Μικρές ανάσες...

Η απώλεια είναι ένας μικρός θάνατος σε κάθε περίπτωση. Με μια πιο διευρυμένη λογική σκέψη αντιλαμβανόμαστε ότι χάνουμε το νόημα που μας έδινε ο συγκεκριμένος άνθρωπος, ότι η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια ειδικά εάν υπήρχε δέσιμο, εάν ήταν τόσο σημαντικός για μας. Εάν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, είμαστε απλά αναγκασμένοι να το δεχτούμε και να προχωρήσουμε. Οι ευκαιρίες δίνονται αλλά χρειάζεται προσπάθεια κι από τους δύο.

 

Ένα μικρό off topic αν μου επιτρέπεις. Συγχαρητήρια για το βιβλίο σου και καλοτάξιδο. Είθε να πέσει στα χέρια πολλών και να ακουμπήσει ακόμη περισσότερους και γιατί όχι, και κείνη.

 

Είμαστε το ολοκλήρωμα των στιγμών μας, αλλά αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι "ευτυχία" και "δυστυχία" είναι τοπικά ακρότατα.

Δεν ξέρουμε, δεν μπορούμε να ξέρουμε, αν πιάσαμε τον απόλυτο πάτο ή πετάξαμε στην απόλυτη κορυφή.

Και η ζωή συνεχίζεται… Μέχρι τη μέρα που σταματάει να συνεχίζεται.

So, no matter how pedantic it seems, “move on” is always the best advice.

 

Καλοτάξιδο @Elune και ελπιδοφόρο!