echoes

Σαββατόβραδο μυστηρίου από νωρίς.
Βασιλευσε ο ήλιος και το απροσδόκητο
απρόσμενα άρχισε τις κινήσεις του.
Σαν από τύχη το παρακολουθουσα,
το κοιτούσαν μάτια,
συνδεδεμένα, με προσοχή,
με την καρδιά το σώμα και την ατάραχη Ψυχή.
Μια κίνηση, χωρίς να εχει άρχισει από κάπου
χωρίς να πηγαίνει κάπου συγκεκριμένα,
άρχισε να διαπερνά το κορμί
και σε σύνδεση πάντα
με τα γεγονότα που έχω επίγνωση
δημιουργεί άλλες κινήσεις, οι οποίες
αναπάντεχα, χωρίς όμως επιθυμία,
με οδηγούν, στη τρέλα ή τη Σοφία..

Ανδριώτης.

 

| Αλμπέρ Καμύ | 7 Νοεμβρίου 1913 - 4 Ιανουαρίου 1960 |

Όμως στην άκρη αυτής της σκιάς είναι αναπόφευκτο να υπάρχει ένα φως, που το μαντεύουμε κιόλας και δεν έχουμε τίποτα άλλο να κάνουμε παρά να αγωνιστούμε για να συνεχίσει να υπάρχει. Πέρα από τον μηδενισμό, όλοι μας, ανάμεσα στα ερείπια, προετοιμάζουμε μια αναγέννηση. Αλλά λίγοι το ξέρουν.

| Ο επαναστατημένος άνθρωπος |

 

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
#ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ

Κύριε, αμάρτησα ενώπιον σου: ονειρεύτηκα πολύ.
Έτσι ξέχασα να
ζήσω.
Μόνο καμιά φορά μ' ένα μυστικό που το 'χα μάθει από παιδί
ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο
αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε.

Σαν τους θαυματοποιούς που όλη
τη μέρα χαρίζουν τ' όνειρο στα παιδιά και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ’ τους αγγέλους —
ο άλλος αδελφός μου πέθανε στο γηροκομείο κι όταν πήγαινα να
τον δω, μου ζητούσε λίγα χρήματα τόσο παρακλητικά
που ο θάλαμος ευωδίαζε Χριστούγεννα.

Και συχνά διέσχιζα έναν
επικίνδυνο δρόμο για να προλάβω ένα φάντασμα ή τις νύχτες έψαχνα απεγνωσμένα μέσα στο παρελθόν μήπως και
βρω μια λεπτομέρεια
που να με δικαιώνει.

Άλλα εκείνο που μ' έκανε ν' απορώ είναι που υστέρα από μια ολόκληρη εξέγερση εγώ είχα ακόμα το κεφάλι πάνω στους ώμους μου.

Κι ίσως αυτό να 'γινε γιατί πάντα ένας κήπος απλωνόταν γύρω μου
χωρίς κανείς να τον βλέπει.

Και κάθε φορά που ξυπνάω δυσκολεύομαι να ξαναβρώ την
ηλικία μου ανεμίζει στο παράθυρο η κουρτίνα σα ν' αποχαιρετάει κάποιον που μόλις έφυγε —
ώ νεότητα!

Συνήθως κάθομαι στη σάλα κοιτάζοντας τον τοίχο
«Όμως αν το δεις, θα χαθείς», μ
ου 'λεγε η μητέρα κι έκλαιγε

«κι όμως, μητέρα — μόνο αν χαθώ θα το δω»,

και τότε ένιωθα πως είχα έρθει από πολύ μακριά και πήγαινα ακόμα μακρύτερα
κι ο αέρας μύριζε απαλά σα να 'χαμε συγχωρεθεί για όλα
ή άλλοτε περπατώντας τη νύχτα ολομόναχος άκουσα ένα πιάνο
να παίζει κι οι θλιμμένες νότες του ήταν σα να 'ρχονταν.

απ’ το βάθος ενός
ονείρου ή μιας άλλης ζωής
που πήγαινα; τι γύρευα;
Θα ξαναγυρίσουμε ποτέ;

Αλλά τι σημασία έχει;
αφού μόνο το ανεξήγητο είναι που δίνει κάποτε στα λόγια μας τη
μαγεία ενός χαμένου δειλινού,
ώρες νοσταλγίας, που μας κάνετε να ζήσουμε τρεις ζωές σ' ένα
μοναχικό απόγευμα
και συχνά στο διάδρομο συνάντησα πρόσωπα άγνωστα όπως όταν έχεις χάσει το δρόμο
ή μας συμβαίνουν γεγονότα που μας φαίνονται τόσο γνώριμα,
πότε τα ξαναζήσαμε;
που;
Ίσως γι' αυτό κλαίω σε ώρες ακατάλληλες.

