Άσωτος σκλάβος

Τι γνώμη 'Εχετε Εσείς οι Κυρίες για τους ανθρώπους υποτακτικής ψυχολογίας που χάνονται για κάποιο καιρό και μετα επιστρέφουν? Τους δέχεστε πίσω και όλα διορθώνονται με μία βαριά τιμωρία ή Στέκεστε στο ύψος Σας και απαγορεύετε κάθε επαφή?
Το θέμα αφορά και αυτούς που διώχνετε Εσείς οι Ίδιες, πώς αντιδράνε, Έχετε δεκτεί κάποιον πίσω αφού τον διώξατε? Φυσικά μπορείτε να απαντάτε και εσείς οι υποτακτικοί και να πείτε πώς αισθάνεστε όταν σας απαλλάσουν απο τα "καθήκοντά" σας?  

 

Το ποταμι δεν γυριζει πισω... εκτος και αν εχεις αγαμιες!

 

Δεν με ενδιαφερει αν φυγει!
Τι διαολο, εργολαβια τον πηρα? Ασε που με κουραζει να βλεπω την μουρη του καθε μερα!
Αμα φυγει, εφυγε, σιγα μην βαλω και πλερεζα!

 

Απάντηση: Άσωτος σκλάβος

Mπορεί να ξαναχρησιμοποιήσω υπο που έδιωξα.. οχι όμως στα πλαίσια σχέσης κ πάλι, μόνο περιστασιακά .

 

Χαχα! Σούπερ το σχόλιο για τη μούρη!

 

Οι παύσεις των επαφών (ακόμη και ο χωρισμός), για οποιοδήποτε λόγο συμβαίνουν, θα πρέπει να θεωρούνται ως μέρη των γνωριμιών, και ως τέτοια να τυγχάνουν αντίστοιχης αντιμετώπισης. Η γνωριμία δεν παύει να υφίσταται επομένως τόσο σε περιόδους διακοπής, όσο και μετά το πέρας μίας ερωτικής συσχέτισης και τα δύο μέρη οφείλουν να τηρήσουν στάση απόδοσης σεβασμού στη γνωριμία αυτή. Αυτή είναι η προσωπική μου θεώρηση που μεταφράζεται, με όποιο κόστος σε τακτική επί του πρακτέου. Διαχωρίζω όμως δύο περιπτώσεις στις οποίες ενδεχομένως αναφέρεσαι Jim_Jailor:

Σε περίπτωση όπου μία σχέση αφορά κυρίως σε περιστασιακή επαφή, κατανοώ και αποδέχομαι ως ένα βαθμό το εύρος μεταβολής της συχνότητας της επικοινωνίας μου με το έτερο πρόσωπο. Ο ορισμός του βαθμού προφανώς αφορά στην προσωπική μου αντίληψη περί αισθητικής κατ αρχήν και συνεπαγωγικά περί ευγένειας (καθώς -και- η ευγένεια ξεκινά από την αισθητική). Σαν παράδειγμα, ας θεωρηθεί η περίπτωση όπου δύο άνθρωποι συναντιούνται σποραδικά τρεις ή τέσσερις φορές εντός του έτους και συνευρίσκονται ερωτικά. Εν προκειμένω φρονώ πως το κομψότερο (και ευγενέστερο επομένως) είναι να διατηρηθεί μία θεμελιώδης επαφή στα μεσοδιαστήματα, με την αυστηρή προϋπόθεση πως αυτή η επαφή δεν τηρείται χάρη συμβάσεων αστικής ευγένειας (γι αυτό βλέπω την ευγένεια ως συνεπαγωγική κατάσταση και όχι ως αυτοσκοπό) αλλά επειδή αυτή η επαφή κρίνεται και από τα δύο μέρη ως αρεστή και ως μέσο, αν θέλεις, εξομάλυνσης των κραδασμών που μία ερωτική συνέυρεση ενδεχομένως επιφέρει σε μία φιλική γνωριμία.

Σε περίπτωση όπου γίνεται λόγος για μία μόνιμη σχέση, οι διακοπές είναι ενδείξεις ότι οι δεσμοί πρέπει να χαλαρώνουν. Άπτεται πλέον της επιθυμίας καθενός εκ των συμβαλλόμενων μερών αναφορικά με το στιφρό της εν λόγω σχέσης (συσχέτισης), το αν (και πόσο) οι δεσμοί θα χαλαρώσουν ή θα εκλυθούν. Αντιλαμβάνομαι ως αδυναμία προσαρμογής εν γένει σε κοινωνικές δομές, την έλλειψη διάθεσης συνεργασίας (ή την ανικανότητα διαπραγμάτευσης) στο θέμα του ορισμού της έντασης και φύσης των δεσμών. Ένας άνθρωπος που ενώ έχει τη δυνατότητα (την παρέχω εγώ επιδεικνύοντας συνεργασιμότητα) να συνάψει μαζί μου μία σχέση επιθυμητής (γι αυτόν) έντασης και φύσης, προτιμά να ακολουθεί τακτική διακοπών επικοινωνίας, δεν μου ταιριάζει ως ανίκανος να σταθεί συνεπής, ακόμη και μπρος στις δικές του επιλογές. Αυτή η ασυνέπεια, ως αδυναμία ισορρόπησης (και πηγή περαιτέρω δεινών), αποτελεί το λόγο απόρριψης και όχι η πικρία ή η εκδίκηση - έχω ξαναγράψει πως η υποχωρητικότητά μου ενεργοποιείται μόνο με τη λογική, και εν προκειμένω δεν μπορεί παρά να μην ενεργοποιείται.

