«Καλό παιδί» = ;

Το «καλό παιδί» αποτελεί μία υπαρκτή οντότητα. Κυκλοφορεί ανάμεσα μας. Θα τον συναντήσετε στη δουλειά, στην παρέα, στις σχέσεις σας. Είναι το –αναγκαίο, πλην συχνά δυσάρεστο- μέρος της πραγματικότητας μας…..

Τι είναι όμως το «καλό παιδί»;

Το «καλό παιδί» είναι εκείνος ο τύπος που συχνά μέσα στις παρέες όταν όλοι οι άλλοι είναι σε ζευγάρια αυτός κάθεται μόνος του. Είναι αυτός που συνήθως μιλάει, αλλά δεν διεκδικεί. Αυτό συμβαίνει γιατί το «καλό παιδί» δεν θέλει, αλλά και δεν μπορεί να διεκδικήσει πράγματα. Είναι αυτός που έχει πολλές γυναίκες φίλες, αλλά που δεν μπορεί να ξυπνήσει τον πόθο σε αυτές τις γυναίκες, και αυτό γιατί αυτό που προτάσσει δεν αποτελεί (και πιθανώς δεν αποτελούσε ποτέ) «τρέχων νόμισμα» προκειμένου να γίνει επιθυμητός από το άλλο φύλο. Και όταν αυτό θα συμβεί, θα συμβεί σπάνια και θα κρατήσει για λίγο. Για αυτό όμως θα μιλήσω παρακάτω…….

Το «καλό παιδί» μεγάλωσε ακολουθώντας μια σειρά από κοινωνικά πρότυπα που όλες οι κοινωνίες θέτουν στους υπηκόους τους: Καλός μαθητής, παιδί που δεν προκάλεσε προβλήματα στο σπίτι του, ευσυνείδητος εργαζόμενος, υπάκουος στρατιώτης, άνθρωπος που ενδιαφέρεται για τα προβλήματα των τριγύρω του και θέλει να βοηθήσει. Είναι γενικά αυτός που ακολουθεί, και δεν δημιουγεί καταστάσεις ή ρεύματα. Αν τήρησε όλες τις παραπάνω υποχρεώσεις, είναι γιατί βρήκε μιας κάποιας μορφή ανταμοιβή στις προσπάθειες του, τουλάχιστον σε ένα αρχικό στάδιο. Αυτό που δεν κατάλαβε, ήταν ο πραγματικός λόγος αυτής της ανταμοιβής. Εκείνος το αντιμετώπιζε με βάση τις βασικές αρχές που έμαθε ότι διέπουν κάθε οργανωμένη κοινωνία: Αρχές περί αξιοκρατίας, ανταμοιβής της σκληρής δουλειάς κλπ. Όπως όμως διαπιστώνει στην πορεία οι παραπάνω αρχές συμπλέκονται με μια πολύ πιο πρακτική αρχή. Την αρχή του «άστον να παραμυθιάζεται ότι κάνει κάτι, γιατι αν του κόψουμε αυτό το παραμύθι θα τον χάσουμε». Και ως γνωστόν, ουδείς αναντικατάστατος, αλλά δεν έχουν και όλοι την ίδια χρησιμότητα.

Το «καλό παιδί» δεν μπορεί να σκεφτεί με αυτό που θεωρεί ανάποδο τρόπο, και γιατί δεν του τον έμαθε κανείς και γιατί από ένα σημείο και μετά δεν μπορεί να τον μάθει. Αρχίζει να τρώει διάφορα χαστούκια, και να καταλαβαίνει ότι οι αρχές με τις οποίες μεγάλωσε δεν είναι εφαρμόσιμες στην πραγματική ζωή, αλλά δεν μπορεί να κάνει και κάτι για αυτό. Μασκαρεύει λοιπόν την αδυναμία (ή την διαφορετικότητα του, πείτε το όπως θέλετε) και την εμφανίζει ως δύναμη. Έστω κι αν ο ίδιος στο τέλος της ημέρας, ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον ότι η επιβίωση του μέσα στο ισχύον κοινωνικό σύστημα γίνεται όλο και πιο δύσκολη….

