής τους. Πως στο διάολο μπορούμε να τ' αλλάξουμε αυτό και να διαμορφώσουμε έναν διαφορετικό συσχετισμό δυνάμεων; Αυτό πρέπει να είναι το μοναδικό κριτήριο των ενεργειών μας στη παρούσα φάση.

Βοηθά η δράση μικροομάδων ταραξιών ή τρομοκρατών στην επίτευξη αυτού του στόχου; Νομίζω όχι. Γιατί, ακόμη και για τους απολογητές της, η επαναστατική βία, για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να ασκείται σε τέτοια κλίμακα κι ένταση ώστε να δύναται να υπερκεράσει την αντίπαλη βία των κατασταλτικών μηχανισμών, διαφορετικά βαράμε γροθιές στο μαχαίρι, εμείς ματώνουμε αλλά η κάμα δεν λυγίζει. Κι ας μην ξεχνάμε πως η επιτυχία μιας εξέγερσης εξαρτάται από την ικανότητά της να προσεταιρίζεται, αν όχι το σύνολο, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του κατασταλτικού μηχανισμού. Δεν νικάς αν δεν πείσεις και τον φαντάρο να ενωθεί μαζί σου.

Δεν ισχυρίζομαι πως κατέχω τη μαγική συνταγή για να το πετύχουμε. Όμως κι η συνειδητοποίηση του βασικού προβλήματος είναι ένα πρώτο βήμα για την επίλυσή του ή έστω για την αναζήτηση λύσεων που δεν θα αποπροσανατολίζουν από τον σκοπό του αγώνα. Είναι όμως δύσκολη δουλειά, προϋποθέτει ατομική ευθύνη, πειθώ και διάλογο, ιδιότητες που δεν απαντώνται συχνά στην πολιτική μας κουλτούρα. Κι ας έχουμε την κληρονομιά ενός Γκράμσι που έγραφε εδώ κι έναν αιώνα:


«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.

Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα.

Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.

Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί.

Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους.

11 Φεβρουαρίου 1917»

Αντόνιο Γκράμσι.


(Αναδημοσίευση από το TVXS.gr)

 

Απάντηση: master chef

Χαίρομαι που ανοίγει σε αυτό το νήμα ένας ουσιαστικός διάλογος, αρχικά από τους συντρόφους vautrin και echo καθώς και με τους φίλους με δημοκρατική συνείδηση.

Σε σχέση με την παρακάτω τοποθέτηση του vautrin :

"Δεν είμαι πασιφιστής, ούτε οπαδός της μη βίας. Όταν σου επιτίθενται έχεις κάθε δικαίωμα ν’ αμυνθείς και να αντεπιτεθείς ακόμα. Όμως η προσφυγή στη βία αποτελεί μια απόφαση χωρίς επιστροφή κι η οργή είναι κακός σύμβουλος. Αυτό που λείπει απ’ τις περισσότερες εξεγέρσεις δεν είναι η οργή και το μίσος αλλά ο στρατηγικός νους, δηλαδή η ψύχραιμη εκτίμηση του υπάρχοντος συσχετισμού δυνάμεων που κρίνει τελικά αν η προσφυγή στη βία ήταν ωφέλιμη ή ζημιογόνα, δικαιολογημένη ή αυτοκτονική.

Στο συγκεκριμένο περιστατικό λοιπόν, πιστεύω πως το βίντεο βοήθησε τον αγώνα περισσότερο απ’ την βόμβα μολότωφ. Αν μάλιστα έλειπε εντελώς η βόμβα κι υπήρχε μόνο το βίντεο με την απαράδεκτη δολοφονική επίθεση των αστυνομικών, τότε το όφελος θα ήταν πολλαπλώς μεγαλύτερο με την κυβέρνηση και την αστυνομία υπόλογες και στριμωγμένες στα σχοινιά, ενώ σήμερα, με τη συνδρομή των καθεστωτικών ΜΜΕ καλύπτονται πίσω από την εικόνα του φλεγόμενου αστυνομικού που προβάλλεται σε όλο τον κόσμο αντιστρέφοντας την πραγματική εικόνα των γεγονότων. Να γιατί δεν θα έπρεπε ν’ αντιδράσεις όπως οι κουκουλοφόροι".

Θα συμφωνήσω απόλυτα ως προς την αρνητική εντύπωση που η προπαγάνδα μπορεί να δημιουργήσει στην συνείδηση των τηλεθεατών της. Είναι επίσης αλήθεια ότι όταν είσαι σε απόσταση αναπνοής από το γεγονός, τη στιγμή που συμβαίνει, κι όχι όταν το αναλύεις μέσα από τα video, η αυτόματη αντίδραση σου είναι η βία στην βία και η αυτοπροστασία σου ή η προστασία του διπλανού σου που βάλλεται. Η αντίδραση στην βία όταν είσαι στον δρόμο είναι απολύτως νόμιμη και φυσιολογική. Και μετά;

Όταν επιστρέφεις στο σπίτι σου, νοιώθεις και πάλι απογοητευμένος με τη διαπίστωση ότι κι εσύ κι οι σύντροφοι σου ήταν ανέτοιμοι, για ακόμη μια φορά, να διαχειριστούν την κρίση, τις προβοκάτσιες, να οργανωθούν μαζικά και να μην επιτρέψουν να διαλυθεί η πορεία πριν ακόμα συγκροτηθεί σε σώμα αντίστασης απέναντι στην βαρβαρότητα. Για μια ακόμη φορά νοιώθεις την ματαιότητα, είσαι μελαγχολικός και ταραγμένος.

Εκείνη την στιγμή επιζητείς να μοιραστείς την θλίψη σου με συνανθρώπους που μπορούν να κατανοήσουν τους προβληματισμούς σου. Και κάπως έτσι ανέβαζεις το “Master chef”... Και κάπως έτσι αναζητάς μια συζήτηση. Και κάπως έτσι, πριν καν προλάβει ο διάλογος να αρχίσει, έρχεσαι αντιμέτωπος είτε με την αφοπλιστική ηλιθιότητα, είτε με τη συνήθη τακτική της εθνικιστικής προβοκάτσιας -που φυτρώνει πάντα εκεί που δεν την σπέρνουν- που επιχειρεί να αποπροσανατολίσει την κουβέντα και να την μετατρέψει σε γήπεδο. Παράλληλα προκύπτει και η νουθετιστική εμφάνιση του «απολιτίκ», και «πολιτικά ορθού» δίκαιου να μοιράσει στα ίσα ότι δεν μπορεί να μοιραστεί στα ίσα, με κατανόηση «δημοκρατίας» την υπεράσπιση του δικαιώματος σου να ψωνίζεις στην Θεμιστοκλέους Nike με πιστωτική κάρτα... Αυτού του είδους τον ιδεολογικό ξεπεσμό δεν τον αντέχει πια το σύστημα του σκεπτόμενου πολίτη ωσάν να μην υπάρχει άλλος δρόμος παρά τα ουρλιαχτά του ενός και οι νουθεσίες του άλλου. ... και όσοι συνομιλητές μπορούν να προσφέρουν κάποια τοποθέτηση με την οποία πιθανώς και να μη συμφωνήσεις επί το συνόλω μπορεί όμως να αποτελέσει ουσιαστική επικοινωνία, αφορμή για ζυμώσεις...

Το ερώτημα «που είναι η αριστερά σήμερα;» όχι μόνο παραμένει μετέωρο αλλά πηγάζει από και ταυτόχρονα δημιουργεί το αίσθημα της απογοητεύσης τόσο στο «ενταγμένο» όσο και στο ανένταχτο κομμάτι της. Ταυτόχρονα το ίδιο το ερώτημα, μη λαμβάνωντας σαφή απάντηση, απομακρύνει από την αριστερά το ευρύτερο δημοκρατικό κομμάτι της κοινωνίας που, «υπό κανονικές» συνθήκες, θα αποτελούσε και τον φυσικό σύμμαχο της.

Οι αναλύσεις και η πολυδιάσπαση είναι ενδεικτικές της ανικανότητας της αριστεράς να είναι παρούσα δυναμικά κι αγωνιστικά απέναντι στην λαίλαπα του νεο-συντηρητισμού και του καπιταλισμού.
Θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το ερώτημα όχι για να κατεβάσω ακόμα μια άποψη αλλά για να καταθέσω την προσωπική μου αγωνία.