Αναφορικά με την ερώτηση που αφορά στο κατά πόσο θα γίνονταν δεκτός εκ νέου ένας υποτακτικός που στο παρελθόν είχε απορριφθεί, θα έλεγα πως θεωρητικά θα υπήρχε μία τέτοια πιθανότητα να γίνει δεκτός αν οι λόγοι απόρριψης πλέον εξέλειπαν ενώ η επιθυμία του κυρίαρχου παρέμενε σταθερή παρά τη διακοπή. Επί του πρακτέου φρονώ πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί σε ανθρώπους που προσεκτικά ελέγχουν το αν και σε ποιο βαθμό, και με ποιο τρόπο ο υποτακτικός τους εκπληρώνει ή εν δυνάμει εκπληρώνει τα κριτήριά τους, αν λάβω υπόψη ως δεδομένη τη στατικότητα του χαρακτήρα του υποτακτικού (επομένως την ανικανότητα βελτίωσης), τουλάχιστον στο διάστημα για το οποίο ο πρώτος διατηρεί συναισθήματα ίσης έντασης με εκείνα που είχε πριν τον χωρισμό.

ΥΓ 1. Οι τιμωρίες διορθώνουν τον έχοντα διαπράξει το λάθος, όχι την ψυχολογική κατάσταση του έχοντα επομιστεί τις συνέπειες του λάθους αυτού - δεν χωρά στο μυαλό μου η έννοια της ηθικής αποκατάστασης.

ΥΓ 2. Για έναν κυριαρχικό άνθρωπο το να σταθεί στο ύψος του δεν αποτελεί πρόβλημα (εκτός αν κοντύνει, ή εκτός αν επιτρέπει στον εαυτό του να γονατίσει -αν συμβαίνει η δεύτερη περίπτωση κανονικά θα έπρεπε να προτιμά να κόψει τα πόδια του και ας υπάγεται στην πρώτη, αυτή δηλαδή του κοντύματος που μόλις προανέφερα). Το πρόβλημά του ξεκινά από τη στιγμή που στο ύψος του προσμετρά και το ύψος του βάθρου στο οποίο τον ανεβάζει ο υποτακτικός - λέω συχνά πως όσο μεγαλύτερο είναι το βάθρο στο οποίο πατάει κανείς, τόσο μεγαλύτερο και το βάραθρο στο οποίο θα πέσει όταν από δική του παραδρομή γλιστρήσει ή όταν ο χρόνος και η συνειδητότητα που επιφέρει στον υποτακτικό, τον καθηλώσουν.

ΥΓ 3. Δεν καταλαβαίνω πως ο τίτλος του νήματος σχετίζεται με το περιεχόμενό του, πού έγκειται η ασωτεία;

 

Syrah Σε ευχαριστώ πολύ για τις όμορφες απαντήσεις Σου.

ήθελα να το παρομοιάσω με την παραβολή του ασώτου υιού μάλλον άστοχα όμως  

 

Ποτε δεν καθησα να αναλογισθω αν οι ιοι (virus) ειναι ασωτοι, αν και πιστευω πως τα αντιβιοτικα με μερικες ηχηρες φαπες τους στελνουν απο εκει που ηρθαν!
Αν παλι αναφερεσαι στους υιους (αρσενικα τεκνα), ε ναι μαλλον υπαρχουν και ασωτοι, οπου ο μπαμπας, η μαμα, η γιαγια, η εκαστοτε Αφεντρα, με μερικα χαστουκια τυπου "το επαθα το καταγμα στην κατω γναθο", τους επαναφερουν στην ταξη!

 

καλά βρε Μιρέλλα κάναμε και ένα λάθος λόγω κεκτημένης ταχύτητας

 

Απάντηση: Άσωτος σκλάβος

Aν δεν σουκανε καποια στιγμη και την εδιωξες για ποιο λογο να την παρεις πισω τελειωσε
Αν εφυγε μονη της ποιος μου λεει πως αν την ξαμαδεχτω δεν θα κανει το ιδιο οποτε παλι τελειωσε
αλλωστε το ξαναζεσταμενο φαγητο ολοι ξερουμε δεν ειναι τοσο νοστημο πλεον

 

Δινω ευκαιριες στους ανθρωπους. Σβηνω τα προηγουμενα και τους δεχομαι ξανα στη ζωη μου. Εχω παρατηρησει ομως, πως αφου περασει ενα ευλογο χρονικο διαστημα, υποπιπτουν στις πρωην συμπεριφορες τους. Πουθενα δεν υπηρξε προθεση βελτιωσης και εξελιξης (παρα μονο στα λογια). Δεν θυμωνω πια οπως παλιοτερα. Ουτε και επενδυω. Καταλαβαινω πως απλα δεν γινεται. Και προχωρω εγω μονη μου.  

 

Με χιουμορ και συμπαθεια το εγραψα γλυκε μου!