Πως ξεκινήσατε

Στην Ιαπωνία, σε BDSM party, που είχα πάει για πρώτη φορά. Μια κοπέλα ηρθε και μου ζήτησε to dominate her. The rest is history..

 

Δεν το κατάλαβα γιατί τα εγγλέζικα μου είναι χάλια. Τι ζητούσε η Γιαπωνέζα;;

 

Και πώς προέκυψε;; Έτσι ξαφνικά;;;

 

Έτσι ξαφνικά προκύπτουν αυτά τα άτιμα.

 

Υποταγή

 

Ο εργασιακός μου φορέας ήταν αυτός που μου έδινε τα εφόδια . Πρόγραμμα, ευθύνη , αμεσότητα λήψης και διαχείριση καταστάσεων. Αυτά μας ακολουθούν εφόρου ζωής και γίνεται μέρος της καθημερινότητας.
Όμως ορισμένες ταινίες , όπου μέσα από αυτές , μου έγινε ξεκάθαρο πλέον ο ρόλος που με αντιπροσώπευσε και στο ερωτικό κομμάτι
Η Γραμματέας .

Τις 50 αποχρώσεις με έκανε να βαρεθώ , δεν την έχω δει ολη . Είδα όμως την παράσταση με τον Σεφερλή κι γέλασα .

Μετά από αυτό, υπήρξε μια γνωριμία με μια υποτακτική. Η ίδια μου εξήγησε , λόγο της εμπειρία της , τι γίνεται. Έτσι σιγά σιγά μπήκα στον κόσμο του bdsm και του , s/m ειδικότερα . Κάτι που ήμουν αλλά δεν το ήξερα.
Το διαδίκτυο με βοήθησε πλέον να μου γίνει ξεκάθαρο. Στις όποιες σχέσεις που είχα πριν μου έβγαινε η "κυριαρχία" , δίχως να γνωρίζω ότι ήταν αυτό . Επίσης με βοήθησε να γνωρίσω μορφές παραφιλιας που μου ήταν εντελώς άγνωστες, όμως υπήρχαν μέσα μου.

Τρόπος ζωής;;; Όχι , είναι τρόπος έκφρασης ερωτικών μου επιθυμιών, τίποτε άλλο.
Ο τρόπος ζωής είναι πολυποίκιλος.

 

Και είχα μερικά χρόνια που φαντασιωνόμουν αυτα τα bdsm και τα κινκυ και λοιπά, enough με τα φλας μπακ και τα φρεσκόκαβλα τα εφηβονιάτα και τα σεναριακά τα safe της φαντασίας.
Συν ιντερνετ και χείρα κίνει, δειλά δειλά ξεκίνησα το ψάξιμο, και ένα απόγευμα ξεκίνησε μια ενδιαφέρουσα συνομιλία. Σπάνιο πράγμα αυτό, μιας και συνήθως στα τσατς και στα ιντερνετς, μπαίνουν για χυμα νταλαβέρι, ένα εικονικό βρώμικο της καντίνας σε σεχ βερσιόν, -για την πείνα- χωρίς πολλή σκέψη και συναισθηματικό investment.

O τύπος ήταν καμια 30+ χρόνια μεγαλύτερός μου, και πλασάρονταν ως καλλιτέχνης, μορφωμένος, έμπειρος στη ζωή και στον χώρο, απελευθερωμένος, radical, μποέμ, λιμπερτίνος κι απάτητο μονοπάτι για μένα, την παθιασμένη κι άβγαλτη (στον χώρο) μεγαλοπαιδούλα.

Damn, θα μπορούσε να ξεκινά κάποιο άρλεκιν με χρωματιστό εξώφυλλο κάπως τόσο στερεοτυπικά, όμως κάποια στιγμή παρατηρείς πως σχεδόν όλες οι φαντασιώσεις πηγαίνουν χέρι χέρι με κάποιο στερεότυπο.