Κατεβαίνοντας στην πορεία της προηγούμενης Τετάρτης κανείς θα μπορούσε να παρατηρήσει τη διάλυση και την αδυναμία δημιουργίας μιας κοινής δράσης απέναντι σε ένα άψογα οργανωμένο σύστημα.
Διακρίνει κανείς πως η δομή της πορείας ακολουθεί ακριβώς το μοντέλο της δεκαετίας του 80 και του 90 ενώ πλέον είναι ξεκάθαρο πως το σύστημα έχει αλλάξει το παιχνίδι και μπορεί κάλλιστα να ελέγξει και να διαλύσει αυτή την παραδοσιακή και καθόλα αναγνωρίσιμη πλέον «διαμαρτυρία». Ελικόπτερα παρακολουθούν κι ετοιμάζουν σχέδια άμεσης δράσης σε κάθετους δρόμους, δίνοντας εντολές για δημιουργία επεισοδίων όπου αυτά χρειάζονται, δημιουργούναι αυτομάτως σημεία-εμπόδια ώστε ένας κόσμος να μη φτάσει ποτέ στον προορισμό του, και ενορχηστρώνονται οργανωμένες στιγμές διάλυσης των όσων είναι ήδη ειρηνικά συγκεντρωμένοι με απύθμενες ποσότητες χημικών...

Παράλληλα το σύστημα έχει διαβρώσει ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας, ποτίζοντας καθημερινά με στοχευμένη κι άρτια οργανωμένη προπαγάνδα τη συνείδηση και τον τρόπο σκέψης του κόσμου, πείθωντας τον πως το συμφέρον του είναι να μην μπλέξει με τους χαοτικούς, αντιδραστικούς, αριστερούς. Ελέγχει την επικοινωνία και κατέχει την πληροφορία.

Επιπλέον έχει οργανώσει στρατό -και όχι αστυνομία- αποτελεσματικό και φαινομενικά άτρωτο.

Απέναντι σ’ αυτό, η αριστερά εξακολουθεί να κάνει ασκήσεις επανασταστικής γυμναστικής, να διασπάται και να περιχαρακώνει της δυνάμεις της μέσα στα μπλοκ της.

Όσο η αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας και οι «ιδεολογικές» διαφωνίες της αδυνατούν να ενώσουν και να δημιουργήσουν ένα κοινό μέτωπο υπάρχει ο κίνδυνος η αριστερά να είναι ο ξεπερασμένος της ιστορίας.

Να τοποθετηθεί στα ράφια της Ιστορίας ως ένα κίνημα του 19ου και 20ου αιώνα που παρόλο τον καινούριο διαφωτισμό που γέννησε, τα αγαθά που προσκόμησε, τον αγώνα που έδωσε και το αίμα που έχυσε, ηττήθηκε κατά κράτος στα τα τέλη του 20ου αίωνα.

Η πτώση των κομμουνιστών θα μπορούσε να ανασυνθέσει και να επαναπροσδιορίσει τα πράγματα αλλά μάταια. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος στην ουσία τελείωσε με την πτώση των σταλινικών και όχι με την νίκη ενάντια στους Ναζί.

Μετά από την πτώση ενός αντικειμενικά βάρβαρου και γραφειοκρατικού μηχανισμού που όμως αποτελούσε ιδεολογική αναφορά στο Ευρωπαικό Κομμουνιστικό Κινήμα και στους αναθεωρητές του, ο νικητής σάρωσε τα πάντα στο πέρασμα του.

Χωρίς την Σοβιετική Ένωση το πεδίο είναι ελεύθερο πλέον για να αλωθεί, όχι μόνο η όποια ιδεολογική αναφορά που σχετίζεται με τον κομμουνισμό, αλλά επίσης και η όποια αναφορά σε έναν κόσμο δίκαιο, αλληλέγγυο, δημοκρατικό, αριστερό.
Ο νικητής κατέχει πλέον την πληροφόρηση, τα μέσα καταστολής και την προπαγάνδα. Και το καρπούζι και το μαχαίρι...

Αυτό συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο και δεν αποτελεί μόνο Ελληνικό πρόβλημα.

Στα καθ’ημάς, η κομμουνιστική αριστερά, εξαιτίας και της μικρής βιομηχανοποιήσης της χώρας, οργανώθηκε από τις αρχές του 20ου αιώνα κυρίως μέσα στους χώρους εργασίας και το αγροτικό κίνημα χωρίς να την αγκαλιάσει το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου στις δεκαετίες του 20 και του 30. Φύτεψε όμως το σπόρο για να ανθίσει και να γιγαντωθεί μέσα στην κατοχή η ευρύτερη πατριωτική αριστερά που οργανώθηκε και μεγαλούργησε μέσα από το Ε.Α.Μ.

Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο λειτούργησε με όλους τους κανόνες που οι περιστάσεις απαιτούσαν. Αυτή η πατριωτική αριστερά κατάφερε να ενσωματώσει στους μηχανισμούς της και στην αντίσταση το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων πατριωτών και δημοκρατών. Το Ε.Α.Μ. κατάφερε το αδιανόητο: να ενσωματώσει στην οργανωτική του δομή εργάτες, αγρότες, διανοούμενους, θεωρητικούς, αστούς και μερίδα του κλήρου.

Σίγουρα η «επέλαση» των σταλινικών και η ακαμψία τους ήταν και η αρχή του τέλους του Μετώπου ως ευρύας αριστερής δημοκρατικής πατριωτικής συσπείρωσης.

Όμως το Ε.Α.Μ. αποτελεί την ένδοξη ιστορία του αριστερού και δημοκρατικού κινήματος στην Ελλάδα και ίσως η μελέτη και η κατανόηση της οργανωτικής δομής του να μπορέσει να αποτελέσει και την αφετηρία για τη συγκρότηση μίας καινούριας κι ευρύτερης αγωνιστικής, αντιστασιακής, πατριωτικής αριστεράς που λείπει και μας χρειάζεται σήμερα.
«Αυτό που λείπει απ’ τις περισσότερες εξεγέρσεις δεν είναι η οργή και το μίσος αλλά ο στρατηγικός νους, δηλαδή η ψύχραιμη εκτίμηση του υπάρχοντος συσχετισμού δυνάμεων που κρίνει τελικά αν η προσφυγή στη βία ήταν ωφέλιμη ή ζημιογόνα, δικαιολογημένη ή αυτοκτονική.»
Επανέρχομαι στον vautrin γιατί μοιράζομαι την αγωνία του για την έλλειψη στρατηγικής στην σύγχρονη πραγματικότητα.

Τα ψέμματα έχουν πλέον τελειώσει. Το παιχνίδι «κλέφτες κι αστυνόμοι» δεν έχει καμία προοπτική μπροστά στην άγρια πραγματικότητα. Το αναρχικό κίνημα είναι διαβρωμένο και κατακερματισμένο κι αδυνατεί εκ των πραγμάτων να αναλάβει πρωτοβουλία για την οργάνωση μιας αντίστασης αντάξιας των περιστάσεων. Η κοινοβουλευτική αριστερά είναι εγκλωβισμένη στην κοινοβουλευτική της ασύλια, στην εσωστρέφεια και την έλλειψη νέας «αφήγησης». Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά παραμένει προσκολημμένη στις ιδεολογικές αναφορές της δεκαετίας του ’70.

Οι ισορροπίες που δημιουργήθηκαν μετά την πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση Καραμανλή μέσα από την συνταγματική νομιμοποιήση της αριστεράς σήμερα βρίσκονται μετέωρες.Τριάντα εφτά χρόνια νόμιμης παρουσίας της αριστεράς την έβαλαν στον γύψο. Σήμερα μένει με το στόμα ανοιχτό, ιδεολογικά αδύναμη να διαχειριστεί την κρίση της και την κρίση της κοινωνίας και της πατρίδας.

Ζούμε πλέον την άλωση του τόπου από σύγχρονους προδότες που κάτω από την ομπρέλα την «νομιμοφροσύνης» ανοίγουν τις φυλακές για τους «φοροκλέφτες» των 1000 ή 3000 ευρώ, ποινικοποιούν την αδυναμία χιλιάδων ανθρώπων να αντεπεξέλθουν στην βάρβαρη οικονομική απαίτηση τους να πληρώσουν το χρέος που οι ίδιοι δημιούργησαν. Αφήνουν «ανεξέλεκτο», κρατικά «ανοργάνωτο» κι απάνθρωπα το μεταστανευτικό ρεύμα στη μοίρα του, αν και είναι αποτέλεσμα της εξαθλίωσης και των πολέμων που και οι ίδιοι στηρίζουν με την αποστολή εκστρατευτικών σωμάτων του Ελληνικού στρατού στις χώρες τους, για να σπείρουν τον εγχώριο τρόμο και να δώσουν βήμα στον κάθε συνεργάτη τους από τη μία να τρομοκρατεί κι από την άλλη να κάνει και μαθήματα «δημοκρατίας» καθώς την αλώνει. Και το τελειωτικό χτύπημα έρχεται με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και την ολοκλήρωση του σχεδίου κατοχής της πατρίδας. Απέναντι σ’ αυτό διερωτώμαι ποιός ο λόγος πλέον η αριστερά να έχει κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση και να υπακούει στο Σύνταγμα αφού αυτό το σύνταγμα με όλα τα ελλατώματά του ούτως ή άλλως καταστρατηγείται;

Ίσως ο μόνος δρόμος είναι να σταθεί απέναντι στην κοινοβουλευτική δικτατορία που βιώνουμε, να αποχωρήσει από την κοινοβουλευτική της ασυλία, να συντάξει νέα συνταγματική πρόταση και να αγωνιστεί για την ανατροπή του διαβρωμένου αυτού πολιτεύματος.

