echoes

Απάντηση: echoes



And I'll see you
And you'll see me
And I'll see you in the branches that blow
In the breeze,
I'll see you in the trees
Under the sycamore trees

 

Απάντηση: echoes

 

Απάντηση: echoes

I feel nothing for you
I hold myself down
Keep to yourself
You shouldn't touch me
My skin peels off my bones
I'll give you a gift
Take the skin from my stomach and stretch it across your face
Look in the mirror
I see myself through your eyes
My body is on the ground behind you
You use it to amuse yourself
When you kick it around the room you feel the impact of the boot in your stomach
Cry for me
Blame me for the fact you no longer recognize yourself
Lying here I want the air in this room to consume me
To pull my body in behind itself while you stare down at me uncertain if you've lost yourself in me
You run your hands along the leather surface of your skin
This sound this makes changes pitch according to the area of your body you touch
Your thighs and your groin generate a low hum
The sound of my corpse releasing dead air when you kick me
Your face generates a continuous high-pitched squeal
The sound I make when you burn me
I take you over
You forget yourself in my body
When you chew a piece of skin from your finger you remember my body in your mouth
My bones crack in between your teeth
I love you
When you lick your hand your sweat tastes like my blood
Conceal yourself
Close yourself off
Pull back into my skin
I'm inside you
The place on the floor where my body decayed left a stain on your memory
That's the signature of my love for you
You can't forget me without losing yourself
I'll never die​

 

Be my rhapsody, βe my rhap-so-deep, so deep, my love.

 

AYΠΝΟΣ

Ο ουρανός της νύχτας είναι σαν ένα φύλλο καρμπόν,
Μπλε – μαύρο, με τις πυκνοσημαδεμένες περιοχές των αστεριών
Που αφήνουν το φως να περνά, από τρύπα σε τρύπα–
Ένα φως οστέινο, λευκό σαν θάνατος, πίσω από κάθε πράγμα.
Κάτω απ' τα μάτια των αστεριών και του φεγγαριού το δαχτυλίδι
Υπομένει την έρημο του προσκεφαλιού του, η αυπνία
Απλώνει την λεπτή, ερεθιστική της άμμο προς όλες τις κατευθύνσεις

Ξανά και ξανά , η παλιά , κοκκώδης ταινία
Προβάλλει ντροπές – τις βροχερές ημέρες
Της παιδικής ηλικίας και εφηβείας, κολλώδεις από όνειρα,
Γονικά πρόσωπα πάνω σε ψηλά έδρανα, εναλλάξ αυστηρά και βουρκωμένα,
Ένας κήπος άρρωστα τριαντάφυλλα που του έφερναν κλάμα.
Το μέτωπό του ανώμαλο σαν τσουβάλι με πέτρες.
Οι αναμνήσεις σπρώχνονται να βγουν στην επιφάνεια σαν ξεπερασμένοι σταρ του σινεμά

Έχει πια ανοσία στα χάπια : κόκκινα, μωβ, μπλε-
Πως φωτίζουν την πλήξη ενός απογεύματος που δε λέει να περάσει!
Αυτοί οι ζαχαρένιοι πλανήτες, που η επίδρασή τους κέρδισε γι' αυτόν
Μια ζωή βαπτισμένη στη μη ζωή για λίγο,
Και το γλυκό, ναρκωμένο ξύπνημα ενός επιλήσμονος βρέφους.
Τώρα τα χάπια είναι εξαντλημένα και ανόητα σαν κλασσικοί θεοί.
Τα χαζά νυσταλέα τους χρώματα δεν τον ωφελούν.

Το κεφάλι του είναι ένας μικρός χώρος από γκρίζους καθρέφτες.
Κάθε χειρονομία δραπετεύει ακαριαία σε ένα σοκάκι
Από συρρικνούμενες προοπτικές και η σημασία του
Στραγγίζεται σα νερό έξω από την οπή στην άλλη άκρη.
Ζει εκτεθειμένος σε ένα ξεσκέπαστο δωμάτιο,
Οι γυμνές σχισμές των ματιών του πέτρωσαν ορθάνοιχτες
Στο ακατάπαυστο αστραποβόλο πετάρισμα των καταστάσεων.

Ολονυχτίς, στην γρανιτένια αυλή , αόρατες γάτες
Ούρλιαζαν σαν γυναίκες, ή σαν κατεστραμμένα όργανα.
Μπορεί κιόλας να νιώσει το φως της μέρας, τη λευκή του αρρώστια,
Να ξεπροβάλλει έρποντας μ' ένα καπέλο γεμάτο ασήμαντες επαναλήψεις.
Η πόλη είναι ένας χάρτης με χαρούμενους σφυριχτές τώρα,
Και παντού άνθρωποι, με τα μάτια τους διάφανα –ασημί και άδεια,
Καλπάζουν προς τις δουλειές τους στη σειρά,
λες κι έχουν πρόσφατα υποστεί πλύση εγκεφάλου.

( Sylvia Plath )