Το «καλό παιδί» είναι κατ’ αρχήν καλός φίλος. Και είναι καλός φίλος γιατί έχει ένα πλεονέκτημα στις σχέσεις του: ακούει. Δαπανάει ατελείωτες ώρες σε τηλέφωνα και Internet ακούγωντας προβλήματα. Συνήθως παίρνει εκείνος τηλέφωνο, δεν θα τον πάρουν οι άλλοι. Και ακούει πολλά: Προβλήματα, φόβους, ανυσηχίες, παράπονα, ανασφάλειες. Προσπαθεί να τις καθυσηχάσει, να κάνει τον άλλον να νιώσει καλύτερα. Συνήθως τα καταφέρνει. Δεν εισπράττει βέβαια την ίδια ανταπόκριση στα δικά του προβλήματα. Και όταν γίνεται αυτό, γίνεται από πολύ λιγότερους ανθρώπους σε σχέση με αυτούς τους οποίους ακούει (είπαμε, ο τύπος είναι «σπάνιο φρούτο» ή «είδος υπό εξαφάνιση», πείτε το όπως θέλετε….). Λειτουργεί σαν ένας συναισθηματικός σάκος του μποξ, στον οποίον μπορεί ο άλλος να εκτονώσει τα προβλήματα του, προκειμένου να βρει την ισορροπία του. Από τη στιγμή που ο άλλος ικανοποιεί αυτή του την ανάγκη, δεν έχει την ίδια δεκτικότητα στο να ακούσει τα προβλήματα ήτις επιθυμίες του «καλού παιδιού». Και αν συνεχίσει να διαπράττει τα ίδια λάθη και να πέφτει στις ίδιες παγίδες, κανένα πρόβλημα: Το «καλό παιδί» θα είναι εκεί για να λειτουργήσει ως πηγή εκτόνωσης αυτών των προβλημάτων.

Το «καλό παιδί» έχει την ανάγκη της επιβεβαίωσης από τους άλλους. Έχει την ανάγκη του να νιώθει χρήσιμος και να ειβραβεύεται για αυτή του τη χρηστικότητα, έστω και με τα ελάχιστα. Άλλωστε ο ίδιος δεν μπορεί να διεκδικήσει. Περιμένει από τους άλλους να επιβραβεύσουν την προσπάθεια του, και νιώθει ευγνώμων για αυτό, όποτε εισπράττει αυτή την επιβράβευση, σε βαθμό που να νιώθει ενοχές για ό,τι του προσφέρθηκε. Ακόμα κι αν ξέρει, ότι αυτά που μπορεί να έχει προσφέρει είναι πολύ περισσότερα από όσα έχει λάβει.

Οι σχέσεις του «καλού παιδιού» με το άλλο φύλο είναι ένα ιδιάιτερο κεφάλαιο. Έχει πολλές γυναίκες φίλες, αλλά δεν έχει κάποια σχέση. Είναι αυτό που λέμε «καλός φίλος, κακός γκόμενος». Ο λόγος είναι απλός: Οι σχέσεις του με τις γυναίκες λειτουργουν αντεστραμμένα σε σχέση με το ισχύον καθεστώς. Το «καλό παιδί» δεν μπορεί να λειτουργήσει με τη λογική του «ένα πήδημα και βλέπουμε». Προσπαθεί να γνωρίσει τον άλλον, να τον μάθει, να τον βοηθήσει. Και με βάση αυτή τη γνώση να κινηθεί για να διεκδικήσει το «κάτι παραπάνω». Το πρόβλημα είναι ότι και σε αυτή την περίπτωση, το «καλό παιδί» λειτουργεί εκτός των αποδεκτών στοιχείων της κοινωνικής πραγματικότητας που διέπει τις ανθρώπινες σχέσεις. Το αποτέλεσμα είναι να βλέπει τα τρένα να περνούν και τους ανθρώπους για τους οποίους νοιάζεται και ενδιαφέρεται να μπλέκουν σε καταστάσεις, τις οποίες ο ίδιος δεν μπορεί και δεν θα τις καταλάβει ποτέ. Αλλά είπαμε: Το καλό παιδί δεν μπορεί να λειτουργήσει με ανάποδες στροφές.
Κάποτε το «καλό παιδί» θα σταθεί τυχερό και θα ξυπνήσει μιας κάποιας μορφής πόθο σε κάποιο ή κάποια άτομα, ακριβώς επειδή είναι καλό παιδί και δίνει λύσεις σε προβλήματα που το άλλο άτομο αντιμετωπίζει. Όταν όμως τα προβλήματα αυτά πάψουν να υπάρχουν (και αυτό συνήθως συμβαίνει γρήγορα…) τότε το «καλό παιδί» χάνει και τη χρησιμότητα του. Και μετατρέπεται πάλι σε χρηστικό φίλο, που μπορεί κάποια στιγμή να μετατραπεί και σε μαλάκα.