Αυτό ίσως να είναι και το πατριωτικό χρέος της σημερινής αριστεράς. Τα χρόνια που έρχονται δεν φαίνεται να ευννοούν τη συνέχιση της «συναίνεσης» σε κανένα επίπεδο. Απαιτούν ιδεολογικό προσανατολισμό, πατριωτική ευθύνη, οργάνωση, και την πεποίθηση πως η «δημοκρατία» της μεταπολίτευσης δεν έχει πια νόημα στις ζωές μας.

Η υπεράσπιση της δημοκρατίας θέλει αντάρτες και όχι «μαλθακούς» διαμαρτυρώμενους που εξανίστανται ότι παραβιάζονται τα δημοκρατικά τους δικαιώματα επειδή δεν μπορούν να αγοράσουν Nike στην Θεμιστοκλέους με πιστωτική κάρτα, όταν «καίγεται η γούνα μας» και διακυβεύεται ο τόπος μας και η ζωή για εμάς και τα τρισέγγονα μας...

Η παραπάνω τοποθέτηση μου ίσως είναι συναισθηματικά φορτισμένη. Ελπίζω πέραν της κραυγής της αγωνίας μου να είναι και γόνιμη για τη συνέχιση της συζήτησης...
Ευχαριστώ

 

Απάντηση: master chef

Όσον αφορά στο ατυχές γεγονός που οδήγησε στο θάνατο δύο συμπολίτες μας, θα ήταν παράδοξο και απάνθρωπο να μην σταθείς δίπλα στο θάνατο και την οδύνη που προκακαλεί στους οικείους του.

Το γεγονός αυτό καθ' αυτό, ο θάνατος εν ώρα δουλειάς, αν εξαιρέσουμε την συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί σε κάποιους ή την "περιχαρακωμένη" ιδεολογική αναφορά που προσπαθεί να αποδώσει στο συμβάν μια διάσταση "ηρωισμού" και να μετατρέψει την κοινωνία εξαιτίας του συμβάντος σε γήπεδο αλαλλάζοντος όχλου, είναι στην ουσία ένα ακόμα τραγικό εργατικό ατύχημα. Από τα πολλά που συμβαίνουν καθημερινά στη χώρα μας.

Ένα ακόμα τραγικό εργατικό ατύχημα όχι όμως μεγαλύτερης σημασίας ως προς τον πόνο των οικείων, από τα άλλα που συνέβησαν την χρόνια που πέρασε σε εργοστάσια, οικοδομές και άλλους χώρους εργασίας τα όποια δεν πήραν την διάσταση που τους άρμοζε. Ίσως γιατί εκείνοι οι θανόντες δεν έφεραν στολή...

Οι ευθύνες για την συνθήκες του εργατικού ατυχήματος πρέπει να αποδοθούν στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Και σαφώς οφείλουμε να είμαστε αλληλέγυοι στα συνδικαλιστικά όργανα των αστυνομικών υπαλλήλων όπως και σε κάθε άλλο σωματείο που αγωνίζεται για την ασφάλεια των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς...

Παραθέτω ένα κατάλογο εργατικών ατυχημάτων στο πρώτο πεντάμηνο του 2010.Ανώνυμοι νεκροί θύματα της εργοδοτικής εκμετάλευσης, μετανάστες και άνθρωποι του μόχθου και του μεροκάματου όπως και οι δύο θανώντες αστυνομικοί υπάλληλοι.

31 Μάρτη: Εργατικό ατύχημα προκαλώντας τον ελαφρύ ευτυχώς τραυματισμό 21χρονου οικονομικού μετανάστη σημειώθηκε σε εργοτάξιο της Ιονίας Οδού στην Αιτωλοακαρνανία. Ο εργαζόμενος χτύπησε κατά τη διάρκεια εργασιών κατασκευής γέφυρας στην περιοχή Μακύνεια Ναυπάκτου μετά από πτώση σιδήρου στο κεφάλι του.

2 Απρίλη: Τραυματίστηκε στο κεφάλι μετά από πτώση ο 56χρονος αλλοδαπός πλοίαρχος του «GEPA», στο νέο καρνάγιο Ρόδου .

4 Απρίλη: Σοβαρά τραυματίστηκε στην κοιλιακή χώρα, από αδιευκρίνιστη αιτία, 52χρονος ναυτικός, που βρισκόταν στην εξωτερική αριστερή πρωραία πλευρά του πλοίου «ΕΞΠΡΕΣ ΣΚΙΑΘΟΣ».

7 Απριλίου: Νεκρός εργάτης σε ιχθυοκαλλιέργειες στην περιοχή του Αστακού. Ο 35χρονος φέρεται να έπεσε στη θάλασσα κατά την εκτέλεση εργασιών και ενώ βρισκόταν πάνω σε σκάφος. Στο σκάφος ήταν ο καπετάνιος και ο υπεύθυνος της Εταιρείας ΝΗΡΕΑΣ. Ο άτυχος εργάτης δεν ήξερε να κολυμπά και εννοείται ότι τα μέτρα ασφαλείας (σωσίβιο, μπότες, κράνη κλπ) ήταν ανύπαρκτα. Οι δύο συνεπιβάτες του στο σκάφος αντιλήφθηκαν την απουσία του αρκετή ώρα μετά. Το σώμα του άτυχου εργάτη βρέθηκε αρκετές ώρες μετά.

14 Απρίλη: Πυρκαγιά προκλήθηκε χτες τα ξημερώματα στο μηχανοστάσιο του Γενικού Νοσοκομείου «Χατζηκώστα» θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία και την ασφάλεια ασθενών και εργαζομένων. Σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις, η φωτιά προκλήθηκε από μικρή έκρηξη μπαταρίας που επαναφόρτιζε ηλεκτρικό κατσαβίδι. Οι αναθυμιάσεις από την πυρκαγιά επεκτάθηκαν μέσω του συστήματος εξαερισμού στον 3ο όροφο, όπου βρίσκεται το χειρουργικό τμήμα, με αποτέλεσμα εργαζόμενοι να αισθανθούν δυσφορία ενώ το ευτύχημα ήταν ότι εκείνη την ώρα δε νοσηλεύονταν στο τμήμα ασθενείς (το νοσοκομείο εφημέρευε). Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι στην τεχνική υπηρεσία, όπου και προκλήθηκε η πυρκαγιά στις 4 το πρωί, δεν υπάρχει νυχτερινή βάρδια καθώς και η εν λόγω υπηρεσία μαζί με άλλες υποστηρικτικές δομές του νοσοκομείου έχουν εκχωρηθεί σε ιδιώτες.

17 Απρίλη: Με σοβαρά τραύματα στο χέρι, στον ώμο και την πλάτη, νοσηλεύεται στο νοσοκομείο ΚΑΤ, η 44χρονη εργαζόμενη στο Δήμο Βόρειας Κυνουρίας στο Αστρος , Σοφία Τσέλου, όταν γλίστρησε από το απορριμματοφόρο όχημα με αποτέλεσμα να πέσει στο οδόστρωμα και αυτό να την παρασύρει.

13 Απριλίου: Με σοβαρό τραύμα στο πόδι μεταφέρθηκε στο Τζάνειο Νοσοκομείο ένας 59χρονος ναυτικός, μετά από ατύχημα που σημειώθηκε στην Επισκευαστική Ζώνη Περάματος.
Ο άτυχος άνδρας τραυματίστηκε - από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία-κατά τη διάρκεια εργασιών επισκευής του πλοίου Ionian King, σημαίας Κύπρου.

19 Απρίλη: Ένας 58χρονος εργαζόμενος, ο Κυριάκος Κυριακίδης, σκοτώθηκε τα ξημερώματα την ώρα της δουλειάς, στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Ο εργαζόμενος του ΟΛΘ σκοτώθηκε στις 2 τα ξημερώματα, όταν για άγνωστο λόγο, το υπηρεσιακό αυτοκίνητο που οδηγούσε στην κεντρική οδική αρτηρία του λιμανιού, έπεσε πάνω σε αποθήκη και, στη συνέχεια, συγκρούστηκε με σταθμευμένο αυτοκίνητο.

