ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Τιμωρία φριχτή θα συναντήσουν
όσοι των όπλων την ισχύ αψηφούν.
Κι όσοι το θάνατο περιφρονούν,
από των κραταιών Αθάνατων τη λόγχη
την παγωμένη ανάσα του στο στέρνο τους θα νιώσουν.
Γιατί είναι έπαρση και ύβρις τρομερή
το Φόβο, του Αρη και της Αφροδίτης τέκνο να χλευάζεις,

Θεική εντολή ήταν, και κάλεσμα που ήχησεν εντός μου,
του Ξέρξη το στρατό απ τη στενή την ατραπό να οδηγήσω.
Μα ακόμα και την ύστατη στιγμή, προσπάθησα με ιαχές
και με των όπλων τις κλαγγές να τους προειδοποιήσω
«Ανδρες γενναίοι, στον όλεθρο οδηγούν και στο χαμό
οι πράξεις οι παράτολμες και η άσκεφτη ανδρεία.
Πετάξτε τις ασπίδες σας και επικαλεστείτε,
του βασιλέα τις τιμές, την εύνοια, τα πλούτη».

Επεσαν μέχρις ενός, σε μάχη άνιση κι αγώνα,
ποτίζοντας με το αίμα της ψυχής τους τους αιώνες.
Γιατί είναι ψέμα πως οι νικητές γράφουν την Ιστορία
και άδικο εκείνοι, σαν από πάντα έτοιμοι,
την τιμημένη μοίρα τους εμπρός τους ν’ απαντήσουν
κι εγώ, μόνος να ζω στης Ιστορίας τη χλεύη
από ανθρώπους και θεούς για πάντα ξεχασμένος.

Κι όμως, θα ήσαν όλοι τους αιώνια ξεχασμένοι,
με πέπλο ολοσκότεινο της λήθης σκεπασμένοι,
αν γι αυτούς η μοίρα, από το χέρι το δικό μου,
τον ένδοξο το θάνατο δεν είχε σχεδιασμένο.

Σε με χρωστούν του κλέους τον στέφανο
που απάνου στα κεφάλια τους ο χρόνος έχει βάλει.
Γιατί τόσο πιο λαμπερό είναι το φως,
Όσο πιο ζοφερή σκιά το περιβάλλει…