Το «καλό παιδί» είναι άτομο εσωστρεφές. Έχει μάθει να καταπνίγει τις επιθυμίες του και τις εντάσεις του. Να τις κρύβει βαθιά. Απλώς όταν το ποτήρι ξεχιλείσει (και αυτό μπορεί να συμβεί για ασήμαντη αφορμή), το «καλό παιδί» εκρύγνηται βίαια. Και βγάζει από μέσα του ό,τι έχει μαζέψει όλο αυτό τον καιρό που μεσολάβησε από την τελευταία του έκρηξη. Σε αυτές τις περιπτώσεις χάνει το δίκιο του, γιατί η οργή του μετατρέπεται σε παραλήρημα για όλα όσα θα ήθελε να πει και έχει κρατήσει μέσα του. Και αυτό γιατί το «καλό παιδί» έχει τις ίδιες ανάγκες, τις ίδιες ανησυχίες και τους ίδιους φόβους με όλους τους άλλους, που απλώς δεν μπορεί (ή δεν έχει μάθει) να τους εκτονώνει. Θα περιφέρει αυτά τα αισθήματα, μέχρι να γίνει βάρος στους άλλους και τελικά να απομονωθεί.

Συμπέρασμα:

Το ερωτηματικό που έβαλα στον τίτλο του νήματος δεν είναι τυχαίο. Κάποιοι θα πουν ότι το «καλό παιδί» είναι ένας μαλάκας με καταπιεσμένες επιθυμίες, κάποιοι θα το λυπηθούν, κάποιοι μπορεί και να σεβαστούν τη δύναμη και τις αντοχές του. Δύο πράγματα είναι σίγουρα:

1. Το «καλό παιδί» είναι αναγκαίο. Το χρειάζεστε και σας χρειάζεται. Είναι πολύ πιο χρήσιμο από ότι πιστεύετε. Σταθείτε δίπλα του και δεν θα χάσετε.
2. Κανείς δεν φταίει που το «καλό παιδί» είναι αυτό που είναι, παρά μόνο το ίδιο. Σε αυτό τουλάχιστον ένα είναι σίγουρο: Δεν θα ζητήσει ευθύνες από κανέναν, παρά μόνο από τον εαυτό του.

 

Απάντηση: «Καλό παιδί» = ;

"Καλό παιδί" εσύ?? Το "καλύτερο" εγώ!!  

 

ωραια ολα αυτα,, αλλα εγω θα ηθελα να διαβασω κατι για το κωλοπαιδο..
υπαρχει τιποτα ???

 

Τα κωλόπαιδα είναι βολεμένα, αγαπητέ. Άλλωστε το ερώτημα "Why men love bitches? Why women love bastards?" υπάρχει από τον καιρό τον δεινοσαύρων.