20 Απρίλη: Σοβαρά τραυματίστηκε ένας 53χρονος εργαζόμενος στον Δήμο Τρικκαίων. Ο 53χρονος έπεσε από το απορριμματοφόρο του δήμου εν ώρα εργασίας, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί πολύ σοβαρά και μια μέρα μετά να υποκύψει στα τραύματα του.

- Νεκρός βρέθηκε, την Παρασκευή το βράδυ, ένας εργάτης ο οποίος δούλευε σε αγρόκτημα στην περιοχή του Άργους. Το πτώμα βρήκε ο ιδιοκτήτης του αγροκτήματος και κάλεσε την αστυνομία. Από τις μέχρι τώρα έρευνες, δεν προκύπτουν ενδείξεις εγκληματικής ενέργειας.

24 Απριλη: Νεκρός ανασύρθηκε ο οδηγός φορτηγού – ψυγείου που καταπλακώθηκε από τον τράκτορα του ίδιου του οχήματός του, στην οδό Ανδρέα Παπανδρέου στην Πάτρα.
Ο άτυχος άνδρας είχε τελειώσει τη βάρδιά του και καθάριζε το φορτηγό του που ήταν φορτωμένο με κρέατα, όταν λασκάρισαν οι τσιμούχες και ο τράκτορας τον καταπλάκωσε προκαλώντας το θάνατό του. Το περιστατικό συνέβη σε ιδιωτικό χώρο φορτοεκφόρτωσης φορτηγών - ψυγείων, δίπλα από το εργοστάσιο Αντζουλάτου.

23 Απρίλη: Ένας 33χρονος μηχανολόγος της εταιρείας «Κύκνος», τραυματίστηκε μέσα στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου, στα Σαβάλια Ηλείας. Ο 33χρονος παρασύρθηκε από εκφορτωτικό μηχάνημα, το οποίο οδηγούσε ένας 44χρονος συνάδελφός του, ενώ περπατούσε.

29 Απρίλη:Στο πρόσωπο τραυματίστηκε, στο λιμάνι της Πάτρας, 49χρονος ναυτικός, μέλος πληρώματος του «HELLENIC SPIRIT», όταν αποκόπηκε πρυμναίος κάβος πρόσδεσης του πλοίου.

30 Απρίλη: Ο Βασίλης Μωρογιάννης, εργαζόμενος σε μηχανουργείο στο Αιγάλεω, που κατασκευάζει αρτοκλίβανους με την επονομασία «Δρίκος», έχασε τη ζωή του την Παρασκευή το πρωί κατά τη διάρκεια εργασιών σε τόρνο. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, , τραυματίστηκε όταν κατά τη διάρκεια επισκευής κυλίνδρου σε τόρνο, μεταλλικό αντικείμενο εκσφενδονίστηκε και τον χτύπησε στο κεφάλι.

ο 49χρονος εργάτης Θανάσης Καδιγιαννόπουλος σκοτώθηκε ενώ εκτελούσε εργασίες αντικατάστασης κεραμοσκεπής στη στέγη αποθήκης, όταν έπεσε από ύψος 3,5 μέτρων.

το θάνατο βρήκε ο 28χρονος εργάτης αλβανικής εθνικότητας, Mucobega Gjergi, ο οποίος δούλευε σε εταιρεία υπεργολάβου στους Ασπραγγέλους Κεντρικού Ζαγορίου Ιωαννίνων. Κατά τη διάρκεια τοποθέτησης σιδηρού οπλισμού σε οικοδομή, έπεσε από φορητή σκάλα τοποθετημένη επί του δαπέδου εργασίας σκαλωσιάς και από ύψος 3,5 μέτρων. Ο νεαρός εργαζόμενος υπέστη σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, με αποτέλεσμα να νοσηλευτεί σε κρίσιμη κατάσταση στη μονάδα εντατικής θεραπείας στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων «Γ. Χατζηκώστας», όπου και απεβίωσε στις 10 Μάη.

3 Μάη:Ο Χρήστος Σακαράκης, 41 ετών, εργαζόμενος της εταιρείας χωματουργικών εργασιών «Ακουα Πάουερ» στην Παιανία, έχασε τη ζωή του όταν, ένας βαρέου τύπου ερπυστριοφόρος φορτωτής τον οποίο προσπαθούσε να ανεβάσει σε καρότσα φορτηγού, ανετράπη. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Σισμανόγλειο», όπου απεβίωσε.

4 Μάη: Ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του από τη φωτιά που ξέσπασε σε αποθήκη την περιοχή Σκα της Ναυπάκτου. Η φωτιά εκδηλώθηκε στη 01:10 τα ξημερώματα, από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία, στον εσωτερικό χώρο μιας αποθήκης με ξύλα και παλέτες. Στο σημείο έφτασαν άνδρες της Πυροσβεστικής, οι οποίοι απεγκλώβισαν νεκρό τον άτυχο άνδρα.

8 Μάη: Νωρίς τα ξημερώματα στην Περιφερειακή Οδό Θεσσαλονίκης, στο ύψος των Κωνσταντινουπολίτικων, ένα Ι.Χ αυτοκίνητο εξετράπη της πορείας του όταν ο 28χρονος οδηγός του έχασε τον έλεγχο και προσέκρουσε στα μεταλλικά προστατευτικά του δρόμου, ενώ στη συνέχεια συγκρούστηκε με προπορευόμενο όχημα. Το αυτοκίνητο παρέσυρε και τραυμάτισε θανάσιμα έναν άνδρα 41 ετών, που βρισκόταν στο σημείο, καθώς εκτελούσε εργασίες οριζόντιας διαγράμμισης.

- ο Χαρία Ντουρίμ, τραυματίστηκε πολύ σοβαρά και ένας άλλος λιγότερο κατά την διάρκεια εκτέλεσης οικοδομικών εργασιών σε φρεάτιο στις νέες μονάδες παραγωγής του διυλιστηρίου της μοτορ όιλ στους Αγ. Θεοδώρους. Συγκεκριμένα, ο εργαζόμενος που ανήκε στο προσωπικό του εργολάβου ΕΔΡΑΣΗ-ΨΑΛΛΙΔΑΣ, κατέβηκε σε φρεάτιο για να ανοίξει τρύπες με ηλεκτρικό. τρυπάνι για να στερεώσει μια μεταλλική σκάλα καθόδου στο φρεάτιο. Το φρεάτιο όμως (λόγω του ότι η μονάδα είχε μπει σε λειτουργία) είχε ήδη συσσωρευμένα αέρια, με αποτέλεσμα να σημειωθεί έκρηξη και ο εργαζόμενος που ήταν μέσα, να τραυματιστεί πολύ σοβαρά (έχει εκτεταμένα εγκαύματα και κινδυνεύει να χάσει το φως του), ενώ άλλος εργαζόμενος που βρισκόταν πάνω από το φρεάτιο τραυματίστηκε ελαφρύτερα. Δεν είναι ξεκάθαρο αν είχε γίνει gas τεστ στο φρεάτιο. Στο συγκεκριμένο έργο, η εντατικοποίηση της εργασίας είναι τεράστια, αφενός λόγω των πολύ στενών χρονικών περιθωρίων του έργου, και αφετέρου στα προβλήματα του προαναφερθέντος εργολάβου, λόγω των οποίων το προσωπικό του έχει προχωρήσει επανελειμμένα σε επίσχεση εργασίας για την καταβολή των δεδουλευμένων, επιτείνοντας έτσι τις καθυστερήσεις. Αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα την μεγάλη ανάγκη για εργατικά χέρια, πράγμα που ωθεί τους εργολάβους να προσλαμβάνουν ανειδίκευτους.

12 Μάη:Το σοβαρό τραυματισμότου 42χρονου ελαιοχρωματιστή Χρήστου Θεοχάρη προκάλεσε η πτώση του από σκαλωσιά σε οικοδομή από ύψος 5 περίπου μέτρων στον Παλαμά Καρδίτσας. Ο άτυχος εργάτης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου και εξέπνευσε.

- Σοβαρό “ατύχημα” σημειώθηκε και στο Ηράκλειο Κρήτης, με θύμα έναν οικονομικό μετανάστη. Την Τετάρτη το πρωί δύο εργαζόμενοι που εργάζονταν σε νεοανεγειρόμενη οικοδομή στο κέντρο της πόλης , στην προσπάθειά τους να αποφύγουν έλεγχο της Αστυνομίας πήδηξαν σε διπλανό οικόπεδο με αποτέλεσμα ο ένας να υποστεί κατάγματα στα πόδια πέφτοντας στο έδαφος από ύψος τριών μέτρων.