Ώ ανεκπλήρωτο, που ακόμα κι όταν όλα μας εγκαταλείπουν εσύ
αφήνεις έξω από την πόρτα μας
ένα μικρό γιασεμί.

Από τη συλλογή
ΜΙΚΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΟΝΕΙΡΑ
1987

 

Αλκυόνη Παπαδάκη
#Σκισμένο ψαθάκι.
___________

"Βαρέθηκα να ανάβω φωτιές για να ζεσταθούν οι άλλοι και στο τέλος να ξεπαγιάζω εγώ.

Να μοιράζομαι την καρέκλα μου με τον κάθε κουρασμένο και στο τέλος να στρογγυλοκάθεται αυτός και γω να κουλουριάζομαι στο πάτωμα.

Να σκουπίζω με τα χείλια μου τα δάκρυα των άλλων και τα δικά μου να ξεραίνονται στα μαγούλα μου και να κάνουν κρούστα.

Κουράστηκε η ράχη μου να κουβαλά πληγωμένους.

Στέγνωσε το στόμα μου να τους φωνάζω.

Μη σωριάζεστε ρε ξεφτίλες. Σταθείτε στα πόδια σας.

Μπόρα είναι.

Βγάλτε τις τσίμπλες από τα μάτια σας.

Ξημερώνει.

Βαρέθηκα να φτιάχνομαι από τα λάθη μου.

Να φυτεύω βολβούς πάνω σε σωρούς από σκατά.

Να βγάζω αθώους τους ένοχους και να κάθομαι για πάρτη τους στο σκαμνί.

Να μουλιάζω στην βροχή γιατί άνοιξα την ομπρελά μου να μπουν από κάτω δυο τρεις μουρόχαβλοι που μου φάνηκαν κρυουλιάρηδες...

...Το κακό είναι πώς όλα αυτά γίνονται επειδή στο βάθος είμαι δειλή.

Τα κάνω για να πιστέψω έστω και για λίγο πώς είμαι και εγώ εδώ.
Πως παίζω και εγώ σ΄ αυτό το ντέρμπυ.

Πάντως όπως και να χει το ζήτημα ένα πράμα ξέρω καλά.

Πως γουστάρω πολύ.

Γουστάρω την φάση και περισσότερο την αντίφαση. Γουστάρω την τρέλλα μου και περισσότερο την τρέλλα των άλλων.
Γουστάρω να μυρίζομαι ανθρωπιά.
Γουστάρω τ΄ αγόρια που έχουν κορδέλες στα μαλλιά και στα μάτια ένα ματσάκι μενεξέδες.
Γουστάρω τα κορίτσια που τραγουδούν στις ακρογιαλιές μένα θαλασσοπούλι ανάμεσα στα φρύδια.

Μπορεί να είμαι μια δειλή μια φευγάτη αλλά χαίρομαι αφάνταστα που κάποιος με έσπειρε σε αυτή την γη.

 

Κριστιάν Νίρκα
"Το ζεστό ρούχο της μοναξιάς μου"
_____________

Φορούσα το ζεστό ρούχο της μοναξιάς μου όταν με κρύωναν οι άνθρωποι τριγύρω.

Έτσι, με έβρισκα συχνά να στέκομαι κοντά στο κύμα για ώρες ή στην κορυφή ενός βουνού.

Δεν καταλάβαινα πως πέρναγε ο χρόνος. Καμία φορά επέλεγα να είμαι μόνος ανάμεσα σε κόσμο.
Με τον καιρό σκληραγωγήθηκα στα αδιάκριτα βλέμματα και στους συριστούς ψιθύρους που καταδίκαζαν τόσο απόλυτα την μοναχικότητά μου.
Δεν ένιωσα όμως ποτέ μου μόνος. Παρέα μου, οι λέξεις, οι εικόνες, οι ήχοι.

Οι ήρωες που έχτιζα στο μυαλό μου, τα σενάρια, τα ταξίδια στους λαβυρίνθους της φαντασίας και των συναισθημάτων.
Ήμουν τόσο ίδιος και κοινός, τόσο μικρός στον κόσμο, μα ένιωθα μεγάλος με τους κόσμους που κουβαλούσα μέσα μου.