 

Απάντηση: «Καλό παιδί» = ;

Ωραιότατο, καλογραμμένο κείμενο. Φοβάμαι, όμως, ότι το 'καλό παιδί' μπορεί να προκαλέσει αφάνταστες ζημιές, σ' όποιον το κανακέψει. Θα κάνει πάντα την καταστροφικότερη επιλογή, στην ακαταλληλότερη στιγμή. Θα σε παρασύρει με την αφέλεια του, αν του αναθέσεις οποιαδήποτε αποστολή. Και θα προδώσει, δίχως ποτέ να αντιληφθεί τι έπραξε.
Διαφωνώ, δηλαδή, ως προς τη χρησιμότητα του. Ας μην αποκρύψω και την καχυποψία μου για τα αισθήματα του. Πολύ εύκολα καταβυθίζεται στα κόμπλεξ του και γίνεται, αιφνιδίως, μοχθηρό, κακόβουλο, εκδικητικό. Είναι και χέστης, τις περισσότερες φορές.
Προτιμώ τον σπαθάτο αλανιάρη, με τις ιδιοτέλειες, τις απατεωνιές αλλά και κάποια ντομπροσύνη, που είναι απαραίτητη για να διατηρεί το κύρος του. Ο μπάσταρδος, μπορεί να γίνει Παίκτης (ακόρεστος κατακτητής, ριψοκίνδυνος πολεμιστής, ευφυής ψεύτης) - γι' αυτό τον αγαπούν τα θηλυκά. Το καλό παιδί, ποτέ δεν θα γίνει οτιδήποτε άξιο προσοχής.

 

Το καλό παιδί είναι το ανοικειο παιδί για όποιον τον αποκαλεί "καλό παιδί", ειδικά όταν το πράττει αυτό μια γυναίκα. Προσωπικά συμφωνώ με το κείμενό σου και γουστάρω τα "καλά παιδιά", ως φίλους και ως εραστές. Τα "κακά παιδιά" είναι για μια γυναίκα απλώς να περάσει την ώρα της. Να το ζήσει και να πάει παρακάτω. Άλλωστε τα 'κακά παιδιά" είνα απολύτως προβλέψιμα..
Καλημέρα

 

Σε συμφωνία με την elfcat, ως συνήθως...

Η μονοδιάσταση είναι το μειονέκτημα και όχι το "καλό παιδί" -- έτσι που το περιγράφεις. Δεν χρειάζεται να 'ναι κακό ή καλό παιδί κάποιος. Χρειάζεται να μην είναι στάσιμος, βαρετός, μονοδιάστατος. Είτε μονοδιάστατα "καλός" είτε μονοδιάστατα "κακός". Να μην είναι στερεότυπο, μηχανικός, περιχαρακωμένος, βαλτωμένος στα ίδια και τα ίδια και τα ίδια και ίδια....



Αλήθεια, τι όνειρα έχει το καλό παιδί; Τι φιλοδοξίες;


​

 

Υποθέτω πως τα όνειρα και οι φιλοδοξίες του δε διαφέρουν σε τίποτα από τους υπόλοιπους. Η διαφορά βρίσκεται μόνο στους τρόπους με τους οποίους προσπαθεί (αν το κάνει) να τα ικανοποιήσει.

 

Ενδελεχής και εξαιρετική η ανάλυση του trampledgr. Από τις προσωπικές μου παρατηρήσεις, πάντως, θα ήθελα να προσθέσω το εξής: με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια, τα "καλά παιδιά" προσκολλώνται στις γυναίκες που σαφώς δεν τους θέλουν, αγνοώντας πολλές φορές --διόλου εσκεμμένα-- γυναίκες που μπορεί και να λιώνουν για πάρτη τους.

 

Τι σε κάνει να μιλάς με τόση βεβαιότητα για όλες τις γυναίκες?

Πόσο βέβαΙη είσαι πως τα "κακα παιδια" ειναι για κάθε γυναίκα απλά για να περάσει την ώρα της, να το ζήσει και να πάει παρακάτω?

Ως προς τι αλήθεια θεωρείς πως είναι απολύτως κι όλας προβλέψιμα τα "κακά" παιδιά?

Θα χαιρόμουν να διαβάσω τεκμηρίωση της άποψης σου εάν και όταν έχεις το χρόνο και διάθεση.  