-Χωρίς τις αισθήσεις του, εντοπίστηκε στη χερσαία ζώνη των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, 64χρονος εργαζόμενος, με τη ειδικότητα του ηλεκτρολόγου. Ο 64χρονος μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο Θριάσιο Νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

13 Μάη:Δύο νεοπροσληφθέντες χειριστές, οι Ιωάννης Δανιήλ και Νικόλαος Κουβάτσος, προσπαθούσαν να ...αυτοεκπαιδευτούν σε τεράστιο ανυψωτικό μηχάνημα ύψους 11 μέτρων στο Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων στο Ικόνιο που πρόσφατα ανέλαβε η κινέζικη Cosco . Το μηχάνημα ξέφυγε από τον έλεγχό τους, μπατάρισε και έπεσε με δύναμη στο έδαφος μαζί με τους χειριστές. Οι καταγγελίες των των εργαζομένων μιλάνε για ένα εργασιακό κολαστήριο: Ελάχιστη εκπαίδευση σε πολύ επικίνδυνα μηχανήματα, εντατικοποίηση της εργασίας, χρονομέτρηση των κινήσεων τους ώστε να είναι πιο ανταγωνιστικοί και υποχρέωση υπογραφής υπεύθυνης δήλωσης πως οι εργαζόμενοι δεν συνδικαλίζονται!

14 Μάη: Σοβαρά τραυματίστηκε ο 49χρονος Δημήτρης Μπαλασός που δούλευε σε εργοτάξιο στη συμβολή της Ιεράς Οδού με την οδό Πειραιώς. Ένα αντικείμενο από γερανό έπεσε πάνω του και τον τραυμάτισε, προκαλώντας του κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.

17 Μάη:Από ύψος 7 μέτρων έπεσε στο έδαφος ο άτυχος εργάτης Mehmet Heta, ο οποίος συμμετείχε στη κατασκευή στέγης μεταλλικού κτιρίου στο Μεσόγειο Άστρος Αρκαδίας, με αποτέλεσμα το θανάσιμο τραυματισμό του.

-έχασε τη ζωή του ο Pjetri Arian, 35χρονος εργάτης, αλβανικής εθνικότητας, που εργαζόταν στον εργολάβο με την επωνυμία «Γεωργακόπουλου - Κυριαζάτη» στον οποίο είχε αναθέσει ο Δήμος Αργυρούπολης την επισκευή και τοποθέτηση κολονών φωτισμού. Κατά την τοποθέτηση μεταλλικής κολόνας, με ανυψωτικό μηχάνημα, έπαθε ηλεκτροπληξία καθώς η κολόνα προσέγγισε το δίκτυο μέσης τάσης της ΔΕΗ στην Αργυρούπολη .

18 Μάη: Κατά την διάρκεια προσάραξης του «THE AEGEAN PEARL» , έσπασε ο πρυμναίος κάβος με αποτέλεσμα τον τραυματισμό του 67χρονου ναυτικού πράκτορα, καθώς και μιας 56χρονης ξεναγού που ανέμενε στο λιμάνι.

-24χρονος αλλοδαπός εργάτης τραυματίστηκε σοβαρά σε εργατικό "ατύχημα" στις εγκαταστάσεις της «ΙΝΤΡΑΚΑΤ», στη Γιάννουλη. Ο εργάτης, που δούλευε σε εργολαβικό συνεργείο, έπεσε από ύψος 10 μέτρων όταν εκτελούσε εργασίες στην οροφή κτιρίου της επιχείρησης, πάνω σε καλαθοφόρο.

19 Μάη: Ο 37χρονος Βαγγέλης Τσαμαΐδης, εργαζόμενος στην καθαριότητα του Δήμου Αθηναίων, σακατεύτηκε σε «ατύχημα» έγινε στην περιοχή του Βοτανικού (Λαγκαδά 21 και Βουτσάρα), όταν το απορριμματοφόρο του δήμου έκανε όπισθεν και ο εργαζόμενος που βρισκόταν στο σκαλοπάτι του οχήματος εγκλωβίστηκε ανάμεσα στο όχημα και σε ιδιωτική σκάφη μπάζων.

25 Μάη:Νεκρός ανασύρθηκε λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυκτα ο εργάτης, ο οποίος καταπλακώθηκε από χώματα, κατά τη διάρκεια εργασιών, σε σκάμμα στην περιοχή της Σίνδου.

http://www.stokokkino.gr/fakeloi/eipan-kai-mas-ekane-entyposi/echoyme-episimanei-apo-kairo-oti-oi-egklimaties-echoyn-ekselichthei-kai-einai-pio-adistaktoi./view

 

"Η παράδοση όλων των νεκρών βαραίνει σαν εφιάλτης την συνείδηση των ζωντανών." (Καρλ Μαρξ- Η 18η Ογδόη Μπριμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη")

Αγαπημένε μου σύντροφε και φίλε, με αδικείς και με «κακοδιαβάζεις», αν φρονείς ότι αναφέρομαι σε μικροομάδες μπαχαλακηδων ή «τρομοκρατών» ή ότι θεωρώ ως κεντρικό θέμα το τσουρούφλισμα του νενέκου. Αλήθεια, πως αντιλαμβάνεσαι τον τρομοκράτη; Ο όρος όπως χρησιμοποιείται από τα καθεστωτικά μέσα είναι παράνομος και καταχρηστικός όπως και ο όρος «λαθρομετανάστης». Στο σπίτι έχω έντυπο και ηλεκτρονικό υλικό καθώς και μεγάλα μαχαίρια στην κουζίνα. Αυτά από μόνα τους αρκούν για να με στείλουν κάμποσα χρόνια στην φυλακή αν βρεθώ στο λάθος μέρος την λάθος ώρα ή αν κάνω παρέα με άτομα που έχουν βιβλία, μαχαίρια στην κουζίνα, εργαλεία κήπου κλπ. Επίσης κατόπιν της συλλήψεως μου μπορεί να ανακοινωθεί ότι ο πατέρας μου ήταν μέλος της RAF και η εισαγγελέας να δηλώνει:" Δεν είναι φυσιολογικά τα βιβλία που βρέθηκαν στο σπίτι."(Υπόθεση Φαιή Μάγιερ)

Εν δυνάμει τρομοκράτες είναι όλοι όσοι κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις, που φορούνε μια μάσκα για να προστατευθούν από τους τόνους χημικών που ρίχνουν οι τρομοκράτες πραιτωριανοί. Ασε που σε περίπτωση σύλληψης μπορεί οποιοσδήποτε να βρεθεί με ανοιγμένο κεφάλι, φυτεμένες μολότοφ από τους νενέκους και όλο τον ποινικό κώδικα στην πλάτη του. Να αναφέρω τον «τρομοκράτη» με τις πυτζάμες, τα πράσινα σταράκια, την ζαρντινιέρα που πλάκωσε τον Κύπριο φοιτητή; Αναρίθμητα τα παραδείγματα σχετικά με το ποιος τρομοκρατεί με την δύναμη των όπλων, της βίας και της επικοινωνιακής τηλεοπτικής θεαματικής εξαπάτησης.

Τι σημαίνει αυτό ; Ότι πρέπει να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε μην τυχόν και μας χαρακτηρίσουν «τρομοκράτες» και politically incorrect? Στο πρώτο μου ποστ,έβαλα ένα βίντεο με τη σύγκρουση από το Σύνταγμα, επενδεδυμένη με κατάλληλο ηχητικό υλικό, ώστε να αναδεικνύει την απόλυτη φετιχοποίηση της βίας που κινεί τα κοινωνικά νήματα. Κάφρικο πανέξυπνο βίντεο, με ειρωνεία προς πάσα πλευρά, για αυτό νομίζω και λέει πολλά.

Το νήμα αυτό είναι μια «μολότοφ» για το φόρουμ (τα εύσημα μου στον Iago που το άνοιξε), μήπως δεν θα έπρεπε να ανέβει για να μην χαρακτηριστούμε φετιχιστές της βίας, (σε ένα φόρουμ που διαπραγματεύεται τον σεξουαλικό φετιχισμό της βίας ), την στιγμή μάλιστα που αποδέχεται και αντίθετα στους κανονισμούς του, ανήμερα της πανεθνικής φασιστοπορείας των Χρυσών Αυγών, δίνει βήμα σε νήματα ρατσιστικού μίσους και φασισμού σαν και αυτό.https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/35289-ιμια-15-χρόνια-μετά.html#post364705;

Μια πορεία - διαδήλωση ακόμα μέσα στο κενό και ανεδαφικό της αυτοαναφορικότητας της, είναι μία αναπαράσταση των κοινωνικών ζυμώσεων και συγκρούσεων που λαμβάνουν χώρα μέσα στον ταξικά κατατμημένο κοινωνικό ιστό. Είναι αλλιώς να κρίνεις ένα ενίοτε τόσο δραστικό συμβάν από την οθονη και αλλιώς όταν έχεις το έχεις ζήσεις στο δρόμο, έχεις φάει τόνους χημικών πάσης φύσεως και προμελετημένης καταστολής, όπως σωστά επισήμανε ο Iagos. Σε κάθε περίπτωση η αστυνομία δεν είναι η πρωταρχική μορφή καταστολής, είναι όμως ή πιο αισθητή, μια αισθητότητα που εγκαλεί τα υποκείμενα να συσχετιστούν και να προσδιοριστούν σε σχέση με αυτή, αναδιαγράφοντας και αναπαριστώντας πρότερες μορφές καταστατικής διαμόρφωσης.