Τεσπα. Ο τύπος λοιπόν, κραύγαζε εξαρχής το δικό του φαντασιακό που ήταν να παίζει τον στριμμένο δάσκαλο. (απωθημένα). Και πάλι στερεοτυπικό για έναν πλασαρόμενο ως Dom, σε τόσο υπερβολικό βαθμό, που περνούσε τα όρια της καρικατούρας.
Το πρόβλημα δεν ήταν αυτό, αλλά το οτι περνούσε και τα όρια της φαντασοκαβλούρας. Δλδ, κάπου παθιάστηκα εγώ να το ζήσω λάηβ, να φύγω απ τα σεναριακά, μιας και ειχα αποχαιρετήσει πλέον την εφηβεία, αλλά και την μετεφηβεία μαζί, και κάπου βαριέται ο άνθρωπος να φαντασιώνεται την μαθητριούλα πάνω απο μια δεκαετία σερι ξερωγώ.

Ενιγουει.
Ο τύπος επι 3 χρόνια και 10 μήνες, καθημερινά (με εξαίρεση στο σύνολο λίγες μέρες αποχή), χτυπούσε μήνυμα στο σκάιπ, γύρω στα μεσάνυχτα, σαν τον βρουκόλακα της φαντασοκινκυ ηδονής και "μιλούσαμε" ως αργά ή μάλλον πολύ νωρίς το πρωί.
Φυσικά και δεν ήταν μια σεξοσυνομιλία αλληλοξεκαβλώματος. Αυτά είναι για βανιλοκαβλωμένους ή τίποτα κινκογαμιάδες του πληκτρολογίου έστω ή του προφορικού (που έχει και πιο λάηβ εφε: P ).
Eδώ, εγώ ξεροστάλιαζα για να συνδεθεί μαζί μου συναισθηματικά το φαντασιακό του Dom που είχα εξωραΐσει ως την εξώσφαιρα του νου, ενώ εκείνος έπαιζε καβλομπαλίτσα με τα σαδιστοτέτοια του όρια, σε όπως φαινόταν ασφαλές, πρόσφορο έδαφος.

Το όλο κονσεπτ ξεκίνησε με την θυμωμένη ατάκα του "έτσι όπως απάντησες, φαίνεται πως δεν έχεις τελειώσει καν το Λύκειο" : (δυναμική φαντασοκαβλάντα του στρυφνού καθηγητή)
και όσο μπορώ να θυμηθώ, είχε πει κάμποσες :
-για σας γράφω, τα υποτακτικά, επειδή τα όμορφα μυαλά, όμορφα καίγονται
-η γενιά σας μαθαίνει μόνο απ την wiki
-και αν είχες αυτοπεποίθηση και άξιζες, δεν θα σε ενοχλούσαν τα λόγια μου
-το πτυχίο θα πρέπει να το σκίσεις καλύτερα
-το "διαδικαστικά", είναι μια λέξη που χρησιμοποιείς έσυ και το 97% των ηλιθίων που νομίζει πως έχει σχέση με την διαδικασία. Είναι δικαστικός όρος.
-δεν είσαι bottom, επειδή έχεις συναίσθημα. οι bottom είναι σχιζοφρενείς που άλλο είναι στο κρεβάτι και άλλο στη ζωή, και υποκριτές που δεν το παραδέχονται.
-μαζί σου μπορώ να μιλάω μόνο για χάμστερ και πίτες
-φουσκωτή πισίνα στο μπαλκόνι βέβαια και μπορείς να έχεις. Μέχρι 10 τόνους περίπου. Δεν έμαθες ούτε μαθηματικά στο Δημοτικό; έβγαινες με τον γκόμενο;
-αυτό που λες πως τα σκυλιά που στέκονται στο δρόμο στο Πήλιο και παίρνουν στο κατόπι αυτοκίνητα είναι επειδή ίσως τα έχουν παρατήσει εκεί, είναι σάηκο.
-και που έμαθες εσύ την λέξη "μέθεξις"; ε και η μάνα σου η φιλόλογος, σε κανα κομμωτήριο θα την άκουσε.
-άμα είχες όντως τελειώσει πανεπιστήμιο, θα είχες ακαδημαϊκό λόγο.
-πήρες πτυχίο με άριστα επειδή οι καθηγητές είναι ηλίθιοι.
-όλα τα 13 χρονα παίζουν τις σονάτες του Beethoven σαν ρομποτάκια, χωρίς κανένα συναίσθημα. Έτσι ήσουν κι εσύ, και δεν έχει σημασία που δεν σε είχα ακούσει τότε να παίζεις. (ούτε ποτέ εκτός απο μια φορά μεσω σκαιπ)
Και αν είχες ταλέντο θα είχες γίνει διάσημη.
-ε βέβαια η μάνα σου λέει πως η όποια σχέση μας θα ηταν πορνική επειδή δεν έχει συναίσθημα, επειδή είναι πουτανίτσα τα λεει.
-δεν ξέρω γιατί χώρισες, αλλά θα τον ήθελες στο βρακί σου μέσα
-δεν θέλεις να μάθεις τη γνώμη μου για τη μάνα σου. Το λέω επειδή είχε ένα διαμάντι και σε έκανε σκουπίδι.
-και ο θείος σου θα είναι παντρεμένος με την οικογενειούλα του σαν καλός μικροαστός, α δεν είναι. δεν τον ξέρω τον άνθρωπο.
-και η θεια μου η αμερσουδα, η αγαμητη, έτσι ελεγε, θα κάνει σεξ μόνο από έρωτα.
-κρατάω σε φάκελο τις συνομιλίες μας, μην τυχόν και κάποια στιγμή σαλτάρεις εσύ και με καταγγείλουν οι γονείς σου.
-ε φύγε ρε, αμα δεν είσαι μαλάκας
-και έδωσες κώλο λοιπόν, για να με διεκδικήσεις
-και η πραγματική σου ηλικία είναι... 2.
-είσαι μαζόχα αλλά όχι από επιλογή. από βλακεία.
-απορώ πώς και δεν φεύγεις με τόσο "κωλόχερο" και τόσο "ξυλο". μάλλον θα έχεις αντοχές λόγω ηλικίας. άμα ήσουν πχ 40, θα είχες γίνει "κοτούλα". Άρα κάτι θέλεις εσυ.
-εγώ μένω για να δω πόσο βλαμμένο είσαι.