Προσωπικά δε, θα συμφωνήσω (αρχίζω και ανησυχώ βέβαια με το πόσο συχνά το κάνω τελευταία  ) με τον Dolmance

 

Απάντηση: «Καλό παιδί» = ;

Ένα πράγμα έρχεται πιστεύω να επιβεβαιώσει, τόσο το αρχικό κείμενο, όσο και οι απαντήσεις: Δεν είμαστε ψυχολόγοι εδώ, δεν είμαστε σε σε θέση να αναλύουμε ψυχοσυνθέσεις σωστά, σφαιρικά και ολοκληρωμένα. Έχουμε την τάση να γενικεύουμε άμετρα, βασιζόμενοι πάντα στην ατομική μας οπτική (που ορίζεται από το δικό μας οπτικό πεδίο, στενότερο ή ευρύτερο) και κρίνουμε με γνώμωνα τα δικά μας δεδομένα, τη δική μας λογική, την προσωπική μας ηθική, τις εξειδικευμένες επιθυμίες μας, ανάγοντάς τα σε γενικούς κανόνες που όλοι οφείλουν να ακολουθούν. Είμαστε εν πολλοίς μονοδιάστατοι, κι αυτό (όπως ορθά σημείωσε η female), είναι κακό, είτε ανήκουμε στους "καλούς", είτε στους "κακούς", είτε στους "μέτριους". Με υπέρμετρη ευκολία αποφασίζουμε γιά κάποιον ότι "δεν μπορεί", χωρίς να προβληματιζόμαστε και χωρίς να του αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να μπορεί, αλλά να μη θέλει. Θεωρώ πολύ σημαντικό να μην ξεχνάμε ότι, όπως γράφτηκε αλλού, δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στο σύμπαν, που να είναι απόλυτα ίδιος με κάποιον άλλο. "Οι άντρες", "οι γυναίκες", "οι Κυρίαρχοι", "οι υποτακτικοί", "τα καλά παιδιά", "τα παλιόπαιδα τα ατίθασα"... Σχηματικές ομαδοποιήσεις, που γίνονται γιά να επιταχύνουν την εξαγωγή συμπερασμάτων ψαλιδίζοντας τα παρακλάδια της σκέψης, καθιστώντας την όμως, συνεπαγωγικά, σκέψη μη ολοκληρωμένη. Και επομένως, τα εξαχθέντα συμπεράσματα ιδιαίτερα επισφαλή.


Γιά το "καλό παιδί" της εισήγησης (έστω κι αν δεν μπορεί, το συγκεκριμένο, παρά να είναι ένα, μόνο), θα πω ότι εκτίμησα ιδιαίτερα τρία χαρακτηριστικά του: Πρώτον, "ακούει". Εξαιρετικά δυσεύρετο προσόν στις μέρες μας. Δεύτερον, "δεν μπορεί να λειτουργήσει με τη λογική του «ένα πήδημα και βλέπουμε». Προσπαθεί να γνωρίσει τον άλλον, να τον μάθει, να τον βοηθήσει"... Σίγουρα δεν μπορεί; Μπας και δεν τον ενδιαφέρει το "ένα πήδημα"; Δικαιούται να απορρίπτει τη λογική "ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε", γιά λόγους, έστω, αισθητικής, την οποία εδώ υποτίθεται ότι πολύ εκτιμούμε; Τρίτον, "δεν θα ζητήσει ευθύνες από κανέναν, παρά μόνο από τον εαυτό του". Αυτό κι αν είναι δυσεύρετο... Δεν νομίζω ότι απαιτείται να προσθέσω, έτερον τι.

 

Δεν θα ήθελα να απαντήσω στα εύλογα ερωτήματα σου, όχι γιατί θέλω να αποφύγω κάτι αλλά γιατί το νήμα είναι αφιερωμένο στα "καλά παιδιά" και όχι στα "κακά". Δεν θα ήθελα να εκτρέψω την συζήτηση λοιπόν. Σε ένα άλλο νήμα με θέμα τα "κακά παιδιά' ή "κωλόπαιδα" πιθανόν να έμπαινα σε μια τέτοια συζήτηση, πιθανόν και όχι. Με καλύπτoυν ο MindMaster και η female
Φιλικά.