Αγαπούσα τους καλλιτέχνες, τους περιπλανώμενους, τους χαμένους. Εκείνους που χαμογελούσαν με έναν πόνο μες στο βλέμμα, τους περιθωριοποιημένους, τους κατεστραμμένους.

Τους λιποτάκτες που αν γινόταν πόλεμος θα ήταν στην πρώτη γραμμή.
Τα σκυλιά που δεν γαβγίζουν μα αν χρειαστεί θα δαγκώσουν χωρίς προειδοποίηση επειδή έχει μείνει λίγος λύκος μέσα τους.
Τους ανθρώπους που δεν λένε πολλά μα στην πυρκαγιά θα τρέξουν προς τις φλόγες, επειδή έχει μείνει λίγος θεός μέσα τους.

Τις αθυρόστομες γυναίκες.
Τους ευαίσθητους άνδρες. Αγαπούσα τους χειμερινούς κολυμβητές, όσους τα καλοκαίρια πάνε στο βουνό.
Εκείνους που επέστρεφαν τα λάθος ρέστα κι ας είχαν ανάγκη τα λεφτά.
Αγαπούσα τα χέρια των ζητιάνων, τα μάτια των τυφλών, το χαμόγελο των σταυρωμένων. Αγαπούσα.

Μόνος μου;
Με τόση ομορφιά τριγύρω, δεν τόλμησα να υπάρξω ούτε στιγμή.

 

Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ

✨️Λ υ κ ό μ ο ρ φ η απόψε η Σελήνη...

Κρυμμένη

μες στο θολό στερέωμα...

Σαν άγρυπνος Πολεμιστής

σε κοσμική εγρήγορση...

Διαπεραστικός

του απείρου ο λ υ κ η θ μ ό ς . . .

✨️Ιερό συναγερμό σημαίνει

στων άστρων την αγέλη...

Ενέδρα θα στήσουν

στα σκοτεινά θηράματα του κόσμου

Α σ π ί δ α στον ζωτικό τους χώρο...

Της Αρμονίας

και του αέναου Φ ω τ ό ς !

✨️Ν' αστράψουν

τα Ουράνια της Α γ ά π η ς λημέρια

και τ' αστρικά δώματα

της θ ε ϊ κ ή ς Ψ υ χ ή ς

του Ανθρώπου...
________

Γιούλη Σκορδάκη

 

Edgar Broughton Band - Thinking Of You

 

Οι πρώτοι φθόγγοι που άκουσα στη ζωή μου,
οι πρώτες λέξεις δεν ήταν το νανούρισμα της μάνας μου
και το κελάηδημα της σιταρήθρας.

Πάνω απ’ το λίκνο μου,
άρθρωνε ρήματα το γαλάζιο
κι έμπαζε μέσ’ απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο η σιωπή
ένα ποτάμι υπέροχα λόγια.
Μιας θαυμαστής γλώσσας το χρυσό αλφάβητο
διακλαδιζόταν μέσα μου.

Περνώντας μέσ’ από κοιτάσματα χρυσαφιού στα βάθη μου εξακολουθεί το θείο αυτό ποτάμι να ρέει, σιγά,
σαν τα νερά των βυθισμένων ποταμιών,
που τρέχαν μ’ ένα βούισμα μελισσιών
κάτω απ’ τους βράχουςτου Ταϋγέτου,
όταν οι ωραίες νύχτες τον νανουρίζαν
σαν ένα βρέφος κι ο λαγός όρθιος άκουγε το άπειρο!

Ό,τι καλύτερο άκουσα στον κόσμο αυτό δεν ήταν
παρά τα δάκρυα των απλών ανθρώπων κι η σιωπή.

Ακούστε το παλλόμενο πρωινό χαμόγελό μου!
Είμαι μια τόσο φλύαρη ψυχή!

Ω, μη μου λέτε πως δε μιλώ.

Ούτε στιγμή δε σταματά η φωνή μου.

Σύννεφο εντός μου υψώνονται του θέρου οι σιταρήθρες
όταν σιωπώντας σας κοιτώ στα μάτια.

Ένα μελτέμι που βγαίνει μέσ’ από χρυσά φλάουτα
είναι η σιωπή μου.

Η κάθε λέξη της σιωπής μου ανθίζει άγραφα χρώματα
κι είναι στημένα μέσα μου άπειρα ουράνια τόξα
που βρέχουνε χρωματιστές λέξεις μες στη σιωπή μου.

Η σιωπή μου - Νικ. Βρεττάκος

 

Pink Floyd - Echoes / Live at Pompeii ( full )