Και κάπως έτσι, από το αρλεκιν περάσαμε στο θρίλερ. Με την απόσταση των χρόνων, πλέον βλέπω την εκατέρωθεν νοσηρότητα που έχουν οι σχέσεις θύτη και θύματος. Και πέρα απ τις τρεντίλες ορολογίες του victim blaming, θα πω, πως την ευθύνη μπορεί να την είχε εκείνος, όμως τεχνικά, εγώ του άνοιγα την πόρτα του cyber bullying σχεδόν κάθε νύχτα, επι σχεδόν 4 χρόνια.
Η νοσηρότητα όμως, κορύφωσε στο λάηβ της συνάντησης. Κι αυτό, όχι επειδή ήταν τόσο βίαιος που κατέληξα στο νοσοκομείο, αλλά επειδή μετά από τόση λεκτική κακοποίηση, να το πω και πιο χύμα λαικά χρησιμοποιώντας τα λόγια του "με τόσο κωλόχερο και τόσο ξύλο", εγώ βρέθηκα και σπίτι του, για bdsm εμπειρίες και έρωτες.

Αρχικά όπως τα περισσότερα άτομα που θυματοποιήθηκαν, είχα μεγάλο θέμα να ξεκόψω. Προσπαθούσα, αλλά γύρναγα πάλι στην αρρώστια. Μέχρι και αυτή την πρώτη επαφή, ντρεπόμουν να την ομολογήσω, έστω στον εαυτό μου, μην τυχόν και δω το τέρας που ήταν. Σε έναν μόνο άνθρωπο τα είπα όλα από την αρχή, στην πρώτη καραντίνα, ένα βράδυ, ο οποίος λες και στάλθηκε τότε, συγκυριακά, που χρειαζόμουν κάποιον δίπλα μου, να μπορεί να ακούσει τα πάντα χωρίς κριτική, χωρίς κακίες, ψυχολογικά και λοιπές ανθρώπινες ατελείς μαλακίες. Και το πιο περίεργο είναι πως τον γνώρισα κι εκείνον μια νύχτα που μπήκα να ξεχαστώ, γύρω στις 4 το ξημερωμα, σ ένα τσατ, μετά από ένα ακόμη κωλόχερο και ξύλο. Και μέχρι και σήμερα, κρατάμε την επαφή μας αυτή, σχεδόν 6 χρόνια μετά, κι ας έχουμε περάσει από πολλά στάδια και πίστες γνωριμίας.