Ο λόγος σίγουρα οφείλει να είναι το πρώτο μας όπλο, αλλά μια ιδέα δεν μπορεί να μας πάει σε μια νέα τάξη πραγμάτων, μπορεί να μας πάει πέρα από τις ιδέες της παλαιάς τάξης πραγμάτων!

"Η ιστορία είναι ο εφιάλτης από τον οποίο προσπαθώ να ξυπνήσω." (James Joyce-Οδυσσέας)


Quiz: Πως ο Μάρξ συνάντησε τον Στάλιν;


Πρόσφατα, ο καθ όλα εξαίρετος (δεν το λέω ειρωνικά) κ. Ρούσσης, δημοσίευσε ένα άρθρο στην Ελευθεροτυπία με τίτλο "Σταλινισμός, ως το ανώτατο στάδιο του αντικομμουνισμού". Η έννοια κομμουνισμός όπως γνωρίζουμε είναι η έννοια που αλώθηκε, που διαστρεβλώθηκε, μέσα από το καθεστώς του «υπαρκτού σοσιαλιστικού ρεαλισμού» της ΕΣΣΔ και του ιεραρχικού γραφειοκρατικού κολεκτιβισμού.

Το 1917 με την επανάσταση του Οκτώβρη και την κατάληψη της εξουσίας από το Ρώσικο Σοσιαλοδημοκρατικό εργατικό κόμμα, ο ηγέτης του κόμματος άλλαξε την ονομασία σε "Ρώσικο Κομμουνιστικό κόμμα" δίνοντας πλέον τον τόνο της πορείας της έννοιας πού θα έπαιρνε η λέξη,σαν υποστατικό κατηγόρημα με αντικειμενικό σημείο αναφοράς.

"Η επανάσταση απαιτεί... ακριβώς για τα συμφέροντα του σοσιαλισμού, οι μάζες δίχως δεύτερη κουβέντα να υπακούουν στην μόνη θέληση των αρχηγών του προτσέσσου της εργασίας" (Β.Ι. Λένιν-"Τα άμεσα καθήκοντα της Σοβιετικής κυβέρνησης")

Η απόλυτη ελευθερία του ξεφτιλισμένου μαρξισμού, ήτοι του Λενινισμού, συνίστατο στο γκούλαγκ και την απόλυτη εχθρότητα σε όποιον εναντιωνόταν στον ολιγαρχικό συγκεντρωτισμό, το θεμέλιο της εξασφάλισης της διαρκούς «επανάστασης» (παρόλες τις εσωτερικές διαφωνίες ,λολ) επινοήθηκε σχεδόν αμέσως με την κατάληψη της εξουσίας από τους Λένιν και Τρότσκι.

Ο ιεραρχικός γραφειοκρατικός κολλεκτιβισμός ανέλαβε τα ηνία και την οικειοποίηση του καπιταλισμού, κεντώντας το νήμα του πραγματιστικού κρατικού καπιταλισμού, εν ονόματι μια επανάστασης που τελείωσε με την έναρξη της, μετατρέποντας το εννοιακό της πρόσωπο, στην μονιμότητα του πραξικοπηματικού ολιγαρχικού συγκεντρωτικού καθεστώτος, στέλνοντας την έννοια του κομουνισμού για πάντα στο διάολο.

«Η επανάσταση ενάντια στην Τσαρική Ρωσσία για «ελευθερία ψωμί και γή» μια αυθεντική λαϊκή εξέγερση που πραγματοποιήθηκε από τις μάζες και περιλάμβανε λαϊκές επιτροπές και τοπικά σοβιέτ, κατέληξε στην κυριαρχία μιας ελίτ» (Μαξίμ Γκόρκι)

Ο τρόπος με τον οποίο οι μπολσεβίκοι ανήλθαν στην εξουσία ήταν πράγματι θαυμαστός, σχεδόν αναίμακτος και στην ουσία σε δύο πολεις, Μόσχα και Πετρούπολη. Ο Λένιν ήδη απο το 1915 είχε εντρυφήσει στο «Περί Πολέμου», του Κλαούσεβιτς, διαμορφώνοντας την θεωρία του για τον απόλυτο πόλεμο και την απόλυτη εχθρότητα, την απόλυτη δαιμονοποίηση του αντιπάλου σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο ο πόλεμος ως η απώτερη ουσία της πολιτικής, αλλά ότι η διάκριση εχθρού και φίλου κατά την προεπαναστατική περίοδο είναι πρωταρχικής σημασίας τόσο για τον πόλεμο, όσο και για την πολιτική, για τον Λένιν επαναστατικός πόλεμος είναι αυτός που προκύπτει από την απόλυτη εχθρότητα.

Οι μπολσεβίκοι επικράτησαν επί της λαϊκής ανάγκης για ιδεϊκότητα, αλλά ο Λένιν συνέχισε τον απόλυτο πόλεμο της απόλυτης εχθρότητας πρός πάσα κατεύθυνση, γιατί δεν ήταν ούτε μαρξιστής, ουτε κομμουνιστής, αλλά καθαρός πραγματιστής της εξουσίας. Αυτό δηλαδή που συνέχισε με πιστή ευλάβεια και φαντασία ο Σταλιν.

Συνεπώς ο ορθός τίτλος του άρθρου κ. Ρούσση θα έπρεπε να διατυπωθεί ως :
«Σταλινισμός, ως το ανώτατο στάδιο του Λενινιστικού αντικομμουνισμού.»

Ακριβώς σε αυτήν την εξαπάτηση έγκειται το δομικό κενό της ιδεολογίας της παραδοσιακής αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής. Ο πυρήνας της ιδεολογίας αυτής έγκειται σε αυτό που δεν υπήρξε, μέσα απο τις ρυθμιστικές τροπολογίες αυτού που υπήρξε, ως μηχανισμός κατασκευής πολιτικών στρατιωτικοποιημένων ταυτοτήτων μίας πολυδιασπασμένης, κατακερματισμένης, πολιτικής οντολογίας της φαντασίας, που σχεδόν 100 χρόνια μετά αποτελεί το καρκίνωμα μιας αριστερής υπαρκτής ανυπαρξίας και στα καθ ημάς, στο κοινοβουλευτισμό και όχι μόνο, μεταφράζεται σε συστημικό μηχανισμό χειραγώγησης και διασφάλισης του υπάρχοντος καθεστώτος, θεσμικό θεμέλιο της κυριαρχίας του δικομματισμού στην Ελλάδα, αποτρέποντας οποιαδήποτε δυνατότητα ενωτικής λαϊκής απάντησης στην κυρίαρχη εξουσία της μικρομπουζουαρζίας.

Σύμπαν, φαντασία, αιωνιότητα.

 


Ο Λένιν χρησιμοποίησε την θεωρία του αντάρτη, ως καθαρό προεπαναστατικό υποκείμενο, στην σήμερον ημέρα του καταναλωτικού θεάματος και του παγκόσμιου εμφύλιου, όπου ο Λενινισμός τουλάχιστον από το '17 και μετά είναι μια τραγική επικίνδυνη γραφικότητα, χρειάζεται να ξανακατασκευάσουμε τον αντάρτη, ένας αντάρτης πρέπει να είναι master chef, για να επανεφεύρουμε το κοινό, αυτό που μας ενώνει.

Τροφή για σκέψη.


Επαναοικιοποίηση των κοινών στον κομμουνισμό- του Michael Hardt


Η χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε το φθινόπωρο του 2008 έχει προγραμματίσει εκ νέου την κυρίαρχη άποψη του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού. Μεχρι πρόσφατα, κάθε κριτική στις νεοφιλελεύθερες στρατηγικές της απορύθμισης, ιδιωτικοποίησης και μείωσης των δαπανών του κράτους πρόνοιας –πόσο μάλλον από το κεφάλαιο- ακουγόντουσαν από τα κυρίαρχα media ως τρελές απόψεις. Ωστόσο στις αρχές του 2009, το Newsweek στο εξώφυλλο του, ανακήρυξε, με περισσή ειρωνεία, ότι «Τώρα είμαστε όλοι σοσιαλιστές». Ο κανόνας του κεφαλαίου ξαφνικά άνοιξε το ζήτημα, από αριστερά και δεξιά και για κάποιο διάστημα τουλάχιστον, κάποιου είδους σοσιαλιστικής ή κεϋνσιανής κρατικής ρύθμισης και διαχείρισης φαίνεται αναπόφευκτη.