Τι γίνεται όμως με το bdsm το λαηβ σ αυτή την ιστορία που ήταν και αυτό που με έκανε να ανέχομαι, σαν βλαμμένη μαζόχα και μαλάκας;

Λοιπόν εγώ ήθελα έναν έμπειρο Dom. Χωρίς να έχω ιδέα για τις δυναμικές του D/s, χωρίς καμία αυτοπεποίθηση, με καλπάζουσες αντοχές και φαντασία. Τα άτομα που καταλάβαιναν πως έχω κάποιες bottom φαντασιώσεις, αλλά καμία σχέση με υποτακτικότητα σαν χαρακτήρας, δεν ασχολούνταν μαζί μου, επειδή δεν ήταν και τόσο άρρωστα ή αρρωστημένα στερημένοι ώστε να βγάλουν όλη τη σαδιστική τους λύσσα σ ένα άσχετο, άπειρο άτομο που ενδέχεται να ήταν και vanilla με απλως πιο κινκυ φαντασιώσεις. Οπότε έμενα εγώ 2-3 χρόνια συν άλλα 3 στο σκάηπ, ονλινε να σιγοβράζω και να ατμίζομαι στην φλόγα της φαντασίας.

Μόλις τον πρωτοείδα, σκέφτηκα αχ επιτέλους! και παραμέρισα πως έμοιαζε με χαρακτήρα κάποιας ταινίας του Lynch. Λιγδιασμένα μαλλιά πιασμένα κοτσίδα, βρώμικα δόντια, ανάσα που βρωμούσε τσιγάρο, κι εγώ να βλέπω "αστεράκια". Πάει ο φίλος του στο wc μια στιγμή, κι αρχίζει να βάζει χέρι απ τη λαιμόκοψη και να τσιμπάει το στήθος μου, δυνατά. Μέσα στο καφέ. Μετα με φιλάει. Η μόνη στιγμή που κάτι ένιωσα, στο φιλί. Θυμάμαι πόσο ξενέρωσα απ τον πόνο και το χυμαδιό καθώς έχωνε το βρωμόχερο στο στήθος, αλλά το βούλωσα, να μην του τη σπάσω. Αυτό το τελευταίο θα ήταν μόνιμη επωδός μου ως το πρωί, μαζί με τον φόβο.

Πέρα που όταν του είπα πως θα έρθω να τον βρω μου είπε "μωρ καλά σε λέω εγώ μαλάκα" και όταν του είπα πως φοβόμουν, μιας και έμενε σε κακόφημη συνοικία στο κέντρο της Αθήνας, με αποκάλεσε "βλαχάκι", πέρα που με έστησε 1 μιση ώρα εκεί, να βολτάρω ανάμεσα στους αλλοδαπούς και τους μπάτσους, εγώ επιτελους θα ξεκολλούσα απ τα φαντασιακά, θα έβλεπα τι είναι στ αλήθεια όλο αυτό το bdsm με τον έμπειρο τον πολύ έμπειρο τον Dom.

Σε πρώτη φάση φρίκαρα με την είσοδο με μια σπασμένη κρεμάστρα, με την μπόχα, την τσιγαρίλα και τη σκόνη. Μετά πρόσεξα πως κλείδωσε και μου είπε πως το κάνει επειδή η πόρτα ανοίγει μόνη της. Έτσι, χωρίς καμία κουβέντα μου περνάει κάτι χειροπέδες που είχε από έναν παππού του, τον χίτη αξιωματικό, και τότε με πιάνει σπαστικός βήχας, επειδή ούτε ποτέ ήθελα ο,τιδήποτε είχε να κάνει με restrain (Και το ήξερε), είχα κάτι περίεργες χειροπέδες στα χέρια, μια κλειδωμένη πόρτα σ ένα παρακμιακό σπίτι σε μια κακόφημη συνοικία της Αθήνας και τότε εκείνος αμέσως τις έβγαλε λέγοντας μου πως κάνω σα βλαμμένο.

Πάω να σηκωθώ, έρχεται με ορμή να με φιλήσει, άβολο αλλά οκ, και στο ξεκούδουνο επίσης, αρχίζει εκεί στα όρθια να με χτυπάει στον πισινό, πάνω απ το τζιν. Παράλληλα μου δείχνει ένα ανοιχτό παράθυρο και μου λέει "κοίτα, όλοι σε βλέπουν". Κοιτάζω κι εγώ και βλέπω το μαύρο έρεβος. Συνεχίζει λοιπόν στο τζιν, ενώ προσπαθεί να το κατεβάσει, εγώ με την όλη φάση οριακά από αμηχανία πάω να γελάσω, μιας και κάπως περδικλώθηκε και βρεθήκαμε στο πάτωμα.

Τι να φαντασιωθώ κι εγώ η έρμη τότε; ΑΑΑ σκέφτομαι τη σκηνή απ το "Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι", με το βούτυρο στο πάτωμα. Έλα όμως που εδώ ο τύπος αρχισε να χώνει δάχτυλο μηχανικά και με μανία, (χωρίς καν βουτυρο) λες και είχε κάποιο μεροκάματο σε βιοτεχνία, ενώ που και που με ρωτούσε "έχυσες;"
Εγώ παρατηρούσα με άβολη αμηχανία, και όταν μάλλον κουράστηκε απ την διαδικασία, με ρωτάει "τελικά είσαι παρθένα ή οχι;"

Αργότερα που δεν ένιωθα τόσο ευάλωτη, σ ένα κλειδωμένο σπίτι σε μπουρδελογειτονιά, τον είχα ρωτήσει πώς και έκανε μια τέτοια ερώτηση, ενώ είχε τόοοση δαχτυλοδουλειά κάνει εκεί κάτω, και με τόοοση εμπειρία που εγώ είχα ερωτευτεί.
Και μου απάντησε πως δεν το έβαλε και πολύ μέσα. Το δάχτυλο. Και τότε του μίλησα για τον παρθενικό υμένα, ο οποίος δεν εκτείνεται σε βάθος, αλλά σε πλάτος, στην είσοδο του κόλπου και ένιωσα λες και κάνω μάθημα σεξολογίας σε κανα αγοράκι που δεν έχει καμία ιδέα περι ανατομίας των γυναικών ξερωγώ.

Προχωράμε όμως, ο τύπος είχε πάρει φόρα οπότε με διατάζει ως Dom που ήτανε, έμπειρος που εγώ είχα ερωτευτεί πολύ, να γδυθώ. Στο ξεκούδουνο βέβαια και πάλι, δλδ χωρίς να υπάρχει καμία κουβέντα ή φλερτ ή κάτι ξερωγώ.
Ετσι θα γίνεται στα bdsm σκέφτομαι εγώ τότε, και περιμένω το κολάρο που ήταν συνδεδεμένο με ένα μωβ σχοινί και που μ αυτό με έδεσε σ ένα παράθυρο φωταγωγού.
Οκ. Και εκεί με ράπιζε σε όλο το πίσω μέρος, για αρκετή ώρα, ούτε που ξέρω με τι εργαλείο/α. Θυμάμαι πως είχα συγκεντρωθεί στον τοίχο, σε μια ρωγμή, πολύ ταιριαστή με το πως ένιωθα εκείνη την ώρα, τεντωμένη για να μην πνιγώ, και περίμενα όλο αυτό να τελειώσει.
Κάποια στιγμή του λέω "δεν φτάνει τώρα;" και εκείνος σταμάτησε και μου λέει "εκεί θα μείνεις ως το πρωί", μετά γελάει, πάει πιο πίσω, κι ακούω κανα δυο φλας. Αφού με λύνει, του λέω "γιατί με φωτογράφισες; δεν ήθελα, δεν με ρώτησες και μου απάντησε "Επειδή μπορούσα".

Προφανώς μπορούσε, μιας και ήμουν ακινητοποιημένη, σ ένα σπίτι σε κακόφημη συνοικία, με κλειδωμένη πόρτα, κι εγώ είχα ακούσει για ιστορίες με τύπισσες που βρέθηκαν σε παρόμοια σκηνικά και δεν ξαναβρέθηκαν κάπου γενικότερα, κι επειδή ήταν η πρώτη φορά που τον γνώριζα ουσιαστικά (πέρα απ το κωλόχερο και το ξύλο που λέγαμε), είχα σκοπο να μην του πάω κοντρα σε τίποτα, μέχρι να φτάσω στα κτελ το πρωί.