Πρέπει, ωστόσο, να κοιτάξουμε πέρα από αυτή την εναλλακτική. Πολύ συχνά εμφανίζεται σαν η μόνη μας επιλογή να είναι ο καπιταλισμός ή ο σοσιαλισμός, ο κανόνας της ιδιωτικής ιδιοκτησίας ή της δημόσιας ιδιοκτησίας, σαν να είναι η μόνη θεραπεία για τις ασθένειες του κρατικού ελέγχου η ιδιωτικοποίηση και για τις ασθένειες του κεφαλαίου η κρατική ρύθμιση. Χρειάζεται να εξερευνήσουμε άλλες δυνατότητες: ούτε την ιδιωτική ιδιοκτησία του καπιταλισμού ούτε την δημόσια ιδιοκτησία του σοσιαλισμού αλλά το κοινό του κομμουνισμού.

Πολλές κεντρικές έννοιες του πολιτικού μας λεξιλογίου, συμπεριλαμβανομένου του κομμουνισμού όπως και της δημοκρατίας και της ελευθερίας έχουν τόσο πολύ καταστραφεί που είναι σχεδόν άχρηστες. Στη συνηθισμένη τους χρήση, ο κομμουνισμός έχει καταλήξει να σημαίνει το αντίθετό του, δηλαδή τον ολοκληρωτικό κρατικό έλεγχο της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Θα μπορούσαμε φυσικά να εγκαταλείψουμε αυτούς τους όρους και να εφεύρουμε νέους, αλλά τότε θα αφήναμε επίσης πίσω την μεγάλη ιστορία των αγώνων, ονείρων και προσδοκιών που συνδέονται με αυτούς. Νομίζω είναι καλύτερο να παλέψουμε για αυτές τις έννοιες με στόχο να αποκαταστήσουμε ή να ανανεώσουμε το νόημά τους.

Ένας από τους κυριότερους λόγους που η κομμουνιστική υπόθεση των προηγούμενων εποχών δεν ισχύει πλέον είναι ότι η σύνθεση του κεφαλαίου –όπως επίσης οι συνθήκες και τα προϊόντα της παραγωγής- έχουν αλλάξει. Πως παράγουν οι άνθρωποι μαζί εντός και εκτός χώρου εργασίας; Τι παράγουν και κάτω από ποιες συνθήκες; Πως οργανώνεται η παραγωγική συνεργασία; Και ποιες είναι οι διαιρέσεις της εργασίας και της εξουσίας και πως διαχωρίζονται από το φύλο και τη φυλή στο τοπικό, περιφερειακό και παγκόσμιο πλαίσιο;

Από τα μέσα του 19ου αιώνα μεγάλης κλίμακας βιομηχανίες κατείχαν την ηγεμονική θέση εντός της κοινωνίας, όχι με την ποσοτική έννοια ότι οι περισσότεροι άνθρωποι εργάζονταν στα εργοστάσια (στην πραγματικότητα, ήταν ένα μικρό ποσοστό, ακόμα και στις κυρίαρχες χώρες), αλλά μάλλον με την ποιοτική, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της βιομηχανίας σταδιακά επιβλήθηκαν και πάνω σε άλλους οικονομικούς κλάδους και σταδιακά σε ολόκληρη την κοινωνία. Σήμερα, ωστόσο, είναι σαφές ότι η βιομηχανία δεν κρατάει πλέον αυτή την ηγεμονική θέση. Αυτό δε σημαίνει ότι σήμερα εργάζονται λιγότεροι άνθρωποι σε εργοστάσια από ότι πριν 10, 20 ή 50 χρόνια, αν και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, οι θέσεις τους έχουν μετατοπιστεί, έχουν μεταφερθεί στην άλλη πλευρά του παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας και εξουσίας. Ο ισχυρισμός, για άλλη μια φορά, δεν είναι ποσοτικός αλλά ποιοτικός. H βιομηχανία δεν μπορεί να επιβάλει τις ιδιότητές της σε άλλους κλάδους οικονομίας και γενικότερα σε κοινωνικές σχέσεις. Αυτή μου φαίνεται μια σχετικά αποδεκτή θέση.

Περισσότερες διαφωνίες προκύπτουν όταν κάποιος προσπαθεί να προτείνει άλλες μορφές παραγωγής που έχουν πάρει την ηγεμονική θέση που κατείχε η βιομηχανία. Ο Toni Negri και εγώ υποστηρίζουμε ότι η άυλη εργασία και η βιοπολιτική παραγωγή αναδύονται στην ηγεμονική θέση –η παραγωγή ιδεών, πληροφοριών, εικόνων, γνώσης, κωδικών, γλωσσών, κοινωνικών σχέσεων κ.ο.κ. Αυτό προδιαγράφει τα επαγγέλματα μέσω της οικονομίας, από την υψηλή στην χαμηλή, από τους εργάτες στο χώρο της υγείας (healthcare workers), τους αεροσυνοδούς, τους εκπαιδευτές προγραμμάτων λογισμικού, και από τους εργάτες σε fast food και call-center, τους σχεδιαστές και διαφημιστές. Οι περισσότερες από αυτές τις μορφές παραγωγής δεν είναι φυσικά καινούργιες, αλλά η συνοχή μεταξύ τους είναι ενδεχομένως πιο αναγνωρίσιμη και πιο σημαντική, τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά τείνουν σήμερα να επιβληθούν και σε άλλους κλάδους της οικονομίας και γενικότερη σε ολόκληρη την κοινωνία. Η βιομηχανία πρέπει να πληροφοριοποιηθει: γνώση, κώδικες και εικόνες γίνονται όλο και πιο σημαντικοί σε όλους τους παραδοσιακούς τομείς της παραγωγής και η συναισθηματική παραγωγή (φροντίδα, επιρροή) γίνεται όλο και πιο ουσιώδες στοιχείο στις διαδικασίες αξιοποίησης.

Ο Marx αναγνώρισε ότι παράλληλα με την άνοδο της κυριαρχίας της βιομηχανικής παραγωγής, εμφανίζεται ο αγώνας μεταξύ δυο μορφών ιδιοκτησίας, της ακίνητης παρουσίας (όπως η γη) και της κινητής ιδιοκτησίας (όπως τα εμπορεύματα). Σήμερα, με την άνοδο της βιοπολιτικής οικονομίας, ο αγώνας είναι μεταξύ υλικής ιδιοκτησίας και άυλης ιδιοκτησίας. Ή για να το πούμε με άλλον τρόπο, εκεί που ο Marx εστίασε στην κινητικότητα της ιδιοκτησίας, σήμερα το θέμα είναι η στέρηση και η δυνατότητα αναπαραγωγής, τέτοια που ο αγώνας είναι μεταξύ αποκλειστικής και μοιρασμένης ιδιοκτησίας. Εξετάστε, για παράδειγμα, τη συζήτηση πάνω στις πατέντες, στα copyrights, στις ιθαγενικές γνώσεις, τους γενετικούς κώδικες, και την πληροφορία στο γενετικό υλικό των σπορών. Ακριβώς όπως έδειξε ο Marx ότι η κίνηση θριαμβεύει επί της ακινησίας, έτσι επίσης σήμερα το άυλο θριαμβεύει επί του υλικού, η δυνατότητα αναπαραγωγής (reproducible) επί της μη δυνατότητας αναπαραγωγής (unreproducible) και το μοιρασμένο (shared) επί του αποκλειστικού (exclusive).

Η αναδυόμενη κυριαρχία αυτής της μορφής ιδιοκτησίας είναι σημαντική, εν μέρει, επειδή αποδεικνύει και επιστρέφει στο προσκήνιο την σύγκρουση μεταξύ των κοινών και της ιδιοκτησίας ως τέτοια. Ιδέες, εικόνες, γνώσεις, κώδικες, γλώσσες και ακόμα επιδράσεις μπορεί να ιδιωτικοποιηθούν και να ελεγχθούν ως ιδιοκτησία, αλλά είναι δύσκολο να αστυνομευτεί αυτού του είδους η ιδιοκτησία διότι πολύ εύκολα μοιράζεται και αναπαράγεται. Υπάρχει μια συνεχής πίεση για τέτοια αγαθά να αποδράσουν από τα όρια της ιδιοκτησίας και γίνουν κοινά. Εάν έχεις μια ιδέα και την μοιραστείς μαζί μου, δεν θα μειωθεί η χρησιμότητα της σε εσένα, αλλά συνήθως αυξάνεται. Στην πραγματικότητα, με σκοπό να συνειδητοποιήσουμε την μέγιστη παραγωγικότητά τους, ιδέες, εικόνες και επιδράσεις πρέπει να είναι κοινές και μοιρασμένες. Όταν ιδιωτικοποιούνται η παραγωγικότητά τους μειώνεται δραματικά και, θα προσθετά, μετατρέποντάς τες σε κοινά σε δημόσια ιδιοκτησία, που σημαίνει να υποβληθούν σε κρατικό έλεγχο ή διαχείριση, παρομοίως μειώνεται η παραγωγικότητά τους. Η ιδιοκτησία γίνεται εμπόδιο στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Εδώ βρίσκεται μια αναδυόμενη αντίθεση στο εσωτερικό του κεφαλαίου: όσο περισσότερο τα κοινά περιφράσσονται ως ιδιοκτησία, τόσο περισσότερο η παραγωγικότητά τους μειώνεται και ακόμα η επέκταση των κοινών υπογραμμίζει τις σχέσεις ιδιοκτησίας.