Μετά λοιπόν απ το ξυλίκι έρχεται και περνά το χέρι του ανάμεσα στα πόδια μου και λέει "μπορεί να μην σ άρεσε, αλλά τρέχουν ποτάμια". Εγώ αναρωτήθηκα αν έχω ιδρώσει τόσο, μιας και δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή ερεθισμένη, το αντίθετο, περίμενα να τελειώσει λες και ήμουν σε μια επίπονη εξέταση ή μάλλον old school ανάκριση.

Οπότε συνοψίζω την εμπειρία που είχα ερωτευτεί στον άντρα που με περνούσε 30+ χρόνια, και δεν ήξερε αν ο παρθενικός υμένας εκτείνεται σε βάθος ή σε πλάτος, πότε κάποια χύνει ενώ παρακολουθεί την προσπάθεια του, και πότε "τρέχουν ποτάμια" ενώ του λέει "ε δεν φτάνει τώρα;".


Τεσπα όμως, είχα κουραστεί και πάω να ξαπλώσω λίγο σ ένα καναπεδάκι, σκεπτόμενη πως οκ, ας κάνουμε ένα διάλειμμα. Κι όμως!
Για ακόμη μια φορά, έρχεται πάλι στο ξεκούδουνο, καμία κουβέντα, καμία επικοινωνία -θα μου πεις, μαρή, πότε είχατε επικοινωνία ;- και όπως ήμουν ξαπλωμένη, μου χώνει μια μεγάλη όπως είδα μετά, και γυαλινη σφήνα.
Εκεί δεν περίμενα όμως να τελειώσει το ολο σκηνικό οπως πχ στο ραπισμα, απ την αρχή φώναζα πως δεν θέλω κι εκείνος γελούσε. Να το παλι το θρίλερ : "εφιάλτης στο δρομο με τα μπουρδελα". Και μετά, την βγάζει και βάζει άλλη μια πιο μικρη η οποία έτσουζε κάπως περίεργα. Τεράστια κάβλα και εδώ, μου έχει μείνει μόνον η φρίκη της αίσθησης μήπως πάθω κάτι πιο μόνιμο απ τις μελανιές που είχα μετά το ξυλίκι και το σημάδι στον καρπό απ το δάγκωμα. Ω ναι. Είχα στη θέση του ρολογιού, ένα ακριβες αντίγραφο της οδοντοστοιχίας του για κάποιες μέρες.

Και μετά απ αυτό, μου λέει "πεινάς;", έλα να φάμε. και καθαρίζει το τραπεζακι -που μετα φάνηκε τι χρωμα είχε- και αναβει ένα κερι, για να συνοδεύσει τον ρομαντισμό της νυχτας και τις πιτες μας.

Εγω επειδή ήμουν φουλ ερωτευμενη (ποσο τρελο μου φαινεται αυτό το πραγμα τωρα) παω να τον χαιδεψω λιγο, μου αρεσαν τα μακρια μαλλια του, εκεινος γδύνεται κι εγω που τοτε δεν ειχα ακομη αποδεχθεί πως εφόσον όταν ερχομουν τετ α τετ (στην κυριολεξια) με ματζαφλαρι ξενερωνα, όσο και αν γουσταρα τον ταδε ή δεινα γκομενο, μάλλον δεν ημουν και πολύ στρ8 -εδώ ομως ανεβαινει το λεβελ πουτσοδυσκολιας - κι ο τυπος σηκώνεται με μια κινηση αστραπη ορθιος και κουνωντας το πεσμενο ματζαφλαρι περα δώθε, μου το τεινει στο στομα λες και ηταν μικροφωνο και περιμενε καποια δηλωση σχετικα με την ρομαντικη αυτή πρωτοβουδουσουμικη βραδια μου.

Όσο και αμηχανη να ημουν όμως, απεφυγα την χλεποτσουτσου με μια διακριτικη αποστροφή του κεφαλιού μου κι εκείνος τότε έπεσε πάνω μου με έναν συνδυασμό φιλί-χαστούκι σε επαναληψη. Όλα φυσικά ήταν στο βουβό, εκτός νομίζω από μια φράση που είπε πριν το ξυλίκι και ήταν "για να μάθεις που άργησες τόσο να έρθεις" κι εγώ εκεί αναρωτιόμουν μήπως όντως έβγαζε κάποιο άχτι, λόγω της συμπεριφορας του πριν τον συναντησω.

Μετά ζήτησα μια κουβέρτα ή σεντόνι και λέω ε δεν πάμε λίγο στο κρεβάτι, επειδή στον καναπέ, είδαμε τι έπαθα που πήγα να αράξω, και εκείνος έκανε την ηχώ μου, κάπως κοροϊδευτικά υπονοώντας πως ζητούσα το αχαλίνωτο σεξ, προφανως.

Εκεί φορώντας ένα καναρινί ριχτάρι κάθισα και λέω ωραία, εδώ θ αράξω λίγες ώρες που έμειναν ως το ξημέρωμα, για να φύγω. Φευ όμως! Έρχεται και κάθεται δίπλα μου παθιασμένος και μου δίνει εντολή να τον βυζάξω. (!)

Θεε μου σκέφτομαι. Δεν τελείωσε! και με αηδία και φρίκη κάνω αυτό που ήθελε, ενώ μου φώναζε "πιο δυνατά! δάγκωσεε! πόνεσέ με! βύζαξέ με μπέμπηη!" και από φόβο μην του πάω κοντρα, συνέχισα μέχρι που σηκώθηκε όρθιος πάνω στο κρεβάτι και φώναζε "πού να σε χύσωωω; λέγεεε"

και τότε σκέφτηκα επιτέλους τέλειωσε, ενώ παραλληλα έμαθα πως άνθρωποι μπορούν και χύνουν χωρις στύση (εγκυκλοπαιδικές γνώσεις αυτές).

Μετά μου λέει : "άντε σήκω, νύσταξες" για να φύγω, και από τη μια σκεφτόμουν πως τη γλίτωσα, δεν του πήγα κόντρα και απ την άλλη πως τωρα που έγιναν όλα αυτά, θα πρεπει να έχουμε οπωσδήποτε συναισθηματικο δεσμο, αλλιως θα είναι κατι σαν ξεπετα.
Και γι αυτό και τον συνάντησα μια τελευταία φορά, όταν πήγαμε οικογενειακώς στην κηδεία του αδερφού του παππού μου, που μένουνε Αθήνα. Κι εγώ είπα ταχα πως είμαι πολύ συγκινησιακά φορτισμένη και πήγα να βρω το (ανύπαρκτο) συναίσθημα, μην τυχόν και νιώσω καμια ξεπέτα που θα μου διέλυε το φαντασιακό και θα με έφερνε στην πραγματικότητα.
Αυτό κατέληξε με το να ψάχνω 2 ευρώ που μου ζήτησε επειδή πεινούσε και ήθελε να του πάρω μια τυρόπιτα σφολιάτα και νερο, ενώ εγώ οριακά παρακαλούσα να έχουμε μια σχέση ρομαντική, με συναίσθημα και μενταγιόν με βελούδινη κορδέλα, συμβολικό αυτό, γιου νόου.

Εκείνος μετα με ενημέρωσε για μια κοπελα που τον πηρε τηλ και μου εκανε νοημα να μην μιλησω ενώ της ελεγε ψεμματα πως είναι με καποιον Νικολα, και πως της ελεγε για μενα (προφανως τα χειροτερα) και εκεινη με χαρακτηριζε "πειραγμενο". Εκεί πήγα κάτι να πω για τον χαρακτηρισμο, και μου εξηγησε πως το πειραγμένο σημαίνει πως κάτι με πείραξε και δεν είναι κατι κακο. Προφανως. lol.
Θυμάμαι τον τρόπο που του μιλουσε εκείνη στο τηλ, τις μονολεκτικες απαντησεις της, το πως δεν αντεδρασε καν όταν της ειπε πως δεν προσεξε καν πως του τηλεφωνουσε και μετα μου εφερε ως προτυπο αυτό το στυλ ομιλιας (του οικειοθελως λοβοτομημενου γαρ).

Τεσπα, κάποτε εβλεπα τραυματικη την πρωτη αυτή εμπειρια. Στην πορεία τραγελαφική. Πλέον την βλεπω μια αχρείαστη νοσηρότητα όταν απ την πολλή φαντασίωση πάμε να υπάρξουμε εκεί που δεν υπάρχει.

 

Βλέποντας την Ελένη Φιλίνη στη τηλεόραση.

 

Από ένα "ρούφα το τσαγάκι σου παππούλη".

 

Από μια παρτίδα τάβλι.