Ο νεοφιλελευθερισμός έχει προσδιοριστεί ως η μάχη της ιδιωτικής ιδιοκτησίας όχι μόνο ενάντια στην δημόσια ιδιοκτησία αλλά επίσης, και ίσως πιο σημαντικό ενάντια στα κοινά. Δυο είδη κοινών έχουν γίνει αντικείμενο των νεοφιλελεύθερων στρατηγικών του κεφαλαίου. Από τη μια πλευρά, τα κοινά χαρακτηρίζουν την γη και όλους τους πόρους που συνδέονται με αυτή, το έδαφος, τα δάση, το νερό, τον αέρα, τα ορυκτά κ.ο.κ. Από την άλλη, τα κοινά επίσης αναφέρονται, όπως έχω ήδη αναφέρει, στα αποτελέσματα της ανθρώπινης εργασίας και δημιουργικότητας, όπως είναι οι ιδέες, οι γλώσσες, οι επιδράσεις κ.ο.κ. Ένας σημαντικός τομέας αυτής της ιδιωτικοποίησης αποτελούν οι βιομηχανίες εξόρυξης, όπως οι υπερεθνικές εταιρείες με πρόσβαση στα διαμάντια της Σιέρα Λεόνε ή στο πετρέλαιο στην Ουγκάντα ή στα αποθέματα λιθίου και στα δικαιώματα νερού στην Βολιβία. Αρκετοί συγγραφείς, συμπεριλαμβανόμενου των David Harvey και Naomi Klein έχουν περιγράψει αυτές τις διαδικασίες με όρους που επισημαίνουν την ανανεωμένη σημαντικότητα της πρωταρχικής συσσώρευσης ή της συσσώρευσης μέσω εκτοπισμού – στέρησης (dispossession).

Οι νεοφιλελεύθερες στρατηγικές για την ιδιωτικοποίηση των «τεχνιτών» (artificial) κοινών είναι περισσότερο περίπλοκες και αντιφατικές, Όσο περισσότερο τα κοινά υπόκεινται σε σχέσεις ιδιοκτησίας, όπως προείπα, τόσο λιγότερο παραγωγικά γίνονται και όμως οι καπιταλιστικές διαδικασίες αξιοποίησης απαιτούν ιδιωτική συσσώρευση. Σε πολλούς τομείς, οι καπιταλιστικές στρατηγικές ιδιωτικοποίησης των κοινών συνεχίζονται (συχνά με δυσκολίες) παρά τις αντιφάσεις μέσω μηχανισμών όπως πατέντες και copyrights. Η μουσική βιομηχανία και η βιομηχανία υπολογιστών είναι γεμάτες από παραδείγματα. Αυτό είναι επίσης το θέμα της αποκαλούμενης βιοπειρατείας, που πρόκειται για την διαδικασία με την οποία υπερεθνικές εταιρείες απαλλοτριώνουν τα κοινά που έχουν την μορφή ιθαγενικών γνώσεων ή γενετικών πληροφοριών από φυτά, ζώα και ανθρώπους, συνήθως μέσω πατέντων. Για παράδειγμα παραδοσιακές γνώσεις χρήσης σπορών ως φυσικά φυτοφάρμακα, ή με ευεργετικές ιδιότητες συγκεκριμένων φυτών μετατρέπονται σε ιδιωτική ιδιοκτησία από εταιρείες που πατεντάρουν την γνώση. (Η πειρατεία είναι πραγματικά ακυρολεξία για τέτοιες δραστηριότητες. Οι πειρατές έχουν μια πολύ πιο ευγενική αποστολή: κλέβουν την ιδιοκτησία. Αυτές οι εταιρείες αντιθέτως κλέβουν τα κοινά και τα μετασχηματίζουν σε ιδιοκτησία.)

Η ανάπτυξη του κεφαλαίου σαφώς δεν είναι καλή από μόνη της – και η επιλεκτική κυριαρχία της άυλης ή βιοπολιτικής παραγωγής φέρει μαζί της μια σειρά από νέες και πιο σοβαρές μορφές εκμετάλλευσης και ελέγχου. Αλλά θα πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε πως η βιοπολιτική παραγωγή, ιδίως ως προς τους τρόπους που υπερβαίνει τα όρια των καπιταλιστικών σχέσεων και συνεχώς αναφέρεται στα κοινά, πριμοδοτεί της αύξηση της εργασιακής αυτονομίας και παρέχει τα εργαλεία ή τα όπλα που θα μπορούσαν να ασκηθούν σε ένα απελευθερωτικό σχέδιο.

Αυτή η αντίληψη των κοινών μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τι σημαίνει κομμουνισμός – ή τι θα μπορούσε να σημαίνει. Ο Marx επιχειρηματολόγησε στα πρώιμα κείμενά του ενάντια σε κάθε αντίληψη κομμουνισμού που περιέχει την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, η οποία θα γινόταν για το καλό της κοινοτικής ιδιοκτησίας. Αντιθέτως ο σωστά σχεδιασμένος κομμουνισμός είναι η κατάργηση όχι μόνο της ιδιωτικής ιδιοκτησίας αλλά της ιδιοκτησίας αυτής κάθε αυτής. Είναι δύσκολο, όμως για εμάς να φανταστούμε τον κόσμο μας και τους εαυτούς μας έξω από σχέσεις ιδιοκτησίας. Κάποιος έγραψε ότι «η ιδιωτική ιδιοκτησία, μας έχει κάνει τόσο ηλίθιους και μονόπλευρους, που ένα αντικείμενο είναι δικό μας μόνο όταν είναι ιδιοκτησίας μας». Τι θα σήμαινε να είναι κάτι δικό μας όταν δεν το κατέχουμε; Τι θα σήμαινε να αντιλαμβανόμαστε χωρίς την έννοια της ιδιοκτησίας τον εαυτό μας και τον κόσμο; Μας έχει κάνει η ιδιοκτησία τόσο ηλίθιους που δεν μπορούμε να τα δούμε αυτά; Ο Marx προσπαθεί να πιάσει τον κομμουνισμό, μάλλον αδέξια και ρομαντικά, με όρους δημιουργίας ενός νέου τρόπου να βλέπουμε, να ακούμε, να αντιλαμβανόμαστε, να σκεφτόμαστε, να αγαπάμε, εν συντομία την παραγωγή μια νέας ανθρωπότητας.

Ο Marx εδώ ψάχνει για τα κοινά, ή στην πραγματικότητα για τη μορφή της βιοπολιτικής παραγωγής που τίθεται στα χέρια των κοινών. Η ανοιχτή πρόσβαση και το μοίρασμα που χαρακτηρίζει την χρήση των κοινών τίθεται εκτός των σχέσεων ιδιοκτησίας και είναι επιζήμιο για αυτές. Έχουμε γίνει τόσο ηλίθιοι που μπορούμε μόνο να αναγνωρίσουμε τον κόσμο ως ιδιωτικό ή δημόσιο (κρατικό). Έχουμε γίνει τυφλοί προς στα κοινά. Ο κομμουνισμός πρέπει να καθοριστεί όχι μόνο ως η κατάργηση της ιδιοκτησίας αλλά επίσης πρέπει να επιβεβαιώνει – να επικυρώνει (affirmation) τα κοινά, να επιβεβαιώνει – να επικυρώνει την ανοιχτή και αυτόνομη παραγωγή υποκειμενικότητας, κοινωνικών σχέσεων και μορφών ζωής, η αυτοδιοικούμενη (self-governed) διαρκής δημιουργία μιας νέας ανθρωπότητας. Με πιο συνθετικούς όρους, αυτό που είναι η ιδιωτική ιδιοκτησία στον καπιταλισμό και η κρατική ιδιοκτησία στον σοσιαλισμό είναι τα κοινά στον κομμουνισμό (the common is to communism).



• Το κείμενο αυτό του Michael Hardt αποτελεί παρουσίαση για την «Ιδέα του Κομμουνισμού», εκδόσεις Verso Books


Πηγή:Reclaim the common in communism :: Rebel